Ήρθε η ώρα να μάθουν οι Ρώσοι να… γλεντάνε!

Τι ματσάρα ήταν αυτή!

Ξεκινάω από αυτό, γιατί θα περάσουν τα χρόνια, θα ξεχαστούν οι επιμέρους φάσεις, τα κρίσιμα ριμπάουντ, οι άμυνες, αλλά αυτό το -21 που έγινε + 3 στο ξεκίνημα της παράτασης και ξαναέγινε + 5 στο τέλος του αγώνα, θα μείνει στην ιστορία.

Για ‘μένα, αυτός ήταν ο ωραιότερος τελικός όλων των εποχών και ο λόγος είναι ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγινε η ανατροπή. Μάλλον, η ανατροπή έγινε, ο Σλούκας έβαλε τις βολές, ο ΝτεΚολό πέταξε την μπάλα κι εκεί που ο Ζοτς είδε το 4ο συνεχόμενο buzzer beater, στο ίδιο γήπεδο (3 από αυτά στο ίδιο καλάθι) να βρίσκει σίδερο, πετάχτηκε ως από μηχανής… τρελός ο Χριάπα και επέβαλε «μπασκετική δικαιοσύνη».

Τι χρειαζόταν η Φενέρ μετά την επιστροφή, το προσπέρασμα και το «όχι πάλι έτσι των Ρώσων»; Ένα block out! Ένα απλό, σχετικά εύκολο, συνηθισμένο block out κι αν όχι ένα αμυντικό ριμπάουντ, έστω ένα χαστούκι στην μπάλα, να φτάσει μέχρι την Πύλη του Βραδεμβούργου και να απλώσει ο Ζοτς τα χέρια του στο τρόπαιο για 9η φορά σε 10 τελικούς.

Ομολογώ, ότι αν το κατάφερνε κι αυτό, είμαι βέβαιος ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι -και κομπλεξικότεροι- εχθροί του θα του έβγαζαν το καπέλο.

Μια του κλέφτη -με τον Μπουρούση στον ημιτελικό του 2009-, δυο του κλέφτη -με τον Σίσκα στον τελικό του 2009-, τρεις του κλέφτη στον ημιτελικό της Παρασκευής -με το σουτ του Άνταμς- και τέσσερις του κλέφτη χθες, στο χαμένο τρίποντο του ΝτεΚολό. Τέσσερα buzzer beater στο ίδιο γήπεδο, τρία από τα οποία στην ίδια μπάσκετα, όλα χαμένα, ενώ αν έμπαιναν η εκάστοτε ομάδα του Ομπράντοβιτς θα είχε χάσει το ματς.

Τυχερός ο Ζοτς; Ας είμαστε σοβαροί! Και τυχερός και ικανός και διαστροφικός και απρόβλεπτος και ηγέτης και δάσκαλος και όλα!

Ο Ομπράντοβιτς είναι ο μεγαλύτερος προπονητής και η μεγαλύτερη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο άνθρωπος που -όπως σοφά λέει ο Λαούδης- αν αύριο αποφασίσει ότι θα βάλει 3 παίκτες στο παρκέ, ο κόσμος θα τον αποθεώσει, γιατί θα θεωρεί ότι για το κάνει Αυτός, κάτι παραπάνω ξέρει.

Ακόμα κι ο Ομπράντοβιτς όμως, που θα έχει να το λέει ότι έχασε τον μεγαλύτερο τελικό της ζωή του, αυτόν που θα γύριζε από το -21, για ένα «γαμημένο block out», κάνει λάθη.

Και χθες, κατά τη γνώμη μου, διέπραξε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του.

