Το ταβάνι της "8άδας" που μετατράπηκε σε "αυτονόητη πρόκριση"

Η παρουσία του Παναθηναϊκού στα πλέι οφ είναι σαν το νόμισμα που έχει δύο όψεις. Για την προ Ουίλιαμς και με δεδομένη την εικόνα που παρουσίαζε η ομάδα, αυτό θα ήταν το ταβάνι της. Μια ομάδα με πολλά κενά που ξεκίνησε με υψηλές βλέψεις, αλλά ξεφούσκωνε όσο περνούσε ο καιρός.

Για τη μετά Ουίλιαμς εποχή, ο Παναθηναϊκός δεν έχει πετύχει τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Δαπάνησε χρήματα, δεν έκανε αντικαταστάσεις, αλλά προσθήκες, κάλυψε τα περισσότερα κενά του και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή έσωσε την παρτίδα που στο παρά πέντε έμοιαζε να χάνεται. Πλέον ο Παναθηναϊκός είναι στις "8" καλύτερες ομάδες και η Λοκομοτίβ θα αποφασίσει για τον επόμενο αντίπαλό του. Νομίζω πως σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν διλήμματα τύπου "Λαμποράλ με μειονέκτημα ή Μπαρτσελόνα με πλεονέκτημα" και η λέξη κλειδί είναι "ΟΑΚΑ".

Χωρίς καμία αμφιβολία η έδρα είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει ο Παναθηναϊκός, την έχει προστατεύσει δεκάδες φορές κι αν θέλουμε να αντιστρέψουμε το ερώτημα ας αναρωτηθούμε "ποια από τις ομάδες που προκρίθηκαν θα ήθελαν να δοκιμάσουν τρεις φορές στο ΟΑΚΑ;". Με λίγα λόγια, όταν φτάνεις στην τελευταία αγωνιστική κι έχεις την ευκαιρία να αποκτήσεις πλεονέκτημα, τότε δεν σκέφτεσαι ποιος θα είναι απέναντί σου, αλλά με ποιον τρόπο θα δώσεις τρία παιχνίδια στην έδρα σου.

Για την αγγαρεία - όπως εξελίχθηκε - με την Τσεντεβίτα, υπάρχουν πάλι δύο όψεις. Ο Παναθηναϊκός "καθάρισε" με το εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο, αλλά στην επανάληψη... ταξίδευε στα σενάρια. Κατέβασε ταχύτητα, δεν είχε διάθεση να πατήσει το γκάζι και επέτρεψε στη χειρότερη ομάδα που πέρασε από το ΟΑΚΑ, να κατεβάσει τη διαφορά στους 10 πόντους. Είναι η πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό παιχνίδι που ο Ουίλιαμς έμεινε πολύ κάτω από τους μέσους όρους του, ενώ ο Γκιστ είχε κέφια και ήταν ο κορυφαίος σ' έναν αγώνα που δεν έχεις να πεις πολλά.

Υ.Γ1.: Η βράβευση... 20 δευτερολέπτων στον Διαμαντίδη ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Ούτε πολλά φλας, ούτε πολλές κουβέντες και αναλύσεις, αυτό που τέλος πάντων ταιριάζει στον χαρακτήρα του αρχηγού. Από την άλλη βέβαια οι περισσότεροι από τους 18.000 που γέμισαν το γήπεδο έμειναν με το ερώτημα "αυτό ήταν;" περιμένοντας - και δικαιολογημένα - κάτι πιο "πλούσιο" και μεγάλο για το μέγεθος του Διαμαντίδη και το μέγεθος της διοργάνωσης...

Υ.Γ2: Για τους λίγους (θέλω να ελπίζω...) που απέμειναν να βρίζουν τον Σπανούλη στη μέρα του Διαμαντίδη και το αντίστροφο στο άμεσο μέλλον: Μπορείτε να φανταστείτε πόσο μίζερη μπορεί να είναι μια μελλοντική σας παρουσία στο ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ αντίστοιχα, όταν δεν θα έχετε πρόσωπα - πρωταγωνιστές να αποθεώσετε, να αποδοκιμάσετε και να "δεθείτε";