Στο καμίνι της Αθήνας (ήρθε αυτή η ανυπόφορη εποχή δυστυχώς), μέσα στο ιστορικό σχολικό συγκρότημα της Γκράβας, το απόγευμα της Κυριακής μαζεύτηκαν περίπου έξι χιλιάδες άνθρωποι.

Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους με τα καροτσάκια, τα πιτσιρίκια τις μπάλες και τις σάκες τους, οι έφηβοι τα κινητά τους και όλοι πήγαν να δουν δύο αδέρφια και τους φίλους τους να παίζουν μπάσκετ.

Είναι πολλές οι φορές που γίνεσαι μάρτυρας συγκλονιστικών στιγμών, όμως η βιάση του τώρα δεν σε αφήνει να το συνειδητοποιήσεις. Σήμερα, εκεί, στις κερκίδες της Γκράβας, ανάμεσα από παιδιά κάθε φυλής, ηλικίας και χρωμάτων, προσπάθησα να σταματήσω ένα λεπτό και να αναλογιστώ τι γινόταν. Και ήταν συγκινητικό.

Λίγα χιλιόμετρα πιο δίπλα, τρία-τέσσερα χρόνια πριν, οι Antetokounbros μετά βίας τα έβγαζαν πέρα. Κι αυτοί και η οικογένειά τους. Τώρα, έχουν τη δύναμη να γίνουν πρεσβευτές μιας επόμενης ημέρας. Μιας καλύτερης ημέρας.

Στην εποχή των… φιδιών και των κάθε λογής περίεργων που μας περιτριγυρίζουν, ο Γιάννης και ο Θανάσης επαναπροσδιορίζουν την αισθητική μας, το στίγμα μας, την αντίληψή μας. Events, όπως αυτό που έγινε στην Γκράβα, μας πάνε δέκα βήματα μπροστά.

Αυτά τα δύο παιδιά, μαζί με το φιλαράκι του Θανάση, τον Κρίσταπς Πορζίνγκις και τον θρύλο, Θοδωρή Παπαλουκά, θα μπορούσαν πάρα πολύ άνετα να είναι σήμερα κάπου στο Αιγαίο και να λιάζονται, απολαμβάνοντας τα εκατομμύριά τους. Αντ’ αυτού, ίδρωσαν μια φανέλα κάτω από τον καυτό αθηναϊκό ήλιο, προσφέροντας χαμόγελα σε χιλιάδες ανθρώπους.

Δεν είχαν ανάγκη να το κάνουν. Νιώθουν όμως, προφανώς, κάπου μέσα τους μια υποχρέωση. Όπως και στο Ηράκλειο και στο Αλεξάνδρειο λίγες ημέρες πιο πριν, ο Γιάννης και ο Θανάσης θέλουν με τον τρόπο τους να δώσουν κάτι πίσω. Κι αυτό που πετυχαίνουν τελικά είναι κάτι παραπάνω.

Στα μάτια των πιτσιρικάδων είναι είδωλα, θηρία ως τον ουρανό που πηδάνε και καρφώνουν και προκαλούν χιλιάδες επιφωνήματα θαυμασμού. Στα μάτια των εφήβων είναι ιστορίες που εμπνέουν, που τους παρακινούν να πιστέψουν πως όλα είναι εφικτά. Στα μάτια τα δικά μας, των ελαφρώς μεγαλύτερων, είναι σταγόνες ελπίδας μέσα στον ωκεανό αβεβαιότητας, καχυποψίας και κακομοιριάς. Είναι αθλητές που μας ενώνουν όλους, παρά το ότι ζούμε σε μια κοινωνία βαθιά διχασμένη.

Οι έξι χιλιάδες άνθρωποι που «ξόδεψαν» το Κυριακάτικο απόγευμά τους στην Γκράβα, εμφανίστηκαν για να δουν από κοντά τους Αντετοκούνμπο. Ταυτόχρονα, ζωγράφισαν έναν πανέμορφο πίνακα urban αισθητικής, που τόσο -μα τόσο- μας έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Εξού και η ανησυχία, που ανέφερα στον πρόλογο. Ανησυχία, μην αποδειχθεί όλο αυτό μια μικρή χρονική όαση, μέσα στην έρημο της σκούρας καθημερινότητάς μας. Μακάρι, αυτά τα δύο παιδιά να έχουν κουράγιο και υγεία να το ξανακάνουν και του χρόνου. Και του παραχρόνου. Τα έχουμε ανάγκη αυτά τα events. Οι μικροί για να εμπνέονται και οι μεγάλοι για να ελπίζουμε.