Οσα ξέρει ο μαθητής δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...

Είναι κι αυτό μια παρηγοριά...

Να αντιλαμβάνεσαι βλέποντας τα δύο ματς πως οι δύο ελληνικές ομάδες δεν είχαν θέση σ' αυτό το Final 4, αλλά να αισθάνεσαι πως το ελληνικό μπάσκετ βρίσκει πάντα τον τρόπο να είναι στο τοπ επίπεδο.

Είναι ωραίο να γράφεις για Ισπανούς και Τούρκους και να πρέπει να αναφερθείς στον Ελληνα που έκρινε το ματς ή τον Ελληνα που πήρε στις πλάτες του μια ολόκληρη ομάδα.

Είναι επίσης όμορφο να σκέφτεσαι πως ένας Ελληνας προπονητής θα είναι στον τελικό, ο πρώτος μάλιστα που κάθεται σε πάγκο ξένης ομάδας και να νιώθεις πως στο φινάλε η κούπα θα πάει πάλι σε ελληνικά χέρια, χέρια που πιθανότατα θα είναι πρωταγωνιστικά στον τελικό της Κυριακής.

Μαθητής εναντίον δασκάλου λοιπόν, ένας τελικός που οι μπασκετικοί τον βλέπουν εδώ και μια πενταετία. Ομπράντοβιτς εναντίον Ιτούδης σε μια μονομαχία που ούτε την φαντάζονταν και οι δύο το 2012, όταν αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό, αλλά την έβλεπαν να έρχεται όσο περνούσαν τα χρόνια.

Από τη μία ο «Ζοτς» έχει την εμπειρία, την αύρα, την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται σ' αυτά τα ματς, από την άλλη ο Ιτούδης είναι ο άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τα «μυστικά» του.

Το μεγάλο κρίμα των ημιτελικών το παίρνει μαζί του ο εκπληκτικός Γιάννης Μπουρούσης που του αξίζει ένα τεράστιο respect για όσα έκανε.

Με απέραντο μπασκετικό μυαλό, τόσο που κατάφερε να προστατευτεί από όλα τα κόλπα του Ομπράντοβιτς που προσπαθούσε να του πάρει το 5ο φάουλ, ο πραγματικός MVP της φετινής Euroleague κράτησε ολομόναχος τους Ισπανούς, όταν η Φενέρ κυριαρχούσε στο παρκέ.

Η Λαμποράλ ήταν από το άλφα μέχρι το ωμέγα ομάδα του Μπουρούση και γι αυτό ο Ελληνας σέντερ άξιζε το βραβείο του πολυτιμότερου, συγκριτικά με τον εξαιρετικό Ντε Κολό που ναι μεν έκανε τη διαφορά στην ΤΣΣΚΑ, αλλά δεν ήταν αυτό που λέμε «μια ομάδα μόνος του».

Από την άλλη, είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπω τον Ομπράντοβιτς να μην μπορεί επί 20 λεπτά να πάρει αυτό που θέλει από ένα παιχνίδι. Δεν θυμάμαι άλλο ματς που ο αντίπαλος παίκτης - κλειδί να παίζει από το ημίχρονο με τρία φάουλ και να μη βρίσκει τρόπο να τον... ξεφορτωθεί επί 25 λεπτά!

Ο Σλούκας ήταν η απάντηση της Φενέρ στην Λαμποράλ, ίσως ο μόνος παίκτης της Φενέρ, μαζί με τον Ντατόμε, που είχαν τα ψυχικά αποθέματα να αντιδράσουν στο τελευταίο 6λεπτο. Μπογκντάνοβιτς, Ντίξον ακόμη και ο Αντιτς ένιωθαν την μπάλα 300 κιλά, ενώ οι περισσότερες από τις επιλογές της Φενέρ ήταν τραβηγμένες από την στιγμή που μέσα στη ρακέτα υπήρχαν Γιούντο και Βέσελι που είχαν τεράστιο πλεονέκτημα συγκριτικά με τους ψηλούς της Λαμποράλ.

Στο άλλο, η ΤΣΣΚΑ έκανε την (κλασική) απόπειρα να αυτοκτονήσει στο φινάλε, αλλά είχε έναν Ντε Κολό που λειτούργησε σαν θεματοφύλακας.

Δεν είναι μόνο οι 30 πόντοι του, είναι αυτό το «καθαρό»« μυαλό που τόσα χρόνια αναζητούν οι Ρώσοι και πέφτουν πάνω στον Τεόντοσιτς.

Με εξαίρεση ωστόσο αυτό το καταστροφικό 4λεπτο, που δεν έχει περιθώρια να το επαναλάβει στον τελικό, η ΤΣΣΚΑ δικαιότατα πήρε το πρώτο εισιτήριο απέναντι σε μια Λοκομοτίβ που έκανε υπέρβαση και στο Final 4, δεδομένων των λύσεων που διαθέτει.

Η βασική διαφορά αυτής της ΤΣΣΚΑ με τις αντίστοιχες των προηγούμενων χρόνων είναι αυτό που είπε ο Ιτούδης στο φινάλε του αγώνα, μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ. «Εβλεπα τη φλόγα στα μάτια των παικτών μου» και κάπως έτσι είναι, αν σκεφτούμε πως οι παίκτες του έπεφταν στο παρκέ για κάθε μπάλα, για κάθε διεκδικούμενη φάση, στοιχείο όχι και τόσο συχνό για την «Αρκούδα».

Τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ και τη Λοκομοτίβ είναι πως η πρώτη είχε Ρώσους παίκτες στο παρκέ, ενώ η δεύτερη όχι. Ο Ιτούδης πήρε 35 πόντους από τους 6 Ρώσους παίκτες που είχε στη διάθεσή του και ο Μπαρτζώκας πήρε... μηδέν από τους αντίστοιχους 3 που έπαιξαν και 2 που δεν αγωνίστηκαν.

Παράλληλα, η ΤΣΣΚΑ έχασε μεν συνολικά τη μάχη των ριμπάουντ, αλλά στο σημείο που «έχτισε» τη διαφορά κατάφερε να ανανεώσει τις επιθέσεις της στις 8 από τις 12 προσπάθειες που αστόχησε!

Η ΤΣΣΚΑ πάντως δεν έπεισε πως έχει αποτινάξει το άγχος του φαβορί.

Οσο κι αν προσπαθεί ο Ιτούδης να το... βγάλει από την πλάτη των παικτών του, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις το «ωχ, θα την πατήσουν πάλι» να το αισθάνονται κι αυτοί που βρίσκονται στο παρκέ.

Εστω κι αν η ΤΣΣΚΑ σούταρε με 47,8% στα τρίποντα και 100% στις βολές, υπήρξαν πάλι αυτά τα δίλεπτα, τρίλεπτα που επιβεβαίωσαν ότι ο τελικός θα είναι πάλι μια ψυχοφθόρα διαδικασία για τους Ρώσους που ξεκινούν από τη θέση του φαβορί και σ αυτόν τον τελικό.