Τα μάγια και το επείγον κεράκι! (pics & vids)

Για να είμαι ειλικρινής και πέραν πάσης θρησκοληψίας, θα πήγαινα ευχαρίστως και μάλιστα τρέχοντας να ανάψω ένα κεράκι στη χάρη Της, για να σταθεί στο πλευρό της Εθνικής ομάδας και να τη στέρξει όσο μπορεί μπας και λύσουμε τα μάγια που μας σκλαβώνουν τόσες δεκαετίες...

Στο λόγο της τιμής μου, μέχρι και τάμα θα έκανα για να δώσει η Παναγία να προκριθούμε στο Ολυμπιακό Τουρνουά και να μην πάει στράφι αυτή η επιχείρηση που αρχίζει τη Δευτέρα στο Τορίνο...

Στο Τορίνο ή στο Τουρίνον, όπως το μαθαίναμε παλιά στο σχολείο και όπως φώναζε ότι πρέπει να γράφεται ακόμη και πριν από δέκα χρόνια, ο τότε διευθυντή ς σύνταξης στο «Βήμα της Κυριακής» Λεωνίδας Ζενάκος, αλλά, διάβολε, δεν θα τα χαλάσουμε στην ονομασία, καθότι σημασία έχει η ουσία...

Όλα ταύτα, η ονομασία, η σημασία και η ουσία κάνουν ρίμα, μακάρι να κάνουν και πρόκριση!

Κλείνω εδώ τη γλωσσολογική παρένθεση και επιστρέφω στο προκείμενο, το οποίο (πριν από την πρεμιέρα με το Ιράν) είναι το κεράκι που έλεγα προηγουμένως: επίτηδες άνοιξα αυτή την κουβέντα, όχι μόνο επειδή η ελληνική ομάδα έχει ανάγκη από την προστασία της Παναγίας, αλλά και επειδή ό,τι είναι να γίνει επ’ αυτού, πρέπει να γίνει ενταύθα και όχι στην πρωτεύουσα του Πιεμόντε.

Η μήπως του Πεδεμοντίου, κύριε Ζενάκε μου;

Γιατί το γράφω αυτό; Απλούστατα επειδή ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης που βρίσκεται στους πρόποδες των Αλπεων και αποτελεί τον ενδιάμεσο σταθμό στο ταξίδι της Εθνικής προς την Ιθάκη της είναι η περιβόητη Μole Antonelliana, η οποία κτίσθηκε από το 1863 έως το 1889 από τον ο αρχιτέκτονα Αλεσάντρο Αντονέλι, με σκοπό να στεγασθεί εκεί το 1889 η εβραϊκή συναγωγή, αλλά εντέλει έμελλε να φιλοξενήσει το Μουσείο του Κινηματογράφου, το οποίο μάλιστα είναι το μεγαλύτερο σε ύψος (167.5) στον κόσμο.

Τόσο εμβληματικό είναι ως κτίριο και τόσο πολύ ταυτοποιεί την πόλη, ώστε όπως τα κλασικά ματς ανάμεσα στη Μίλαν και στην Ιντερ αναφέρονται ως «Derby della Madonnina», ομοίως και εκείνα μεταξύ της Γιουβέντους και της Τορίνο προσδιορίζονται με την ταμπέλα «Derby della Mole»...

Ωραία είναι όλα αυτά, αρκεί να μην απασχολήσουν τα μέλη της ελληνικής αποστολής: εκεί βρίσκονται για έναν σκοπό και όχι να εμπλουτίσουν τις τουριστικές παραστάσεις τους, αλλά εάν, παρ’ ελπίδα, βγουν καμιά βόλτα έξω, τους ικετεύω να μην περάσουν ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο!

Εγώ δεν πιστεύω σε δοξασίες, ούτε είμαι προληπτικός, αλλά οι φοιτητές της πόλης λένε πως όποιος από τη φάρα τους περάσει από τη «Mole Antonelliana» σε περίοδο εξετάσεων δεν παίρνει πτυχίο, που να χτυπιέται ανάποδα!

