Η συγχορδία του τρόμου

Koλυμπώντας απρόθυμα στον ωκεανό της απέραντης σαχλαμάρας -και της αισχρής στρεψοδικίας σχετικά με την επικείμενη αδειοδότηση των καναλιών- έπεσα χθες σε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ, νομίζω στο Star. Το θέμα του ήταν η ερήμωση και το ρήμαγμα του θεάτρου του Λυκαβηττού.

Πέρασαν, έλεγε, οκτώ χρόνια από τότε που χαρακτηρίστηκε προβληματικό και ακατάλληλο για δημόσιες εκδηλώσεις. Ο συνάδελφος μίλησε για "πρόβλημα στατικότητας", αλλά μετά βάλθηκε να αναρωτιέται "τι θα πουν οι τουρίστες", οπότε το ρεπορτάζ έχασε τον προσανατολισμό του.

Οκτώ χρόνια, εεεε; Κλειστόν από το έτος 2008, δηλαδή. Και τότε σε ποιο θέατρο έγινε η συναυλία του Morrissey τον Ιούλιο του 2014; Μήπως θυμάμαι λάθος και βρισκόμουν στο γήπεδο της Λεωφόρου;

Εδώ που τα λέμε, με τόσο κόσμο που κατάφεραν να στριμώξουν εκείνη τη μέρα στο προβληματικό θεατράκι που λέγαμε, ακόμα και η Λεωφόρος θα στέναζε.

Έχω παρακολουθήσει από τις εξέδρες χιλιάδες αθλητικές αναμετρήσεις και καλλιτεχνικές παραστάσεις. Δύο φορές στη ζωή μου, φοβήθηκα για τη σωματική μου ακεραιότητα και ένιωσα ότι το μακελειό απείχε όσο μία στρακαστρούκα και ένας μικροπανικός.

Η πρώτη ήταν σε έναν αγώνα Παναθηναϊκού-Μακάμπι το 2012, όταν οι υπεύθυνοι έβαλαν στο κλειστό του ΟΑΚΑ περίπου 25.000 κόσμο (με τη γνωστή μέθοδο της "συνδρομής για την ενίσχυση του συλλόγου" στις πόρτες αντί εισιτηρίου), αδιαφορώντας προκλητικά για την ασφάλεια του σαρδελωμένου πλήθους και εκθέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο όλους ανεξαιρέτως τους ατυχείς που πήγαν εκείνη τη μέρα στο ματς, από τον κορυφαίο αθλητή μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο.

Ο Παναθηναϊκός το ξανάκανε απτόητος στα πλέι-οφ της επόμενης χρονιάς με τη Μπαρτσελόνα, τιμωρήθηκε σκληρά από την Ευρωλίγκα και συμμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Πολύς κόσμος, όμως, έκοψε οριστικά και αμετάκλητα το γήπεδο.

Όταν έγραψα οργισμένος τον απαραίτητο φιλιππικό, εδώ στη Gazzetta και αλλού, οι φωστήρες της εξέδρας ξεσπάθωσαν ενάντια "σε αυτόν που τα βάζει με τον λαό του Παναθηναϊκού"! Μέχρι εκεί πήγαινε το μυαλό τους, τι να πω...

Η δεύτερη φορά που τρόμαξα ήταν στη συναυλία του Morrissey, στην Αθήνα, τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2012. Στο προβληματικό, υπενθυμίζω, θεατράκι του Λυκαβηττού, το οποίο είχε ήδη κλείσει μία φορά ως επίφοβο για την ασφάλεια των θεατών.

"Είναι κατάλληλο για χρήση, αλλά όχι για κατάχρηση", ήταν ο χρησμός της επιτροπής που ανέλαβε να εξετάσει τον τύπον των ήλων, μετά την οικονομικά οδυνηρή ματαίωση της συναυλίας του James Blunt το 2008.

To θέατρο ξανάνοιξε, με ένα αυθαίρετο όριο 3.000 θεατών να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των υπεράριθμων.

Ποιο όριο, όμως; Μετά από κάποια υποτυπώδη και τυπικά, όπως ομολόγησαν οι υπεύθυνοι του έργου, έργα υποστήριξης των κερκίδων, ο Λυκαβηττός παραδόθηκε ξανά στο φιλοθέαμον κοινό, για τη διεξαγωγή συναυλιών και άλλων εκδηλώσεων.

