Οι κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ διαμορφώνονται αναλόγως της φιλοσοφίας των προπονητών. Εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, επιμένουν ότι πλέον δεν υπάρχουν θέσεις αλλά ρόλοι. Η (μέχρι στιγμής) αγωνιστική παρουσία του Βίκτορ Σανικίντζε στοιχειοθετεί το σπουδαιότερο πειστήριο.

Ο Γεωργιανός αποτέλεσε την τελευταία μεταγραφική κίνηση του Αρη, αποκτήθηκε για τη θέση του βασικού πάουερ φόργουορντ. Κύριο κριτήριο επιλογής του ήταν το υψηλό μπασκετικό IQ και ακολούθησαν, η δεδομένη συνήθειά του στον απόλυτο εναρμονισμό του με τα συμφέροντα της ομάδας, η ειδικότητά του στις special situations και οι πλούσιες παραστάσεις. Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, ο Δημήτρης Πρίφτης είχε τοποθετήσει την αδυναμία του παίκτη έξω από τη γραμμή των 6,75. Οι ενδοιασμοί εξανεμίστηκαν όταν έλαβε περισσότερες από 2-3 συστατικές επιστολές από ανθρώπους με τους οποίους είχε συνεργαστεί ο Σανικίντζε. Η μία έφερε την υπογραφή του νυν προπονητή της Εθνικής Γεωργίας, Ηλία Ζούρου.

Είναι άδικο να αποδοθεί σε ένα πρόσωπο η ευδιάκριτη βελτίωση του Άρη στους τελευταίους δύο αγώνες. Υπάρχει όμως και η (συνήθως) ενδεικτική γλώσσα των αριθμών η οποία δεν αφήνει περιθώρια αντίλογου. Στην προκειμένη περίπτωση, στις μόλις δύο συμμετοχές του, ο Βίκτορ Σανικίντζε έχει μοιράσει 17 τελικές πάσες. Αυτή η επίδοση έχει αντίκτυπο στη συνολική παραγωγικότητα ασίστ του Αρη οι οποία έφθασε τις 51. Κατά μέσο όρο, τις 25,5!

Στην παρούσα φάση, είναι νωρίς να ισχυριστεί ο καθένας ότι ο Σανικίντζε αποτελεί τον εγγυητή της σωστής λειτουργίας του Άρη στην επίθεση. Εχει όμως κάθε δικαίωμα να υποστηρίξει – προσκομίζοντας μάλιστα τα κατάλληλα πειστήρια – ότι έλυσε ένα σοβαρό πρόβλημα, αυτό της δημιουργίας στο σετ παιχνίδι.