Θα «πανηγυρίσει» ξανά άραγε ο Διαμαντίδης;

Δεν ξέρω αν, λίγο το αήττητο σερί σε πρωτάθλημα και Κύπελλο και λίγο ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ και η πρόκριση στον τελικό του θεσμού, "χάλασε" την συγκέντρωση και αποπροσανατόλισε σε έναν βαθμό, τους παίκτες του Ανδρέα Πολέμη... Η ουσία είναι ότι ένας τίτλος και για την ακρίβεια ο πρώτος της χρονιάς, δεν μπορεί να κρίνεται σε ένα ματς που η τελική διαφορά αγγίζει τους 50 πόντους (101-54)!

Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω την αξιέπαινη προσπάθεια και το τεράστιο επίτευγμα του Φάρου, που προσέφερε συγκινήσεις κι έφτασε στον τελικό αποκλείοντας διαδοχικά πέντε ομάδες της Α1 Κατηγορίας (Κολοσσό, Λαύριο, Τρίκαλα, Νέα Κηφισιά και ΠΑΟΚ), δυστυχώς, το Κύπελλο Ελλάδας έχει μετατραπεί σε μία διοργάνωση με τελείως υποτυπώδη αίγλη! Εύλογα θα μου απαντήσει κάποιος, «τώρα τα θυμήθηκες αυτά;», ωστόσο, πείτε μου τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει για τους φιλάθλους, τους οπαδούς, τους τηλεθεατές, τους ακροατές και τους χορηγούς της ομοσπονδίας (γίνεται εμπορική εκμετάλλευση του Κυπέλλου, άραγε;) ένας τέτοιος τελικός, όταν πριν από το τζάμπολ όλοι ξέρουν ποιος θα κερδίσει και το μόνο άγνωστο στοιχείο του αγώνα, είναι το ύψος της τελικής διαφοράς;

Και F4 και F8 και απ' όλα μπορούμε!

Προσωπικά πιστεύω ότι αν οι διοικήσεις των ομάδων το επιθυμούν και κυρίως αν η ΕΟΚ εκσυγχρονιστεί σε όλα τα επίπεδα, όχι απλά final-four και final-eight μπορούμε να διοργανώσουμε, αλλά όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό, ακόμη και τελικό "αιωνίων αντιπάλων" μπορούμε να ζήσουμε, με τους παίκτες των δύο ομάδων να κρατούν αγκαλιά τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια της απονομής. Δεν υπήρχε πιο όμορφο στιγμιότυπο στον εφετινό τελικό.. Έστω κι αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης έδειξε να αμφιβάλλει, όταν ρωτήθηκε σχετικά στη συνέντευξη Τύπου... Είναι καθαρά θέμα βούλησης, επιθυμίας και ανάληψης ευθυνών και πρωτοβουλιών. Δε γίνεται σε όλη την Ευρώπη, το Κύπελλο να αποτελεί γιορτή και παντού να απονέμεται μετά από μία σειρά νοκ-άουτ ανταγωνιστικών παιχνιδιών σε σύστημα F8 (Ισπανία, Ιταλία, Τουρκία και Γαλλία) ή F4 (Σερβία, Γερμανία) κι εμείς εδώ, να βλέπουμε για 3η συνεχή χρονιά έναν τελικό χωρίς κανένα αγωνιστικό ενδιαφέρον... Επειδή ο απαρχαιωμένος τρόπος διεξαγωγής (τα μπαλάκια στην κλρωτίδα κι ό,τι βγει!) και η κλήρωση έβγαλε για 2η συνεχή χρονιά Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ή το ανάποδο, από τα προημιτελικά...

Ο πρώτος τίτλος του προπονητή Τζόρτζεβιτς!

Η ιστορία πάντως, έγραψε ότι ο 41ος τελικός Κυπέλλου έληξε με τον πολυνίκη Παναθηναϊκό να προσθέτει το 17ο τρόπαιο στην πλούσια τροπαιοθήκη του και τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να κατακτά τον πρώτο τίτλο της προπονητικής του καριέρας! Όταν, όμως, πριν παίξεις, ξέρεις ήδη ότι έχει κερδίσει, δυσκολεύεσαι ακόμη και να προσποιηθείς ή ίσως και να συνειδητοποιήσεις ότι πλέον έχεις μπει στα βιβλία... «Είναι αλήθεια και είμαι χαρούμενος γι' αυτό, αλλά δεν θέλω να σου πω ψέματα, πριν καν αρχίσει η απονομή, συζητούσα ήδη με τους συνεργάτες κάποια πράγματα στα οποία πρέπει να δουλέψουμε για τον Ερυθρό Αστέρα, που μας περιμένει στο Βελιγράδι...», σχολίασε ο 48χρονος τεχνικός που μετά την ενίσχυση της ομάδας του, έχει κάθε λόγο να ελπίζει ότι φέτος, θα του ξαναδοθεί η ευκαιρία να κατακτήσει έναν τίτλο και τότε, να 'στε σίγουροι ότι θα τον πανηγυρίσει με την ψυχή του!

Περί Διαμαντίδη

Αν συμβεί αυτό, τότε ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, που "σήκωσε" το 10ο Κύπελλο στην καριέρα του (όλα με την "πράσινη" φανέλα), κατέκτησε τον 22ο τίτλο του (έχει ακόμη 9 πρωταθλήματα και 3 ευρωπαϊκά τρόπαια) και αναδείχτηκε για 11η φορά MVP (2 φορές στο Κύπελλο, 6 φορές στο πρωτάθλημα, 2 φορές σε final-four και μία φορά στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκα), δεν ανέβηκε για τελευταία φορά στο βάθρο, ούτε «ανάγκασε» για τελευταία φορά τους προβολείς να στραφούν επάνω του, εν μέσω πανηγυρισμών για μία ομαδική ή ατομική διάκριση... Καθώς αποχωρούσε, τον συλλάβαμε να λέει στον Φώτση: «Ρε Αντώνη, εμένα βγάλανε MVP, αν είναι δυνατόν!»... Πιθανολογώ ότι η πλειοψηφία των συναδέλφων (όπως και ο υπογράφων) σκέφτηκε να τον ψηφίσει, τιμής ένεκεν, υπό την έννοια ότι έπαιξε στον τελευταίο τελικό Κυπέλου της καριέρας του κι όταν του εξέφρασα το σκεπτικό μου, ιδού τι μου απάντησε μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Δεν έπρεπε γιατί δεν το άξιζα εγώ! Ούτε τα προσχήματα δεν κρατήσατε!».

Στη συνέντευξη Τύπου και αφού τοποθετήθηκε επίσημα περί του MVP («Το άξιζε άλλος που έπαιξε καλύτερα από μένα!», είπε ο αθεόφοβος), πάντα με φόντο το προαναγγελθέν "αντίο" του στο τέλος της σεζόν, τον ρώτησα, αν τώρα που ο χρόνος μετράει αντίστροφα, εκτιμάει διαφορετικά, το κάθε καλάθι, την κάθε νίκη, τον κάθε τίτλο... «Χαίρομαι την κάθε στιγμή ξεχωριστά και δεν σκέφτομαι ποτέ, γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω! Επομένως δεν μπαίνω στη λογική να αναλογιστώ αν είναι διαφορετικό, επειδή πλησιάζει το τέλος... Άλλωστε, έχουμε ακόμη τρεις μήνες μέχρι τότε κι άλλους δύο στόχους να κυνηγήσουμε!». Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου δεν είναι εύκολη. Όπως βλέπουμε τον Παναθηναϊκό τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, πάντως, οι πιθανότητες μοιάζουν τουλάχιστον μοιρασμένες. Έστω κι αν η απάντηση, θα αργήσει ακόμη να δοθεί, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του συγκεκριμένου αθλητή, δύσκολα θα ξαναδούμε πανηγυρισμό, με την έννοια της λέξης... Άντε έναν υψωμένο δείκτη ή αντίχειρα (thumbs up), ένα χαμόγελο ή μία αγκαλιά και... τίτλοι τέλους με class! Φωτεινός «φάρος» για όλους όσοι ακολουθούν... Επομένως, είτε πανηγυρίσει ξανά, είτε όχι, οι τρεις μήνες που του απομένουν στα γήπεδα, πρέπει να είναι ένα διαρκές «πανηγύρι» για το ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο...