Ευχαριστούμε κι αδειάστε μας τη γωνιά!

Οι μικροί τελικοί επιτέλους τελείωσαν! Αγώνες που δεν έχουν κανένα νόημα, κανένα στόχο και κανένα κίνητρο. Ματς με 19 αποβολές, με άδειο γήπεδο εκουσίως, με ύβρεις και καφέδες στον ιδιοκτήτη του Άρη στο ΟΑΚΑ, γενικότερα με μια ατελείωτη μιζέρια, που σε κάνει να θέλεις να τελειώσει η συγκεκριμένη σειρά και να τη... σβήσουμε και από τα βιβλία μπασκετικής ιστορίας.

Ειδικά αυτό το περιστατικό με τον Λάσκαρη, ήταν η πολλοστή απόδειξη ότι τα ελληνικά γήπεδα έχουν γίνει η χαρά του κομπλεξικού και του στερημένου. Όλα τα γήπεδα! Μη λέμε πάλι τα ίδια...

Οι -κανονικοί- τελικοί ευτυχώς, είναι μια άλλη ιστορία. Το επίπεδο των δύο ομάδων είναι εξαιρετικά πεσμένο σε σχέση τις αρχές της δεκαετίας μεν (μια γρήγορη σύγκριση στα ρόστερ θα σας πείσει), αλλά το πάθος, το σασπένς και οι εναλλαγές σε σκορ και συναισθήματα, θυμίζουν το Άρης - ΠΑΟΚ του 1991!

Η σειρά έχει έναν μεγάλο πρωταγωνιστή που κρίνει μόνος του τους αγώνες -τον Σπανούλη-, έναν τραγικό ήρωα -τον Πρίντεζη-, έναν σαφώς κερδισμένο και ενισχυμένο εν' όψει της νέας σεζόν προπονητή -τον Πεδουλάκη-, δύο πιτσιρικάδες που επιτέλους μεγάλωσαν -τον Χαραλαμπόπουλο και τον Παπαγιάννη-, έναν νεαρό που, απαλλαγμένος από τραυματισμούς, μοιάζει έτοιμος να κάνει το ξέσπασμα -τον Παπαπέτρου-, δύο ξένους που κατέχουν χωρίς να ιδρώνουν την «καλύτερη θέση» στους τελικούς δίπλα στο παρκέ -Ραντούλιτσα και Ουόρικ- και έναν... τελευταίο των Μοϊκανών -τον Διαμαντίδη- που έχει δείξει ελάχιστα δείγματα της τεράστιας προσωπικότητά του και ψάχνει 1-2 τελευταία «κόλπα», λίγο πριν το «μεγάλο αντίο»

Δεν είναι μόνο αυτά βέβαια. Ο Παναθηναϊκός «γκρινιάζει» για τη διαιτησία, που θυμίζει σε πολλά τις εποχές της δική του «παντοκρατορίας». Στα 12 δεκάλεπτα που έχουμε δει, οι «πράσινοι» είναι καλύτεροι στα 9 κι όμως χάνουν στη σειρά με 2-1, ενώ θα μπορούσαν να κέρδιζαν με 0-3. Δεν φταίει η διαιτησία όμως για αυτό. Τουλάχιστον, δεν φταίει μόνο αυτή...

Όπως, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έφταιγε και η διαιτησία στον Ολυμπιακό πριν 4-5 χρόνια, όταν συχνά ήταν καλύτερος στους τελικούς, αλλά το πρωτάθλημα κατέληγε στα χέρια του Ομπράντοβιτς, μέσα σε ατελείωτη γκρίνια. Με εξαίρεση τη φάση με τις βολές του Διαμαντίδη και το laser στα μάτια του (ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν επαναλήφθηκαν), όλες οι άλλες φάσεις είναι στο μπασκετικό όριο και ο Ολυμπιακός παίρνει τα... σπόρια!

Με τον ίδιο τρόπο, που έπαιρνε ο Παναθηναϊκός τα σπόρια επί τόσα χρόνια και πανηγύριζε δίκαια τους τίτλους του.

