Στρατιώτες σε κρουαζιέρα

Νίκος Παπαδογιάννης Νίκος Παπαδογιάννης
Στρατιώτες σε κρουαζιέρα

bet365

O Nίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι το ημερολόγιο, στο παγκόσμιο μπάσκετ, γύρισε πίσω στο 1992.

To μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες το παρακολούθησα φανατικά -στο βαθμό που επέτρεπαν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις- μόνο τρεις φορές: το 1996, το 2004 και το 2008. Ο λόγος, προφανής: "επίσημης αγαπημένης" παρούσης, πάσα αρχή παυσάτω. Η ομάδα φρόντισε να ανταμείψει τους πιστούς της, τερματίζοντας τρεις φορές 5η. Μπορούσε και καλύτερα.

Στις υπόλοιπες Ολυμπιάδες που παρακολούθησα, από κοντά ή εξ αποστάσεως, ακούμπησα την πορτοκαλί μπάλα στο πίσω κάθισμα και έδωσα προτεραιότητα στα λεγόμενα Ολυμπιακά σπορ: στίβο, κολύμβηση, άρση βαρών, πάλη, γυμναστική, τάε-κβον-ντο και τα συναφή (το ποδόσφαιρο έμεινε κλειδωμένο στο πορτ-μπαγκάζ, μαζί με το μπέιζμπολ και τώρα το ράγκμπι).

Στο κάτω κάτω, το ενδιαφέρον χάνεται όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων τον νικητή. Έτσι δεν είναι; Από τότε που η ΔΟΕ άνοιξε τις πόρτες στους επαγγελματίες, με απολαυστική εξαίρεση το 2004, δεν έχει φορέσει άλλη χώρα από τις ΗΠΑ το χρυσάφι του μπάσκετ.

Αυτό είναι που με "χαλάει": η βέβαιη πρωτιά των Αμερικανών.

Το έτος 2016 μας βρήκε στο ίδιο τετραγωνάκι όπου βρεθήκαμε όλοι μαζί οι μπασκετικοί το 1992. Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά τη φαντασμαγορική εποποιία της Βαρκελώνης οι Αμερικανοί (και οι Αμερικανίδες) παραμένουν ασυναγώνιστοι.

Οι υπόλοιπες ομάδες έπαιξαν για το ασημένιο μετάλλιο, ενώ και το χάλκινο πανηγυρίστηκε σαν θρίαμβος. Το ίδιο συνέβη το 1996, το 2000, το 2008, το 2012, αλλά και στα δύο τελευταία Μουντομπάσκετ.

Η απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο αμφισβητήθηκε ευθέως μόνο την τετραετία 2002-6, όταν το σορολόπ έγινε modus vivendi για τα αμερικανάκια και ο αυτόματος πιλότος έκανε θραύση.

Οι αποτυχίες στην Ιντιανάπολις και στην Αθήνα υποχρέωσαν τη USA Basketball σε αναδίπλωση και οδήγησαν τους ιθύνοντες σε αναθεώρηση του στρατηγικού σχεδιασμού.

Ταυτόχρονα, ξύπνησαν το "εθνικό φρόνημα" στο μυαλό αθλητών που έβλεπαν την Εθνική ομάδα ως πάρεργο και αγγαρεία. Οι αρνήσεις μειώθηκαν στο ελάχιστο. Του Αμερικανού μπορείς να του θίξεις πολλά ιδανικά, αλλά όχι τον πατριωτισμό.

(Ούτε τη δικαίωμα στην οπλοφορία. Άλλη -θλιβερή- συζήτηση αυτή.)

Η πιο ηχηρή σφαλιάρα ήταν αυτή που προσγειώθηκε στον σβέρκο των Αμερικανών την 1η Σεπτεμβρίου 2006 στη Σαϊτάμα, μολονότι η ομάδα τους ήταν στελεχωμένη από πρωτοκλασάτους παίκτες και είχε στο τιμόνι της τον κορυφαίο προπονητή του ηλιακού συστήματος.

Το λάθος της, στην Ιαπωνία, συμπυκνώθηκε σε μία κουβέντα που ξέφυγε από τα χείλη του Καρμέλο Άντονι μετά το ρεζιλίκι: "Δεν γνωρίζαμε ούτε τα ονόματα των Ελλήνων". Τα έμαθαν με τον λάθος τρόπο.

Το στραπατσάρισμα ακολούθησε η πανστρατιά. Στο Πεκίνο, εμφανίστηκε για πρώτη φορά δίπλα στους υπόλοιπους ο Κόμπι Μπράιαντ. Στο Παγκόσμιο της Κωνσταντινούπολης, ο Κέβιν Ντουράντ με τον Ντέρικ Ρόουζ.

Ο ΛεΜπρόν ήταν ήδη παρών, από το 2004 κιόλας. Ο Κρις Πολ από το 2006. Στο Λονδίνο κατέφτασε στη συντροφιά ο Ράσελ Ουέστμπρουκ.