Προφανώς αυτή τη φήμη την έβγαλαν οι αιώνιοι φοιτητές που έτρωγαν τα λεφτά των γονιών τους και επιδίδονταν στην ούτως ή άλλως ιταλογενή dolcevita, διότι ένας συμμαθητής μου που πήγε εκεί για να σπουδάσει Φιλοσοφία μια χαρά το πήρε το πτυχίο του και απ’ ό,τι μου έχει πει έμενε κιόλας κοντά στο Μαυσωλείο του Αντονέλι!

Παρεμπιπτόντως το «μικρό Παρίσι», όπως αποκαλείται το Τορίνο, που ξεχωρίζει για την ομορφιά του (καθότι ιδρύθηκε κατ’ εντολήν του Ιουλίου Καίσαρα και μάλιστα υπήρξε πρωτεύουσα της Ιταλίας από το 1860 έως το 1864) είναι γεμάτο από πράσινες σιδερένιες πηγές οι οποίες έχουν τη μορφή του ταύρου. Όταν λοιπόν οι φοιτητές είναι άφραγκοι, αλλά θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους σε καμιά γκομενίτσα της λένε κλασικά «ε, πάμε να πιούμε ένα ποτάκι στον Πράσινο Ταύρο», εννοώντας να καθίσουν σε ένα παγκάκι και να πιουν δροσερό νερό!

Αμ το άλλο; Σαν να μην έφτανε η δοξασία των φοιτητών, που μπορεί να μη φτουράει, το Τορίνο θεωρείται μια από τις τρεις «μαγικές πόλεις» της Ευρώπης, μαζί με το Λονδίνο και την Πράγα. Τι σημαίνει αυτό; Λένε ότι στους λόφους του κατά καιρούς έχουν εξαφανισθεί πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι (σύμφωνα με την τοπική ιδεοληψία) έπεσαν θύματα σατανιστών και μαύρης μαγείας!

Μάλιστα σε μια από τις κεντρικότερες πλατείες της πόλης, την Piazza Castello, υπάρχει ένα πηγάδι που οδηγεί στο κέντρο του κόσμου, ενώ η ομίχλη που κάνει πολύ συχνά την εμφάνιση της λόγω της υγρασίας την οποία προκαλεί ο ποταμός Πάδος και τα πολλά κτίρια ρυθμού μπαρόκ δημιουργούν μια υποβλητική και ολίγον τι φοβιστική ατμόσφαιρα!

Και πέρασε, λέει, κάποτε από εκεί και ο Νοστράδαμος, που ελπίζω να μην προφήτευσε τον αποκλεισμό της Εθνικής!

Γι’ αυτό καλοί μου άνθρωποι (που έλεγε και ο Βέγγος), ό,τι κεράκι είναι να ανάψουμε και όποιο θρησκευτικό καθήκον έχουμε να επιτελέσουμε, ας μην τα αφήσουμε για εκεί...

Ας πάμε τουλάχιστον αρματωμένοι κόντρα στους δαίμονες όχι μονάχα του Τορίνο, αλλά και των Προολυμπιακών Τουρνουά, που αποτελούν ανέκαθεν τη μαύρη τρύπα της Εθνικής, αλλά με δαύτα λέω να ασχοληθώ σε προσεχές σημείωμα μου, με την ελπίδα πως δεν θα προβληθεί ένα καινούργιο επεισόδιο σε αυτό το δραματικό και δυσάρεστο σίριαλ.

