Το Naismith Memorial Basketball Hall of Fame περιμένει (9/9) την «Τάξη του 2016» κι ο 44χρονος αποτελεί μέλος της, έχοντας καταγράψει μία καριέρα γεμάτη τίτλους και τον χαρακτηρισμό του πιο κυρίαρχου παίκτη όλων των εποχών. Τέσσερις φορές Πρωταθλητής (Λέικερς 2001, 2002, 2003 & Χιτ 2006), μία φορά «MVP της Χρονιάς» (2000) και δις πρώτος σκόρερ (1995, 2000) είναι μερικές απ' τις διακρίσεις του. Κι όμως, έχει παράπονο. Και τι παράπονο.

«Έπαιξα μόνο το 30% απ' το μπάσκετ που μπορούσα. Είχα σπουδαία καριέρα, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να δείξω τι πραγματικά μπορώ να κάνω. Κι αυτό επειδή οι βοήθειες στην άμυνα έρχονταν τόσο γρήγορα... Έτσι χρειάστηκε να κυριαρχήσω στη ρακέτα. Είχα τη δυνατότητα να βγω έξω, να περάσω την άμυνα, να ντριμπλάρω τους αντιπάλους, αλλά δεν κατάφερε να το δείξω ποτέ. Έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος στο πώς θα 'μαι ο πιο δυνατός, ο πιο κυρίαρχος παίκτης όλων των εποχών» αποκάλυψε στο The Vertical Podcast.

Όχι πως ακόμη κι έτσι δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο του. «Όταν πρωτομπήκα στη λίγκα, ανακάλυψε νωρίς τη θέση μου στο χώρο. Όχι μόνο ήθελα να 'μαι ο καλύτερος ψηλός, ήθελα να 'μαι κι ο πιο κυρίαρχος. Πολλοί διεκδικούν τον τίτλο του καλύτερου, αλλά λίγοι μπορούν να πουν πως ήταν οι πιο κυρίαρχοι. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Ήθελα να 'μαι στη συζήτηση των κορυφαίων σε τίτλους και στατιστική, ν' αλλάξω το άθλημα όπως έκαναν ο Μάικλ (Τζόρνταν) κι ο Ουίλτ (Τσέιμπερλεϊν). Μακάρι να 'χα ολοκληρώσει την τελευταία χρονιά μου στη Βοστόνη (μόλις 37 συμμετοχές)».

««Δεν είχα παρά να μείνω υγιής, να σκοράρω 10 πόντους κατά μέσο όρο και θα περνούσε τον Ουίλτ Τσέιμπερλεϊν στη λίστα των σκόρερ όλων των εποχών. Θα έλεγα αλαζονικά, κομπαστικά: "Είμαι πιο κυρίαρχος παίκτης που έπαιξε ποτέ το άθλημα, μην αναφέρετε κανέναν άλλον μαζί μ' εμένα. Πέρασα τον Ουίλτ (Τσέιμπερλεϊν) σε πρωταθλήματα, αλλά ο Μπιλ (Ράσελ) έχει 11, ο Καρίμ (Αμπντούλ-Τζαμπάρ) έχει 6, ο Ντάνκαν έχει 5 κι εγώ έχω 4. Αλλά όσο με αναφέρουν στην κουβέντα, μου αρκεί» πρόσθεσε.

Πότε θα ξαναδεί ο κόσμος δεύτερο «Σακ»; «Δε θα υπάρξει άλλος σαν εμένα (και σαν τον Μινγκ Γιάο) ποτέ. Είναι αισθητή η απουσία του πραγματικού σέντερ. Πιστεύω πως έτσι όπως κυριαρχούσα, έκαναν τους άλλους να μη θέλουν να μπουν στη ρακέτα και να νιώσουν τον πόνο».