Επί μπασκετικής σκηνής στήνεται, με διαφορετικά υλικά κάθε φορά, ένας εναλλακτικός ανδριάντας τον οποίο οι οπαδοί αναλαμβάνουν πρόθυμα να μυθοποιήσουν ή να αποκαθηλώσουν. Μια πανταχού παρούσα κοινή γνώμη, ρυθμιστής και τιμητής της δημόσιας αθλητικής ζωής.

Στην περίπτωση του Γιώργου Διαμαντόπουλου και όσων πέτυχε από το 1997 όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο παλκοσένικο με τον Παπάγο, ο βετεράνος γκαρντ ουδέποτε είχε απεγνωσμένη ανάγκη για προσοχή.

Ένας τύπος που είχε πάντα ως πυξίδα το συναίσθημα και την αθεράπευτη αγάπη του για τον Πανιώνιο, ένας γεννημένος σκόρερ με ανεξάντλητο ρεπερτόριο και αλεγρία στις κινήσεις του, κάθεται πλέον στην άκρη του πάγκου στο Σαλούν. Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του, οι κακές επιλογές φτιάχνουν ιντριγκαδόρικες ιστορίες και ο προπονητής του Παπάγου παραδέχεται στο gazzetta.gr ότι θέλει να αποφύγει τα λάθη που έκανε ως παίκτης.

Πόσο καιρό σου πήρε να συνηθίσεις να απαντάς στο «κόουτς»;
«Ήταν λίγο περίεργο στην αρχή... Το καλό είναι πως ήμουν ήδη συνειδητοποιημένος όταν αποφάσισα να σταματήσω το μπάσκετ. Το είχα πάρει απόφαση, είχα "σκοτώσει τον παίκτη μέσα μου" που λένε... Ουσιαστικά πέρασα πολύ εύκολα και γρήγορα στην άλλη πλευρά γιατί το είχα δουλέψει πολύ στο μυαλό μου».

Φαίνεται, λοιπόν πως η ζωή κάνει κύκλους αλλά η αφετηρία θα είναι πάντα ο Παπάγος;
«Σίγουρα ο Παπάγος είναι το πιο αγνό κομμάτι της μπασκετικής ζωής μου... Η ζωή όντως κάνει κύκλους κι έτσι έμελλε να επιστρέψω εδώ μετά από 20 χρόνια ως προπονητής».

«Τώρα θα αφήσω στην άκρη την καρδιά και το συναίσθημα»

Λίγους μήνες πριν από τα δεύτερα -άντα, ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου;
«Όλα αυτά τα χρόνια έχω ζήσει άπειρες καταστάσεις. Πλέον αυτό που προσπαθώ κι επιδιώκω είναι να αποφύγω τα ίδια λάθη που έκανα ως παίκτης! Προσέχω πολύ τις επιλογές μου και θεωρώ πως μέχρι στιγμής έχω πάρει δυο πολύ σωστές αποφάσεις.

Άρχισα να κοουτσάρω στην Ερμιόνη κι εν συνεχεία έκανα το επόμενο βήμα στον Παπάγο, ένα σωματείο με ιστορία όπου έχουν περάσει τεράστια ονόματα... Έχω φιλοδοξίες, δεν το κρύβω. Τώρα το αν θα πετύχω ή όχι, ξέρουμε ότι παίζουν ρόλο η τύχη και οι συγκυρίες. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα κάνω τα ίδια λάθη! Θα αφήσω στην άκρη την καρδιά και το συναίσθημα. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις ότι προσπαθώ να αλλάξω.

Όταν ήταν να φύγω από την Ερμιόνη, δέχτηκα πίεση για να συνεχίσω. Έκανα φίλους εκεί, ήταν η πρώτη ομάδα που με πίστεψε και μου έδωσε την ευκαιρία όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου επέμεινα στην απόφαση μου! Είμαι σίγουρος πως ο παλιός Διαμαντόπουλος θα έμενε στην Ερμιόνη! Σε ένα ασφαλές περιβάλλον που ένιωθα ότι δεν με κουνάει τίποτα... Ό,τι δηλαδή έκανα ως παίκτης».

Για ποιο λόγο πήγες κι έμπλεξες με την προπονητική;
«Θα ήθελα πολύ να κάνω σαν προπονητής αυτά που δεν έκανα σαν παίκτης. Αυτός είναι ο στόχος μου. Μια δεύτερη ευκαιρία... Φέτος είμαι στον Παπάγο, έχω δίπλα μου ανθρώπους που μεγάλωσα μαζί τους, στη διοίκηση υπάρχουν παιδιά με τα οποία πηγαίναμε μαζί σχολείο και φυσικά ο Μιχάλης Υφαντής. Τεράστιο στήριγμα! Σε όλα! Από το κομμάτι της ψυχολογίας ως το στήσιμο της ομάδας το καλοκαίρι. Το όνειρο μου, λοιπόν είναι να μπορέσω να φτάσω κάπου καλά».

Θα έπαιρνες στην ομάδα σου τον παίκτη Διαμαντόπουλο;
«Γενικά είμαι της άποψης πως όλοι οι καλοί χωράνε. Μάλλον θα τον έπαιρνα (γέλια)».

