Είπαμε να πάει Final 4, αλλά όχι μόνος του...

Το "κρίμα" είναι η μόνη λέξη που ταιριάζει.

Οχι για τον Παναθηναϊκό βεβαίως - βεβαίως, αλλά για τον Διαμαντίδη. Στο κάτω - κάτω όλος ο υπόλοιπος Παναθηναϊκός δεν έκανε και πολλά πράγματα για να αποτρέψει το μοιραίο, δεν έκανε το ελάχιστο για εκμεταλλευτεί την απερίσκεπτη Λαμποράλ που χάριζε το ματς στο τελευταίο δίλεπτο, ακόμη και στην παράταση.

Κρίμα γι αυτό τον άνθρωπο που κινδυνεύει να χάσει την τελευταία ευκαιρία να πάει σε Final 4, επειδή δεν είχε έναν - ούτε καν δύο - συμπαίκτες που θα τον βοηθούσαν για το μπρέικ.

Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις τον Διαμαντίδη να κάνει τα ακατόρθωτα στο φινάλε και την ίδια στιγμή όλοι οι υπόλοιποι να... κρύβονται πίσω από την σιγουριά του αρχηγού. Οχι, δεν γίνεται να είσαι Καλάθης και να παρουσιάζεις τέτοια εικόνα σε δεύτερο παιχνίδι, δεν γίνεται να είσαι Γκιστ και να μην τολμάς να σουτάρεις.

Οχι, ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε κάτι περισσότερο απ' αυτό το 2-0. Στο πρώτο παιχνίδι ήταν τραγικός, στο δεύτερο επιβεβαίωσε πως ακόμη δεν είναι ικανός να διαχειριστεί ψυχολογικά ένα τόσο σημαντικό εκτός έδρας παιχνίδι.

Επί 45 λεπτά κυνηγούσε στο σκορ μια ομάδα που έπαιζε με τρεις σημαντικές απουσίες κι έπαιζε μπάσκετ παιδικής χαράς που το... έσωζε κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στα χέρια του Γιάννη Μπουρούση.

Δεν είναι τυχαίο πως στα τρία από τα πέντε λεπτά της παράτασης, ο Περάσοβιτς... απείλησε τους περιφερειακούς του για να περάσουν την μπάλα στον Ελληνα σέντερ, μόνο και μόνο για να υπάρχει μια στοιχειώδης μπασκετική λογική στις επιθέσεις της Λαμποράλ.

Αντ' αυτού, ο Παναθηναϊκός που θεωρητικά είχε το ψυχολογικό πλεονέκτημα, όχι μόνο δεν επιχείρησε με μπασκετική λογική να χτυπήσει τις αδυναμίες των Ισπανών, αλλά ξεκίνησε έναν διαγωνισμό τριπόντων, εκτελώντας τις τέσσερις από τις πέντε πρώτες επιθέσεις με σουτ έξω από τα 6,75μ., με αποτέλεσμα να δει τη διαφορά να εκτοξεύεται και πάλι στους 5 πόντους (80-75).

Ισως η μοναδική νορμάλ επίθεση ήταν αυτή του Ραντούλιτσα στην τελευταία φάση, με την μπάλα να μην του κάνει το χατίρι, λες και τιμωρούσε τον Παναθηναϊκό για όσα παράδοξα είχε κάνει νωρίτερα.

Είναι πραγματικά τροφή για σκέψη και προβληματισμού το γεγονός ότι αυτός ο Κούζμιτς συγκαταλέγεται στους διακριθέντες του Παναθηναϊκού. Ναι, ο Κούζμιτς που κατά διαστήματα ήθελες να μπεις στην τηλεόραση και να τον βοηθήσεις να βάλει την μπάλα στο καλάθι, ήταν από τους ελάχιστους παίκτες που βοήθησαν τον Διαμαντίδη.

Σε 17 λεπτά τελείωσε με 11 πόντους και 8 ριμπάουντ, σ' ένα παιχνίδι βεβαίως - βεβαίως που οι απαιτήσεις είναι σαφώς μεγαλύτερες από παίκτες - κλειδιά, όπως είναι ο Καλάθης, ο Γκιστ, ο Ουίλιαμς που τελείωσαν τελικά το παιχνίδι με 9/29 εντός πεδιάς!

