Τα έξι κακά (και) της φετινής μοίρας του

Το μπάσκετ είναι αξιοκρατικό και ο Παναθηναϊκός πήρε ό,τι άξιζε στην ευρωπαϊκή πορεία του. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο οι «πράσινοι» αποχαιρέτησαν την Euroleague, προχώρησαν στο σύνηθες... ξήλωμα του προπονητή και μπαίνουν στην τελική ευθεία για το πρωτάθλημα, σκεπτόμενοι πως το καλοκαίρι θα αρχίσουν (πάλι) από το μηδέν, όπως έκαναν το καλοκαίρι του 2015, το καλοκαίρι του 2014, το καλοκαίρι του 2012! Η φετινή πορεία δεν μας έκανε σοφότερους, μάλλον το αντίθετο. Ισως αν κάνουμε ένα rewind σε κείμενα των προηγούμενων ετών, σε αντίστοιχες περιπτώσεις αποτυχίας, πιθανότατα θα διαβάζαμε και πάλι μερικές από τις παρακάτω αιτίες...

Δεδομένο 1: Οι δυνατότητες του Παναθηναϊκού υπερεκτιμήθηκαν. Κι αυτό δεν συνέβη όταν αποκτήθηκαν οι Ουίλιαμς, Χέινς, Χάντερ, αλλά από την αρχή της σεζόν, όταν ακούστηκαν μεγαλοστομίες τύπου «θα πάμε στο φάιναλ φορ». Οχι, αυτός ο Παναθηναϊκός με το υπάρχον υλικό από την αρχή, και την αλλαγή φιλοσοφίας μεσούσης της περιόδου, δεν ήταν για final 4.

Ηταν μια ομάδα που δικαίως έφτασε στην τελική 8άδα, αλλά δεν μπορούσε να αυτοχαρακτηρίζεται φαβορί σε μια αναμέτρηση τριών αγώνων με τη Λαμποράλ. Στο κάτω-κάτω πώς γίνεται ο φετινός Παναθηναϊκός, με τη μετριότατη πορεία σε όλη τη σεζόν να θεωρείται φαβορί κι όχι η Λαμποράλ που μαζί με τη Λοκομοτίβ ήταν οι πιο σταθερές ομάδες στην Euroleague; Το παρκέ είναι ο καθρέφτης κι έδωσε τις απαντήσεις, όχι μία, αλλά τρεις διαδοχικές φορές...

Δεδομένο 2: Ο Τζόρτζεβιτς διέθετε την προσωπικότητα για να βρίσκεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού, αλλά θα πρέπει να επιλέξει την προπονητική φιλοσοφία, το στίγμα αν θέλετε, που θα τον σημαδέψει στην προπονητική καριέρα του.

Το πρόβλημα δεν ήταν αν εμπιστευόταν τον Πάβλοβιτς περισσότερο από τον Γιάνκοβιτς ή γιατί επέμενε περισσότερο στον Καλάθη και λιγότερο στον Χέινς, αλλά το τι μπάσκετ ήθελε να παίξει ο Παναθηναϊκός στη δική του θητεία.

Προσωπικά μπερδεύτηκα, όταν είδα τον Παναθηναϊκό να αλλάζει εντελώς φιλοσοφία στα μισά της σεζόν και τον Τζόρτζεβιτς να επιλέγει παίκτες με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά απ' αυτά που ξεκίνησε τη σεζόν.

Σαφέστατα και οι «πράσινοι» χρειάζονταν ταχύτητα και περισσότερο αθλητικό στοιχείο, αλλά αυτό το χρειάζονταν από την αρχή της χρονιάς, όταν ο «Σάλε» επέλεγε για παράδειγμα τον Κούζμιτς, πήγαινε με τρεις «πύργους» στο «πέντε» και χωρίς αξιόπιστο «τριάρι».