Πως σου ακούγονται τώρα φράσεις όπως «κόουτς, θέλω να παίζω. Πόσο χρόνο θα έχω»;
«Μου ακούγονται πολύ λογικά γιατί κάθε παίκτης θέλει να παίζει. Δεν υπάρχει ομάδα που να έχει 12... σούπερ ευτυχισμένους παίκτες! Κάποιος θα νιώθει αδικημένος, κάποιος άλλος θα πιστεύει ότι δεν παίζει όσο πρέπει ή όσο νομίζει ότι αξίζει. Εκεί θέλει σωστή διαχείριση, πρέπει να δώσεις στον παίκτη το κίνητρο να συνεχίσει».

Παρεμπιπτόντως, ποιος προπονητής πήρε το 100% από εσένα;
«Σχεδόν σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα είχα πρωταγωνιστικό ρόλο. Δούλευα πολύ πνευματικά μόνος μου. Σε κάθε ματς ήθελα να παίζω καλά και να κερδίζω. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που χάνει ο Παπάγος, μού παίρνει 1-2 μέρες να συνέλθω, με ενοχλεί πολύ να χάνω! Είχα, λοιπόν την ευκαιρία να δουλέψω με τον Κώστα Μίσσα, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, με τον Σούμποτιτς που μαζί του ενδεχομένως έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας μου, είχα τον Ιωαννίδη στην Εθνική… Ακόμα και τον πατέρα μου, που είχε πολύ μεγάλο βιογραφικό. Όλοι αυτοί προσπάθησαν να με κάνουν καλύτερο και με βοήθησαν το ίδιο».

«Με έπιασε το φιλότιμο και το πλήρωσα»

Όταν ο Διαμαντόπουλος βλέπει τον Γιώργο στον καθρέφτη, τι του λέει;
«Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα... Υπάρχουν στιγμές που είμαι πολύ εκνευρισμένος με τον εαυτό μου, γιατί θα μπορούσα να παίζω σε υψηλό επίπεδο ακόμα και σήμερα. Όπως σου εξήγησα, όλα είναι θέμα επιλογών. Θα κάνεις τα σωστά σου, θα κάνεις και τα λάθη σου... Πολλές φορές η επιτυχία από την αποτυχία χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή... Για παράδειγμα, είχα την ατυχία με την Κίντερ που διαλύθηκε και δεν μπόρεσα να κάνω το μεγάλο βήμα. Είχα, επίσης την ευκαιρία να πάω δυο φορές στην Τάου όμως με έπιασε το φιλότιμο, έκατσα στον Πανιώνιο για να μην πέσει και το πλήρωσα. Πλέον προσπαθώ να αφήνω στην άκρη το συναίσθημα».

Στο σύγχρονο μπάσκετ χωράνε Διαμαντόπουλοι;
«Μα, αυτό ακριβώς θέλει ο κόσμος! Στον κόσμο λείπει ο παίκτης που θα παίζει για τη φανέλα και θα ταυτιστεί με μια ομάδα. Διανύουμε μια περίοδο που φεύγουν σιγά - σιγά οι τελευταίοι μεγάλοι ηγέτες. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε παίκτες που είχαν συνδεθεί με μια ομάδα. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι στον Πανιώνιο ήμουν εγώ και ο Παπαλουκάς, στον Ηρακλή ο Χατζηβρέττας, ο Διαμαντίδης, ο Λάζος και ο Σοφοκλής, στο Περιστέρι ο Τσαρτσαρής... Όσο οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν Έλληνες παίκτες να πρωταγωνιστούν, θα πηγαίνουμε όλο και πιο κάτω. Μην πας μακριά... Εδώ στον Παπάγο, όταν έπαιζε τοπικό μάζευε 1.000 άτομα στο γήπεδο γιατί έπαιζαν ο Υφαντής, ο Λογοθέτης και ο Αποσκίτης, τα "δικά" τους παιδιά».

Έπειτα από δυο δεκαετίες ως παίκτης κι έχοντας περάσει από αρκετούς προπονητές, έχεις σκεφτεί ποτέ… τι μου λέει τώρα αυτός;
«Δεν σκεφτόμουν έτσι. Σίγουρα δεν ήμουν από τους πιο... εύκολους παίκτες αλλά δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ έτσι. Ίσως επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήξερα ότι ήθελα να γίνω προπονητής, προσπάθησα να πάρω όλα τα καλά στοιχεία τους, να τα συνδυάσω με τη δική μου φιλοσοφία και στο τέλος να δημιουργήσω κάτι καλό».

Και πως μπορείς να κοντρολάρεις μια βεντέτα;
«Αν είσαι ακομπλεξάριστος, μπορείς να διαχειριστείς οποιονδήποτε παίκτη. Ο παίκτης θέλει να έχει απέναντι του έναν προπονητή που να εκτιμά και να σέβεται και συγχρόνως, να μην βλέπει... φαντάσματα».

