Πού υπερτερεί ο Ιτούδης του Ομπράντοβιτς!

Φτάσαμε, λοιπόν, στο ζευγάρι του τελικού που φάνταζε από την αρχή ως το επικρατέστερο για την διεκδίκηση του τίτλου στο 29^ο Final 4. Οι δύο ομάδες με τα καλύτερα ρεκόρ της διοργάνωσης (από 23-5 αμφότερες πλέον), με τα μεγαλύτερα budgets (37,1 η ΤΣΣΚΑ και 25 εκατομμύρια Ευρώ η Φενέρμπαχτσέ), τα πιο γεμάτα ρόστερ και τους πιο έμπειρους παίκτες και προπονητές, προσπέρασαν τους σκοπέλους των ημιτελικών και πλέον, απέχουν 40 λεπτά από τον μεγαλύτερο στόχο της χρονιάς. Η φωτογραφία με τους επί 13 χρόνια στενούς συνεργάτες, κουμπάρους (ο «Ζοτς» τον έχει παντρέψει κι έχει βαφτίσει την κόρη του) και καρδιακούς φίλους μίας ζωής, δίπλα στο βαρύτιμο τρόπαιο, θα ταξιδεψει σε όλη την Ευρώπη και για πρώτη φορά στην κοινή τους θητεία στην προπονητική, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης, δεν θα είναι απλά αντίπαλοι αλλά τρόπον τινά «εχθροί»!

Τους πήρε σχεδόν πέντε χρόνια (2011), για να ξαναζήσουν την ευλογημένη στιγμή ενός ευρωπαϊκού τελικού, αλλά μεγάλη διαφορά είναι ότι πλέον δεν είναι χώρια, αλλά ο ένας απέναντι στον άλλον! Από το 2012, οπότε και έφυγαν μαζί από τον Παναθηναϊκό και από το 2013, οπότε και ο 46χρονος Βεροιώτης τεχνικός αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο σαν head-coach, οι δύο τους, ήξεραν ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει αυτή η ώρα, που ο ένας δεν θα μπορεί να κρυφτεί από τον άλλον, στην προσπάθειά του να πετύχει. Άλλωστε γνωρίζονται απέξω κι ανακατωτά και προσωπικά πιστεύω ότι ο Δημήτρης Ιτούδης, είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της σχέσης, γιατί ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως σκέφτεται και πως λειτουργεί ο «Ζοτς» και θεωρητικά μπορεί να «μαντέψει» σχεδόν κάθε του κίνηση. Αντίθετα, ο Σέρβος τεχνικός, μπορεί να έχει «εκθρέψει» (στα σπλάχνα του) τον πρώτο Έλληνα προπονητή που φτάνει σε τελικό της Euroleague με ξένη ομάδα, ωστόσο, δεν τον έχει «ζήσει» σαν head-coach και αυτό, ίσως να δίνει μία εξήγηση στο προβάδισμα (4-1 στις νίκες) του Ιτούδη στις μεταξύ τους αναμετρήσεις στην περυσινή και την προπέρσινη σεζόν.

Τα Final 4 είναι ο Ομπράντοβιτς!

Αυτό το παιχνίδι όμως, θα είναι διαφορετικό. Ο Ομπράντοβιτς επιστρέφει μετά από 4 χρόνια, στο ματς που έχει συνηθίσει να παίζει και ξέρει να κερδίζει όσο κανένας άλλος στην ιστορία της διοργάνωσης. Στο 15^ο Final 4 της καριέρας του, θα παίξει για 10^η φορά σε τελικό με 5^η διαφορετική ομάδα (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Παναθηναϊκό και Φενέρμπαχτσέ), έχοντας ασύλληπτο ποσοστό επιτυχίας (8/9, ήτοι 88,8%)! Μπορεί να έχει υπάρξει και τυχερός (ειδικά στο Βερολίνο, με τρεις νίκες χάρη σε τρία χαμένα σουτ των αντιπάλων, το ‘χει τερματίσει το κοντέρ), αλλά όταν το ‘χεις πάρει με τα «νεούδια» της Παρτίζαν (1992), με τον Κορνίλιους Τόμπσον (1994), με τον Λάζο Παπαδόπουλο σε ηλικία 22 ετών (2002) και τώρα πηγαίνεις για πρώτη φορά τουρκική ομάδα σε τελικό, απλά γελάς και απαντάς «ναι είμαι ο Γκαστόνε και είμαι καλά»! Άλλωστε, αν ο ασπρομάλλης τύπος από το Τσάτσακ πάρει το 9^ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της καριέρας του, θα ισοφαρίσει τις κατακτήσεις της Ρεάλ, που έχει το ομαδικό ρεκόρ και χρειάστηκε 20 χρόνια (από το 1995 έως το 2015), για να πάρει έναν τίτλο. Δηλαδή έναν χρόνο περισσότερο απ’ όσο ο Ζέλικο (από το 1992 έως το 2011) για να φτάσει στους πρώτους του οκτώ! Τυχερός ο άτιμος, αλλά κάτι ξέρει κι αυτός από μπάσκετ...

Η μεγαλύτερη πίεση του Ιτούδη

Στην αντίπερα όχθη, ο Δημήτρης Ιτούδης στην δεύτερη συμμετοχή σαν πρώτος προπονητής και συνολικά την 10^η της καριέρας του (8 σαν assistant), έχει πολλά περισσότερα να αποδείξει. Έχοντας την πιο ακριβή ομάδα της Ευρώπης, καλείται να ξορκίσει την «κατάρα» που εδώ και 8 χρόνια κατατρέχει την πιο ηττοπαθή ομάδα σε Final 4. Η ΤΣΣΚΑ που κάθε χρόνο «χτίζεται» για να κάτσει στον «θρόνο», από το 2003 και είναι εξαιρετικά συνεπής (έλειψε μόνο το 2011) στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά μετά το τέλος εποχής του Παπαλουκά, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το σύνδρομο του νοκ-άουτ ματς και από τον θρίαμβο της Μαδρίτης (2008) και μετά, είτε στον ημιτελικό (2010, 2013, 2014, 2015), είτε στον τελικό (2009, 2012).

