Δεν είναι και δικός μας ο Βασιλάρας;

Για να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, μετά το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν κατέβασα συνειδητά τα ρολά στην πολιτική και κοινωνική ενημέρωση. Φυσικά παρακολούθησα τα της τραγωδίας στο Orlando, ψιλοβλέπω με αποτροπιασμό το χειρότερο εξωγηπεδικά Euro που θυμάμαι και έφριξα με το έγκλημα στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης αλλά αρνούμαι... Ο οργανισμός μου διψάει αυτή την περίοδο για απόδραση στην ελαφρότητα, οπότε ερχόμαστε στα δικά μας... Για τα σοβαρά θα επανέλθω, αλλά δώστε μου λίγο χρόνο please !

Διάβασα χτες ότι βραβεύτηκε από την Tag Heuer ( ρολογάρες παρεπιπτόντως ) ο Βασίλης Σπανούλης ως ο MVP των τελικών. Δεύτερος βγήκε ο Λοτζέσκι. Αν ήμουν ο Λοτζέσκι θα ντρεπόμουν να λέω ότι είμαι ο δεύτερος MVP σε ΑΥΤΟΥΣ τους τελικούς. Ο Σπανούλης σε αυτή την εφιαλτική για μένα σειρά ήταν όλος ο Ολυμπιακός. Όχι γιατί οι άλλοι δεν προσπάθησαν, ειδικά ο λεβέντης που λέγεται Γιώργος Πρίντεζης, αλλά γιατί τα απίθανα σουτ που έβαλαν (λέγε με Αγραβάνη και Μάντζαρη ), είχαν μπόλικη από την ψυχή του αρχηγού τους. Και μπόλικη από την ψυχή του αρχηγού τους χτίστηκε, όταν αυτός φορούσε τα πράσινα. Όταν επιλέχτηκε από τον καλύτερο Ευρωπαίο προπονητή να στελεχώσει την πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα ever και να συνθέσει με τον πιο ολοκληρωμένο Έλληνα μπασκετμπολίστα ένα φονικό περιφερειακό δίδυμο. Ταλαντούχος φυσικά ήταν, την πρώτη ύλη την είχε, δουλευταράς και σφουγγάρι στην μπασκετική γνώση ήταν κι εννοείται ότι η προσωπικότητά του είχε ήδη χτιστεί από το σπίτι του, από τη Λάρισα, από το Μαρούσι κλπ κλπ

Πρωταθλητής όμως έγινε στον Παναθηναϊκό μας. Έδωσε πάρα πολλά, γι αυτό εξάλλου έχει πολλούς τίτλους MVP με τα πράσινα. Έμαθε το υψηλής ευφυίας μπάσκετ από τον Ζοτς και τον Ιτούδη και οι ατομικοί του τίτλοι οφείλονται κατά πολύ στο ότι ο Διαμαντίδης έβαζε το κορμί του παντού και πάντα και στο ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου έφερε απίστευτους παιχταράδες στο ΟΑΚΑ. Έφερε και το Βασίλη πίσω από την μάλλον ατυχή εμπειρία του στο NBA, στρώνοντας του χαλί για ελληνικούς και ευρωπαϊκούς τίτλους.

Ο Βασίλης αποφάσισε να φύγει λοιπόν από την πιο επιτυχημένη ομάδα για να πάει κάπου, όπου θα είναι ο ΕΝΑΣ. Αυτό του υπαγόρευε ο χαρακτήρας του και το τεράστιο αθλητικό του ΕΓΩ. Γι αυτό δεν έκανε ποτέ εκείνο το περιβόητο τηλεφώνημα στον Ομπράντοβιτς. Τα λεφτά δεν νομίζω ότι ήταν το κυρίως θέμα, γιατί πολύ απλά αν τηλεφωνούσε στον Ζέλικο και του έλεγε “μου δίνουν πολλά”, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι Γιαννακόπουλοι θα “τά 'βλεπαν” και θα έκαναν και raise.

Τόσα χρόνια μετά μπορούμε να πούμε ότι ο Βασίλης έπραξε το σωστό. Ο Ολυμπιακός του χρωστάει τα πάντα. Ο ίδιος είναι ο κόκκινος βασιλιάς. Έφτιαξε τους συμπαίχτες του, θεμελίωσε τα αποδυτήρια, έβαλε τα μεγαλύτερα σουτ της ζωής του, κέρδισε το στοίχημα του αθλητικού του ΕΓΩ. Καμαρώνει για τη φουλαρισμένη τροπαιοθήκη του χαϊδεύοντας τα πιτσιρίκια του και αυτή είναι γεμάτη από κόκκινα αλλά και πράσινα τρόπαια. Ρώτησα κάποτε τον Ιτούδη μπροστά στη δική του τροπαιοθήκη ποιο είναι το αγαπημένο του κύπελλο και μου απάντησε αφοπλιστικά: “ Ξέρεις πόση δουλειά έχω ρίξει για όλα ;;”

Ο φίλος μου ο Δημήτρης ήταν μέσα στον τελευταίο τελικό. Φώναζε, ούρλιαζε, έβριζε μάλλον, αλλά προχτές μου είπε: όσο περισσότερο τον έβριζε η κερκίδα κι όσο συνεχιζόταν το εμετικό σύνθημα για την οικογένειά του, τόσο περισσότερο με ζώναν τα φίδια ότι αυτός θα μας πριτσινώσει στο τέλος ( δική μου αγαπημένη λέξη το “πριτσινώσει”). Κι έτσι έγινε. Και τα αυτιά του θα μας δείξει, και τη γλώσσα θα μας βγάλει και ποιος ξέρει τι ακόμα. Παπαδοπαίδι πρωταθλητής δεν εφευρέθηκε ακόμα. Αν εγώ ήμουν στη θέση του και μου έβριζαν ό,τι έχω και δεν έχω, δεν ξέρω τι χειρότερο θα έκανα.

Στο τέλος της ημέρας και της καριέρας δε νομίζω ότι ο Σπαν θα χαλιέται με τις πράσινές του αναμνήσεις. Δικαιούται και δώρο τη συλλεκτική έκδοση με τα Ευρωπαϊκά του Παναθηναϊκού, αν δεν την έχει ήδη και δεν την έχει χαζέψει καμιά φορά με τα μικρά του. Όσο για μας τους πράσινους ας δούμε κι εμείς κανέναν εφιάλτη. Τόσους και τόσους έχουν δει όλα αυτά τα χρόνια οι κόκκινοι, μερικούς μάλιστα σερβιρισμένους ιδιοχείρως από τον Kill Bill.

Υ.Γ.1: Στα δεξιά του blog οι προτάσεις μου: Δείτε αυτή την ισπανική ταινιάρα για ένα roadtrip που κατέληξε στον John Lennon. Ακούστε το συγκινητικό λυρισμό στη φωνή του Paolo Nutini και διαβάστε το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη που θα μιλήσει στην ψυχή αυτών που έχουν βιώσει τη μεγάλη απώλεια. Ciao...