Όταν είσαι αυτός που είσαι, όταν αποτελείς παράδειγμα τόσο για την τελειομανία σου εντός παρκέ, όσο και για τη φιλοσοφία ζωής εκτός παρκέ, όταν έχεις κατακτήσει τα πάντα και σε σέβονται οι πάντες, όταν έχεις πιάσει άπειρες κουβέντες με φιλάθλους του Ολυμπιακού σε ένα μπαρ και αστειεύεσαι μαζί τους, όταν είσαι ο “Capo” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με 8 τίτλους σε 10 τελικούς σε 25 χρόνια, όταν λοιπόν είσαι ο Ζοτς και ο αδερφός σου -όπως λέτε και οι δύο και λέτε αλήθεια- κερδίζει το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του, οφείλεις, πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου και την τεράστια προσωπικότητά σου, να μην παρασύρεσαι σε μικρότητες.

Το έχω γράψει και μάλιστα έχω «κατηγορηθεί» γι αυτό, ότι με τον Ζοτς είμαι… υποκειμενικός.

Τον εκτιμώ απεριόριστα, κυρίως για τις εκτός γηπέδων συναναστροφές μας, εδώ και 10 χρόνια, χάρη στον Βετάκη και επειδή τον εκτιμώ τόσο πολύ, με ξένισε ακόμα περισσότερο η στάση του, μετά το τέλος του τελικού.

Όχι τόσο για την ένταση με τον Ιτούδη στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν τη λήξη της παράτασης, όσο και κυρίως για τις δηλώσεις -με κρύο αίμα- στη διάρκεια της Συνέντευξης Τύπου.

Ζέλικο, όπως ξέρεις καλύτερα απ’ ΄όλους μας, για να γυρίσει ματς από το -21, χρειάζεται ανοχή της διαιτησίας. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Η Φενέρ πίεσε, οι διαιτητές το ανέχτηκαν -και καλά έκαναν- η ΤΣΣΚΑ είδε τα φαντάσματα να επιστρέφουν, αλλά στο τέλος κέρδισε η καλύτερη ομάδα.

Και οι Ρώσοι ήταν μακράν καλύτεροι στο Βερολίνο, τόσο την Παρασκευή όσο και την Κυριακή.

Παραδέχομαι, ότι όταν ξεκίνησε η παράταση με τρίποντο του Σλούκα, γύρισα και είπα στον Μελάγιες «Απίστευτος είναι ο κερατάς. Θα το πάρει εύκολα στην παράταση όπως με τη Λαμποράλ». Και είναι δεδομένο ότι αν έπαιρνε το χθεσινό τρόπαιο η Φενέρ, ο Ομπράντοβιτς θα υπέγραφε το μεγαλύτερο αριστούργημα της καριέρας του.

Αλλά… το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και η δίκαιη και άξια πρωταθλήτρια είναι η ΤΣΣΚΑ.

Θα περίμενα από τον Ομπράντοβιτς, όταν πια θα είχε ξεπεράσει τον δικαιολογημένο εκνευρισμό/απογοήτευσή του για την απώλεια του τροπαίου, να κρατήσει μια στάση όμοια με αυτήν του Μεσίνα, τις 3 φορές που ο Ιταλός είδε τον Σέρβο να του παίρνει την μπουκιά από το στόμα.

Ούτε διαιτησία, ούτε ΝτεΚολό, ούτε γραμμές, ούτε ΛαΜόνικες. Την έχω ξαναγράψει τη γνώμη μου για τη διαιτησία. Όταν είσαι η μεγαλύτερη μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πρέπει να είσαι τόσο μεγάλος στις ήττες όσο τεράστιος είσαι και στις νίκες.

Και δυστυχώς, ο Ζοτς χθες δεν ήταν μεγάλος μετά την ήττα. Αρχικά αδίκησε τον εαυτό του και τον μύθο του και κατά δεύτερον «αδίκησε» τον άνθρωπο που του αφιέρωσε το κύπελλο σε όλες τις γλώσσες και σε όλα τη δημοσιογραφικά συνεργεία που είδε μπροστά του.

«Είναι -και- δικό σου το κύπελλο» είπε ο Ιτούδης τον Ομπράντοβιτς, και εκεί, παρά τα νεύρα και τη στεναχώρια, έπρεπε ο «μεγάλος αδελφός» να ρίξει μια φάπα στον «μικρό» και να του πει «χαλάλι σου και μαγκιά σου φέτος, αλλά του χρόνου, θα σε γαμ…».