Τη βραδιά του Morrissey, δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος ούτε για να αναπνεύσει κανείς. Οι εξέδρες γέμισαν μέχρι σκασμού, ενώ ο κόσμος στην "αρένα", στις σκάλες, στους διαδρόμους και μπροστά στο μοναδικό μπαρ (όπου απαγορευόταν η πώληση νερού σε μπουκάλια) ήταν παστωμένος μέχρι ασφυξίας.

Και όλα αυτά με ανυπόφορο καύσωνα, που προκαλούσε συνεχείς λιποθυμίες. Η πρόσβαση στο ιατρείο, στις τουαλέτες, στην έξοδο ή οπουδήποτε αλλού ήταν περίπου αδύνατη.

Στο δελτίο Τύπου που εκδόθηκε από το στρατόπεδο του Morrissey γράφτηκε ότι καταρρίφθηκαν τα ρεκόρ προσέλευσης στον Λυκαβηττό: "Σε ένα θέατρο χωρητικότητας 5.000 θεατών τρύπωσαν με "ντου" 3.500 υπεράριθμοι θεατές", παρασυρμένοι, υποτίθεται, από τη δύναμη της μουσικής.

Αυτό φυσικά είναι ψέμα, ελπίζω αθώο. Ήμουν παρών στο κατάμεστο θέατρο, καθόμουν σε σημείο απ'όπου έβλεπα καθαρά την είσοδο των θεατών και ξέρω καλά ότι δεν έγινε η παραμικρή βίαιη εισβολή.

Όσοι μπήκαν, μπήκαν (με εξαίρεση τους συνήθεις 30-40 τζαμπατζήδες του encore) είτε με εισιτήρια είτε με προσκλήσεις είτε με χαρτζηλίκι στους πορτιέρηδες είτε δωρεάν επειδή είχαν ωραία μάτια. Πάντως κανονικά, αρκετή ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας ή στο ξεκίνημά της, συντεταγμένα και με τον νόμο.

Με τον νόμο της ζούγκλας, διότι αυτός υπερίσχυσε εκείνο το βράδυ, όπως και σε πολλές άλλες πυκνοκατοικημένες συναυλίες που έγιναν έκτοτε, από τον ίδιο ή από άλλους διοργανωτές (π.χ. φέτος στους Muse).

Η διαφορά είναι, ότι καμία από τις μεταγενέστερες δεν έγινε σε θέατρο με προβλήματα ασφάλειας και ενδεχομένως στατικότητας. Καμία δεν έπαιξε μαύρο-κόκκινο τη σωματική ακεραιότητα των θεατών.

Εάν κατέρρεε η κερκίδα από τον απερίγραπτο συνωστισμό εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, δεν θα υπήρχε φυλακή αρκετά ασφαλής για να σώσει τους διοργανωτές και την αστυνομία και την πυροσβεστική και όποιον άλλον συνυπέγραφε την άδεια, από την οργή των οικογενειών των θυμάτων.

Στο τέλος της παράστασής του, ο Morrissey όφειλε να ψάλει και μία ευχαριστήρια δέηση προς τους θεούς των συναυλιών και της ψωροκώσταινας, όπου όλα επιτρέπονται και όλα συγχωρούνται.

Το θέατρο του Λυκαβηττού παραμένει κλειστό και φραγμένο με συρματοπλέγματα, αν και πότε πότε ανοίγει δειλά για μικρότερου βεληνεκούς συναυλίες (Ελένη Βιτάλη κ.ο.κ.). Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο και συνεπώς είναι δύσκολη υπόθεση η φημoλογούμενη εκχώρησή του σε ιδιώτη για εμπορική εκμετάλλευση.

Φαίνεται ότι θα αργήσει να ξανανοίξει τις πύλες του. Αν είναι να τις ανοίξει για να στοιβάξει ξανά 8-9 χιλιάδες κόσμο σε σκωροφαγωμένες ξύλινες εξέδρες, ας τις κρατήσει καλύτερα κλειστές μέχρι να βγει ο ήλιος από τη Δύση.

Από κάποιο χαμόγελο της τυφλής θεάς, έχουμε αποφύγει τα τελευταία 35 χρόνια μία εκατόμβη με θύτες τον συνωστισμό, τις κακοσυντηρημένες εγκαταστάσεις και την ασυδοσία των υπευθύνων.

Η τραγωδία της Θύρας 7 δεν απέχει δα και τόσο πολύ, στις μνήμες των αθώων που θρήνησαν θύματα. Ως τακτικός θαμών συναυλιών και όχι μόνο, δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι τα παθήματα έγιναν μαθήματα.

Φοβάμαι ότι η επόμενη καταστροφή θα συνοδεύεται από πένθιμες ροκ συγχορδίες.