Μεταγραφές η ύστατη λύση για τον Παναθηναϊκό

Μνήμες 73-38 ξύπνησαν για ένα ημίχρονο στους Παναθηναϊκούς και η σοκαριστική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου έκανε το δεύτερο να μοιάζει με... λύτρωση!

Ο Παναθηναϊκός έχασε με 14 πόντους διαφορά και σ' ένα βαθμό έχει να λέει «πάλι καλά», αν σκεφτούμε ότι βρέθηκε στο -30!

Ο Παναθηναϊκός ήταν για λύπηση στο πρώτο ημίχρονο. Τον έβλεπες και περισσότερο σκεφτόσουν πώς θα αποφύγει μέρες '96 και λιγότερο το πώς θα καταφέρει να επιστρέψει. Δεν ήταν τόσο ο Ολυμπιακός που σε έπειθε, όσο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έδινε την παραμικρή ελπίδα για να ξαναμπεί στο ματς.

Ο Ολυμπιακός δεν έκανε κάτι περισσότερο απ' όσα έκανε ο Ερυθρός Αστέρας στο ΟΑΚΑ, απ' όσα έκανε η Φενέρ στην Πόλη. Δύο απλά πράγματα: Τρέξιμο σε σημείο... παλαβωμάρας και παιχνίδι ένας εναντίον ενός για οποιονδήποτε παίκτη είχε μπροστά του τον Κούζμιτς ή τον Ραντούλιτσα. Καταντούσε αστείο κάποιες φορές το πόσο εύκολα ο Ολυμπιακός έφτανε στο καλάθι ή το πόσο πιο γρήγοροι ήταν οι «ερυθρόλευκοι» ακόμη κι όταν πήγαιναν στη διεκδίκηση του ριμπάουντ.

Και αυτό το παιχνίδι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση πως ο Παναθηναϊκός διαθέτει πιθανότατα το πιο αργό ρόστερ των τελευταίων 20 ετών. Παίκτες που μπορεί να έχουν υψηλότατο μπασκετικό IQ, αλλά είναι αδύνατον να αντισταθούν σε πέντε καμικάζι που πατάνε το γκάζι ακόμη κι όταν πηγαίνουν στο τάιμ άουτ για τις οδηγίες!

Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό είναι ότι έχει φτάσει να μετατρέψει τον δεύτερο ψηλό (Κούζμιτς) σε πρώτο και τον πρώτο (Ραντούλιτσα) σε δεύτερο.

Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που ο Κούζμιτς κρίνεται ως Ραντούλιτσα και απαιτούν πολλοί απ' αυτόν να κάνει πολλά παραπάνω πράγματα απ' αυτά για τα οποία αποκτήθηκε.

Δεν επιτρέπεται για μια ομάδα που πληρώνει τόσα χρήματα για τον βασικό της σέντερ, να περιμένει το συμμάζεμα της ρακέτας από τον ψηλό που το καλοκαίρι αποκτήθηκε για να παίζει 7-10 λεπτά. Δεν επιτρέπεται για μια ομάδα με υψηλούς στόχους να δέχεται τέτοια καταιγίδα και να μην έχει κανέναν απολύτως τρόπο να τη σταματήσει.

Οταν ο Παναθηναϊκός δέχεται 27 πόντους σε 10 λεπτά και αισθάνεται πως προσπαθεί με... λάσο να σταματήσει τον αντίπαλο τότε μοιραία αυτό αντανακλά και στην επίθεση του. Ο Ολυμπιακός πήρε το λογικό ρίσκο να αφήσει τα σουτ τον Καλάθη, αυτός ορθώς επέλεξε να σουτάρει, αλλά σ' αυτές τις περιπτώσεις κάποιoς δικαιώνεται και κάποιος διαψεύδεται.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανένα πλάνο στην επίθεσή του, καμία εναλλακτική λύση για να μπορέσει τουλάχιστον να κρατήσει την μπάλα και να πάει σε αργές επιθέσεις και ο Τζόρτζεβιτς όχι μόνο δεν σκέφτηκε να ρισκάρει με Φώτση και Γκίστ στο «5», αλλά επέμενε σε σημείο εμμονής με τους «δεινόσαυρους».