Αν ο Σπανούλης δεν έβαζε ένα σουτ από αυτά που μπαίνουν μια φορά στα 10 χρόνια και αν ο Παναθηναϊκός δεν κατέρρεε στο τελευταίο 5λεπτο του 3ου τελικού, προδομένος από την κούραση και τους λίγους πρωταγωνιστές, σήμερα ο Διαμαντίδης θα είχε τελειώσει την καριέρα του με ένα εμφατικό 0-3 και ο Σπανούλης θα ήταν ο "loser".

Tα ξεχάσατε αυτά; Όχι δα! Ο Βασίλης ο Σπανούλης, ένας από τους μεγαλύτερους "winner" των ευρωπαϊκών γηπέδων, είχε για χρόνια την ταμπέλα του "loser" στην Ελλάδα; Ποιος ο Σπανούλης, που στο άκουσμα του ονόματός του, κάνουν προσευχές στα μισά ευρωπαϊκά γήπεδα.

Όλα αυτά τα χαριτωμένα, δεν συνέβαιναν μια φορά κι έναν καιρό. Αν κάνατε μια βόλτα στα social media και στα σχόλια στη διάρκεια των 2 τελευταίων τελικών, όσο ο Σπανούλης ήταν μέτριος, θα διαβάζετε εκατοντάδες φιλάθλους του Ολυμπιακού να στολίζουν τον ηγέτη της ομάδας τους και να ζητάνε από τον Αγγελόπουλο «να τον αφήσει να φύγει το καλοκαίρι».

Όχι ε; Μάλλον θα το βγάζω από το μυαλό μου!

Οι Παναθηναϊκοί οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιου είδους αχαριστία προς τους παίκτες τους δεν έχουν επιδείξει ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια. Το «πριν το 2000» ας το ξεχάσουμε...

Ο Διαμαντίδης δικαίως λατρεύεται σαν θεός! Το «κόλλημά» τους είναι ο Σπανούλης.

Ή μάλλον ο «φραγκοφονούλης», ο «κωλοχαρακτήρας», ο «εγωιστής» που «δεν τον θέλαμε ρε, καλά που έφυγε».

Θα περάσουν τα χρόνια, θα παίζουν στον Παναθηναϊκό οι γιοι του Διαμαντίδη και του Τσαρτσαρή, αλλά το απωθημένο με τον Σπανούλη δεν θα κοπάσει. Δέχομαι το «δεν μου αρέσει ως παίκτης ο Σπανούλης». Εννοείται! Και εμένα, δεν μου αρέσει ο Κόμπι.

Αλλά, ρε παλικάρια, γιατί «φραγκοφονιάς» ο Σπανούλης; Του ζητήσατε χρήματα και δεν σας δάνεισε;

Γιατί «κωλοχαρακτήρας»; Τον πετύχατε στον δρόμο να μιλάει άσχημα σε όσους τον πλησιάζουν για αυτόγραφα;

Ο Σπανούλης είναι ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που έχει εξίσου μεγάλο «εγώ» και το καλοκαίρι του 2010 πήρε μια μεγάλη απόφαση: Να πάει σε μια ομάδα που θα είναι πρώτος. Ο ένας και αδιαφιλονίκητος ηγέτης!

Αυτό ήθελε, αυτό είχε ανάγκη και αυτό έκανε και δικαιώθηκε, αλλάζοντας τη δική του καριέρα, την ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά και τον ίδιο τον Διαμαντίδη, που τη σεζόν 2010-11, χωρίς τον Σπανούλη δίπλα του, έκανε μία από τις καλύτερες σεζόν που έχει δει ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορίες, για να ταΐζουν σανό στους «στρατούς» οι «στρατάρχες».

