Σήκω Τζόρνταν να τους δεις!

Mοιάζει πλέον με ένα σίριαλ που παίζεται επί σχεδόν καθημερινής βάσεως και ήδη από τα 82 επεισόδια του έχουν προβληθεί τα 51: όσοι δηλαδή είναι οι αγώνες που έχουν δώσει μέχρι στιγμής οι Γουόριορς και τους φέρνουν ένα κλικ μπροστά από τους Μπουλς, στην αντιδιαστολή των ρεκόρ τους...

Τη σεζόν 1995-96 τέτοια εποχή, σε 51 αγώνες, το Σικάγο είχε γνωρίσει πέντε ήττες και έμελλε να υποστεί άλλες τόσες έως το τέλος της κανονικής περιόδου για να καταλήξει στο μυθικό ρεκόρ 72-10. Είκοσι χρόνια αργότερα, το Γκόλντεν Στέιτ, που σε αντίθεση με τους τότε Μπουλς (οι οποίοι τα προηγούμενα δυο χρόνια, είτε απόντος, είτε παρόντος του Μάικλ Τζόρνταν είδαν την πλάτη των Ρόκετς) -υπερασπίζεται κιόλας τα σκήπτρα της προηγούμενης περιόδου, μοστράρει το 47-4 και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω.

Σημαδεύοντας το στοιχειωμένο ρεκόρ των Μπουλς, οι Γουόριορς είναι σταθερά καλύτεροι στα περάσματα τους ανά δεκάδα αγώνων: βρέθηκαν στο 10-0, στο 20-0, στο 29-1 στο 37-3 και στο 46-4, ενώ στα αντίστοιχα «splits», που λένε και στην κολύμβηση, οι Μπουλς είχαν σημειώσει 9-1, 18-2, 27-3, 37-3 και 45-5.

Από την αρχή της εφετινής σεζόν οι Γουόριορς υστέρησαν έναντι των Μπουλς μόνο για λίγες ημέρες, όταν μετά την (τέταρτη και τελευταία) ήττα από τους Πίστονς υποχώρησαν στο 37-4, ενώ το Σικάγο στην αντίστοιχη συστάδα αγώνων είχε 38-3. Λίγες ημέρες αργότερα οι Σπέρς κονιορτοποίησαν τους Σπερς με 120-95 και έφτασαν στο 41-4, ενώ πριν από είκοσι χρόνια οι Μπουλς με τη νίκη τους επί των Λέικερς (99-84) φιγουράριζαν στο 41-3, ωστόσο στο καπάκι γνώρισαν δυο απανωτές ήττες (από τους Νάγκετς με 105-99 και από τους Σάνς με 106-96) και έπεσαν στο 41-5.

Είκοσι χρόνια αργότερα, ένας θεός ξέρει πότε θα γνωρίσουν την πέμπτη ήττα τους οι Γουόριορς, οι οποίοι πέρα από το «chasing 73» (και βάλε, διότι με τη φόρα που έχουν πάρει μπορούν να συντρίψουν το παλιό ρεκόρ) επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία και στο «ending the basketball»!

Mπορεί να ακούγεται παράξενη αυτή η έκφραση και σίγουρα είναι αδόκιμη, αλλά πολύ φοβάμαι πως η... συντέλεια του μπάσκετ βρίσκεται πολύ κοντά!

Όντως τα όργια που διαπράττουν κάθε τρεις και λίγο οι λεγάμενοι τερματίζουν το μπάσκετ με τη μορφή που το γνωρίζουμε. Ασφαλώς η εικοσαετία που παρήλθε από το 72-10 των Μπουλς με όλα τα συμπαρομαρτούντα (που αφορούν τις αλλαγές των κανονισμών, την εξέλιξη των μεθόδων προπόνησης κοκ) άλλαξε δραματικά το σκηνικό, αλλά και ακόμη και σε αυτές τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, οι Γουόριορς μοιάζουν με ... ξωτικά!

Δεν πέφτω στην παγίδα να συγκρίνω το μπάσκετ των Γουόριορς με αυτό των Σπερς, το οποίο, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι πιο ευρωπαϊκό, πιο στοχευμένο, πιο κατεθυνόμενο από τον πάγκο, πιο ενδεδειγμένο ως αντικείμενο διδαχής και πιο... γήινο. Δεν ξέρω εάν κάνω λάθος, αλλά θαρρώ πως το Σαν Αντόνιο παίζει το τέλειο μπάσκετ των θνητών και το Γκόλντεν Στέιτ λανσάρει το μπάσκετ των εξωγήινων!

Η διαφορά των τριάντα πόντων που αποτυπώθηκε στον μεταξύ τους αγώνα προφανώς δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Οι Σπερς θα έχουν δυο ευκαιρίες να πάρουν την εκδίκηση τους και μάλιστα στο σπίτι τους: είτε στις 19 Μαρτίου, όταν οι Γουόριορς -κατά μία σατανική και εξόχως... σεξιστική σύμπτωση- θα παίζουν τον 69ο αγώνα τους στη σεζόν, είτε στις 10 Απριλίου, στον προτελευταίο αγώνα της regular season, όπου την είχαν πατήσει και οι Μπουλς!

Καθ' οδόν προς το 72-10 οι «Ταύροι» του Σικάγο γνώρισαν πέντε ήττες στα τελευταία τριάντα ένα ματς: από το Μαϊάμι (49-6), από τους Νικς (54-7), από τους Ράπτορς (60-8), από τους Χόρνετς (66-9) και στην έδρα τους από τους Πέισερς (71-10), στον προτελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου με σκορ 100-99.

Παρεμπιπτόντως, βλέποντας τα ρόστερ των δυο ομάδων, συνειδητοποιώ ότι πράγματι αυτό το ματς (της 20ής Απριλίου του 1996) είχε το χάζι του, διότι έτυχε να συνευρεθούν πέντε παίκτες που αγωνίσθηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα! Το ρόστερ των Μπουλς κοσμούσαν ο Τζον Σάλεϊ (Παναθηναϊκός, 1996-97) και ο Ντίκεϊ Σίμπκινς (Μακεδονικός, 2000-01 και Μαρούσι, 2001-02), ενώ στους θύτες τους ήταν μαζεμένο όλο το... ΠΟΚ: ο Αντόνιο Ντέηβις (Παναθηναϊκός, 1990-92), ο Εντι Τζόνσον (Ολυμπιακός, 1994-95) και ο Ρίκι Πιρς (ΑΕΚ, 1997-98).

Μια λεπτομέρεια, που είναι πολύ χοντρή και κτυπητή για να περάσει απαρατήρητη: στους Μπουλς εκείνης της σεζόν αγωνιζόταν ο (πεντάκις πρωταθλητής ως παίκτης) Στιβ Κερ, ο οποίος παριστάνει από πέρυσι τον προπονητή των Γουόριορς!

Υπερβάλλω και τον αδικώ γράφοντας ότι «παριστάνει τον προπονητή», αλλά δικαιολογείται σε έναν βαθμό αυτή η αιρετική άποψη, διότι το μεγάλο εφετινό σερί που τους έβαλε στο κάδρο της μυθολογίας και τους επιτρέπει να απειλούν τους Μπουλς, οι Γουόριορς το πέτυχαν όταν ο Κερ ανάρρωνε από την εγχείριση στη μέση και είχε αφήσει στο πόδι του τον βοηθό του, Λιουκ Γουόλτον!

Ακόμη πιο ακραία, αιρετική και κατάφωρα άδικη θα μπορούσε να είναι η άποψη ότι τάχα με τέτοιους παίκτες και τέτοιο μπάσκετ, οι Γουόριορς δεν χρειάζονται καν προπονητή για να τρελάνουν τον κόσμο!

Λάθος: τον χρειάζονται για να μην αποτρελαθούν κάποια στιγμή και οι ίδιοι, οπότε θα χρειάζονται τον κύριο με την άσπρη μπλούζα για να τους μαζέψει!

Επιμένω ότι με αυτό το τρελό και δαιμονισμένο στιλ τους, οι Γουόριορς τερματίζουν το άμοιρο το μπάσκετ σε παγκόσμιο επίπεδο: του αλλάζουν τον αδόξαστο κάθε μέρα, ασελγούν βαναύσως πάνω του και το κάνουν να βασανίζεται, να υποφέρει και να ντρέπεται να κυκλοφορήσει!

Το τερματίζουν το δόλιο το μπάσκετ πολλώ λογιώ: με τα ρεκόρ, με το στιλ, με την ταχύτητα, με τη θεαματικότητα, με τις απροσδόκητες επιλογές τους, με τις συχνές αγωνιστικές υπερβάσεις τους που ξεπερνούν όχι μόνο τη λογική, αλλά και τη φαντασία, με τις φαντασμαγορικές παραστάσεις τους και βεβαίως με τη χαρά του παιχνιδιού που εκδηλώνουν στο γήπεδο και τη μοιράζονται ως διασκέδαση με το κοινό.

Αυτό είναι που λένε «interactive basketball»!

Οι Γουόριορς δεν κατατροπώνουν μονάχα τους αντιπάλους, αλλά συνάμα ξεφτιλίζουν τα στατιστικά και τσακίζουν και τους εαυτούς τους! Προς επίρρωσιν τούτου, καταθέτω ένα πολύ νωπό πειστήριο: τη μια μέρα ξεσαλώνουν στην Ουάσινγκτον (134-121) με το κρεσέντο του Κάρι (51 πόντοι, 11/15 τρίποντα), με τον βομβαρδισμό από τα 7μ.25 (20/41) και με το δέκατο triple figure του Ντρέιμοντ Γκριν και την άλλη ρίχνουν στο καναβάτσο τους Θάντερ (116-108) με μόλις 7/26 τρίποντα και με τους «Splash Brothers» να τα σπάνε (2/15), αλλά με τον Μαρίζ Σπέιτς να ... χώνει 20 πόντους σε 17 λεπτά!