Ομολογώ πως την αντίδραση του Παναθηναϊκού στο β' ημίχρονο δεν την περίμενα. Ηταν το μόνο ευχάριστο που κρατάει ο προπονητής του απ' αυτό το παιχνίδι. Πιθανότατα ο μπασκετικός εγωισμός του Διαμαντίδη είναι τόσο μεγάλος που για 10 περίπου λεπτά στη γ' περίοδο, έμοιαζε να λέει «αφήστε παιδιά, θα το γυρίσω μόνος μου».

Ο Τζόρτζεβιτς - επιτέλους - δοκίμασε σχήματα που ταιριάζουν περισσότερο στον Ολυμπιακό, κατέβασε μια πεντάδα σαφώς πιο γρήγορη (Φώτσης, Γκιστ στη ρακέτα) και ο Παναθηναϊκός άρχισε να ροκανίζει τη διαφορά, σώζοντας πρώτα και πάνω απ' όλα την αξιοπρέπειά του.

Οχι, δεν έκανε κάτι τρομερό σ' αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός. Πρώτα έκλεισε κάποιες τρύπες στην άμυνα με καλύτερες και γρηγορότερες αλλαγές στα σκριν και στη συνέχεια ο Διαμαντίδης πήρε την κατάσταση στα χέρια του και άρχισε να σουτάρει και να πασάρει σα να παίζει μόνος του.

Ο Τζόρτζεβιτς για άγνωστο λόγο επέλεξε από το 25' να αφήσει τον Πάβλοβιτς στο παρκέ με 4 φάουλ και μοιραία να τον χάσει ένα λεπτό αργότερα, επέμεινε πολύ στον πολύ κακό Καλάθη που τελείωσε με 1/11 σουτ, άργησε πολύ να δοκιμάσει χαμηλότερο σχήμα και θα πρέπει άμεσα να βρει λύση για την αδυναμία στη ρακέτα, γιατί διαφορετικά θα υπάρξουν κι άλλες ήττες με κάτω τα χέρια.

Οσον αφορά στον Ολυμπιακό, το εντυπωσιακό είναι πως δεν έκανε κάτι το τρομερό, πέραν του να τρέχει σαν δαιμονισμένος. Εκανε αυτό που ξέρει να κάνει στην άμυνα, διάβασε σωστά τις αδυναμίες του αντιπάλου (δεν είναι και δύσκολο όπως έχει αποδεχτεί...) κι εδώ που τα λέμε θα ήταν αδύνατον να τελειώσει τον αγώνα με το ρυθμό του α' 20λέπτου.

Υ.Γ.: Από 'δω και πέρα η κατάσταση είναι ξεκάθαρη για τον Παναθηναϊκό. Από την στιγμή που δεν υπάρχει βελτίωση με το υπάρχον ρόστερ και από την στιγμή που ο Τζόρτζεβιτς αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα σε όλα τα σοβαρά παιχνίδια, θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος η μεταγραφική ενίσχυση σε περισσότερες από μία θέση. Ο Γκίμπσον είναι προ των πυλών (μετά τις 5 Φλεβάρη θα είναι λογικά στη διάθεση του Τζόρτζεβιτς), αλλά δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα.

Ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια «τρύπα» στη ρακέτα και ταυτόχρονα χρειάζεται ενίσχυση στο «3», εφόσον θέλει να αλλάξει ολοκληρωτικά την εικόνα του. Ποτέ δεν πίστευα (και δεν πιστεύω) πως τέτοιες μεγάλες αλλαγές σώζουν μια ολόκληρη χρονιά, άλλωστε το θεωρώ ασόβαρο για μεγάλες ομάδες να παίρνουν καραβιές παικτών, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα ίσως αυτή να είναι η ύστατη λύση μπροστά στο αδιέξοδο.