Ο Μήτσος σταματάει και μπροστά του τον περιμένει μια υπέροχη ζωή! Την ίδια υπέροχη ζωή απολαμβάνει εδώ και λίγα χρόνια ο Παπαλουκάς, που παράλληλα συνεχίζει να πετυχαίνει σε ό,τι καταπιάνεται τα τελευταία χρόνια. Ο Σπανούλης;

Ο Kill Bill βαδίζει στα 34 και έχει μπροστά του άλλες 2 γεμάτες σεζόν! Χωρίς να έχω την παραμικρή πληροφόρηση, γνώση ή ρεπορτάζ, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα, έστω και τώρα που δεν είναι πια στην ακμή του, να πάρει από το χέρι την Ολυμπία, τα αγόρια και το κοριτσάκι τους και να πάνε στο εξωτερικό.

Άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού, άλλαξε την ιστορία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ήρθε η ώρα να... αλλάξει και την ποιότητα της επαγγελματικής ζωής του.

Λεφτά, γερός να είναι, θα έχει και για τα δισέγγονά του. Την απόλαυση όμως του να παίζει σε γεμάτα γήπεδα, που θα τον αποθεώνουν απλώς και μόνο επειδή είναι αυτός που είναι και να γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό από όλους τους φιλάθλους σε όλες τις έδρες δεν την έχει βιώσει ακόμα.

Και ούτε θα τη βιώσει ποτέ στη χώρα που... φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που έβγαλαν φωτογραφίες με τον Διαμαντίδη προπηλακίστηκαν από οπαδούς της ομάδας τους!

Δεν είναι μόνοι οι «απέναντι» όμως. Μετά από 6 σεζόν στο Λιμάνι, με 2 Euroleague, 1 χαμένο τελικό, 2 Πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο Ελλάδας, υπάρχουν χιλιάδες φίλαθλοι της ομάδας του, που σε ένα κακό του παιχνίδι, λένε «έλεος πια με τον Σπανούλη».

Δεν φταίνε αυτοί! Έτσι μάθανε και έτσι τους μάθαμε...

Δεν πάνε τόσα πολλά χρόνια εξάλλου από την εποχή που ο Παπαλουκάς άκουγε τα εξ αμάξης σε κάθε αγώνα του Ολυμπιακού, επειδή τόλμησε να τα βάλει με οπαδούς της ομάδας του, σε έναν εντός έδρας αγώνα και παράλληλα είχε κάνει το αμάρτημα να παίρνει πολλά λεφτά.

Ξέρω, όλα αυτά είναι μακρινά. Σήμερα, ο Τεό είναι «μαέστρος, που μας έκανε περήφανους», ενώ ο Σπανούλης είναι «ο μεγαλύτερος winner στο ευρωπαϊκό μπάσκετ». Αν, γίνει η απόλυτη ανατροπή και ο Παναθηναϊκός πάρει το πρωτάθλημα, απλώς διαβάστε τα σχόλια των φίλων σας. «Ο Σπανούλης που παίρνει ένα σκασμό λεφτά» θα φταίει...

Βασίλη, 2 χρόνια έμειναν, πήγαινε να τα απολαύσεις εκεί που θα νιώθουν τιμή μόνο που θα βλέπουν το "Spanoulis" με το "7" στην πλάτη.

Κι άσε μας εμάς να βυθιζόμαστε στη μιζέρια, να βγάζουμε ανακοινώσεις που να αναιρούν τις προηγούμενες ανακοινώσεις μας, να κάνουμε ροντέο την ΚΕΔ, έτσι από συνήθεια, ακόμα κι αν έχουμε μάλλον ευνοηθεί στους πρώτους 2 αγώνες και να «μαλώνουμε» για το αν ήταν 5 ή 10 οι «εύσωμοι» κύριοι που την έπεσαν στους διαιτητές.

Υγ: Για την αποχώρηση του Άρη Λαούδη από το gazzetta δεν έχω να γράψω πολλά.

