Dr Giannis and Mr Bouroussis! (pics)

Την ώρα που (ο γεννημένος σαν σήμερα, το 100 προ Χριστού) Iούλιος Καίσαρ έπεφτε νεκρός μέσα στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο πρόλαβε να ψελλίσει μια ιστορική φράση που θεωρείται ο ορισμός της προδοσίας και της αχαριστίας…

Είδε τον Βρούτο να του καταφέρνει το (εικοστό τρίτο και) τελειωτικό κτύπημα και με όση δύναμη του απέμενε προτού καταρρεύσει στη βάση του αγάλματος του Πομπήιου αναρωτήθηκε και μάλιστα στα ελληνικά χωρίς να μπορέσει να πάρει απάντηση…

«Και συ τέκνον;»

Ωπα, μια στιγμή: επικαλούμαι αυτή την περίφημη σκηνή, μονάχα για τους προφανείς επετειακούς λόγους, χωρίς ν’ αφήνω κανένα υπονοούμενο: στο κάτω κάτω της γραφής η σύγχρονη κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τις αγκυλώσεις ή ακόμη και τις δηλώσεις του τύπου «δεν θα πήγαινα ποτέ στον Παναθηναϊκό», «δεν θα έπαιζα ποτέ στον Ολυμπιακό» και τα τοιαύτα…

Το είχε πει φόρα παρτίδα το 2000 ο (τότε παίκτης του Ολυμπιακού) Δημήτρης Παπανικολάου, χωρίς να διανοείται τι του επιφύλασσε το (πράσινο) μέλλον, το έχουν ψιθυρίσει ή βροντοφωνάξει ή απλώς σκεφτεί στα βάθη του μυαλού τους και οι τριάντα μπασκετμπολίστες οι οποίοι διέβησαν τον Ρουβίκωνα που χωρίζει τις δυο άσπονδες φυλές του ελληνικού αθλητισμού…

Και είμαι βέβαιος πως στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον θα το πουν και άλλοι, απ’ όποια αφετηρία κι αν εκκινούν: είτε από τον Παναθηναϊκό προς τον Ολυμπιακό, είτε από τον Ολυμπιακό προς τον Παναθηναϊκό, είτε κατ’ ευθείαν, είτε με άλλους ενδιάμεσους σταθμούς…

Στο ογκώδες περί των αιωνίων αρχείο μου, έχω από παλιά έναν μεγάλο φάκελο πάνω στον οποίο είχα γράψει με μαρκαδόρο «ΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ»! Προϊόντος του χρόνου και όταν οι μετακινήσεις από τους μεν προς τους δε άρχισαν να πληθαίνουν και να μη συνιστούν πλέον συνταρακτική είδηση, αποφάσισα να κατεβάσω την ένταση και έβαλα την ετικέτα «ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ».

Όπως και αν χαρακτηρίσει κανείς τον Μπουρούση και τους ομοίους του (τους προγενέστερους και τους κατοπινούς), εντέλει όλοι τους, ανεξαρτήτως του περιβάλλοντος, των αισθημάτων της παιδικής ηλικίας και των δηλώσεων τους, δεν είναι παρά επαγγελματίες οι οποίοι συνήθως αξιολογούν, κρίνουν και αποφασίζουν με το μυαλό και όχι με την καρδιά τους..

Με τη λογική και όχι με το θυμικό…

Υπάρχουν βεβαίως σημαίες που στέκονται στον ιστό και μια από τις τελευταίες εξ αυτών υπεστάλη λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη απόφαση του Μπουρούση: τον Τιμ Ντάνκαν εννοώ, ο οποίος πέρασε όλη του τη ζωή στην ομάδα προς την οποία αλληθώριζε ο Γιάννης προτού (συναντηθεί με τον Παύλο Γιαννακόπουλο και, όπως αποκάλυψε ο ίδιος) πει «τέρμα, πάω στον Παναθηναϊκό».

Νομίζω ότι πλέον κανείς δεν ενδιαφέρεται τι ομάδα ήταν από μικρός ο Μπουρούσης και τίνος παίκτη την αφίσα είχε στο πάνω από το μαξιλάρι του. Άλλωστε η διαδρομή του είναι τόσο πλουραλιστική, που πλάκα πλάκα επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι «τα ετερώνυμα έλκονται»: έχει παίξει στην ΑΕΚ, στον Ολυμπιακό και πλέον ανήκει στον Παναθηναϊκό, ενώ υπήρξε υπηρέτης και των δυο Ισπανών αφεντάδων (Μπαρτσελόνα - Ρεάλ).