Μπορεί και να ειπώθηκαν όλα αυτά, σε κάποιο από τα ατελείωτα πηγαδάκια του Hilton. Προσωπικά, θα ήθελα το δω και σε live μετάδοση. Το είχε ανάγκη και ο Ζοτς και ο Ιτούδης και το ευρωπαϊκό μπάσκετ, που στα πρόσωπά τους βλέπει μία από τις ωραιότερες ιστορίες του 21ου αιώνα.

Αυτά με τους ηττημένους. Πάμε τώρα στους μεγάλους νικητές!

Αν η ΤΣΣΚΑ έχανε αυτόν τον τελικό, νομίζω θα υπήρχε σοβαρή σκέψη της… διάλυσης του μπασκετικού τμήματος. Προφανώς, δεν είχα τέτοιες πληροφορίες, αλλά ήταν τόσο δυνατές οι μνήμες, τόσο έντονη η απειλή της αυτοχειρίας, που ο Βατούτιν ήταν ανέκφραστος και αγχωμένος ακόμα και στο +21.

Κάτι ήξερε… Όταν τελικά, η Φενέρ ισοφάρισε και προσπέρασε, οι επίσημοι της ΤΣΣΚΑ ήταν ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό, αλλά ο Ιτούδης ήταν ήρεμος. Και η ηρεμία αυτή, «πέρασε» και στους παίκτες, που μέχρι εκείνο τη σημείο έβλεπαν ξανά το ίδιο εφιαλτικό για τους ίδιους σενάριο.

Στα ηρωικά καλάθια του Σλούκα και στα παλαβά σουτ του Ντίξον, η ΤΣΣΚΑ απάντησε με… μπάσκετ και ψυχραιμία. Σωστές επιθέσεις, σωστή κυκλοφορία, σωστά -και επαναλαμβανόμενα- pick n’ roll, σωστές πάσες σωστή επιλογή για isolation και διεισδύσεις του ΝτεΚολό και σωστή εμφάνιση του… γερασμένου ήρωα, στο πρόσωπο του Χριάπα.

Αν εξαιρέσουμε την φάση του follow του Ρώσου αρχηγού, όλες οι υπόλοιπες επιθέσεις της ΤΣΣΚΑ ήταν βγαλμένες από το πινακάκι του Ιτούδη, που αποφάσισε ότι θα επιμείνει στα στοιχεία που έκαναν την ομάδα του να ξεχωρίσει και όχι στους ηρωισμούς, που έχουν κοστίσει πανωλεθρίες τόσα χρόνια στην «Ομάδα του Στρατού».

Νομίζω θα του πάρει καιρό του προπονητή της ΤΣΣΚΑ να καταλάβει τι κατάφερε, πώς το κατάφερε και κόντρα σε ποιον το κατάφερε.

Να συνειδητοποιήσει πώς από τη χρονιά της αγρανάπαυσης (2012-13), τη μεταβατική σεζόν με την Μπάνβιντ (2013-14), την περσινή του τεράστιου άλματος στην ΤΣΣΚΑ και της -εξίσου- τεράστιας αυτοκτονίας στον ημιτελικό, βρέθηκε σήμερα να δηλώνει «Πρωταθλητής Ευρώπης». Ένα πραγματικά μοναδικό και μοναχικό ταξίδι, με «συνεπιβάτες» την οικογένειά του και τον συνεργάτη του, Ανδρέα Πιστιόλη.

Όλα τα κατάφερε ο Ιτούδης, εκτός από ένα. Να μάθει στους Ρώσους να πανηγυρίζουν!

