"Ποικιλία", με την καλή έννοια

Μια πρώτη υποθετική ερώτηση που θα μπορούσε να κάνει ένας υποστηρικτής των «πρασίνων» μετά την συντριπτική επικράτηση επί της ΑΕΚ, ήταν αν με τα συγκεκριμένα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην ελληνική λίγκα, θα αντάλλασαν αυτή την νίκη με μια νίκη στον ημιτελικό του κυπέλλου. Το ματς που έστειλε τους «κιτρινόμαυρους» στον τελικό κι εκείνους τους πέταξε έξω από την διεκδίκηση ενός τίτλου που είχαν συνηθίσει να κατακτούν τα τελευταία χρόνια.

Επίσης, το συγκεκριμένο ματς ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση πόσο διαφορετικές είναι οι διοργανώσεις που βασίζονται στο αποτέλεσμα της μιας βραδιάς, από εκείνες που βασίζονται σε μια σειρά αγώνων. Και για να μπεις «σφήνα» ανάμεσα στους δυο «αιώνιους» δεν αρκεί να τους νικήσεις σε μεμονωμένους αγώνες, αλλά με συνέπεια και σε μια σειρά αγώνων. Γιατί η ΑΕΚ, μέχρι στιγμής έχει πάρει ροζ φύλλα και από τον Παναθηναϊκό (στο κύπελλο) και από τον Ολυμπιακό (στο πρωτάθλημα), αλλά από την συνολική παρουσία της, δεν πείθει ότι μπορεί στο πρωτάθλημα να διεκδικήσει τίποτα περισσότερο από την 3η θέση. Ίσως πάλι, στο υποσυνείδητό της να έχει καταγραφεί η συμμετοχής της στον τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό, ως η πιο μεγάλη ευκαιρία να διεκδικήσει έναν τίτλο μετά από 17 χρόνια, αλλά σε τέτοια ματς δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι θα πας και θα αρχίσεις να παίζεις όσο σκληρά χρειάζεται, λες και πατάς διακόπτη.

Ως αναφορά στον Παναθηναϊκό, είναι ξεκάθαρα δυο πράγματα:

Το πρώτο είναι ότι βρίσκεται σε καλή φόρμα, ενόψει των δυο σπουδαίων ευρωπαϊκών ντέρμπι, με την Φενέρ εκτός( την Τετάρτη) και την ΤΣΣΚΑ εντός (την Παρασκευή). Είναι ματς από εκείνα που μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο τελικό πλασάρισμα της κανονικής περιόδου, ειδικά στην εξασφάλιση του πλεονεκτήματος έδρας.

Το δεύτερο είναι ότι βασισμένος στην φόρμα του Καλάθη και τις ιδέες του Πασκουάλ παίζει πια μοντέρνο μπάσκετ, γεμάτο ποικιλία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει αδυναμίες και κενά. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι προβλέψιμος, ότι μπορεί να παίζει και γρήγορα και αργά, ότι μπορεί να παίρνει λύσεις από διαφορετικούς πρωταγωνιστές και κυρίως ότι η μπάλα κυκλοφορεί από πολλά χέρια μέχρι να βρεθεί η καλύτερη επιλογή. Το να συνδυάζεις ουσία και θέαμα δεν είναι και τόσο εύκολο γιατί είναι άλλο το «παίζω καλά» κι άλλο το «ξέρω να νικάω».

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο Καταλανός κόουτς έχει την άνεση, όχι τόσο να μην "κρέμεται από το χέρι" του Κέι Σι Ρίβερς, που εξακολουθεί να ψάχνει τον καλό του εαυτό, όσο το περιθώριο να τον βοηθήσει να προσπαθήσει να ξαναβρεί τη φόρμα του, χωρίς να εκνευρίζει τους υπόλοιπους και να φρενάρει την υπόλοιπη ομάδα.

Κερδισμένος από αυτή τη συγκυρία είναι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο οποίος μπορεί να έχει διαφορετικά τεχνικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά, αλλά αξιοποιούνται στο έπακρο. Στο συγκεκριμένο ματς ο Θανάσης ξεκίνησε το ματς πιέζοντας ασφυκτικά τον αντίπαλο πλέι μέικερ (Γκριν), ήταν αυτός που υποκατέστησε τον Γκιστ στα θεαματικά τελειώματα με “back door” και “alley oop” από ασίστ του Νικ.

Επίσης, για ένα ακόμη παιχνίδι πρωταθλήματος, ο Ζακ Ογκουστ έδειξε θετική διάθεση και προσφορά, σημάδι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αίσθηση ότι αρχίζει να καταλαβαίνει πού βρίσκεται και τι ζητάνε από αυτόν.

Φυσικά και έχει σημασία η διάγνωση για τον τραυματισμό του Ματ Λοτζέσκι ο οποίος έχει αποδειχθεί πολύτιμος σε πολλά ματς και γενικότερα στη πράσινη χημεία. Αφενός γιατί είναι ένας έμπειρος παίκτης στην Euroleague και αφετέρου γιατί μπορεί να παίξει και στο «δυο» και στο «τρία» προσφέροντας απειλή, αναγκάζοντας την αντίπαλη ομάδα να προσέχει το τρίποντό του και ομαδικό πνεύμα. Αν λείψει στα επόμενα ματς, είναι προφανές ότι ο Παππάς και ο Ντένμον θα πάρουν περισσότερο χρόνο στο "δυο" και το καλό είναι ότι αμφότεροι δείχνουν σε ετοιμότητα.