Θέλουν και δείχνουν ότι αξίζουν να μείνουν!

Δεν είμαι και θα γίνω ποτέ ένας απ' αυτούς που θα ακούσετε να προτιμά τον αποκλεισμό των «αιωνίων αντιπάλων» από το Final 4 της Euroleague - όπως έγινε φέτος - αν είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να παρουσιάζονται τόσο ανταγωνιστικοί και «διψασμένοι» για τον τελευταίο τίτλο της χρονιάς, με αποτέλεσμα να γίνονται τόσο συναρπαστικοί αγώνες, όπως αυτοί που απολαμβάνουμε φέτος στην σειρά των τελικών της Basket League. Είμαι και θα είμαι υπέρμαχος της άποψης, που θέλει την ευρωπαϊκή διάκριση ενός συλλόγου, να αποτελεί την ύψιστη καταξίωση στη συνείδηση της φίλαθλης κοινής γνώμης και μετά από 21 (στις 29) διοργανώσεις με ελληνική συμμετοχή και συνολικά 9 ευρωπαϊκά τρόπαια, δηλώνω «κα(λο)κομαθημένος» στην διεκδίκηση των ευρωπαϊκών τίτλων και γοητευμένος και περήφανος, όταν η Ελλάδα εκπροσωπείται στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ωστόσο, όπως σωστά, επεσήμανε ο πρόεδρος της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν για πρώτη φορά - μετά από 11 χρόνια - εκτός των paly-offs της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης και μοιραία, είχαν περισσότερο χρόνο προετοιμασίας για το τελευταίο finish της σεζόν. Το ίδιο, σε μικρότερο όμως, βαθμό, ίσχυσε και για τους «πράσινους», που μετά τον απρόσμενα εύκολο αποκλεισμό («sweep») στην προημιτελική φάση από την Λαμποράλ Κούτσα και την αλλαγή προπονητή, στις σειρές με τον Κολοσσό (εύκολο 2-0 στις νίκες) και τον Άρη (δύσκολη πρόκριση με 3-2), είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέα στοιχεία στο παιχνίδι τους και να προσαρμοστούν στην φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη.

Πριν από το πρώτο τζάμπολ στους εφετινούς τελικούς, τα δεδομένα της μάχης για τον τίτλο του πρωταθλήματος, έφερναν τους Πειραιώτες σε αρκετά πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους Κυπελλούχους Ελλάδας κι αυτό, όχι μόνο λόγω του πλεονεκτήματος της έδρας. Το φορμάρισμα του Λοτζέσκι (μ.ο. 14,1π., 3,8ρ. & 3,1ασ. με εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας στην post-season), η διαρκώς βελτιούμενη απόδοση και η έλλειψη προβλημάτων τραυματισμών του Ολυμπιακού σε συνδυασμό με τον παραγκωνισμό κάποιων παικτών του «τριφυλλιού» (Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς, Χέϊνζ) και την ξαφνική υπεφόρτωση κάποιων άλλων (Φώτσης και Γκιστ), αποτελούν παραμέτρους, οι οποίες, αρχικά, έδιναν προβάδισμα στο «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο.

Ο τρόπος με τον οποίο το αρχικό 0-0 εξελίχθηκε σε 2-1 υπέρ των πρωταθλητών, όμως, ήταν ίσως ο πιο απρόβλεπτος όλων των εποχών στην ιστορία των αναμετρήσεων Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για το πιο σημαντικό εγχώριο στέμμα. Φρονώ μάλιστα, ότι το αποτέλεσμα ότι θα αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα 1-2 στις νίκες υπέρ των «πρασίνων» ή ακόμη και 0-3 σε μία πιο ακραία συγκυρία. Στο πρώτο σενάριο, επειδή οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη, είχαν κατά γενική ομολογία καλύτερη απόδοση στα έξι από τα οκτώ δεκάλεπτα που έχουν παιχτεί έως τώρα στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» και στο δεύτερο, επειδή το εκπληκτικό τρίποντο (μπορεί να έκανε ένα βηματάκι παραπάνω, γεγονός που συνιστά παράβαση, αλλά αυτά τα βήματα, στην τελευταία φάση του αγώνα, δεν καταλογίζονται ούτε σε μονό!) του Βασίλη Σπανούλη στην εκπνοή του 2ου τελικού, κατέληξε στο διχτάκι!