Όταν εμφανίστηκαν κατά τις 2 το βράδυ με το Κύπελλο στο ξενοδοχείο, θα έλεγε κανείς ότι… γιόρταζαν το Πρωτάθλημα Τύπου. Αν εξαιρέσουμε της selfies με τους πρωταγωνιστές, τόσο οι φίλαθλοι όσο και οι παίκτες έδειχναν έξω από τα νερά τους! Ίσως είναι κομμουνιστικά κατάλοιπα…

Ο Παπαλουκάς πάντως, που το χάρηκε με την ψυχή του, λίγο πριν πάει για ύπνο, είπε στον Βατούτιν. «Τέτοια μέρα, πριν 8 χρόνια, πίναμε και χορεύαμε», για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον διοικητικό ηγέτη της ΤΣΣΚΑ: «Έτσι είναι Τέο, αλλά ξεχάσαμε πώς γίνεται. Πέρασαν 8 χρόνια…»

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ΤΣΣΚΑ θα είναι και του χρόνου εδώ! Final 4 χωρίς την «Αρκούδα», είχαμε μόνο το 2011, αλλά ο Ιτούδης, που θα ανανεώσει στους Μοσχοβίτες με ηγεμονικό συμβόλαιο, δεν είναι Βουγιόσεβιτς. Η ΤΣΣΚΑ θα επιστρέψει στο επόμενο Final 4 και το μεγάλο της «πρόβλημα» είναι να πείσει τα μέλη του κορμού τους, να ανανεώσουν τη ρωσική βίζα τους.

Όλα αντέχονται στη Ρωσία! Και το κρύο και η έλλειψη μεσογειακού τρόπου ζωής και η διαφορά νοοτροπίας και η απόσταση από το «σπίτι». Το μοναδικό που όπως συνομολογούν οι πάντες δεν αντέχεται είναι τα ταξίδια! «Ζούμε 5 μέρες την εβδομάδα σε ξενοδοχεία. Είναι κρίμα να φέρουμε τις οικογένειές μας μέχρι τη Μόσχα και να περνάνε τις μέρες τους μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι, χωρίς καν να βλεπόμαστε», άκουσα να λέει έναν παλιό παίκτη της ΤΣΣΚΑ.

Ο μεσιέ ΝτεΚολό ίσως αποτελέσει σύντομα τον πρώτο «φυγά» της Πρωταθλήτριας Ευρώπης. Πριν 10 χρόνια, μετά τη ραψωδία του Παπαλουκά στην Πράγα, οι Ρώσοι του έταξαν βόλτα με τανκ για να τον πείσουν να παραμείνει και τα κατάφεραν.

Με τον Γάλλο, θα χρειαστεί κάτι λιγότερο φανταχτερό. Αρκούν 3-4 Ισπανοί συμπαίκτες με τις συζύγους τους, για να έχει παρέα η κυρία ΝτεΚολό, που της λείπουν οι… παέγιες.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, τελείωσε και το 29ο Final 4 (του Σκουντή) και 9ο δικό μου.

Ωραία περάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε μπάσκετ, κάναμε βόλτες και τώρα τα κεφάλια μέσα!

Ελληνικοί τελικοί, για να απολαύσουν επιτέλους την αναγνώριση που αξίζουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.

Οι γονείς του Διαμαντίδη και του Σπανούλη… Μακάρι, να είμαι απλώς απαισιόδοξος!

Yγ: Δίνω ένα μικρό ελαφρυντικό στον Ομπράντοβιτς. Το 2009 στον τελικό και το 2012 στον ημιτελικό, νιώθει ότι η ΤΣΣΚΑ «προσπάθησε» του κλέψει τον ιδρώτα. Την πρώτη φορά απέτυχε, αλλά τη δεύτερη το πέτυχε. Έχω την αίσθηση ότι το κοινό παρελθόν των κουμπάρων απέναντι στους Ρώσους, είναι που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε τις αντιδράσεις του Ζοτς μετά το ματς.

Παρ' όλ' αυτά, για 'μένα, αυτό δεν αποτελεί αρκετό επιχείρημα, ιδίως όταν μιλάμε για προπονητή αυτού του επιπέδου και αυτών των ασύλληπτων επιτυχιών.

Υγ2: Κλοπή πραγματική ήταν η μη αναγόρευση του Μίλος σε MVP! Συγκλονιστικός τελικός και τρομερή ψυχραιμία. Έχοντας υποφέρει όσα ο ίδιος, καθόλου αυτονόητο...