«Μπουρούσης Ασφαλιστική»

Κατ' αρχάς, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πει στο ΠΑΟΚ ένα πολύ μεγάλο “ευχαριστώ”. Τον βοήθησε να παίξει ένα σοβαρό επίσημο ματς και να πάρει τον πρώτο έλεγχο προόδου του, τώρα που ξεκινάει η σεζόν, σε όλα τα μέτωπα, ώστε να τον χρησιμοποιήσει και ως οδηγό, αλλά και ως μέτρο σύγκρισης, όταν θα περάσει λίγος καιρός και θα κυλήσει το νερό στ' αυλάκι.

Επίσης, είναι προφανές ότι μια διαφορά 19 πόντων , αδικεί κατάφωρα τον “δικέφαλο” και κολακεύει τον Παναθηναϊκό. Υπό αυτή την έννοια δεν τον κοιμίζει.

Σύμφωνοι, ήταν το πρώτο ματς, έγινε σε ένα άδειο και παγωμένο γήπεδο και ήταν το πρώτο χωρίς τους Φελντέιν και Νίκολς. Επαρκή ελαφρυντικά για ξεκίνημα.

Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι οι “πράσινοι” δεν είναι ακόμη έτοιμοι κι αυτό φαίνεται λογικό αν αναλογιστεί κανείς τα νέα πρόσωπα και την νέα λογική που θέλουν να βάλουν στο παιχνίδι τους Αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα στις φάσεις του μισού γηπέδου. Και στην άμυνα και στην επίθεση. Γιατί στο μισό γήπεδο είναι που μπορείς να διακρίνεις την ομοιογένεια, την χημεία και εν τέλει τους αυτοματισμούς που βρίσκονται υπό ανάπτυξη και διαμόρφωση. Τα περισσότερα από τα λάθη της επίθεσης έγιναν γιατί ο παίκτης που είχε την μπάλα (ειδικά αν αυτός ήταν ο ψηλός στο high post) δεν είχε την αίσθηση που ακριβώς βρίσκεται ο συμπαίκτης του στην εξέλιξη του συστήματος, έχανε χρόνο να ψάξει να τον βρει και ο αντίπαλος του χτύπαγε την μπάλα από τα χέρια. Στην άμυνα έλειψε η επικοινωνία, ειδικά στην αντιμετώπιση του pick and roll, το οποίο (κυρίως) σημάδευε τον Μπουρούση που “εκ κατασκευής” είναι υποχρεωμένος να μένει πίσω.

Ξεκάθαρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Παναθηναϊκός έχει δυο δικλείδες ασφαλείας τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει για να βγει από την δύσκολη θέση, μέχρι όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού του να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο.

Το ένα είναι το low post παιχνίδι του Γιάννη Μπουρούση, που μπορεί να ξεκουράσει όλη την ομάδα και να βάλει έναν μπελά στον απέναντι: τον αντιμετωπίζεις στέλνοντας βοήθεια ή όχι; Ο Καρδιτσιώτης ήταν αυτός που μεγάλωσε το γήπεδο, δημιούργησε καλύτερες αποστάσεις, ηρέμησε τους συμπαίκτες του μετά από το άσχημο ξεκίνημα και τους έδωσε το χρόνο να καταλάβουν τί γίνεται.

Το άλλο είναι το turbo στο ανοικτό γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός, με τον Καλάθη και τον Τζέιμς συν τα φτερά και τους ψηλούς που μπορούν να ακολουθήσουν, μπορεί να πάρει πολλά εύκολα καλάθια, μέχρι να ζεσταθεί το μακρινό σουτ. Αρκεί να πάρει το ριμπάουντ, ή να βγάλει μια καλή άμυνα.

Φυσικά, εμφανίστηκε και ένα ζήτημα , το οποίο μπορεί να μπαίνει στο τραπέζι κάθε βράδυ: τί γίνεται όταν η αντίπαλη άμυνα προσφέρει προκλητικά το ανοικτό τρίποντο του Νικ Καλάθη; Πόσο θα αντέξει ο Νικ να παίζουν με το μυαλό του; Ποιο είναι το όριο των άστοχων που θα τον ειδοποιεί να μην επιμένει; Για να μην ανακυκλώσουμε την άσκοπη συζήτηση περί 2εκ. , θυμίζω ότι το ίδιο ζήτημα και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό αντιμετώπιζε η Μπαρτσελόνα και η Εθνική Ισπανίας με τον Ρίκι Ρούμπιο . Ήταν τρυφλοσούρτης ότι η αντιμετώπισή του στα pick and roll ήταν μονίμως το under, ώστε να του περιορίσουν την διείσδυση και την δημιουργία . Κι αν σουτάρει, όσα βάλει... Σύμφωνοι, δεν θα έχει κάθε βράδυ 0 στα 8 και στην προκειμένη περίπτωση τον κάλυψε με το παραπάνω ο οίστρος του Νίκου Παππά (5 στα 6) που δείχνει έτοιμος να αξιοποιήσει την μεγάλη ευκαιρία που του δίνεται.

Θα μπορούσαμε να σταθούμε και στην εκτός τόπου και χρόνου παρουσία του Κρις Σίνγκλετον αν δεν ξέραμε ότι μπήκε στην ομάδα τελευταίος απ' όλους και αν δεν είχαμε ως ...εγγυητική , την εικόνα που έβγαλε πέρυσι στην Λοκομοτίβ Κουμπάν. Δεν είναι λίγο να είσαι ο ακρογωνιαίος λίθος της καλύτερης άμυνας της περσινής διοργάνωσης και είχε τεράστιο μερίδιο στην πρόκριση μέχρι το φάιναλ φορ. Ο καθένας έχει το κουμπί του.