Η επίδραση Σπανούλη

Πως φτάσαμε λοιπόν, σ' αυτό το 2-1, που φέρνει τον Ολυμπιακό μία ανάσα από το 2ο συνεχόμενο πρωτάθλημά του (κατόρθωμα που έχει να πετύχει από το 1997) και τον Παναθηναϊκό με την πλάτη στον τοίχο της απώλειας του σημαντικότερου στόχου της χρονιάς και μάλιστα έχοντας χάσει δύο παιχνίδια, που έδειχναν να είναι δικά του; Για την περίπτωση του «ερυθρόλευκου» προβαδίσματος, αποκλειστικά «υπεύθυνος» είναι ο κορυφαίος guard της Ευρώπης, που εδώ και μία πενταετία ακούει στο όνομα «Kill-Bill». O 33χρονος αρχηγός του Ολυμπιακού, ξεπέρασε την δεύτερη απουσία της καριέρας του από τα play-offs της Euroleague και παρ' ότι όλοι ξέρουν πόσο μεγάλο κίνητρο γι' αυτόν είναι η ευρωπαϊκή καταξίωση, είχε την πνευματική δύναμη να αφήσει πίσω του την μέτρια εμφάνισή του (15π., 2ασ., 4λ. με 4/10 σουτ) στον 1ο τελικό, αλλά κυρίως την απογοητευτική του αντίδραση στην τελευταία φάση του αγώνα.

Ο «V-Span» αναγνώρισε το λάθος του να τρέξει προς την αντίθετη κατεύθυνση αντί να πάρει την μπάλα από τον Παπανικολάου και να επιχειρήσει το τελευταίο σουτ, απόφαση που στέρησε από την ομάδα του την εκδήλωση επίθεσης και στα δύο επόμενα ματς, «απάντησε» - πιο πολύ στον εαυτό του - με τον πειστικό τρόπο. Με 8 πόντους στο τελευταίο 4λεπτό του 2ου τελικού και με το ασύλληπτης δυσκολίας τρίποντο στην εκπνοή, το οποίο ελάχιστοι παίκτες στην Ευρώπη, μπορεί να «πάρουν» και να πετύχουν! Με την ψυχολογία να είναι εις βάρος του μετά το προσπέρασμα του Παναθηναϊκού με την «βόμβα» του Διαμαντίδη στα 8", ο Βασίλης Σπανούλης, σφράγισε το 1-1 και κράτησε την ομάδα του «ζωντανή» στο κυνήγι του πρωταθλήματος. Στον 3ο τελικό, ο Λαρισινός γκαρντ το «τερμάτισε» ακόμη πιο πολύ. Με 11 σερί πόντους από το 36ο έως το 39ο λεπτό, εξαφάνισε το ψυχολογικό προβάδισμα του «τριφυλλιού» (59-66 στο 35'), «υπέγραψε» φαρδιά-πλατιά την 2η συνεχόμενη νίκη των «ερυθρολεύκων» κι έφερε τον Ολυμπιακό μια ανάσα από την διατήρηση των σκήπτρων. Αν κάποιος μπορούσε να έχει τόσο κομβική επίδραση στη συνολική αυτή επαναφορά μίας ομάδας, αυτός είναι μόνο ο ηγέτης των Πειραιωτών και αν αυτή η συνεισφορά, συνδυαστεί και με την κατάκτηση του τίτλου, τότε ο Σπανούλης θα έχει - πολλαπλώς - αποδείξει όχι απλά ότι θέλει να τελειώσει την καριέρα του στο Φάληρο, αλλά ότι το αξίζει κιόλας! Και με το παραπάνω... Ελάχιστοι παίκτες έχουν τέτοια επίδραση στα 34 τους χρόνια...Έξι τρόπαια θα είναι αυτά, άλλωστε, σε ισάριθμα χρόνια...

Η επίδραση Πεδουλάκη

Το 2-1 όπως είπαμε παραπάνω, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν 1-2 ή αν είχαν όλα πάει κατ' ευχήν για τον Παναθηναϊκό, ακόμη και 0-3 και τώρα οι «πράσινοι» να γιορτάζουν τα «επινίκια» του 3ου «sweep» στην ιστορία των τελικών μεταξύ των «αιωνίων αντιπάλων». Για την εντυπωσιακή μεταμόρφωση του «τριφυλλιού» σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό, ο Αργύρης Πεδουλάκης. Ο 52χρονος έμπειρος τεχνικός, μπόρεσε να βελτιώσει την αμυντική εικόνα της ομάδας του μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, περιόρισε τον χρόνο συμμετοχής παικτών που κάνουν προβλέψιμη την άμυνα (Ραντούλιτσα) και την επίθεση της (Ουίλιαμς), έδωσε χρόνο στο νέο «αίμα» της ομάδας (Χαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης), επανέφερε τον Παππά στο rotation και γενικά επεφύλαξε πολλές εκπλήξεις στον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αναγκάζοντας τους «ερυθρόλευκους» να βρίσκονται συνεχώς σε διαδικασία προσαρμογής και αντίδρασης.