Ο Μπουρούσης δεν βγήκε να δηλώσει ούτε «ΑΕΚάρα από κούνια», ούτε «Ολυμπιακάρα από τα γεννοφάσκια μου» , ούτε σήμερα είπε ότι «ήρθα στην ομάδα της καρδιάς μου»: είναι απλώς ένας επαγγελματίας, ο οποίος εν προκειμένω, μετά από πέντε χρόνια στην ξενιτιά και ενώ κοίταζε από τη χαραμάδα ή από ορθάνοιχτη πόρτα προς Σαν Αντόνιο μεριά, αποφάσισε να παλιννοστήσει στα πάτρια εδάφη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Τι συνεπάγεται; Τα όποια ειρωνικά σχόλια των άλλοτε κόκκινων αγαπητικών του, την όποια αρνητική στάση των καινούργιων πράσινων εταίρων του και ενδεχομένως το διάστημα που θα χρειαστεί για να συνηθίσει τα πράσινα, τα οποία τρόπον τινά πρόβαρε στη Βιτόρια και να συνειδητοποιήσει ότι ξαναγύρισε –και μάλιστα από άλλο μετερίζι- στην κολασμένη ελληνική ατμόσφαιρα.

Την ίδια απορία στο θέμα της εξοικείωσης είχα και σε προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις, αλλά πάντοτε είχα έτοιμη την απάντηση: είναι αυτή που έχω διαβάσει ότι έδωσε γαλλιστί ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν τον ρώτησε κάποιος πώς αντιμετωπίζει τις απανωτές απόπειρες δολοφονίας εις βάρος του…

«C’ est le risqué du métier », τουτέστιν αυτό είναι το ρίσκο του επαγγέλματος!

Εδώ βεβαίως τίθεται κι άλλο ένα ζήτημα, που ωστόσο ενέχει στοιχεία κυνισμού και αμοραλισμού: σαν να λέμε πως ο κάθε Ζάρκο, ο κάθε Παπανικολάου, ο κάθε Σπανούλης, ο κάθε Μπουρούσης και πάει λέγοντας αμείβεται πλουσιοπάροχα για να αντέχει τη χυδαιότητα των συνθημάτων της εξέδρας, να προσέχει πού κυκλοφορεί, να μην αφήνει τη γυναίκα του να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, ίσως κιόλας να στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο με μπράβους!

Πλάκα πλάκα ο Μπουρούσης έχει ανοίξει μπόλικα μέτωπα: για την ακρίβεια όλο το (παλιό ποδοσφαιρικό) ΠΟΚ, καθώς αναδείχθηκε στην ΑΕΚ, καθιερώθηκε στον Ολυμπιακό και τώρα μετά την μακράν καλύτερη σεζόν της καριέρας του, επιστρέφει για λογαριασμό του Παναθηναϊκού.

Τέτοια περατζάδα μόνο άλλοι τέσσερις μπασκετμπολίστες έχουν κάνει: ο Αριαν Κόμαζετς, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Αντρέας Γλυνιαδάκης και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, που όλοι τους βάδισαν στα χνάρια του Τάσου Μητρόπουλου!

Εδώ οφείλω να αποκαλύψω ότι η είδηση του πρώτου φλερτ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Γιάννη, μου ήρθε ως προϊόν… αντικατασκοπείας! Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για τον πρώτο αγώνα των πλέι οφς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στο Ρέθυμνο και την ώρα που κάπνιζα ένα τσιγάρο στη λούφα, με πλησίασε κάποιος και μου το πέταξε…

«Ο Μπουρούσης θα πάει στον Παναθηναϊκό. Γκαραντί! Χθες το βράδυ ο Γιαννακόπουλος του έκανε φοβερή πρόταση για δυο χρόνια»!

Μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί, κατά πώς έλεγε (με άλλο νόημα)και ο Ντον Κορλεόνς στο «Νονό»!

Στη ζωή μου και κυρίως στη δουλειά μου έχω μάθει να μην εκπλήσσομαι οτιδήποτε κι αν ακούσω: τη συγκεκριμένη πληροφορία εκτίμησα δεόντως, αφενός διότι ο φορέας της είναι αξιόπιστος και αφετέρου επειδή η πηγή του ήταν ατράνταχτη.

Σημαντική λεπτομέρεια: το «χθες το βράδυ» ήταν το βράδυ του τρίτου αγώνα των πλέι οφς του Παναθηναϊκού με τη Λαμποράλ Κούτσα στο ΟΑΚΑ, όπου ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, παρά την απογοήτευση του για το sweep και τον αποκλεισμό, εισέβαλε δρομαίος στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό να προστατεύσει τον Μπουρούση (από κάθε ενδεχόμενο…) και μάλιστα αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν!