Σήμερα τα ξημερώματα οι τύποι από το Οκλαντ επιβλήθηκαν των Ρόκετς με 123-110 και πέτυχαν την 47η νίκη τους σε 51 αγώνες, ενώ τρέχουν ένα σερί 42-0 στην έδρα τους, απέχοντας μόλις δυο από το ρεκόρ των Μπουλς της σεζόν 1995-96.

Η τελευταία ήττα τους στην «Oracle Arena» σημειώθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 2015, από ποιους λέτε; Από τους Μπουλς με 113-111 στην παράταση, αλλά από εκεί και πέρα δεν άφησαν καμιά άλλη ομάδα να δει χαρά στα σκέλια της και επιδίδονται σε ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ, στο οποίο η καταμέτρησις (των θυμάτων) απλώς συνεχίζεται...

Οι Μπουλς του 72-10 είχαν πετύχει ως καλύτερη επίδοση τους μέσα στη σεζόν το 18-0, σκόραραν 105.2 πόντους, δέχονταν 92.9 και έβγαλαν μέσο όρο διαφοράς +12.2. Γνώρισαν δύο ήττες στο Σικάγο και οκτώ μακριά από το σπίτι τους, ενώ οι 33 εκτός έδρας νίκες τους αποτελούν ρεκόρ όλων των εποχών. Στα πλέι οφς απέκλεισαν με 3-0 τους Χιτ, με 4-1 τους Νικς και με 4-0 το Ορλάντο, ενώ στους τελικούς κόντρα στο Σιάτλ προηγήθηκαν με 3-0, γνώρισαν δυο σερί ήττες, τσατίστηκαν και επέστρεψαν δριμύτεροι.

Στον έκτο τελικό οι...ακατονόμαστοι έδωσαν ρεσιτάλ στην περίφημη «Doberman defense» του (μακαρίτη εδώ και λίγες μέρες, συνεργάτη του Φιλ Τζάκσον) Τζόνι Μπαχ που αποτελούσε το «alter ego» του Τεξ Γουίντερ ο οποίος ανέδειξε σε θυρεό των θριάμβων των Μπουλς και αργότερα των Λέικερς, την περιβόητη τριγωνική επίθεση. Με αυτό το όχημα και με το στιλέτο στα δόντια, μούνταραν στους Σούπερ Σόνικς, τους στραγγάλισαν (87-75) και κατέκτησαν τον πρώτο τίτλο του δεύτερου «three-peat» τους.

Στον αντίποδα οι Γουόριορς (μέχρι να τους... περιποιηθεί και μάλιστα σε τριπλή διάσταση ο Γιάννης Αντετοκούνμπο) νίκησαν στα πρώτα 24 ματς της εφετινής σεζόν και διεύρυναν το σερί τους (από τα τελευταία τέσσερα ματς της περυσινής κανονικής περιόδου) στο 28-0. Μέχρι στιγμής οι περυσινοί πρωταθλητές (με ρεκόρ 67-15 στη regular season και 16-5 στα πλέι οφς) σκοράρουν 115.5 πόντους, δέχονται 102.9 και έχουν μέσο όρο διαφοράς στις νίκες τους +12.6.

Και οι τέσσερις ήττες των Γουόριορς σημειώθηκαν εκτός έδρας: από τους Μπακς με 108-95, από τους Μάβερικς με 114-91, από τους Νάγκετς με 112-110 και από τους Πίστονς με 113-95, ενώ το εάν και κατά πόσο θα καταρρίψουν το ρεκόρ των Μπουλς θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα. Αρχής γιγνομένης από απόψε και μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου (και ενώ ο Kάρι, ο Τόμκπσον και ο Γκριν θα έχουν... φάει στη μάπα και το Αll Star Weekend) το Γκόλντεν Στέιτ θα παίξει επτά απανωτά ματς μακριά από το Οκλαντ, με αντιπάλους τους Σανς, τους Μπλέιζερς, τους Κλίπερς, τους Χοκς, τους Χιτ, τους Μάτζικ και τους Θάντερ!

Θαρρώ πως εάν τη σκαπουλάρουν με τις μίνιμουμ απώλειες σε αυτή τη δύσκολη τουρνέ, τότε, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το σίριαλ «Chasing 73 και βάλε» θα καταλήξει σε ένα άνευ προηγουμένου «happy end». Θα έγραφα και σε ένα ανεπανάληπτο happy end, αλλά με αυτή τη συμμορία ποτέ και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος!

Ξέρω 'γω, μπορεί να καταληφθούν από καμιά και του χρόνου να βάλουν στόχο το 82-0!