«Τα social media μπορούν να σου διαλύσουν το μυαλό»

Σε ενοχλεί ότι με τα social media οι παίκτες βγάζουν τη ζωή τους στη φόρα;
«Νομίζω ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να... διαφημίσει ένα παίκτη ή ένα προπονητή, από την άλλη όμως μπορεί να σου διαλύσει το μυαλό! Αν δεν το διαχειρίζεσαι σωστά, θα έχεις μεγάλο πρόβλημα. Προσωπικά, σιχαίνομαι να βγάζω τα προβλήματα της οικογένειας μου ή της ομάδας μου στο Facebook, δεν βγαίνει κανένα νόημα και στην τελική, δεν ενδιαφέρει κανέναν».

Δεν προσέγγισες ποτέ το σπορ με τον ψυχρό επαγγελματισμό κι ενδεχομένως την διπλωματία που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Έχεις αναθεωρήσει;
«Σίγουρα χρειάζονται δόσεις... διπλωματίας. Σαν παίκτης, έχεις την πίεση να παίζεις καλά αλλά σαν προπονητής, έχεις να παλέψεις με 12-15 διαφορετικά "εγώ". Να κουμαντάρεις, δηλαδή 15 προσωπικότητες στην προπόνηση και το παιχνίδι, να τους ψυχολογήσεις, να καταλάβεις τι θέλουν, να βρεις ισορροπίες... Γενικώς, είμαι της άποψης ότι ο προπονητής δεν πρέπει ποτέ να βγάζει στη σέντρα τον παίκτη του. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω ποτέ»!

Θα βάλεις γραβάτα;
«Δεν είμαι φαν της γραβάτας! Καθόλου! Μπορεί βέβαια κάποια στιγμή να αναγκαστώ να βάλω...».

«Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Σπανούλη σαν προπονητή»

Ποιος από τους εν ενεργεία παίκτες πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κάνει επίσης καριέρα προπονητή; Λέγεται, για παράδειγμα ότι ο Νίκος Ζήσης έχει όλες τις προδιαγραφές.
«Ο Ζήσης έχει όντως μια σοβαρότητα κι ένα κύρος, ένα στιλ που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει καριέρα προπονητή. Τώρα, για παράδειγμα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Σπανούλη προπονητή! Περισσότερο νομίζω ότι θα ταίριαζε σε ένα πόστο όπως είχε ο Μποντιρόγκα στη Ρόμα. Δεν ξέρω τα πλάνα του, μπορεί να γίνει ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο (γέλια). Από την άλλη πλευρά, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ο Σιγάλας θα έκανε μεγάλη καριέρα σαν προπονητής. Νομίζω πως ήταν λίγο βιαστικός ο τρόπος που κρίθηκε ο Γιώργος. Έχει μεγάλη προσωπικότητα, ξέρει μπάσκετ, θεωρώ πως έπρεπε να πάρει κι άλλες ευκαιρίες. Ίσως δεν τον στήριξαν όσο θα έπρεπε. Το ζήτημα σε κάθε περίπτωση έχει να κάνει με το κατά πόσο θες να μπεις σε αυτή τη διαδικασία».

Οι ομάδες σου παίζουν άμυνα;
«Πίστεψε με, δίνω πολύ μεγάλη βάση στην άμυνα κι αυτό έχει κάνει εντύπωση σε πολλούς που με ξέρουν και με ζουν καθημερινά»!

«Έχανε ο πατέρας μου και είχαμε... κηδεία στο σπίτι»

Νιώθεις να σε γονατίζει η πίεση;
«Πάντα καταλάβαινα την πίεση. Θυμάμαι, για παράδειγμα όταν έχανε ο πατέρας μου και ήταν σαν να είχαμε... κηδεία στο σπίτι! Το ίδιο μου έλεγαν και οι φίλοι μου "Που πας και μπλέξεις τώρα; Γιατί να περνάς τα ίδια"; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς πίεση! Ο χρόνος που σταμάτησα και δεν ήμουν πουθενά ήταν εφιαλτικός! Ένιωθα σαν να με... σκοτώνουν όταν δεν είχα παιχνίδια το σαββατοκύριακο! Έλεγα "τι θα κάνω τώρα; ΟΚ, θα πάω να πιώ έναν καφέ και μετά τι"; Αν μου κόψεις το μπάσκετ, αυτό ήταν! Πάει, με τελείωσες»!

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο στη δουλειά που κάνεις;
«Δεν με φοβίζει κάτι.. Είχα προτάσεις να μπω σαν βοηθός σε διάφορα τιμ όμως προτίμησα να ακολουθήσω τον δικό μου τρόπο... Σιγά - σιγά. Δεν βιάζομαι».

Τι θα έλεγε ο προπονητής Διαμαντόπουλος στον 19χρονο Γιώργο που πριν από 20 χρόνια ετοιμαζόταν να παίξει στον Πανιώνιο;
«Θα του έλεγα ότι πρέπει να δουλεύει συνέχεια, να έχει υπομονή και να ακολουθεί το ένστικτο του... Να στηρίξει τις επιλογές του και να είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα. Έτσι είναι η ζωή. Θα πάρεις επιλογές που δεν θα σου "βγουν"...».