Εκείνο το ίδιο βράδυ ο Γιάννης αποκάλυψε ότι «ο κόσμος δεν το ξέρει, αλλά έχω μια προσωπική σχέση με τον κύριο Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μια σχέση που δεν είναι κολλητιλίκι, αλλά στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό»…

Δεν ξέρω και ασφαλώς δεν ενδιαφέρει πώς οικοδομήθηκε αυτή η σχέση, απλώς για την ιστορία και για να συμπληρωθούν ένα - ένα τα κομμάτια του παζλ, υπενθυμίζω ότι στις 8 του περασμένου Ιανουαρίου όταν έγινε η κηδεία του (πεθερού του Γιάννη) Μάκη Ψωμιάδη, ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού ήταν η πλέον ηχηρή παρουσία στη νεκρώσιμη ακολουθία που εψάλη στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη Μαδίτου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Σήμερα το πρωί, έξι μήνες μετά τα συλλυπητήρια στην κηδεία και σχεδόν τρεις μετά το τρυφερό ενσταντανέ στο ΟΑΚΑ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε κάθε λόγο να σφίξει το χέρι, να αγκαλιάσει και να φιλήσει τον Μπουρούση: η προσωπική σχέση που είχαν εξελίχθηκε πλέον σε επαγγελματική και ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε στη ζωή του Γιάννη και στην αγωνιστική φυσιογνωμία του Παναθηναϊκού.

Θεωρώ εκ του περισσού να αναλωθώ σε αγωνιστική ανάλυση σχετικά με το τι σόι παίκτης είναι ο Μπουρούσης (με τα πλεονεκτήματα και με τα μειονεκτήματα του) και το πώς θα κουμπώσει με το (ακόμη υπό διαμόρφωση) ρόστερ του Παναθηναϊκού και με τη φιλοσοφία του Πεδουλάκη, άλλωστε περί όλων αυτών κατέθεσε ήδη την άποψη του εδώ ο Γιάννης Ντεντόπουλος.

Εκτός από την αγωνιστική διάσταση της (όχι πλέον θρυλούμενης, αλλά τετελεσμένης) μεταγραφής, υπάρχει και η ανθρώπινη, που αφορά τον χαρακτήρα του «Μπουρουσάγκα»: είναι γνωστό στους παροικούντες όχι μονάχα την Ιερουσαλήμ, αλλά και την Καρδίτσα, ή ακόμη και το Γαρδίκι των Τρικάλων, απ’ όπου κρατάει η σκούφια του, ότι ο Γιάννης δεν είναι πιο εύκολος, ήπιος και διαχειρίσιμος χαρακτήρας σε μια ομάδα, τουναντίον, χαρακτηρίζεται για τη μουρμούρα, τις παραξενιές, τις ζοχάδες, τους τσακωμούς και τις εκρήξεις του.

Αλλά, διάβολε, αυτός είναι ο εαυτός του και όποιος συγχρωτίζεται μαζί του, οφείλει να το(ν) ξέρει και όχι απλώς να υποψιάζεται ή να ψυχανεμίζεται: είναι (εκ καταγωγής) βλάχος με όλη τη σημασία της λέξης, ένας άνθρωπος ο οποίος πάντοτε θα πει και θα πράξει αυτό που σκέπτεται, ενίοτε χωρίς να το φιλτράρει και να παριστάνει τον διπλωμάτη.

Βεβαίως και τα βουνά αλλάζουν, όπως έλεγε το 1998 κρίνοντας από τον εαυτό του, ο Γιάννης Ιωαννίδης: άλλο πράγμα ο Μπουρούσης στα 26 του (που έκανε τη χειρονομία για τις δέκα μέρες στο Βερολίνο) του κι άλλο στα 33 του, παντρεμένος, με δυο παιδιά, κοσμογυρισμένος, ωριμότερος, σοφότερος στη ζωή και συνειδητοποιημένος σε ό,τι αφορά την παλιννόστηση του μετά από μια πενταετία στα πάτρια εδάφη και δη στο επί σειρά ετών αντίπαλον δέος.

Σε κάθε περίπτωση, ο Θεός κι η ψυχή του ή μάλλον η ψυχούλα του διότι τέτοιος είναι!

Άλλοτε δείχνει κακότροπος, άλλοτε εμφανίζεται κυκλοθυμικός, άλλοτε βλέπει φαντάσματα και εχθρούς που δεν υπάρχουν, οπότε πρέπει να τους κατασκευάσει ο ίδιος για να μη βγει από τη ρουτίνα του και να περνάει καλά!