Στο Μουντομπάσκετ του 2014 φόρεσαν τη φανέλα με την αστερόεσσα ο Κάρι, ο Χάρντεν, ο Κάιρι, ο Ντέιβις. Φέτος, ο Πολ Τζορτζ, απτόητος από τον σοκαριστικό τραυματισμό που απείλησε να τον σακατέψει.

Και ρολίστες, πολλοί ρολίστες, από αυτούς που έμοιαζαν είδος εν ανεπαρκεία στις πρώτες Ομάδες Ονείρου.

Όλοι σοβαροί, όλοι αποφασισμένοι. Xωρίς να συνοδεύονται από συμμορίες και γκάνγκστερ. Το χειρότερο που έβλεπες στα πέριξ ήταν το σκυλολόι των Καρντάσιαν, τον καιρό του -καλή του ώρα- Λαμάρ Όντομ.

Έζησα από κοντά στο Λας Βέγκας και στην Αθήνα την προετοιμασία της ομάδας του 2010 και ένιωσα την αλλαγή στο πετσί μου. Ο κωλοπαιδισμός του 1994 είχε εκπαραθυρωθεί, μαζί με τα φαινόμενα αλαζονείας.

Στον Κολάντζελο και στον Σιζέφσκι δεν τολμάει να κουνηθεί κανείς. Είναι, και οι δύο τους, μεγαλύτερα "μεγέθη" από τους παίκτες. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στην Αμερική.

Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο να απευθύνονται οι αθλητές στον προπονητή με τη λέξη "sir". Η άφιξη του Γκρεγκ Πόποβιτς συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή της τελευταίας 12ετίας και κρατάει το όχημα στέρεα καρφωμένο στις ράγες.

Όσο απίθανο και αν ακούγεται, η Εθνική ομάδα των ΗΠΑ τείνει να γίνει στρατός. Στρατός με κρουαζιερόπλοια, καζίνα και απόλυτη ελευθερία κινήσεων στις ώρες εκτός υπηρεσίας, αλλά στρατός.

Η προσήλωση των παικτών στην αποστολή τους είναι παροιμιώδης, όπως και η ομοψυχία που ξεχειλίζει σε κάθε τους κίνηση. Δείτε μόνο με πόσον ενθουσιασμό συμμετείχαν οι παγκίτες στο παιχνίδι...

Δεν ωφελεί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο 60ός σε αξία παίκτης των ΗΠΑ είναι -μακράν- καλύτερος από τον καλύτερο Έλληνα (φωτ.). Η τελευταίος παγκίτης της Team USA θα κατάπινε την Ευρωλίγκα αμάσητη.

Εκτός των δύο Γκασόλ, δεν υπάρχει Ισπανός ικανός να κοιτάξει στα μάτια τους άσους του ΝΒΑ. Κανένας Σέρβος δεν θα έβρισκε θέση στην αμερικανική δωδεκάδα, ακόμα και αν αυτή έχανε μαζεμένους πενήντα παίκτες.

Ο καλύτερος Αυστραλός και ο καλύτερος Αργεντινός μπασκετμπολίστας δεν περιλαμβάνονται στους 20 κορυφαίους σέντερ του ΝΒΑ. Ούτε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Εθνικής Γαλλίας στο τοπ-20 των πόιντ γκαρντ. Για σήμερα μιλάμε, όχι για προχθές.

Όταν οι ΗΠΑ χάνουν, χάνουν περισσότερο από τον εαυτό τους παρά από τον αντίπαλο. Για να φτάσει ευρωπαϊκή ή αμερικανική ομάδα να χτυπήσει στα ίσα τους γιάνκηδες, θα πρέπει να ξεπεράσει κατά πολύ τον εαυτό της και ταυτόχρονα να βρει τον αντίπαλο μπόσικο (όπως η Ελλάδα του 2006).

Μόνο η Ισπανία στο απόγειο των δυνατοτήτων της στάθηκε επάξια στο ίδιο σκαλοπάτι, στον τελικό του Πεκίνου. "Είμαστε όλοι Ισπανοί", θυμάμαι να γράφω μετά από εκείνο το ονειρεμένο ματς.

Είμαστε, αλλά μόνο στον ύπνο μας. Eκτός κι αν έχουμε και εμείς 12ο παίκτη με θητεία 11 ετών στο ΝΒΑ και δεν το έχω προσέξει...

Οι Αμερικανοί μας άφησαν ξανά έτη φωτός πίσω, όλους τους υπόλοιπους, επειδή έβαλαν στο λεξιλόγιό τους την έννοια "προετοιμασία", στοιχήθηκαν με τις εντολές του προπονητή και έριξαν στο τραπέζι τα στοιχεία που τους δίνουν υπεροχή.

Η θρυλική ομάδα του 1992 έπνιγε τον αντίπαλο όχι τόσο με το εξωγήινο επιθετικό ταλέντο των παικτών της, όσο με την πιεστική άμυνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και με το τσουνάμι των επιθετικών ριμπάουντ. Με τα μούσκουλα και με τα ελατήρια.

