Ο καιρός των κουμπάρων

Ας ξεκινήσω με μία ομολογία: μου είναι σχεδόν ανυπόφορο το μπάσκετ που έχει ως ακρογωνιαίο λίθο έναν shoot-first οργανωτή, όπως το λανσάρισαν με απόλυτη επιτυχία πέρυσι η Φενέρ του Ντίξον, η Λαμποράλ του Άνταμς και η Λοκομοτίβ του Ντιλέινι.

Κάτι μου λέει ότι δεν αρέσει ούτε σε προπονητές της παλαιάς σχολής, όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δεν έχουν, όμως, σημασία οι ενστάσεις ενός ουδέτερου παρατηρητή.

Το καινούριο μπάσκετ είναι το μπάσκετ του Περάσοβιτς, του Μπαρτζώκα, του Λάσο, ακόμα και του Μπλατ. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν μένει πια εδώ.

Ο προπονητής που κατάφερε να συνδυάσει καλύτερα από κάθε άλλον το μπάσκετ ενστίκτου με το «σκεπτόμενο», ο Δημήτρης Ιτούδης, επιβραβεύτηκε με το ευρωπαϊκό τρόπαιο του 2016 και απειλεί να στήσει δυναστεία πάνω στους ώμους του Τεόντοσιτς και του Ντε Κολό.

Ο «Ζοτς», που διαθέτει την τεχνογνωσία, την ευελιξία αλλά και το χρήμα για να πατήσει ταυτόχρονα και στις δύο βάρκες, έφτασε και αυτός μισό βήμα μακριά από τον τίτλο. Θα τον είχε κατακτήσει, αν οι λεβέντες του κέρδιζαν ένα ρημάδι ριμπάουντ από τον γερόλυκο Χριάπα.

Οι δύο κουμπάροι θα προχωρήσουν πάνω στο κατηφορικό μονοπάτι που χάραξαν πέρυσι, εκκινώντας τη νέα Εuroleague με τον τίτλο του φαβορί κολλημένο εξ ημισείας στο κούτελό τους.

Λόγω ομαδάρας και momentum η ΤΣΣΚΑ, λόγω ομαδάρας και έδρας η Φενέρμπαχτσε.

Οι δικές μας ομάδες έμειναν λίγο πίσω πέρυσι. Τις φρέναρε όχι τόσο η συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων (ντροπή ρε Στηβ, ντροπή…), όσο η αγωνιστική τους φιλοσοφία.

Ο Ολυμπιακός επιχείρησε να χτίσει την πρόοδό του γύρω από μία μονοδιάστατη αμυντική φυσιογνωμία, ιδίως από τη στιγμή που έχασε τον καταλύτη Λοτζέσκι. Παραέγινε «πέτρινος» και άφησε στα αποδυτήρια τη γνωστή αλεγκρία που τον οδηγούσε μεγάλες νίκες και αλησμόνητες ανατροπής.

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε μία ασυνάρτητη συνταγή, που δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος, με μοναδικό σημείο αναφοράς την αξιοποίηση του ξεπερασμένου από το μπάσκετ Ραντούλιτσα. Οι εμπνεύσεις του ασύγκριτου Διαμαντίδη και η πληθωρική παρουσία του Καλάθη δεν έφταναν για να τον βγάλουν στον αφρό.

Κανένας από τους δύο «αιώνιους» δεν μπορούσε να παίξει το μπάσκετ των ομάδων που έγραψαν την ιστορία της περυσινής σεζόν. Εάν από κάποιο θαύμα έφταναν στο Βερολίνο, θα έπεφταν άκλαυτοι σαν άμαχος πληθυσμός.

Θα είναι ίσως άκυρο να βάλουμε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στην ίδια μοίρα με τις ομάδες που προανέφερα. Μπορεί η Λοκομοτίβ να έμεινε εκτός νυμφώνος, αλλά η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρ και η Ρεάλ μοιάζουν να τρέχουν σε άλλες ταχύτητες, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η Εφές του Περάσοβιτς εμφανίζεται ικανή να γίνει τέταρτος πόλος, φέτος που το Final-4 φιλοξενείται στη γειτονιά της. Η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε με προβλήματα, αλλά αποκλείεται να μείνει μακριά από την κορυφή.

Η Βασκόνια και η Μακάμπι δεν πολυγεμίζουν το μάτι, αλλά είναι δύο από τα πολλά μαύρα άλογα της κούρσας. Η Νταρουσάφακα του Μπλατ έχει στο στόχαστρό της την περυσινή κληρονομιά της Κουμπάν και της Λαμποράλ.

Η Αρμάνι θα θυμίσει περισσότερο τον επικίνδυνο καμικάζι του 2014, παρά την άκακη πεταλουδίτσα του 2016. Ακόμα και η Μπάμπεργκ απαιτεί την προσοχή μας και προσεύχεται να την υποτιμήσουν.

Στα άτυπα «power rankings» λίγο πριν την εκκίνηση, θα τοποθετούσα τις ομάδες μας γύρω στις θέσεις 6-7. Ας κατεβούμε από το συννεφάκι μας όσο είναι ακόμα καιρός.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται προφανώς ένα βήμα πιο μπροστά από τον αναδομημένο Παναθηναϊκό, αφού υπερέχει σε ομοιογένεια και σε συσσωρευμένη πείρα. Επέλεξε ωστόσο να στηθεί στην αφετηρία χωρίς ετοιμοπόλεμο σέντερ πρώτης γραμμής και κινδυνεύει να πληρώσει ακριβά την ψήφο εμπιστοσύνης στον Πάτρικ Γιανγκ.

Η απώλεια του Μάικ Τζέιμς ξεχαρβαλώνει εξίσου οδυνηρά το εναρκτήριο πλάνο του Πεδουλάκη, αλλά είναι πιο εύκολο να μπαλώσει κάποιος ένα κενό στην περιφέρεια, παρά στους ψηλούς. Αξιόλογοι ελεύθεροι γκαρντ υπάρχουν στην αγορά δώδεκα μήνες τον χρόνο.

Σημειωτέον ότι η διαφορά της 5^ης θέσης από την 7^η και την 8^η μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικής σημασίας, στο τέλος της κανονικής περιόδου.

Ο όγδοος μάλλον θα χρειαστεί να εκστρατεύσει στην αφιλόξενη Μόσχα, ενώ ο πέμπτος στη γνώριμη Βαρκελώνη ή στη νερόβραστη ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου. Ειδικά στην Κωνσταντινούπολη, ειδικά στο μπάσκετ, η απόσταση από την ανατολή στη δύση κόβει ποδάρια.

Εκείνο που θα πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό, είναι ότι το νέο σύστημα διεξαγωγής αφήνει ελάχιστα περιθώρια για κουτουράδες.

Αυτός που θα ξεκινήσει με ρεκόρ 1-5 και με εντός έδρας ήττας θα τρέχει και δεν θα φτάσει ποτέ. Ούτε οι ήττες παραγράφονται τον Ιανουάριο ούτε βέβαια οι νίκες.

Να γιατί μου κακοφαίνεται η ελαφρά καρδία με την οποία οι ομάδες μας δηλώνουν «ανέτοιμες». Μέχρι να ετοιμαστείτε, κύριοι, η αμαξοστοιχία μπορεί να βρίσκεται στον επόμενο σταθμό.

Τρίτο final-4 δίχως ελληνική ομάδα μέσα σε μία τετραετία, δεν αντέχεται.