Είναι όμως-και αυτό δεν το αρνείται κανείς- ένας γνήσιος και αυθεντικός τύπος που ό,τι έχει το λέει κατάμουτρα και όχι πισώπλατα…

Είναι ο Μπουρούσης των άκρων και ενίοτε των ακροτήτων και όχι της δήθεν αστικής ευγένειας και της comme il faut και προβλέψιμης συμπεριφοράς. Είναι ο απροσδόκητος άνθρωπος ο οποίος κατά καιρούς έχει παρουσιάσει και τις δυο πλευρές του φεγγαριού και σταχυολογώ δυο εκφάνσεις του ίδιου χαρακτήρα, σε ισάριθμες σκηνές στις οποίες υπήρξα αυτόπτης μάρτυς…

Η πρώτη σκηνή συνέβη τον Ιούλιο του 2013 στο Καρπενήσι, όπου ενώ ο Δημήτρης Κατσίβελης μου έδινε συνέντευξη για τον OTE TV ο Γιάννης πέρασε από πίσω και του έδωσε μια γερή σφαλιάρα με αποτέλεσμα ο Δημήτρης να δει τον ουρανό σφοντύλι, να θέλει να ανοίξει η γης να τον καταπιεί και να βάζει λυτούς και δεμένους για να κοπεί το πλάνο. Του αρέσει φαίνεται αυτός ο τρόπος καλωσορίσματος των νεαρών συμπαικτών του, , διότι άλλη μια τέτοια ξεγυριστή φάπα έδωσε στον Παπαπέτρου μετά τον πρόσφατο αγώνα με το Ιράν, ελέω του βαπτίσματος του πυρός του Ιωάννη.

Η δεύτερη σκηνή εκτυλίχθηκε το περασμένο Σάββατο μεσούντος του ημιτελικού του Προολυμπιακού Τουρνουά στο Τορίνο, όπου επενέβη (μετά την απελπισμένη απόπειρα του Μπόγρη και του Θανάση Αντετοκούνμπο) έπιασε τον συμπεριφερόμενο δίκην ταύρου εν υαλοπωλείω (μετά την αποβολή του με πέμπτο φάουλ) Δημήτρη Αγραβάνη, τον πήγε σηκωτό στον πάγκο, τον αγκάλιασε, τον φίλησε, τον παρηγόρησε και φέρθηκε καλύτερα και από αδερφός ή πατέρας του!

Είναι ο Γιάννης, που τη μια μου έριχνε χυλόπιτα για συνέντευξη (στο ντοκιμαντέρ του OTE TV για την Εθνική ομάδα) και την άλλη μου παραπονιόταν γιατί δεν μίλησε!

Αυτός εν κατακλείδι είναι ο Γιάννης, που θα μπορούσε κάλλιστα να ντουμπλάρει τον Σπένσερ Τρέισι στα γυρίσματα του μπασκετικού remake της ταινίας «The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde»!

ΥΓ-1: Ανεξαρτήτως της επιλογής του και πέρα από την οπαδική μισαλλοδοξία, δεν νομίζω πως υπάρχει ένας φίλαθλος του μπάσκετ, ο οποίος να μη χαιρετίζει την επιστροφή ενός πρωτοκλασάτου Έλληνα παίκτη στα καθ ημάς. Ως ευ παρέστης, λοιπόν, Γιάννη!

YΓ-2: Ένα μικρό μπόνους από το αρχείο μου επί τη ευκαιρία της επιστροφής του Γιάννη στην Ελλάδα. Πρόκειται για δυο αποκόμματα δημοσιευμάτων από τις εφημερίδες «Πρωταθλητής» και «Φίλαθλος» στις 26 Ιουλίου του 2-010, όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του από την Καρδίτσα στην ΑΕΚ.

ΥΓ-3:Α, και μια προσωπική μαρτυρία από την πρώτη προπόνηση του με την ΑΕΚ, που ήταν ανοικτή για τα ΜΜΕ. Ήταν ξαπλωμένος στο παρκέ του ΟΑΚΑ και έκανε διατατικές ασκήσεις, όταν πήγε από πάνω του ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και του είπε γελώντας «Μπρε αγάπη μου, θέλω να γνωρίσω τον πατέρα σου και τον πατέρα του Γιαννούλη να μου πουν τι βότανα πήραν στην Καρδίτσα και έβγαλαν τόσο ψηλά παιδιά»! Στο καπάκι ρώτησα για πλάκα τον Γιάννη, εάν ο πατέρας του είναι αγρότης ή έχει χόμπι να μαζεύει βότανα. «Όχι, καμιά σχέση. Επιπλοποιός είναι» μου απάντησε και μου χάλασε το αριστούργημα, που είχε πλέξει ο Ντούντα!