Ακόμη κι αν δεχτώ πως τα χρήματα στο μπάτζετ δεν έφταναν, δεν μπορώ να δεχτώ πως ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να βρει έναν αθλητικό Κούζμιτς, με αντίστοιχα χρήματα, που θα ταίριαζε περισσότερο.

Δεδομένο 3: Η διοίκηση του Παναθηναϊκού έκανε σπουδαία επένδυση μεσούσης της σεζόν κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναγνωριστεί σ' αυτή τη δύσκολη εποχή.

Η διαφορά ωστόσο είναι πως οι ομάδες «χτίζονται» τα καλοκαίρια κι όχι τους χειμώνες, επομένως οι επενδύσεις τύπου Ουίλιαμς, Χέινς έπρεπε να γίνουν μια και καλή το καλοκαίρι.

Το πράγμα φώναζε πως ο Παναθηναϊκός είχε «τρύπες» σε συγκεκριμένες θέσεις και μπορεί να τις μπάλωσε μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας, αλλά η ιστορία έχει δείξει πως όποιος προσπαθεί με μπαλώματα συνήθως αποτυγχάνει.

Δεδομένο 4: Για να αλλάζεις έξι προπονητές σε τέσσερα χρόνια προφανώς κάτι δεν έχεις κάνεις καλά.

Δεν εξετάζω στην προκειμένη περίπτωση το αν ο Τζόρτζεβιτς έπρεπε ή όχι να μείνει στον πάγκο μέχρι το τέλος της σεζόν, αλλά το πόσο λογικό είναι να κάνεις σκυταλοδρομία σ' έναν πάγκο που επί 13 χρόνια πορευόταν με μια σταθερή φιλοσοφία.

Ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός σε τρεις μήνες από σήμερα πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά θα αναγκαστεί να αλλάξει λογική, να ξαναχτιστεί από το μηδέν και να ξαναπάρει 7-8 παίκτες στη θέση άλλων τόσων!

Δεδομένο 5: Οταν ξοδεύεις 2 εκατομμύρια δολάρια για να προετοιμάσεις τη μετά Διαμαντίδη εποχή, είναι λογικό να έχεις και ανάλογες απαιτήσεις.

Ο Καλάθης αδίκησε τον εαυτό του σ' αυτή τη σειρά. Αδίκησε την προσπάθεια που έκανε ολόκληρη τη σεζόν, κρατώντας κατά διαστήματα μόνος του τον Παναθηναϊκό. Καλώς ή κακώς ο Νικ αποκτήθηκε για να είναι επόμενος ηγέτης των «πράσινων», αλλά η εικόνα του στα παιχνίδια με τη Λαμποράλ ήταν τόσο προβληματική που σε βάζουν σε δεύτερες σκέψεις...

Δεδομένο 6: Η σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού έχει δείξει το δρόμο για την επιστροφή στο δρόμο των ευρωπαϊκών επιτυχιών:

Ποιοτικοί Ελληνες σε ώριμη ηλικία, διψασμένοι για επιτυχίες. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο έχει εγκαταλείψει το πλάνο ελληνοποίησης που ήθελε χρόνο και κόστος για να προχωρήσει, αλλά έχει βάλει στο περιθώριο και τους λίγους Ελληνες που διαθέτει.

Ο Παππάς στην εξέδρα, ο Γιάνκοβιτς σε δευτερεύοντα (τουλάχιστον) ρόλο, ο Φώτσης πλησιάζει στο τελείωμα της καριέρας του.

Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός ψάχνει ακόμη τον ελληνικό κορμό που ονειρεύεται από το 2012 και δεν πρόκειται να τον αποκτήσει αν δεν θυσιάσει χρήμα ή χρόνο που θα κοστίσει τίτλους.

Γιατί πρωταθλητισμό με το καλημέρα, έχοντας σε πρώτο πλάνο τους Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη, Κόνιαρη και Λούντζη δεν γίνεται...

Από την άλλη, πού θα βρει πλέον τους έτοιμους και ώριμους Ελληνες για τίτλους; Καλό το ερώτημα...