Υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο

Οσοι αναγνώστες έχουν το διεστραμμένο συνήθειο να παρακολουθούν συστηματικά τις τηλεοπτικές μπασκετοκουβέντες του μαγαζιού, θα με θυμούνται να μιλώ για «σκούπα» των Καβαλίερς. Δεν ήταν βεβαίως πρόβλεψη, αλλά επιθυμία. Όταν χρειάστηκε να κοιτάξω στην ελαττωματική κρυστάλλινη σφαίρα μου, είπα «4-2 υπέρ των Καβς», περισσότερο ευσεβής πόθος και αυτό παρά πραγματικό προγνωστικό.

Θα ήθελα να χάσουν οι Ουόριορς διότι απεχθάνομαι το μπάσκετ που λανσάρουν, αλλά δεν χολοσκάω κιόλας. Το ΝΒΑ το χρησιμοποιώ περισσότερο για να μεταγγίζω στον οργανισμό μου ενέσεις οξυγόνου στο τέλος της βασανιστικής ελληνικής σεζόν, παρά για να τσακώνομαι με όσους βλέπουν το μπάσκετ διαφορετικά απ’ό,τι η αφεντομουτσουνάρα μου.

Παρόμοιες ανάσες θα μπορούσε να δώσει το ποδοσφαιρικό Euro, αλλά ένα φεστιβάλ χασμουρητού ποτισμένο με εθνικιστική υστερία και χουλιγκανισμό (και δίχως ελληνικό ενδιαφέρον) δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Όσο πιο γρήγορα τελειώσει, τόσο το καλύτερο.

Οι τελικοί του ΝΒΑ, πάλι, είθε να συνεχιστούν μέχρι τον Σεπτέμβριο.

Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς έχουν μία μόνιμη θέση στην καρδιά μου από την εποχή των «Run TMC» (Tιμ Χάρνταγουεϊ, Μιτς Ρίτσμοντ, Κρις Μάλιν, με Ντ’Αρτανιάν τον Μαρτσουλιόνις), αλλά η βερσιόν του 2014-6 είναι μια τελειοποιημένη έκδοση εκείνης της αιρετικής συνταγής.

Μου συμβαίνει κάτι περίεργο με αυτή την ομάδα. Το μπάσκετ που παίζει είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που έχω δει πάνω σε παρκέ. Το πιο όμορφο και παράλληλα το πιο ενοχλητικό. Άλλα βλέπει το μάτι και άλλα λέει το μυαλό.

Όταν παίζουν καλά θυμίζουν μπαλέτο, αλλά όταν τα σουτ βρίσκουν σίδερο μοιάζουν με τσίρκο. Μπάσκετ, πάντως, δεν είναι. Όχι μπάσκετ όπως το ξέραμε.

Εγώ το μπάσκετ μου το θέλω τετραγωνισμένο, με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο. Να παίζουν κοντοί, να παίζουν και ψηλοί. Τα σουτ να βγαίνουν μέσα από τη λογική και όχι μέσα από το ένστικτο. Να σουτάρει αυτός που πρέπει, όταν πρέπει και όπως πρέπει.

Με σεβασμό στον αντίπαλο και όχι με ατελείωτη πόζα. Με σεμνότητα και ταπεινότητα. Δεν θυμάμαι να έχω δει ομάδα τόσο ερωτευμένη με τον εαυτό της.

Όταν παρακολουθώ τους Ουόριορς, πετάγομαι συνεχώς από τον καναπέ μου, όχι για να τους αποθεώσω, αλλά για να βρίσω την οθόνη. «Ε, άντε να χαθείτε επιτέλους», πιάνω τον εαυτό μου να αναφωνεί, όταν ο Κάρι και ο Τόμπσον επιχειρούν σουτ από 9 μέτρα μπροστά σε δύο αντιπάλους.

Με πολύ χειρότερη φρασεολογία. Άσχετα αν η μπάλα πάει μέσα ή έξω.

Ξαφνικά αισθάνομαι ότι γέρασα…

Χειροκρότησα και ευχαριστήθηκα τις δύο πρώτες νίκες των Ουόριορς, ίσως επειδή η μέτρια απόδοση των «Splash Brothers» έβγαλε στον αφρό τους συμβατικής τεχνολογίας παιχταράδες του supporting cast: Ιγκουοντάλα, Γκρην, Λίβινγκστον, αλλά και τον Μπόγκουτ. Στον 4^ο τελικό, όπου το Γκόλντεν Στέιτ πέτυχε ρεκόρ με 17 εύστοχα τρίποντα, πήγα να σπάσω την τηλεόραση.