Δεν γίνεται για παράδειγμα να επιρρίπτονται οι ευθύνες στον Κούζμιτς, ακόμη και στον κάκιστο Πάβλοβιτς, όταν για δεύτερο σερί παιχνίδι ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία βοήθεια από την περιφέρειά του, από τους παίκτες που τον κράτησαν όλη τη χρονιά.

Πλέον, το γεγονός ότι καμία ομάδα δεν έχει επιστρέψει από 2-0 λέει πολλά για τη δύσκολη θέση που βρίσκεται πλέον ο Παναθηναϊκός. Θεωρώ δύσκολο, δεδομένου ότι η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων δεν είναι πολύ μεγάλη, να κάνει μία από τις δύο τρεις συνεχόμενες νίκες.

Το... αποκούμπι λέγεται πάλι Διαμαντίδης, ο εγωισμός, το πάθος, το μυαλό η νοοτροπία του, τα πάντα, αλλά είπαμε για να πάει στο Final 4 και να τελειώσει δοξασμένα την καριέρα του θα πρέπει να έχει και στοιχειώδη βοήθεια, διαφορετικά δεν γίνεται...

Υ.Γ1: Εγραψε κάτι ο Ασπρούλιας στο facebook κι όσο έφτανε η ώρα για το blog, σκεφτόμουν πόσο δίκιο έχει. <Η Φενέρ ποτέ δεν με ενθουσίασε, εκτός από τα πρώτα παιχνίδια της επί εποχής Ομπράντοβιτς... Πίστευα δε, ότι δεν είναι ομάδα Ομπράντοβιτς επί δύο χρόνια... Εδώ και τρεις ημέρες ήρθε να θυμηθεί και ο ίδιος τι σημαίνει "Ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς" έλεγε το status του και νομίζω αντιπροσωπεύει απόλυτα την συνολική εικόνα της τριετίας. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που είδαμε μια πραγματική ομάδα του Ομπράντοβιτς, έτσι όπως την φανταζόμασταν ότι θα είναι, με δεδομένη την εμπειρία μας από τον Παναθηναϊκό.

Είναι η πρώτη φορά που έβλεπα πρόσωπα και τα ταύτιζα με το παρελθόν. Είδα τον Ούντο να παίζει και να αντιδρά σαν Μπατίστ, είδα για πρώτη φορά έναν παίκτη της Φενέρ να νιώθει και να λειτουργεί ως ηγέτης (Μπογκντάνοβιτς), είδα για πρώτη φορά μια Φενέρ να παίζει με τη λύσσα που έπαιζε ο Παναθηναϊκός στα αντίστοιχα προημιτελικά. ο Ομπράντοβιτς έχει το μοναδικό προνόμιο να μετατρέπει τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα, να συσπειρώνει τις ομάδες του όταν αντιμετωπίζει προβλήματα.

Ημουν βέβαιος, μετά τον τραυματισμό του Βέσελι, πως θα παρουσιάσει μια ομάδα που θα μπαίνει στο γήπεδο για να... δαγκώσει κόσμο, αλλά ομολογώ πως τέτοιο πράγμα, σαν αυτό που είδαμε την Πέμπτη, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε από ομάδα του Ομπράντοβιτς.

Υ.Γ2: Αλλο να παίζεις regular season και Top-16 κι άλλο να παίζεις προημιτελικά. Προφανώς το κατάλαβαν και στο Κράσνοτσαρ, αλλά δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστούν. Ισως να αγχώθηκαν περισσότερο απ' όσο έπρεπε, ίσως να άλλαξαν αθελά τους τον τρόπο σκέψης των παιχνιδιών αυτών, ίσως η διασκέδαση του παιχνιδιού να μετατράπηκε σε <πρέπει> που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Η Μπαρτσελόνα ολοκλήρωσε αυτό που άφησε μισό στον πρώτο αγώνα, αλλά νομίζω πως αυτή η σειρά έχει αρκετό ψωμί ακόμη. Αισθάνομαι πως η Λοκομοτίβ θα είναι πολύ καλύτερη και... ανέμελη, τώρα που το βάρος έχει πάει από την άλλη πλευρά.