Φέτος, ο έμπειρος Έλληνας προπονητής, έχει αλλάξει λίγο τους ρόλους, δίνοντας δικαίως στον εκπληκτικό Ντε Κολό τον ρόλο του ηγέτη και περιορίζοντας ελαφρά τον υπερ-ταλανούχο αλλά μονίμως χαμένο σε Final 4 (0/6), Μίλος Τεόντοσιτς, όμως είναι εμφανές, ότι έχει καταφέρει να δυναμώσει πνευματικά τους παίκτες του, που στον επικίνδυνο ημιτελικό με την Λοκομοτίβ, δεν έχασαν ποτέ τον έλεγχο του αγώνα και ήταν σταθερά μπροστά στο σκoρ, από 5 έως και 16 πόντους. Δυστυχώς για ‘κείνον, όμως, η επιτυχία περνάει μόνο μέσα από την κατάκτηση της «κούπας» και η παραμονή του στον πάγκο της ρωσικής ομάδας θα εξαρτηθεί από το αν θα γράψει ιστορία ή θα περιοριστεί στην 2^η θέση. Σκληρό, αλλά στο επίπεδο που έχει φτάσει ο Δημήτρης έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ανήκει δικαιωματικά στην πολύ κλειστή «ελίτ» των κορυφαίων προπονητών της Ευρώπης και το παρόν του δείχνει ήδη λαμπρό! Αν δεν στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης τώρα, οι πιθανότητες να τα καταφέρει σύντομα, στη Μόσχα ή άλλου, είναι με το μέρος του.

Δικαιώνεται από την μέθοδο, το μπάσκετ και τα αποτελέσματα

Σ’ αυτό το κλειστό «club» των προπονητών ανήκει δικαιωματικά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο 50χρονος τεχνικός που είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει κατακτήσει την Euroleague (2013), έχει αφουγκραστεί εδώ και χρόνια την αλλαγή του μπάσκετ και την ροπή που έχει πάρει προς την αθλητικότητα (έκρηξη, ταχύτητα και δύναμη) και το μακρινό σουτ και με την ομάδα που έφτιαξε στο Κρασνοντάρ και το μπάσκετ που έπαιξε, απέδειξε ότι δίκαια είναι περιζήτητος σε όλη την Ευρώπη. Οδήγησε με περίπατο στα play-offs την Λοκομοτίβ για πρώτη φορά στην ιστορία της, ανέτρεψε το εις βάρος της ομάδας του, 2-1 με την Μπαρτσελόνα και «ανάγκασε» την «ρωσική αρκούδα» να κάνει το τέλειο ματς (100% στις βολές, 67% στα δίποντα και 48% στα τρίποντα) για να την υποτάξει με το τιμητικό 88-81. Κρατείστε μία σημαντική λεπτομέρεια: Τη διαφορά των πόντων που πέτυχαν οι Ρώσοι παίκτες των δύο ομάδων. 35-0!

Περί Μπουρούση και Σλούκα

Η απόδοση του Καρδιτσιώτη σέντερ της Λαμποράλ Κούτσα στον ημιτελικό, έδωσαν την ευκαιρία ακόμη και στους πλέον δύσπιστους να καταλάβουν γιατί ο Γιάννης έπρεπε να αναδειχθεί MVP. Xωρίς τον Ντε Κολό, η ΤΣΣΚΑ θα έπαιρνε έναν άλλο καλό παίκτη και θα έφτανε και πάλι στο Final 4. Χωρίς τον Μπουρούση, οι Βάσκοι δεν θα μπορούσαν καν να φτάσουν στα play-offs και μαζί του, από ένα σουτ που μπήκε και βγήκε, έχασαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν το ευρωπαϊκό τρόπο. Τα καλάθια αλά Νοβίτσκι και αλά Γκάλη που έβαλε, η κυριαρχία του στα ριμπάουντ, η δημιουργία του και το καθαρό μυαλό που είχε να διατηρηθεί στο παρκέ παρ’ ότι είχε 3 φάουλ από το 1^ο μέρος, ανάγκασε όλη την μπασκετική Ευρώπη να του υποκλιθεί. Δεν θα είναι στο τελικό, αλλά είναι ήδη στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων και υγεία να έχει, θα πάρει ένα πολύ μεγάλο συμβόλαιο για την επόμενη διετία.

Η καταλυτική συμβολή του Κώστα Σλούκα (13π., 5ρ. & 7ασ.) στην ανατροπή της Φενέρ και την πρόκριση στον τελικό και το γεγονός ότι θα παίξει στον 4^ο τελικό ενός Final 4 για το 3^ο του ευρωπαϊκό τρόπαιο, στα πέντε τελευταία χρόνια, τα λένε όλα. Τώρα φαίνεται πιο καθαρά πόσο μεγάλη ήταν για τον Ολυμπιακό, η απώλεια του 26χρονου διεθνούς point-guard, που έστειλε το ματς στην παράταση με ηρωϊκό lay-up από την δεξιά πλευρά, έπαιξε συνολικά 27 λεπτά κι αναδείχτηκε MVP του 2^ου ημιτελικού. Κάτι ήξερε ο Ομπράντοβιτς που τον ήθελε διακαώς, τον πλήρωσε και του έδωσε την μπάλα στα δύσκολα.