Αιφνιδιασμός με τρεις εναντίον ενός; Τρίποντο. Δύο εναντίον ενός που έτρεχε ασθμαίνοντας να προλάβει; Τρίποντο. Παγίδα του αντιπάλου στη σέντρα; Πάσα πίσω από την πλάτη και ντρίμπλα κάτω από τα πόδια.

Ε, όχι, δεν είναι μπάσκετ αυτό, 171 τρίποντα και 242 δίποντα σε 5 αγώνες. Ευλογία για το μάρκετινγκ του ΝΒΑ και fun to watch αν είσαι 10 χρονών, αλλά όχι μπάσκετ. Σας είπα ότι φέτος κλείνω τα πενήντα;

Ο Λεμπρόν και ο Κάιρι κράτησαν τη σειρά ζωντανή, με 40άρες που υπενθύμισαν ότι παίζεται και αλλιώς αυτό το ρημάδι το άθλημα. Πέτυχαν οι δυό τους 82 πόντους, χωρίς παλαβομάρες και χωρίς να πετάνε σαν την πεταλουδίτσα από λουλουδάκι σε λουλουδάκι.

Ο τίτλος θα καταλήξει μάλλον στην Καλιφόρνια, αλλά οι δύο σβουριχτές νίκες των Καβς προκάλεσαν τριγμούς στο χτισμένο πάνω στο ρήγμα του Αγίου Ανδρέα οικοδόμημα του Γκόλντεν Στέιτ.

Είπα και κάτι άλλο στη μπασκετοκουβέντα που άνοιξε την αυλαία των τελικών: «Δεν ξέρω πόσο ανθεκτικοί είναι οι Ουόριορς εάν χάσουν ένα από τα βασικά τους γρανάζια».

Ανέφερα μάλιστα ως παράδειγμα όχι τον Κάρι (του οποίου ο τραυματισμός απείλησε να εκτροχιάσει τους πρωταθλητές απέναντι στο Πόρτλαντ), αλλά τον επιρρεπή στις τεχνικές ποινές και τα βάναυσα φάουλ Ντρέιμοντ Γκρην.

Η ετεροχρονισμένη τιμωρία του λεγάμενου από το ΝΒΑ (έκανε τους Θάντερ έξαλλους και) ξεχαρβάλωσε τους Ουόριορς, οι οποίοι είναι πιο εύθραυστη ομάδα δίχως αυτό το αναντικατάστατο πολυεργαλείο.

Θυμάστε πόσο καλά έπαιξαν οι Καβς πέρυσι χωρίς τους Ίρβινγκ και Λαβ και με προπονητή τον πονηρό Μπλατ; Είναι επειδή παίζουν κανονικό μπάσκετ, έστω χαμηλότερων προδιαγραφών.

Η συνταγή του Γκόλντεν Στέιτ με τους απίστευτους αυτοματισμούς και την ονειρώδη κυκλοφορία της μπάλας δεν αντέχει το ίδιο εύκολα έναν κλονισμό των ισορροπιών. Έτσι είναι το μπαλέτο, έτσι και το τσίρκο…

Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι οι Ουόριορς θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το σύγχρονο μπάσκετ. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να βρουν και άλλες ομάδες παρόμοια συστατικά.

Ο εξωγήινος Κάρι πλαισιώνεται από τρεις υπερπαίχτες ιδανικούς για αυτό το μοντέλο (Τόμπσον, Ιγκουοντάλα, Γκρην), έναν ψηλό που μοιάζει παράταιρος αλλά ξέρει πολλά καντάρια μπάσκετ (Μπόγκουτ) , μερικά εργαλεία προσεκτικά διαλεγμένα για να συμπληρώνουν το παζλ (Μπαρνς, Λίβινγκστον, Μπαρμπόσα, Εζέλι) και έναν προπονηταρά που ξέρει να καλουπώνει το πηγαίο ταλέντο των παικτών του χωρίς να ευνουχίζει το θανατηφόρο τους ένστικτο.

Ποιος θα καταφέρει να ακολουθήσει αυτόν τον τυφλοσούρτη χωρίς να γελοιοποιηθεί; Ποιος θα παρουσιάσει στο γήπεδο small-ball χωρίς ψηλούς και δεν θα δει τον ουρανό σφοντύλι;

Προσεύχομαι μέσα μου να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο οι Ιταλοί στο Προολυμπιακό, μήπως και καταφέρουμε να τους πιάσουμε κορόιδα. Δυστυχώς έχουν προσγειωμένο προπονητή –τον Έτορε Μεσίνα- και δεν προβλέπεται να πέσουν εύκολα σε τέτοια παγίδα.