Χειμώνας βαρύς κι ασήκωτος

Το σχέδιο του Ολυμπιακού ήταν να φτιάξει ένα αμυντικό τέρας που θα σφίγγει τους αντιπάλους του σαν μέγγενη και θα τους πίνει το αίμα λίγο λίγο. Μέχρι τα μέσα του Γενάρη, όλα πήγαιναν κατ'ευχήν. Κι έπειτα έπιασε χιονιάς.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ο Ολυμπιακός ήταν πράγματι ένα τέρας. Όχι αμυντικό τέρας, σκέτο τέρας. Πραγματικό έκτρωμα.

Στη σπουδή του να μαζέψει παίκτες με ξέχειλο αμυντικό ταλέντο, λησμόνησε να ασχοληθεί με το πιο βασικό. Η μπάλα πρέπει να μπαίνει στο αντίπαλο καλάθι.

Το τρίποντο είναι αδύνατο να γίνει αποκούμπι για μια ομάδα που σουτάρει 5 στα 25. Οι βολές δεν μπορεί να φέρουν ανακούφιση όταν χάνεται μία στις δύο.

Την προηγούμενη Παρασκευή νίκησε τον Ολυμπιακό ένας αντίπαλος του οποίου οι σουτέρ είχαν γενέθλια. Απόψε, στο μαρτυρικό Κάουνας, τον διαμέλισε μία ομάδα που του έδωσε τα σουτ και ταμπουρώθηκε πίσω για να κλείσει όλους τους διαδρόμους. Η Μπάμπεργκ έβαλε ένα σωρό τρίποντα, η Ζαλγκίρις μόνο 2.

Υπάρχουν, λοιπόν, περισσότεροι από ένας τρόποι για να νικηθεί το θηρίο. Όχι απλά να νικηθεί, αλλά να ταπεινωθεί.

Αμφιβάλλω αν θα κάνει περισσότερες από 1-2 νίκες η Ζαλγκίρις σε αυτόν τον Όμιλο του θανάτου. Αμφιβάλλω αν θα πάρει άλλο ματς η Μπάμπεργκ μακριά από τη Βαυαρία.

Στο ξεκίνημα του Τop-16, ψάχναμε να βρούμε ποιον θα πιάσουν κορόιδο οι Γερμανοί και οι Λιθουανοί. Προς τέρψιν των Ισπανών και των Ρώσων, το κορόιδο φοράει κόκκινα και κατοικοεδρεύει στην Ελλάδα.

Εάν αυτή η κοιλιά έγινε βάσει σχεδίου, που δεν το νομίζω (αφού έρχεται και «αιώνιο» ντέρμπι), ήταν μεγάλο λάθος. Στην Ευρωλίγκα, κανένας δεν κερδίζει δύσκολους αγώνες σβηστός. Θα είναι πολύ δύσκολο να καλύψει ο Ολυμπιακός το χαμένο έδαφος αυτών των δύο ηττών.

Τις επόμενες 4 εβδομάδες έχει να αντιμετωπίσει κατά σειρά τις Ρεάλ (έξω), Χίμκι (μέσα), ΤΣΣΚΑ (έξω), Μπαρτσελόνα (έξω). Καλείται πλέον να πετύχει υπερβάσεις σε δύσβατες έδρες, όχι για να κυνηγήσει το πλεονέκτημα έδρας, αλλά για να προκριθεί στα προημιτελικά. Στη Μαδρίτη τον περιμένει όχι ο μικροσκοπικός Λεκάβιτσιους ή ο Σέγιους, αλλά η μισή Εθνική Ισπανίας. Στη Μόσχα, ο Τεόντοσιτς και ο Ντε Κολό.

Οι δύο νίκες με τις οποίες ξεκίνησε το Τop-16, επί της Μπαρτσελόνα και της Λαμποράλ, είναι η μοναδική του παρηγοριά. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει ηττηθεί από τη Μπρόζε ή τη Ζαλγκίρις. Η Λαμποράλ και η Χίμκι ήδη νίκησαν την ΤΣΣΚΑ.

