«Αγαπητέ Δημήτρη,

Δεν είχα την τύχη να είμαι συμπαίκτης σου στην Εθνική ομάδα, παρά μόνο στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τουρκίας, αλλά για την δική μου τη γενιά, που μεγάλωσε μπασκετικά με τις επιτυχίες του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα, εσύ, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, ο Ζήσης και τα υπόλοιπα παιδιά, συμβολίζετε τη δική μας ομάδα του ’87! Εσείς μας κάνατε να αγαπήσουμε το μπάσκετ.

Εσείς είσαστε τα πρότυπα μας. Καθώς λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι φτάνει η ώρα να κρεμάσεις τη φανέλα, αρχίζω να αισθάνομαι το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή των δεδομένων στο ελληνικό μπάσκετ. Δυστυχώς, όμως και οι καλοί πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν! Ήσουν, είσαι και θα είσαι ευλογία για το ελληνικό μπάσκετ και η κληρονομία που αφήνεις στα νέα παιδιά, που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημά μας, είναι ανυπολόγιστη. Το λιγότερο που μπορώ να σου πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Το ταλέντο σου, η οξυδέρκεια, η πληθωρική παρουσία, το μπασκετικό μυαλό και η μεγάλη σου προσωπικότητά, ανέβασαν το ελληνικό μπάσκετ στα ψηλότερα σκαλοπάτια του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου χάρτη.

Φιλικά

Κώστας Παπανικολάου»