Σε γενικές γραμμές, ο Περιστεριώτης τεχνικός «φρέσκαρε» αρκετά τον Παναθηναϊκό, έδωσε συγκεκριμένη κατεύθυνση στο επιθετικό πλάνο και κυριαρχώντας στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου τελικού, συνεισέφερε τα μέγιστα στο πρώτο «break» της σειράς. Στον 2ο τελικό, ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, το ότι νίκησε χάρη στο σπάνιας κλάσης σουτ του Σπανούλη στην εκπνοή, αποδεικνύει πόσο σκληρή ήταν η ομάδα του, παρά την έλλειψη ενέργειας βασικών παικτών (Φώτσης, Γκιστ και Ραντούλιτσα), που ήταν κάτι περισσότερο από φανερή (εδώ προσθέστε και την σημαντική απώλεια του Γιάνκοβιτς) και το ότι πρώτος σκόρερ της ήταν ο μέχρι πρότινος παροπλισμένος Νίκος Παππάς. Στο 3ο ματς της σειράς, με τους Παπαγιάννη (9π. & 5ρ.) και Χαραλαμπόπουλο (8π. & 3ρ.) να δίνουν πολύτιμες βοήθειες και τον Καλάθη να κρατάει τον Σπανούλη σε «ρηχά νερά» μέχρι το 36', οι «πράσινοι» κρατούσαν ένα ακόμη «break» στα χέρια τους και είναι χαρακτηριστικό ότι με το σκορ στο +7 (59-66 στο 34'), έχασαν τρεις συνεχόμενες επιθέσεις και συνολικά είχαν 1 λάθος, 0/5 σουτ και 0/4 βολές, μέχρι να μειώσουν με τον Φελντίν σε 71-68 (στο 38'22''). Αν αυτό δε λέγεται αυτοχειρία, τότε τι λέγεται... Εν κατακλείδι, λοιπόν, ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός προπονητής του Παναθηναϊκού στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή; Οι 3 τίτλοι, το ένα «νταμπλ» και η εξαιρετική ανταγωνιστική εικόνα της ομάδας, αποδεικνύουν περίτρανα το έργο του «Άρτζι». Αν μετά απ' όλα αυτά, ο Αργύρης δεν δικαιούται να παραμείνει στην ομάδα και να την χτίσει από την αρχή, τότε πότε θα το δικαιούται;

Η άνιση μάχη του Διαμαντίδη

Επιχειρώντας να μπω στο μυαλό και την ψυχοσύνθεση του αρχηγού του Παναθηναϊκού, γνωρίζοντάς τον αρκετά χρόνια, εκτιμώ ότι όταν η ομάδα του έχασε με «κατεβασμένα τα χέρια» από την Λαμποράλ και ο ίδιος την ευκαιρία να τελειώσει την καριέρα του με ένα ακόμη Final 4, ενδεχομένως και να επιθυμούσε να χαιρετήσει μία ώρα αρχύτερα. Η συγκλονιστική προσπάθεια του να ηγηθεί της επιχείρησης «πρωτάθλημα» δείχνει πόσο ανταγωνιστικός είναι και πόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση έχει, κόντρα σε έναν αντίπαλο που είναι πιο πλήρης, έχει σταθερό κορμό παικτών και μεγαλύτερη συνέπεια στην τεχνική καθοδήγηση. Αν κάποιος έβλεπε για πρώτη φορά τον Διαμαντίδη στους εφετινούς τελικούς, θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το νο13 παίζει τα τελευταία ματς της καριέρας του. Συμπερασματικά, πιστεύω ότι αν ο Δημήτρης είχε καλύτερη υποστήριξη την τελευταία τετραετία και δεν αναγκαζόταν να είναι μία ομάδα μόνος του, τώρα δεν θα μετρούσε τις τελευταίες μέρες της καριέρας του, θα ήταν πιο αποτελεσματικός και φρέσκος και σίγουρα πιο ευδιάθετος για μπάσκετ... Φανταστείτε πόσα ακόμη μεγαλεία θα είχαμε ζήσει, εν τω μεταξύ! Πολύ κρίμα που τελειώνουν...