Εν πάση περιπτώσει το Τορίνο είναι για πολλούς λόγους μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου και δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που να μην έχει ακουστά κάποιο από τα πολλά στοιχεία της ταυτότητας της: μα τη Γιουβέντους, μα την Τορίνο, μα το ιστορικό γήπεδο «Communale», μα το τραγικό αεροπoρικό δυστύχημα στο λόφο της Superga, όπου ξεκληρίστηκε η παλιά «Γκρανάτα» του (πατέρα του Σάντρο) Βαλεντίνο Ματσόλα, μα τη FIAT, μα την οικογένεια Ανιέλι, μα τις γραφομηχανές Olivetti, μα τον καφέ Lavazza, μα ττα αθλητικά ρούχα robe di Kappa, μα τa περιβόητα ποτά Μartini & Rossi, μα τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2006, μα το καλάθι του Σενεγκάλ από τη σέντρα στα μούτρα της Εθνικής, μα το ανακουφιστικό άστοχο σουτ του Ναουμόσκι, μα την εκπλήρωση του απωθημένου του Αρη, μα τον καρεκλοπόλεμο με τους Τούρκους και πάει λέγοντας!

Λέγοντας και κλαίγοντας από τη μια, γελώντας από την άλλη, με ό,τι background δημιουργεί αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά...

Εδώ ήρθαμε, λοιπόν, όπως (για να το διευκρινίσω στους νεότερους αναγνώστες, κάποιος εκ των οποίων απόρησε σε ένα σχόλιο του προ ημερών) λέγαμε παλιά όταν το έργο στο σινεμά έφτανε στο σημείο απ’ όπου το είδαμε, όταν μπήκαμε: στα ίχνη που έχει αφήσει το ελληνικό μπάσκετ στην πόλη του ιταλικού Βορρά, η οποία καλείται να γίνει αυτή την εβδομάδα η λυδία λίθος της Εθνικής και δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα...

Το ρολόι για την (μετέπειτα αποκληθείσα) «επίσημη αγαπημένη» μένει σταματημένο στον Ιούνιο του 1979, όταν έπαιξε στο Τορίνο και τους επτά αγώνες της στο πλαίσιο του 21ου Ευρωμπάσκετ, με απολογισμό τρεις νίκες και τέσσερις ήττες, που την οδήγησαν στην ένατη θέση.

Στην πρεμιέρα της 9ης Ιουνίου, που σηματοδότησε και το βάπτισμα του πυρός του Παναγιώτη Γιαννάκη σε επίσημη διοργάνωση, η (μέλλουσα θριαμβεύτρια, με δυο νίκες επί της Γιουγκοσλαβίας στους Βαλκανικούς Αγώνες του Καλλιμάρμαρου και στους Μεσογειακούς του Σπλιτ) Εθνική γνώρισε τη βαριά ήττα με 81-52 από την οικοδέσποινα Ιταλία, η οποία τερμάτισε τελικώς Πέμπτη. Οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε αυτό το ματς:

ΕΛΛΑΔΑ: Γκέκος, Παραμανίδης, Γιαννάκης 8, Γιαννουζάκος, Κατσούλης 8, Σακελλαρίου 4, Κορωναίος 4, Γιατζόγλου 8, Παπαγεωργίου 7, Καστρινάκης 11, Κοκολάκης 2, Καρατζουλίδης. Προπονητής: Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ.

ΙΤΑΛΙΑ: Μπερτολότι 6, Μποναμίκο 6, Μπρουναμόντι 12, Καλιέρις 6, Καράρο 13, Φερατσίνι 5, Τζιλάρντι 4, Μενεγκίν 10, Σεραφίνι, Βεκιάτο 2, Βιλάλτα 11, Τζαμπολίνι 6. Προπονητής: Τζιανκάρλο Πρίμο.

Αφού η ελληνική ομάδα επούλωσε τις πληγές που της προκάλεσαν οι... θανατηφόροι αγκώνες του Μενεγκίν και του Βεκιάτο, γνώρισε μια δεύτερη σερί ήττα από την Τσεχοσλοβακία (67-74), εν συνεχεία έκανε σεφτέ με το Βέλγιο (92-68), έχασε το τσακ από τη Γαλλία (74-76), επιβλήθηκε της Ολλανδίας (79-75), την πάτησε με την Πολωνία (73-77) και έγραψε τον ευχάριστο επίλογο με τη Βουλγαρία (100-85).

