Αξιοπρεπέστατα για σένα, βασανιστικά για όλους τους άλλους...

Σ' αυτές τις περιπτώσεις η απόφαση ενός μεγάλου παίκτη είναι δίκοπο μαχαίρι.

Από τη μία έχεις τον κόσμο να σου λέει δικαιολογημένα «μα έχεις 3 χρόνια ποιοτικού μπάσκετ» και από την άλλη έχεις το μέσα σου να σου λέει - επίσης σωστά - «φεύγεις όσο είσαι ακόμη ψηλά». Στην περίπτωση του Διαμαντίδη «κολλάνε» απόλυτα και τα δύο και το γεγονός αυτό κάνει ακόμη πιο δύσκολη την απόφαση των Παναθηναϊκών. Πάνω που προσπαθούν να το συνειδητοποιήσουν, πάνω που μια ολόκληρη εβδομάδα κάνουν ασκήσεις ηρεμίας για να το δεχτούν, έρχεται μια βραδιά σαν κι αυτή με το Λοκομοτίβ για να τους κυριεύσει ένα μεγάλο «γιατί;».

Αυτοί που είναι στο γήπεδο τραβάνε τα μαλλιά τους κι αυτοί που είναι μπροστά στο facebook προσπαθούν να πουν το πόνο τους ή να εντοπίσουν κάποιον που να μπορεί να του αλλάξει τη γνώμη. «Πείτε του κάτιιιιιιι» μου φώναζε ένας φίλος του Παναθηναϊκού στο Messenger κι άντε πάνω στον πόνο του εσύ να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις... Πού να τον έβρισκα κιόλας, μετά τη δήλωση του Διαμαντίδη στη συνέντευξη Τύπου πως θέλει να κλείσει την καριέρα του «αξιοπρεπέστατα». Αξιοπρεπέστατα προφανώς για τον ίδιο, βασανιστικά για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού που δεν μπορούν και δεν θέλουν να το πιστέψουν...

Ο Παναθηναϊκός δεν θα σταματήσει βεβαίως να είναι ομάδα του Διαμαντίδη όσο υπάρχει ο Διαμαντίδης. Οχι ο Καλάθης, ο Κόμπι Μπράιαντ να μετακομίσει στο ΟΑΚΑ, ο «Μήτσος» θα είναι πάντα αυτός που θα καθορίζει την τύχη ενός αποτελέσματος. Αυτός που με 5 σερί πόντους σε 20'' θα αλλάζει το ρου του αγώνα, αυτός που μ' ένα κλέψιμο θα σηκώσει στο πόδι του ΟΑΚΑ και θα κάνει τους συμπαίκτες του να (ξανα)πουν «ευτυχώς, ο Μήτσος».

Ο Διαμαντίδης έχει κληρονομήσει την αύρα του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Εβλεπες κάποτε τους «πράσινους» να παίζουν με τέσσερις κι έλεγες «για να το κάνει ο Ζοτς κάτι θα ξέρει» κι όλα αυτά τα χρόνια βλέπεις τον Διαμαντίδη στο παρκέ και λες «εντάξει, θα το πάρει μόνος του». Η πλάκα είναι πως εσύ το λες, αναζητώντας μια ελπίδα σ' ένα δύσκολο ματς, αλλά αυτός το πιστεύει, κι αυτή είναι η διαφορά στη νοοτροπία των μεγάλων παικτών.

Ο Παναθηναϊκός κόντρα στη ροή και τη ψυχολογία του αγώνα κατάφερε να πετύχει ό,τι δεν πέτυχε στα τρία προηγούμενα παιχνίδια με τη Λοκομοτίβ. Ομολογώ πως βλέποντας για 35 λεπτά το παιχνίδι σκεφτόμουν τον τίτλο «πόσες φορές με τον ίδιο τρόπο;», καθώς η εικόνα ήταν πάλι ίδια, με τους Ρώσους να ελέγχουν ξεκάθαρα τον ρυθμό.

Η ομάδα του Μπαρτζώκα είναι από τις τρεις πληρέστερες ομάδες στην Ευρωλίγκα κι αν είχε το βάρος της φανέλας που έχει η ΤΣΣΚΑ, τώρα θα τη θεωρούσαμε πρώτο φαβορί για την Ευρωλίγκα. Εχει γρήγορους, αργούς, σουτέρ, πασέρ, δημιουργούς, έχει τα πάντα με λίγα λόγια, αλλά αυτή τη φορά δεν είχε την απάντηση στον Διαμαντίδη.

Ο Ντιλέϊνι ήταν στη χειρότερη βραδιά της φετινής Ευρωλίγκας (2/8, 5 λάθη) με την εξαιρετική άμυνα του Καλάθη, ήταν σκέτη καταστροφή στο τελευταίο πεντάλεπτο που επέστρεψε στο παρκέ και μοιραία από την στιγμή που το παιχνίδι πήγε στη «μία απόφαση», ο Διαμαντίδης είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Ο Παναθηναϊκός βέβαια θα πρέπει να διδαχτεί από την εικόνα των πρώτων 35 λεπτών. Ανεξάρτητα αν πήρε αυτό που ήθελε, σίγουρα θα προβληματίζεται για το γεγονός ότι για 4η φορά συνάντησε τα ίδια προβλήματα απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα. Πολλά βιαστικά σουτ από τα 6,75μ, πολλά λάθη στο πρώτο ημίχρονο, μηδενική βοήθεια από τα «5άρια», με εξαίρεση ίσως τον Χάντερ που είχε καταλυτικό ρόλο στο διάστημα της ανατροπής.

Μπορεί ο Αμερικανός να μην έκανε κάτι το φοβερό, αλλά τα 5 ποντάκια, ανάμεσά τους το γκολ φάουλ στην 4η περίοδο, τα ένα - δύο κρίσιμα ριμπάουντ έδωσαν «βαθιές» ανάσες στον Τζόρτζεβιτς που είδε τον Κούζμιτς να φορτώνεται με φάουλ από το πρώτο 5λεπτο και τον Ραντούλιτσα να μην μπορεί να ακολουθήσει στην άμυνα.

Ο Τζόρτζεβιτς ενδεχομένως να επέμεινε περισσότερο απ' όσο θα πρεπε στον Ουίλιαμς, δεδομένου του τραυματισμού, αλλά ο Αμερικανός ήταν... συμπαθητικός, παρότι έκανε τη χειρότερή του εμφάνιση σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Αυτούς τους 16 πόντους που δίνει από την πρώτη ημέρα, τους έδωσε και στην κακή του βραδιά, έστω κι αν είχε 3/10 εντός πεδιάς, ενώ ο Καλάθης τελείωσε με 12 πόντους και 9 ασίστ, παρότι υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι κάνει μία από τις πιο κακές εμφανίσεις του.

Ο Παναθηναϊκός, πέραν της προσωπικότητας του Διαμαντίδη, λυτρώθηκε από το γεγονός ότι μείωσε δραματικά τα λάθη του στο β΄ημίχρονο και ταυτόχρονα κατάφερε να φτάσει στο σύνηθες αριθμό τελικών πασών που αντικατοπτρίζει τη δημιουργία του. Αυτές οι 7 τελικές πάσες διαφορά (23-16) έκαναν στην ουσία και τη διαφορά των δύο ομάδων, συν βεβαίως την αστοχία της Λοκομοτίβ στις βολές που τελείωσε με ποσοστό 50%, νούμερο απογοητευτικό για ομάδα τέτοιου επιπέδου.

Πλέον οι «πράσινοι» θέλουν δύο νίκες για να σφραγίσουν και μαθηματικά την πρόκριση στους «8» και μία νίκη παραπάνω απ' όσες θα κάνουν Λοκομοτίβ και Ερυθρός Αστέρας για το πλεονέκτημα, καθώς μειονεκτούν σε οποιαδήποτε ισοβαθμία. Ηδη αρχίσαμε τα σενάρια τύπου «2ος με την Μπαρτσελόνα (για παράδειγμα) στο ΟΑΚΑ ή 3ος με τη Λαμποράλ στη Βιτόρια;», αλλά νομίζω πως σ' αυτά τα διλήμματα η απάντηση είναι μία και μοναδική: ΟΑΚΑ!