Τον Νίκο τον Γκάλη να τον τιμάς κάθε χρόνο, τον Νίκο τον Γκάλη...

Το τι σημαίνει το όνομα Νίκος Γκάλης, είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθούν οι νέοι φίλαθλοι του μπάσκετ, που γεννήθηκαν δεκαετία του '90 και βάλε. Το τι αντίκτυπο είχε σε μας, που γεννηθήκαμε χοντρικά από το '70 έως το '80, δεν μπορούν να το καταλάβουν ούτε οι πατεράδες μας που τον είδαν σε πλήρη αγωνιστική δράση. Ένιωσα υπέροχα τη βραδιά που αξιώθηκα να βρεθώ στα ορεινά του Παλέ μαζί με το γιό μου, για να απολαύσουμε την αφιερωματική βραδιά στον Νικ.

Εκστασιασμένος άκουγα τον Βασίλη Σκουντή να διαβάζει τα έπη που έγραψε για Εκείνον και τον Γιάννη Δασκάλου να υποδέχεται έναν προς έναν τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν στις Πέμπτες της εφηβείας μας. Τότε που μέχρι και ξύλο παίξαμε στο φροντιστήριο Γερμανικών του Σταυρόπουλου στη Λαμπρινή, για το ποιο τμήμα θα τελειώνει πρώτο, ώστε να προλαβαίνει τα ματς του Άρη.

Τους έβλεπα, τους άκουγα να μιλούν, βούρκωνα και ταυτόχρονα εξηγούσα στον μικρό μου, ποιος ήταν ποιος και κυρίως, γιατί έσπευσαν όλοι να τιμήσουν τον Γκάλη για την ονοματοδοσία του κλειστού. Ακολούθησε κι ένα φιλικό-παρωδία με τη Λιμόζ του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά δε βαριέσαι, αρκεί που βρίσκονταν οι δυο τους και πάλι εκεί...

Λίγο καιρό αργότερα ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μου ήρθε και μού 'πε, “Μπαμπά θα γίνει τουρνουά Nick Galis Cup και θα έρθει ο Παναθηναϊκός μας, η ΤΣΣΚΑ και η Μπάνβιτ... Θα είναι κι ο φίλος σου ο Ιτούδης” Είχε “γράψει” μέσα στο παιδί εκείνη η βραδιά για τον Νικ.

Φορέσαμε τις όμοιες μαυροκίτρινες μπλούζες μας με τη φάτσα του gangster και με τα εισιτηριάκια μας πήγαμε στο “Nick Galis Hall”...

Ok δεν ήταν όλα ευχάριστα, ακούσαμε μπόλικα για τη μάνα μας ως Παναθηναϊκοί, αλλά η μεγάλη μερίδα Αρειανών ήταν εκεί για να χειροκροτήσουν. Ευτυχώς έχασε και κάτι βολές ο Μήτσος κι έτσι απεφεύχθη ο τελικός του τουρνουά ανάμεσα σε Άρη και Παναθηναϊκό. Οι ρεπόρτερ του Άρη ξεφύσηξαν ανακουφισμένοι και τέλος σχεδόν καλό, όλα σχεδόν καλά...

Τη δεύτερη χρονιά του τουρνουά δεν πήγαμε λόγω επαγγελματικών μου υποχρεώσεων και για να είμαι ειλικρινής, επειδή το κρατούσα μανιάτικο στο γιό μου, που παράτησε το μπάσκετ, για να παίξει μόνο τένις. Φέτος που “ψήθηκα” να ξαναπάμε, τηλεφώνησα στην ΚΑΕ Άρης και μια ευγενέστατη κυρία μου είπε “ Α ξέρετε φέτος δε θα γίνει...” “Δε θα γίνει καθόλου;” ρώτησα, “ Όχι καθόλου” “Μάλιστα...”

Κοιτάξτε αγαπητέ κύριε Λάσκαρη, αγαπητή διοίκηση της ΚΑΕ Άρης. Τον Γκάλη δεν τον τιμάμε α λα καρτ. Τον τιμάμε με συνέπεια και ειλικρίνεια. Κάθε χρόνο. Αν ο Άρης θέλει να λέγεται Αυτοκράτορας και προσωπικά χαρά μου να τον αποκαλώ έτσι, τότε θα θυμάται κάθε χρόνο αυτόν που τον ενθρόνισε.

Μουτσουνάκια και άλλα τέτοια δε χωράνε στον Γκάλη. Αργήσαμε που αργήσαμε συνολικά να του αποδώσουμε τις τιμές που του αρμόζουν, όχι τσιγκουνιές τώρα. Ελπίζω και παρακαλώ ως φίλαθλος, το λάθος να διορθωθεί και να γίνει το Nick Galis Cup, έστω την περίοδο των Χριστουγέννων.

Χαίρομαι ιδιαίτερα ως φίλαθλος του μπάσκετ και του Εξάστερου, για τις τιμές που απόλαυσε ο εμβληματικός Φραγκίσκος Αλβέρτης, αλλά και για το φετινό τιμητικό ντελίριο για τον κορυφαίο μας Δημήτρη Διαμαντίδη.

Έτσι πρέπει να γίνει και με τον Βασίλη Σπανούλη από τον Ολυμπιακό και πάει λέγοντας. Όλοι τους τεράστιοι αθλητές μα μην ξεχνάμε, ότι όλους τους ενώνει ένα όνομα – μαγνήτης που τους τράβηξε στην πορτοκαλί σπυριάρα. Νίκος Γκάλης.