Κόντρα στη Γαλλία η νίκη δεν γλίστρησε μονάχα στο τσακ, αλλά και με buzzer beater, που μάλιστα ήταν déjà vu από το Αλεξάνδρειο! Στο Challenge Roundπου διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη η Εθνική είχε ηττηθεί από τους «τρικολόρ» με 81-80, ελέω ενός τρελού σουτ του Ζαν Μισέλ Σενεγκάλ και το ίδιοακριβώς συνέβη, κατά μια σατανική σύμπτωση και στον αγώνα που έκρινε την είσοδο στην οκτάδα του Ευρωμπάσκετ: με το σκορ στο 74-74 και ενώ ο Γιώργος Καστρινάκης αστόχησε σε δυο βολές, ο ξανθομάλλης πόιντ γκαρντ της Τουρ πήρε την μπάλα, την μπουμπούνισε από τη μια άκρη στην άλλη και τέζα η Ελλάδα!

Για τον Σενεγκάλ, μια και το ‘φερε η κουβέντα, αυτή ήταν πραγματικά μια παλιά του τέχνη κόσκινο...

Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, που μοιράστηκε σε τέσσερις πόλεις (Μέστρε, Σιένα, Γκορίτσια, Τορίνο) πρωταθλήτρια Ευρώπης αναδείχθηκε η Σοβιετική Ένωση, η οποία ανέκτησε τα σκήπτρα μετά από τους τρεις απανωτούς τίτλους των Γιουγκοσλάβων. Στον τελικό οι Σοβιετικοί επικράτησαν του Ισραήλ (που αποτέλεσε τη βαρύγδουπη έκπληξη του Τουρνουά, προεξάρχοντος του MVP, Μίκι Μπέρκοβιτς) με 98-76, ενώ το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησαν οι «πλάβι» επικρατώντας της Τσεχοσλοβακίας με 99-92.

Δέκα τέσσερα χρόνια αργότερα το Τορίνο βρέθηκε πάλι πρώτο τραπέζι πίστα στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα, αλλά τούτη φορά η περιπέτεια κατέληξε σε έναν θρίαμβο, με έντονα τα στοιχεία της χαρμολύπης!

Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Μαρτίου του 1993, όταν στον δραματικό τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ο Αρης στην πρώτη σεζόν της μετά τον Γκάλη εποχής, επικράτησε της Εφές Πίλσεν με 50-48 και κατέκτησε το τρόπαιο, που το λαχταρούσε από τις τρεις απόπειρες του στα Φάιναλ Φορ της Γάνδης, του Μονάχου και της Σαραγόσα.

Είχα την τύχη να μεταδώσω αυτό το συγκλονιστικό θρίλερ στο «PalaRuffini», αλλά και το θλιβερό προνόμιο να περιγράψω τις σκηνές της αλλοφροσύνης που ακολούθησαν όταν οι καρέκλες εκσφενδονίζονταν από τη μια πλευρά στην άλλη, με αποτέλεσμα ο Αρης να τιμωρηθεί με διετή αποκλεισμό που ήρθη αργότερα χάρη στη μεσολάβηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου, τον οποίο ο τότε πρόεδρος του Αρη αποκάλεσε «Αϊ Γιώργη»!

Στην τελευταία φάση του τελικού και με το σκορ στο 50-48 (δια χειρός Τζέι Τζέι Αντερσον, εάν δεν απατώμαι), ο Μέμος Ιωάννου κυνήγησε τον Πέταρ Ναουμόσκι που αστόχησε και με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης, οι Αρειανοί βίωσαν την απόλυτη (και μάλιστα στοιχειωμένη) λύτρωση!

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων στον τελικό του Τορίνο:

ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Γάσπαρης, Αντερσον 15 (5/12δ., 0/1τρ., 5/6β., 9ρ), Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Ιωάννου, Ταρπλεί 19 (8/18δ., 3/5β., 18ρ.. Προπονητής: Σβι Σερφ

ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ: Κορουτσού, Ναουμόσκι 7, Αϊντίν 16 (7/7δ., 2/3β., 5ρ.), Οτζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Οϊγκούτς 5, Σαρίτσα 11. Προπονητής: Αϊντίν Ερς.

Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα το Τουρίνον θα μπορούσε να αποβεί και πάλι ένας θριαμβευτικός και ένδοξος τόπος για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά δεν του ‘τρεξε! Οι Ιταλοί είχαν αναλάβει τη διοργάνωση του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας το 2011, ωστόσο παραιτήθηκαν λόγω οικονομικών προβλημάτων και η διοργάνωση μετατέθηκε στη Βαρκελώνη, όπου ο Παναθηναϊκός έραψε εν χορδαίς και οργάνω το έκτο αστέρι στη φανέλα του.

Νωρίτερα η πρωτεύουσα του Πιεμόντε είχε φιλοξενήσει, ερήμην ελληνικών ομάδων, τα Φάιναλ Φορ του ULEB Cup/ Εurocup του 2008 και του 2009, με νικήτριες την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα και τη Λιέτουβος Ρίτας, αντιστοίχως.

Στο Τορίνο για μπασκετικούς λόγους (πέραν των πολύ συχνών επισκέψεων των ποδοσφαιρικών πρεσβευτών μας που κατά καιρούς αντιμετώπισαν τη «Vecchia Signora» και τη « Granata») έχουν ταξιδέψει επίσης πριν από τριάντα χρόνια ο ΠΑΟΚ και ο Πανιώνιος για να αντιμετωπίσουν την τοπική AuxiliumPallacanestro στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κόρατς.

Τη σεζόν 1985-86 ο ΠΑΟΚ νίκησε στη Θεσσαλονίκη την Μπερλόνι με 100-92, αλλά η Μπερλόνι επικράτησε στην έδρα της με 97-82, ενώ την επόμενη χρονιά ο Πανιώνιος γνώρισε δυο ήττες από την ιταλική ομάδα (66-70, 71-90). Τον Οκτώβριο του 1983 η ομάδα του Τορίνο η οποία ιδρύθηκε το 1974, διαλύθηκε το 2008 και επαναλειτούργησε το 2015, έλαβε μέρος στο ιστορικό Τουρνουά «Δημήτρια» στο Παλέ ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης, με αντιπάλους την Εθνική Ελλάδος, τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου και το Νορθ Καρολάινα, που είχε στις τάξεις του τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Σαμ Πέρκινς, τον Μπραντ Ντόχερτι και τον Κένι Σμιθ!

Στις 16 σεζόν που έπαιξε στην Α1 η Τσιναμαρτίνι και αργότερα Μπερλόνι Τορίνο δεν κατέκτησε ποτέ κανέναν τίτλο, ωστόσο τη σεζόν 1975-76 ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Κόρατς με αντίπαλο τη Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ (84-97, 82-82) ενώ εφέτος με το όνομα Μάνιταλ τερμάτισε προτελευταία (15η) με 11 νίκες-19 ήττες. Εφέτος έπαιξαν εκεί μεταξύ άλλων ο διεθνής πόιθντ γκαρντ (και παρών στη δωδεκάδα του Μεσίνα) Γκιουζέπε Ποέτα, ο Στέφανο Μαντσινέλι και ο (πρώην παίκτης του Ρεθύμνου) Σαρλόν Κλουφ.

Στο παρελθόν η τορινέζικη ομάδα έχει στεγάσει μερικές πολύ σπουδαίες φιγούρες του ιταλικού μπάσκετ, όπως οι προπονητές Λάγιος Τοτ, Τζιοβάνι Αστι, Σάντρο Γκάμπα, Πίνο Γκουεριέρι και οι διεθνείς παίκτες Τσάρλι Καλιέρις, Ρέντσο Βεκιάτο, Πέπε Μπρουμάτι, Ρομέο Σακέτι, Κάρλο Ντελα Βάλε, Ρικάρντο Μοραντότι και Αλεσάντρο Αμπιο.

· ΥΓ: Κατόπιν όλων αυτών, εδώ ταιριάζει γάντι η έκφραση «στο καλό και με τη νίκη» ή μάλλον στο καλό και με τέσσερις νίκες!