Mε εντυπωσίασε ο …«άλλος» Παναθηναϊκός, οι "φτωχοί συγγενείς" και ο Λευτέρης!

Jackpot* σε περιμένουν στα παιχνίδια της Sportingbet.gr! (21+) *Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις

Θα με εντυπωσίαζε η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Αν δηλαδή υπήρχε μια ομάδα ή και περισσότερες να γκρέμιζαν το δίπολο στην κορυφή.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται! Όσες ήττες κι να κάνουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Ανάμεσα σ’αυτούς τους δυο θα κριθεί τελικά η υπόθεση τίτλος. Τα χρόνια τους στην Ευρωλίγκα εξαργυρωμένα σε εμπειρίες και παραστάσεις είναι αδύνατον να καλυφθούν από τις φιλότιμες προσπάθειες των υπολοίπων!

Η άξια νίκη του ΠΑΟΚ είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός αλλά δεν αλλάζει κάτι ούτε για τον ίδιο τον Δικέφαλο!

Μπορεί να μοιάζει σκληρό και εν πολλοίς άδικο αλλά πέρα για πέρα αληθινό το γεγονός ότι, όταν χάνουν οι πράσινοι και οι κόκκινοι περισσότερο χάνουν αυτοί από δική τους ευθύνη παρά κερδίζουν οι αντίπαλοι.

Αν επαναληφθεί ένα τέτοιο παιχνίδι όπως αυτό στο Παλατάκι , δυο μέρες ή ένα μήνα μετά, εννέα στις δέκα φορές θα το κερδίσει ο Ολυμπιακός. Χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει σε κάτι το επίτευγμα του νικητή.

Κι αυτός είναι εξάλλου ο λόγος ότι μετά από μια τέτοια ήττα των δυο μεγάλων , ή νίκη των υπολοίπων , ο μεγεθυντικός φακός εστιάζει πάντα στο τι δεν πήγε καλά εν προκειμένω στον Ολυμπιακό παρά στο κατόρθωμα του ΠΑΟΚ και του κάθε ΠΑΟΚ.

Κι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με μια ενδεχομένως αρρωστημένη νοοτροπία, αλλά με την πραγματικότητα την ίδια.

Στην βάση αυτής της λογικής αρνούμαι επίσης να αποδεχθώ ότι ο τάδε προπονητής «κλείδωσε» τον δείνα. Χωρίς πάλι να αμφισβητώ τις ικανότητες και την κατάρτιση κάθε κόουτς , αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα «κλειδώματα» θα τα συναντούσαμε συχνότερα και όχι μια στο τόσο.

Οπότε καταλήγουμε λογικά στο συμπέρασμα ότι ήταν θέμα ημέρας. Εμένα προσωπικά στη συγκεκριμένη αναμέτρηση δυο πράματα με εντυπωσίασαν.

Η ασυμβίβαστη στάση του Σπανούλη απέναντι στην ήττα , γεγονός που δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με τον χαρακτήρα και η έλλειψη συμπαράστασης στην προσπάθεια του. Πραγματικά είναι να απορείς με την στάση των υπολοίπων!

Αλλά συγχρόνως με εντυπωσίασε η μεστή, ώριμη, συγκροτημένη ουσιαστική και καθοριστική παρουσία και όχι απλά συμμετοχή των ελλήνων παικτών του ΠΑΟΚ. Του Χαραλαμπόπουλου, του Χρυσικόπουλου , του διεθνή Μαργαρίτη , του Κατσίβελη, του Κόνιαρη.

Θεωρώ την παρουσία τους στο συγκεκριμένο παιχνίδι πιο σημαντική από την νίκη και φυσικά μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον της ομάδας.

Παρουσία άξια να υπογραμμιστεί, αξία να συζητηθεί και να αναλυθεί! Αφήνοντας στην άκρη το παιχνίδι στον Βορρά , προσωπικά τρία πράματα μου έκαναν εντύπωση και μάλιστα θετική με την ολοκλήρωση της 11ης αγωνιστικής. Το πρώτο έχει να κάνει με την βαθμολογία , το δεύτερο με τον Παναθηναϊκό και το τρίτο με τον Μποχωρίδη!

Δεν ξέρω από πότε έχουμε να δούμε στην τετράδα , δυο ομάδες…τρίτης γραμμής. Το Λαύριο και τον Προμηθέα. Ευτυχώς για το άθλημα η κατάταξη δεν λέει ψέματα. Και οι δυο ομάδες βρίσκονται εκεί που τους αξίζει.

Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα καταφέρουν να κρατηθούν στα ρετιρέ, αλλά αμφότεροι έχουν κάνει δουλειά και επιβραβεύονται γι’ αυτό. Το προπονητικό τιμ της ομάδας του Λαυρίου με επικεφαλής τον αξιολογότατο Χρήστο Σερέλη σημάδεψε σωστά το καλοκαίρι που μας πέρασε στην στόχευση των ξένων παικτών.

Ο Μουρ Μακένζι βγάζει μάτια , ο Ουίγκινγς , ο Λάμπ , Μέϊρ , ο Γκρέι καταφέρνουν σχεδόν πάντα να κάνουν την διαφορά. Είναι πραγματικά αξιοζήλευτη η σταθερότητα των ξένων του Λαυρίου. Στοιχείο που δύσκολα βρίσκεις σε παίκτες περιπλανώμενους.