Είναι μία από τις πιο μεγάλες και πιο πικρές «ήττες» που έχω βιώσει στην καριέρα μου. Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή ο Άρης δεν είναι συνεργάτης που έγινε φίλος, αλλά φίλος που έγινε συνεργάτης, πρέπει να πω ότι ήταν τιμή για εμένα η συνεργασία μας τα τελευταία 2,5 χρόνια και του οφείλουμε πολλά απ' όσα σημαντικά -θεωρώ ότι- κατάφερε η «μπασκετική ομάδα» του gazzetta μέσα σε αυτό το διάστημα.

Ο Άρης είναι ένας δημοσιογράφος από τους «κανονικούς», που σπανίζουν και δείχνουν παράταιροι στο σημερινό φαιδρό τοπίο της αθλητικής δημοσιογραφίας. «Αναντικατάστατος» δεν είναι κανείς, αλλά η απώλεια του είναι πλήγμα και έτσι οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε. Με ειλικρίνεια.

Όλα αυτά, με την ελπίδα ότι κάποτε οι «άνθρωποι της ημέρας» (δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες) θα προστατεύονται από τους νόμους.

Μέχρι τότε, υπομονή, επιμονή και βλέμματα πίσω από την πλάτη, μήπως και κάποιος καλός άνθρωπος θέλει να μάθει την οδό ή την ώρα...

Υγ2: Αυτό που έχουν καταφέρει οι Αντετοκούνμπο κι ο Παπαλουκάς, με τον πανικό που δημιουργείται σε Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, τα χιλιάδες χαρούμενα πρόσωπα που βλέπουν από κοντά τον ήρωά τους, ακόμα και την έλευση του Πορζίνγκις και την ξενάγησή του στην Ακρόπολη, είναι η χειροπιαστή απόδειξη του τι μπορεί να καταφέρουν άνθρωποι που έχουν μεράκι, ιδέες και όρεξη.

Κάτι τέτοιους βέβαια, το ελληνικό μπάσκετ, τους θυμάται μόνο στις βραβεύσεις! Και αν...

Υγ3: Ότι θα υπήρχε απόφαση -έστω και με... πλάγια κριτήρια- να μετονομαστεί το ΟΑΚΑ σε «Νίκος Γκάλης» και αυτό θα έφερνε οποιαδήποτε άλλη απάντηση εκτός από το «επιτέλους», ειλικρινά με ξεπερνάει!

Υγ4: Αν το φινάλε του 2ου τελικού, με το τρίποντο του Διαμαντίδη και το τρίποντο του Σπανούλη, γινόταν σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου, θα είχαν πουληθεί ήδη χιλιάδες μπλουζάκια και θα είχαν ξεκινήσει η διαδικασίες για το σενάριο της ταινίας "3D vs Kill Bill, a Greek Rivalry". Εδώ, ο κόσμος ασχολείται με το αν έκανε βήματα ή/και επιθετικό φάουλ ο Μήτσος και αν έκανε βήματα ο Βασίλης.

Το βράδυ του αγώνα, μετά από 40 replays, πίστευα ειλικρινά ότι δεν υπάρχει παράβαση σε καμία φάση, αλλά προφανώς έκανα λάθος.

Η ουσία όμως είναι άλλη:

Μας κακομάθατε και οι δύο που μείνατε στην Ελλάδα τόσα χρόνια!

Υγ5: Όλοι λέμε, τι ωραία που θα ήταν ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, αλλά και ο Ζήσης, ο Τσαρτσαρής, ο Ρετζιάς, ο Ντικούδης, ο Λάζος και τόσοι άλλοι, να μείνουν κοντά στο μπάσκετ, όταν τελειώνουν την καριέρα τους. Ευχολόγια! Ο μόνος τρόπος να πείσουμε αυτά τα παιδιά, που δεν έχουν κανένα οικονομικό πρόβλημα ή απωθημένο στη ζωή τους, να μείνουν κοντά στο μπάσκετ, είναι αν τους δώσουμε τα κλειδιά. Και το στήσουν όπως το ονειρεύονται. Ο ρόλος της μαριονέτας ούτε τους πάει, ούτε τον έχουν ανάγκη...