Το ίδιο συνέβη και φέτος, όχι στους αγώνες του Ομίλου (όπου η χαλαρότητα των Αμερικανών ήταν οφθαλμοφανής), αλλά στην τελική ευθεία του Ολυμπιακού τουρνουά.

Αναζητήστε τώρα το βίντεο του ημιτελικού του 2006 και πείτε μου αν οι προικισμένοι γκαρντ της Εθνικής μας πιέστηκαν ασφυκτικά από τους Αμερικανούς. Όχι. Ούτε κατά διάνοια. Πέντε εναντίον πέντε παίχτηκε όλο το ματς.

Τα αθλητικά προσόντα των αντιπάλων έμειναν στη Σαϊτάμα ανεκμετάλλευτα (ιδίως στο β' ημίχρονο, όταν ο "Κ" επιστράτευσε χαμηλά σχήματα και έχασε το επιθετικό ριμπάουντ), οπότε το ψωμί των Ελλήνων πλημμύρισε από γλυκό βούτυρο.

Ο Παπαλουκάς έστηνε τα pick'n'roll του χωρίς κορμιά κολλημένα στο δικό του και η μπάλα περνούσε στην καρδιά της αμερικανικής άμυνας δίχως ιδιαίτερη αντίσταση. Οι Αμερικανοί πάθαιναν, αλλά δεν μάθαιναν. Και στο τέλος πλήρωσαν. Ακριβά.

Στοιχηματίζω ότι ο Μάικ Σιζέφσκι έχει αυτόν τον αγώνα ακουμπισμένο στο καντήλι του, δίπλα στο ευαγγέλιο. "Τούτο το dvd, τέκνον μου, να το βλέπεις κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, μέχρι να το αποστηθίσεις".

Άλλη ήττα δεν γνώρισαν από τότε οι Αμερικανοί. Την επόμενη Πέμπτη, συμπληρώνονται δέκα χρόνια...

Κοντολογίς, οι Αμερικανοί κατεδάφισαν όποιον στάθηκε στον δρόμο τους όταν συνδύασαν τα ασύγκριτα προτερήματά τους με το "σκεπτόμενο μπάσκετ".

Μισό λεπτό, μη βιάζεστε να διαμαρτυρηθείτε, υμείς οι ακραιφνείς αμερικανόπληκτοι.

"Σκεπτόμενο μπάσκετ" δεν σημαίνει απαραίτητα "πέτρινη άμυνα, σκοπιμότητα και επιθέσεις 23 δευτερολέπτων". Σημαίνει να διαβάζεις σωστά τον εαυτό σου και τον αντίπαλο και να προσαρμόζεις τα δεδομένα στις δικές σου προδιαγραφές.

Να τον κατεβάζεις το επίπεδό σου, εάν δείχνει στα χαρτιά υπέρτερος. Για να τον φτάνει η σφεντόνα σου.

Εάν είσαι το Γκόλντεν Στέιτ του Κάρι και του Τόμπσον, σκεπτόμενο μπάσκετ είναι το run and gun. Εάν είσαι το Κλήβελαντ του ΛεΜπρόν, σκεπτόμενο μπάσκετ είναι το iso και το ένας εναντίον ενός (ή δύο ή τριών).

Εάν είσαι η "Team USA", σκεπτόμενο μπάσκετ είναι να μη δώσεις δικαιώματα στον αντίπαλο. Να τον πνίγεις όσο είναι ακόμα μικρός και παίζει στην ποδιά σου.

Εάν είσαι η ατάλαντη Εθνική Ελλάδας του 2009 και παίζεις με την ανώτερη Ισπανία, σκεπτόμενο μπάσκετ είναι να καταστρέφεις το παιχνίδι του εχθρού. Εάν είσαι η αγχωμένη Εθνική Ισπανίας του 2007 και παίζεις με την ανώτερη Ελλάδα, σκεπτόμενο μπάσκετ είναι να επηρεάζεις τους διαιτητές με θεατρινισμούς και διαμαρτυρίες.

Εάν είσαι η ΤΣΣΚΑ, σκεπτόμενο μπάσκετ είναι να θωρακίσεις το μυαλό σου και να κρατήσεις την ηρεμία σου, κλειδώνοντας στη ντουλάπα τους σκελετούς.

Σκεπτόμενο μπάσκετ είναι να πειράζεις τον εγκέφαλο του αντιπάλου και να φέρνεις τον αγώνα στα μέτρα σου, όποια και αν είναι αυτά. Κάθε ομάδα έχει διαφορετικά μέτρα και σταθμά.

Να αναδείξεις τα προτερήματά σου και να κρύψεις την αχίλλειο πτέρνα σου. Να χτυπήσεις τον αντίπαλο εκεί όπου πονάει.

Επειδή όμως αυτή η παράγραφος σηκώνει πολλή -και ενδιαφέρουσα- συζήτηση, την αναβάλλω για μελλοντικό σημείωμα.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.