Στην μπασκετούπολη της Πάτρας ο Προμηθέας έχει πάρει τα σκήπτρα της εκπροσώπησης από τον πάλαι ποτέ κραταιό Απόλλωνα Πατρών.

Κι αυτός στον πάγκο του έχει την τύχη να καμαρώνει ένα από τους πιο καταρτισμένους κόουτς της γενιάς του τον Μάκη Γιατρά! Μάκης Γιατράς Νο 2 Η επιστροφή!

Δυο από τους μεγάλους ΑΡΗ και ΑΕΚ ο Προμηθέας τους έβαλε από κάτω , τους κέρδισε πεντακάθαρα με πρωταγωνιστές μάλιστα δικά μας παιδιά, όπως ο Γκίκας, ο Σαλούστρος, ο Τουτζιαράκης και μάλιστα την πανάκριβη για τα δεδομένα του Προμηθέα, ΑΕΚ, την κέρδισε χωρίς τον Ρέλεφορντ, ο οποίος είχε προλάβει να κουνήσει μαντίλι!

Οι «φτωχοί συγγενείς» του αθλήματος ,Προμηθέας και Λαύριο δείχνουν στις παραδοσιακές δυνάμεις όπως ο ΑΡΗΣ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ τι δεν έκαναν καλά , ή τι όφειλαν να κάνουν για να μην στηρίζονται μόνο στα λεφτά, στο βάρος της φανέλας και στην δυναμική της ετικέτας ή brand name! Μακάρι να τα καταφέρουν μέχρι το τέλος.

Στον Παναθηναϊκό τώρα δεν μου έκανε εντύπωση η νίκη επί του Κόροιβου. Δεν έχω αναπτύξει τέτοια βίτσια. Αλλά δεν πέρασε απαρατήρητη η θετική παρουσία για μια ακόμη εγχώρια αναμέτρηση τριών παικτών: Των Ογκαστ, Μήτογλου και Καλαϊτζάκη!

Ο Πασκουάλ με τον δικό του μεθοδικό τρόπο φτιάχνει δυο…Παναθηναϊκούς. Ένα του εξωτερικού και ένα του εσωτερικού. Ανεξάρτητα με το τι θα κάνει στην Ευρώπη το Τριφύλλι να μου το θυμηθείτε ότι στα πλεί οφ το ρόστερ θα έχει αποκτήσει βάθος. Να τόχουν αυτό στα υπόψιν τους οι …απέναντι!

Το γράφω τώρα μήνα Γενάρη που ακόμα οι φωτιές από τη γιορτή του Άι Γιαννιού δεν έχουν σβήσει… Όσο για τον Λευτέρη Μποχωρίδη ένα παιδί που το παρακολουθώ από τα πρώτα του βήματα χαίρομαι ιδιαίτερα που επιτέλους αποφάσισε ο ίδιος να μιλήσει για τον εαυτό του, στο γήπεδο εκεί που είναι η φυσική του θέση.

Ο Μποχωρίδης προδόθηκε από τα όνειρα του , όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Δεν είναι εύκολο να φύγεις από μια μεγάλη ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, όταν έκανες αμάν και πως να ενταχθείς στο δυναμικό του , ακόμα πιο δύσκολο να αποδεχθείς την σκληρή πραγματικότητα και να παραδεχθείς τις αδυναμίες σου.

Αν όμως ο Λευτέρης είχε πάρει πιο μπροστά την μεγάλη απόφαση να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό διόλου απίθανο –αυτό και ναν ακούγεται παράδοξο- τώρα να ήταν βασικός στους Πράσινους!!!

Και σίγουρα από τους βασικούς της Εθνικής Ομάδας. Γιατί το ταλέντο τους τις ικανότητες τους και κυρίως την προσωπικότητα δύσκολα την βρίσκεις σε παιδία της γενιάς του.

Μόνο που όλα αυτά τα στοιχεία ήταν πολύ δύσκολο να ανθίσουν και συνάμα να ξεχωρίσουν σε ένα κήπο ολάνθιστο σ’ αυτό των Πρασίνων. Επιτέλους ο Μποχωρίδης βρίσκεται στο κατάλληλο περιβάλλον.

Ο Λευτέρης δεν είναι πλέον ένα αόρατο ταλέντο, αλλά ο Λευτέρης που γνωρίσαμε, θαυμάσαμε και αγαπήσαμε , ένας παίκτης που ολοκληρώνεται παιχνίδι με παιχνίδι μέχρι να μας κάνει να παραδεχθούμε ότι δεν τον γνωρίζαμε!

Και θα έχει δίκιο! Γιατί μπορεί να μην είναι άλλος , αλλά δεν είναι ο ίδιος!

ΥΓ: Στα πιο χαμηλά στην Α2 τρένο το πάει το Περιστέρι ο Νίκος Καραγιάννης. Και μην μου πείτε ότι είναι ο Κλάρκ γιατί τότε σίγουρα δεν ξέρετε τον Καραγιάννη. Ελάτε το καλοκαίρι στην Κρήτη να τον γνωρίσετε ή πάτε στο γήπεδο να δείτε!