Ο χειμώνας έπεσε βαρύς και απότομος στο λιμάνι. Όχι ότι τα πηγαίνουν καλύτερα οι υπόλοιπες ομάδες μας…

Στο τέλος του αγώνα, ο Σάρας είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του εκείνο το πονηρό, λαμπερό χαμόγελο, της γάτας που έφαγε το καναρίνι. Ήταν η πρώτη μεγάλη νύχτα της προπονητικής του καριέρας, το παρθενικό του αριστούργημα.

Και φιλοτεχνήθηκε την κατάλληλη βραδιά, με τον κατάλληλο αντίπαλο! Πώς να μην αποθεωθεί από Λιθουανούς και …Ελληνες «πράσινους»;

Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα, η Ζαλγκίρις σημάδεψε στο μαλακό υπογάστριο του Ολυμπιακού, δηλαδή στην ευάλωτη άμυνά του μέσα στο ζωγραφιστό.

Ο απροπόνητος Πρίντεζης έζησε εφιαλτική βραδιά απέναντι στον σπουδαίο Γιανκούνας, όπως και οι τρεις σέντερ που έγιναν πελάτες του Βουγιούκα. Ναι, του αζήτητου από τις ελληνικές ομάδες και από την Εθνική Ελλάδας, Ίαν Βουγιούκα. Δεν ήταν ο Κουφός μεταμφιεσμένος ούτε ο Φασούλας.

Σχεδόν όλοι οι πόντοι της Ζαλγκίρις σημειώθηκαν με «καλάθια του προπονητή», δίχως τρίποντα και δίχως ταρζανιές. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να απαντήσει με τρίποντα και με ταρζανιές. Και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.

Η παθιασμένη άμυνα των Λιθουανών κυνήγησε σκυλίσια τον Σπανούλη, έσφιξε σαν γροθιά για να οχυρώσει τη ρακέτα και έκρυψε με ποταμούς πάθους το έλλειμμα ποιότητας.

Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια Ζαλγκίρις και τέτοιον Σάρας. Ακόμα και ο φευγάτος Καλνιέτις έτρωγε σίδερα στο γήπεδο.

Από το 12^ο λεπτό και μετά, ο Ολυμπιακός έχασε τα αυγά, τα πασχάλια και κυρίως τα καλάθια. Στο β’ ημίχρονο δεν «έγραψε» ούτε 1 ασίστ! Θα πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ αυτό το μηδενικό, για μια ομάδα με τόση ποιότητα στην περιφερειακή της γραμμή…

Οι Λιθουανοί φίλαθλοι γλέντησαν με την καρδιά τους και αποθέωσαν όσους βοήθησαν για να συντελεστεί αυτό το εκκωφαντικό 75-55, από τον πρώτο προπονητή μέχρι τον τελευταίο παίκτη.

Τον Καλνιέτις τον αποχαιρέτησαν όχι με λοξά βλέμματα, αλλά με θερμό χειροκρότημα. Η επίσημη Ζαλγκίρις του έφτιαξε ολόκληρο ύμνο για να τον ξεπροβοδίσει. Χαίρεσαι να βλέπεις μπάσκετ σε αυτή τη χώρα.

«Εάν είχαμε τέτοιο γήπεδο, τέτοια ατμόσφαιρα, τέτοια έσοδα, θα κερδίζαμε το ευρωπαϊκό κάθε δεύτερη χρονιά», μου έλεγε, μελαγχολικός, άνθρωπος του Ολυμπιακού πριν τον αγώνα.

Τα οικονομικά δεδομένα της νέας Ευρωλίγκας επιτρέπουν τέτοιες τολμηρές σκέψεις, αλλά η μισοπεθαμένη Ελλάδα τις εκτοξεύει ξανά στο καλάθι των αχρήστων. Οι ομάδες μας θα αποκτήσουν δικό τους γήπεδο μόνο αν πέσει από τα γηρατειά η οροφή του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ…