Ο Διαμαντίδης, ο Ρονάλντο και η διαχείριση του εγωισμού

Αν ο Παναθηναϊκός είχε τη δυνατότητα θα έπρεπε στο τελευταίο τρίμηνο της σεζόν να οργανώσει... σεμινάρια διαχείρισης συναισθήματος των φιλάθλων του. Σεμινάρια με τίτλο «πώς θα ξεπεράσετε ανώδυνα την απώλεια του Διαμαντίδη» ή ακόμη καλύτερα με θέμα τύπου «πώς είναι η επόμενη μέρα χωρίς τον αρχηγό».

Αλλωστε, ακολουθούν τρεις μήνες με τον Διαμαντίδη που άπαντες θα ήθελαν να μοιάζουν με αιώνα, τρεις μήνες που ωστόσο θα περάσουν σε χρόνο - ρεκόρ και που οι περισσότεροι δεν θα προλάβουν να συνειδητοποιήσουν αυτό που θα τους συμβεί από του χρόνου.

Αυτό που πρέπει να καταλάβει το συντομότερο δυνατό ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι πως η επόμενη ημέρα θα είναι εντελώς διαφορετική για την ομάδα τους. Δεν χρειάζεται να ψάχνουν απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θα διαδεχτεί τον Διαμαντίδη;» γιατί απλούστατα δεν θα τον διαδεχτεί κανείς.

Μπορεί τυπικά να χριστεί ο επόμενος αρχηγός, αλλά ηγέτης τύπου Διαμαντίδη δεν πρόκειται να ξαναβγεί, άρα μάταια η όποια σκέψη. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αγωνιστικό, δεν έχει να κάνει δηλαδή με το ποιος θα βάζει τα μεγάλα σουτ, ποιος θα πασάρει με «κλειστά μάτια» ή ποιος θα καθοδηγεί τους συμπαίκτες του. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ, δεν θα λυθεί με την απόκτηση ενός πολύ καλού παίκτη που θα μπορεί να κάνει κάποιο ή κάποια απ' αυτά που κάνει ο Διαμαντίδης.

Ο Διαμαντίδης έγινε σημαία γιατί το «μέσα» του δεν ταιριάζει με το «έξω» του. Εγινε ο άνθρωπος παράδειγμα για τους χιλιάδες μπαμπάδες που ήθελαν να δείξουν στα παιδιά τους ένα αθλητή-πρότυπο.

Εναν αθλητή που στο παρκέ θα «μασάει σίδερα», θα κόβει σαν ξυράφι το μυαλό του, αλλά όταν βγαίνει απ' αυτό θα λέει «όχι εγώ, οι συμπαίκτες μου». Οι μεγάλοι παίκτες, επιπέδου Διαμαντίδη, ξεχειλίζουν από εγωισμό και τις περισσότερες φορές δυσκολεύονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στον «καλό» (μπασκετικό) και τον «κακό» εγωισμό.

Σαν χαρακτηριστικό ο μπασκετικός εγωισμός είναι απαραίτητος για να πετύχεις (σ.σ. ακόμη κι αν κάποιες φορές ξεφεύγεις όπως στην περίπτωση του Διαμαντίδη), αλλά σαν στοιχείο του χαρακτήρα μπορεί να σε καταστρέψει. Ο Διαμαντίδης έχει τεράστιο μπασκετικό εγωισμό, μπορεί μέσα του να πιστεύει ότι θα πάρει την Ευρωλίγκα μαζί με 9 συμπαίκτες από το εφηβικό, αλλά έχει το μοναδικό προνόμιο να διαχωρίζει τους εγωισμούς.

Σταρ και παικταράδες έχουν περάσει και θα περάσουν πολλοί στο μέλλον, αλλά αθλητής που το μέσα του θα είναι τόσο δυσανάλογο με το έξω τους αμφιβάλω αν θα ξαναπεράσει από τα ελληνικά γήπεδα.

Μου 'ρχεται για παράδειγμα στο μυαλό η προ ημερών δήλωση του Ρονάλντο πως «αν οι συμπαίκτες μου ήταν σαν κι εμένα θα παίρναμε τίτλους» και προσπαθώ να σκεφτώ σε ποιον (σκεπτόμενο) φίλαθλο του Παναθηναϊκού θα άρεσε να ακούει το ίνδαλμά του, τη σημαία του, το πρότυπό του να απαντά μ΄αυτό τον τρόπο μετά από μια ήττα.

Προσπαθώ να φανταστώ τον Διαμαντίδη να το λέει και τον κόσμο να το υποδέχεται και καταλήγω πως το σενάριο δεν είναι απλά φανταστικό, αλλά εξωπραγματικό. Πριν καν ολοκληρώσω τη σκέψη μου διαβάζω τη δήλωση «εννοείται πως δεν ήμουν MVP» και παίρνω την απάντησή μου.

Νομίζω εν κατακλείδι πως τα χνώτα του Διαμαντίδη ταίριαξαν με τα χνώτα του απλού φιλάθλου του Παναθηναϊκού που χρόνο με το χρόνο από το 2000 και μετά έμαθε να κερδίζει κούπες, αλλά ταυτόχρονα έμαθε τι θα πει σεβασμός. Από το 2004 ο Διαμαντίδης αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, κι αυτός ο συνδυασμός δεν πρόκειται να αντικατασταθεί ποτέ και από κανέναν...

Αν θελήσουμε να αφήσουμε στην άκρη το εξωαγωνιστικό, η απώλεια του Διαμαντίδη εντός παρκέ είναι κάτι που δεν σηκώνει συζήτηση. Η διοίκηση το καλοκαίρι έκανε μια σπουδαία κίνηση με την απόκτηση του Καλάθη, προσπαθώντας ένα χρόνο νωρίτερα να καλύψει μερικές από τις «τρύπες» που θα προκύψουν όταν αποχωρήσει ο αρχηγός.

Ναι, ο Καλάθης δεν είναι Διαμαντίδης, ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά τουλάχιστον είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει. Υποχρεωτικά ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί πλέον να ψάξει τον αντί-Διαμαντίδη, δεν έχει νόημα άλλωστε.

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να «χτίσει» μια ομάδα με διαφορετική φιλοσοφία, ελληνικό κορμό και αρκετή υπομονή. Θα χαθούν παιχνίδια που ο κόσμος θα λέει «αν είχαμε τον Διαμαντίδη», θα υπάρξουν καταστάσεις που οι περισσότεροι θα κοιτούν στον πάγκο και θα περιμένουν από τον προπονητή να φωνάξει «Μήτσο, μπες», αλλά όπως και να' χει αυτές είναι αναμενόμενες παρενέργειες που δεν θα ξεπεραστούν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή για τον κόσμο είναι να απολαύσει τους τελευταίους μήνες του Διαμαντίδη και ταυτόχρονα να αποδεχτεί πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Να θυμηθεί όσα έζησε, να αντιληφθεί πως ήταν πολύ τυχερός που τα έζησε και σιγά - σιγά να πάει παρακάτω, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για την υπομονή που θα χρειαστεί να κάνει στη μετά-Διαμαντίδη εποχή...

Υ.Γ1.: Λέτε να ζήσουμε όσα χρόνια απαιτούνται για να δούμε έναν τελικό Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, στον οποίο οι παίκτες θα πηγαίνουν στην απονομή με τα παιδάκια τους;

Υ.Γ2: Στο Φάρο αξίζει το μπράβο όχι μόνο επειδή έφτασε στον τελικό, αλλά επειδή είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα σ' αυτή τη χώρα για το πώς μπορείς να τα καταφέρεις σε καιρό κρίσης. Το ζητούμενο είναι να έχει διάρκεια και να μην εξελιχθεί σε φωτοβολίδα, όπως πολλές ομάδες στο παρελθόν.