Αγάπη μου, συρρίκνωσα τους γκαρντ μας!

Ήταν ανέκαθεν άδικα και άχαρα, μα εσχάτως παράγιναν τέτοια τα Προολυμπιακά Τουρνουά, που συν τοις άλλοις αποτελούν κιόλας τη μεγάλη μαύρη τρύπα της Εθνικής...

Μαύρη, κατάμαυρη και ολόμαυρη σαν των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη ή σαν το ολόμαυρο χέρι του... Νταγκουντούρο που μας κατέβασε τον γενικό και μας βύθισε στο σκοτάδι πριν από τέσσερα χρόνια στο Καράκας!

Ναι, το ξέρω και ζητώ εκ προοιμίου συγνώμη διότι ασφαλώς δεν είναι αυτός ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να χαιρετήσω την επίσημη αγαπημένη, που βάζει πλώρη για το Τορίνο και από εκεί, με τη βοήθεια του Θεού, για το Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά ίντα να κάμομε εδά, που λένε και στο χωριό μου...

Ιντα να κάμομε εδά, που αυτή η ιστορία είναι πονεμένη και αποδεικνύεται ανίατη στο πέρασμα των δεκαετιών για την Εθνική ομάδα και τη στοιχειώνει επίμονα και οδυνηρά!

Τη στοιχειώνει, αλλά και την πωρώνει στην εκκίνηση αυτής της νέας επιχείρησης, που σηματοδοτεί κιόλας μια θεαματική αλλαγή στα δεδομένα και μάλιστα σε κάμποσες διαστάσεις: αλλαγή γενεών, αλλαγή εποχής, αλλαγή στιλ, αλλαγή (δυνητικών) πρωταγωνιστών και πάει λέγοντας...

Ζουλιγμένος μέσα στους τελικούς του ΝΒΑ, απών από την πατρίδα για δυο εβδομάδες και (άθελα μου) αποστασιοποιημένος από τα εδώ δρώμενα, νιώθω λιγάκι αμήχανος, αλλά είμαι κιόλας πολύ περίεργος και ανυπόμονος για να παρακολουθήσω τον αυριανό αγώνα με την Τουρκία: ασφαλώς αποτελεί ένα απλό και μάλιστα το πρώτο φιλικό ματς και δεν πρόκειται για τη συντέλεια του κόσμου, ωστόσο συνιστά ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα γραφής για αυτή την περιβόητη νέα εποχή την οποία εκ των πραγμάτων θα διανύσει η Εθνική.

Ναι, έπεσαν μαζεμένες οι συγκυρίες των αποχωρήσεων (Σπανούλης, Ζήσης) και των απουσιών λόγω τραυματισμών (Πρίντεζης, Παπανικολάου), αλλά σε κάθε περίπτωση, είτε εφέτος είτε του χρόνου, η Εθνική θα υποχρεωνόταν, από βιολογικές ανάγκες πρωτίστως, να χαράξει μια νέα πορεία...

Παρεμπιπτόντως αγωνιώ τα μέγιστα για τον Σλούκα και προσεύχομαι να γίνει γρήγορα καλά, διότι εάν συμπληρώσει την πεντάδα των απόντων (και επαναληφθεί η δυσάρεστη ιστορία του 2001) τότε ο Κατσικάρης μάλλον θα πρέπει να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για να ξαναγίνει νέος και να βιώσει την εμπειρία που δεν αξιώθηκε ως παίκτης: να παίξει στην Εθνική ανδρών!

Δεν μας βγαίνουν τα κουκιά ρε γαμώ το και πού συμβαίνει αυτό; Και συνάμα πού να το πεις και να σε πιστέψουν;

Σε μια θέση στην οποία κάποτε η Εθνική δεν είχε απλώς πλουραλισμό, αλλά... πληθωρισμό!

Σε μια θέση στην οποία διαχρονικά γεννούσε και αναδείκνυε παίκτες ολκής , ως νεροκουβαλητές, δημιουργούς, εκτελεστές και ηγέτες!

Σε μια θέση στην οποία δημιούργησε σχολή που τη ζήλεψαν και προσπάθησαν να την αντιγράψουν πολλές μεγάλες δυνάμεις, μηδέ των Αμερικανών εξαιρουμένων: μολονότι πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια δεν έχουν ξεφτίσει και από καιρού εις καιρόν φρεσκάρονται κιόλας τα εγκώμια του Μάικ Σιζέφσκι και των παικτών τηςTeam USA για τους μεγάλους σε μπόι, αξία και προσωπικότητα Ελληνες γκαρντ οι οποίοι τους ξεπάστρεψαν με το ανελέητο pick n’ roll στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 στη Σαϊτάμα!

Βεβαίως κάθε εποχή και κάθε γενιά έχει τα δικά της μοντέρνα στερεότυπα, ωστόσο σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, τώρα πλέον η Ελλάδα ενώ παράγει με το τσουβάλι φόργουορντ και σέντερ, δεν έχει (πλούσια) βεντέμα στους γκαρντ.

Ασφαλώς θα ήταν άδικο να κατηγορηθούν στην παρούσα φάση, ο Σλούκας ο Μάντζαρης, ο Καλάθης, ο Αθηναίου και ο πρωτάρης Ντόρσεϊ επειδή τάχα δεν έχουν την κλάση, το ανάστημα, την προσωπικότητα και την εμπειρία αυτών που τους άφησαν τα παπούτσια τους στα αποδυτήρια...

Σύμφωνοι, πριν από δέκα χρόνια η Εθνική είχε στο back court της τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Ζήση και τον Χατζηβρέττα, οπότε η σύγκριση είναι εκ προοιμίου άδικη και εξ ορισμού αδόκιμη, αλλά, διάβολε, όλοι αξίζουν να πάρουν μια ευκαιρία και να εμφορούνται από τη σπαρτιατική ρήση «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες»: ασφαλώς δεν είναι εύκολο να γίνουν και πιθανότατα δεν θα γίνουν καλύτεροι από τους προκατόχους τους, αλλά επιμένω: αυτούς έχουμε, αυτοί μας έμειναν, μ’ αυτούς θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε, αυτούς αγαπάμε!

Μια κουβέντα θέλω να προσθέσω για τον καθέναν από τους γκαρντ, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη διάθεση του Κατσικάρη...

Ο Σλούκας είναι ο... Σλούκας και όχι σώνει και καλά ο αντί-Σπανούλης, αλλά ως μια αυτόφωτη προσωπικότητα όπως μας την έστειλε πεσκέσι ο Ομπράντοβιτς. Είναι ο παίκτης που (με την ευχή ότι θα προλάβει να αποθεραπευθεί και να αγωνισθεί) θα κληθεί να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις ως δημιουργός και τα μεγάλα σουτ ως εκτελεστής, κυρίως έξω από τη γραμμή των 6μ.75...

Ο Μάντζαρης είναι ο... Μάντζαρης και όχι σώνει και καλά ο αντί-Ζήσης, άλλωστε πέρυσι στο Ζάγκρεμπ και στη Λιλ πέρασε και δεν ακούμπησε, μάλιστα εγώ –για να πω την αμαρτία μου- υπέθετα είτε ότι δεν θα κληθεί, είτε ότι δεν θα μπορεί και (επειδή γράφτηκαν κιόλας πολλά εκείνες τις μέρες) του βγάζω το καπέλο. Για την ιστορία ο Βαγγέλης στο Ευρωμπάσκετ του 2015, αγωνίσθηκε σε πέντε από τα οκτώ ματς και σε 40 λεπτά είχε επτά πόντους με 2/4 σουτ και 3/5 βολές (3/3 πολύ κρίσιμες με την Κροατία), μία ασίστ και έξι ριμπάουντ.

Ο Αθηναίου είναι ο... Αθηναίου και δεν θέλει να γίνει ο νέος Παπαμακάριος που κοβόταν τελευταίος από την Εθνική και δεν αξιώθηκε ποτέ του να παίξει σε ένα μεγάλο τουρνουά. Είναι ο Αθηναίου με μικρότερο χρόνο συμμετοχής, αλλά με πιο πλούσιες διεθνείς παραστάσεις από τον Ολυμπιακό, σε σχέση με τον Αρη και την ΑΕΚ...

Ο Ντόρσεϊ είναι ο... Ντόρσεϊ, που εντυπωσίασε στο περυσινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στο Ηράκλειο και έχει στις πλάτες του μια γόνιμη πρώτη σεζόν στο κολεγιακό πρωτάθλημα, αλλά έτερον εκάτερον...

Αφήνω τελευταίο τον Καλάθη, που είναι ο Καλάθης, χωρίς αποσιωπητικά! Αλλά ποιος Καλάθης θα είναι; Ο καλός ή ο κακός; Ο αυθεντικός ή ο πλαστός; Ο Δόκτορ Τζέκυλ ή ο Μίστερ Χάιντ; Ο Καλάθης που θα παίζει στα όρια του triple doublefigure και θα αλαλιάζει κάθε αντίπαλο με την ταχύτητα, την ενέργεια, τον ρυθμό, την πίεση του στην άμυνα, τις θανατηφόρες διεισδύσεις του και ενίοτε τα μεγάλα σουτ, ή ο Καλάθης που θα ψάχνεται και μέχρι να βρει τον εαυτό του θα έχει τελειώσει το έργο; Ο Καλάθης του πρώτου τελικού του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό ή ο Καλάθης της; σειράς με τη Λαμποράλ Κούτσα;

· ΥΓ: Ο τίτλος στην αμερικανική κωμωδία του 1989 ήταν «Ηοney, I shrunkthe kids», η οποία στην ελληνική έκδοση της infoτιτλοφορήθηκε «αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά μας», Ε, οι βουρλισμένοι χρόνοι μας κάνουν κι εμάς τώρα να νιώθουμε πως συρρικνώσαμε τα παιδιά μας που παίζουν στις θέσεις των γκαρντ!