Γιατί το πρώτο ζητούμενο δεν είναι πάντα οι μεταγραφές...

Από τη must win επί της Καρσίγιακα, στην καλύτερη φετινή εμφάνιση με την Μπαρτσελόνα και στον τελικό της επόμενης εβδομάδας με την Ζιελόνα Γκόρα στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός γυρίζει σιγά - σιγά τον διακόπτη, δείχνει να αφήνει πίσω του το κακό διάστημα του τελευταίου μήνα και οδεύει για το Τοp-16, την ώρα που ομάδες όπως η Μακάμπι και η Ρεάλ βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η εντυπωσιακή εμφάνιση απέναντι στους Καταλανούς ανέβασε πάλι τον πήχη, έκανε πολλούς να ξεχάσουν τα περί αναγκης μεταγραφών και παράλληλα μας έδωσε την ευκαιρία για μια σειρά από συμπεράσματα:

1. Ηταν η πρώτη φορά σε παιχνίδι υψηλού επιπέδου που ο Ραντούλιτσα δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες. Ο,τι πήρε το μετέτρεψε σε καλάθι, αλλά το σημαντικότερο όλων ήταν πως κατάφερε να «κρύψει» με τέτοιο τρόπο τις αδυναμίες του στην άμυνα που φτάσαμε να τον θεωρούμε ταχύτατο μπροστά στον Τόμιτς.

Οπως σωστά είχε γράψει ο Μελάγιες προ ημερών, η ψυχολογία ενός παίκτη αλλάζει με δύο σερί καλά παιχνίδια και υπό αυτή την έννοια ο Ραντούλιτσα φαίνεται πως είναι έτοιμος να... γυρίσει τον διακόπτη, έχοντας δύο - τρία σερί καλά ματς τελευταία, συνυπολογίζοντας βεβαίως κι αυτό με το Λαύριο.

2. Σ' ένα από τα προηγούμενα blog, όταν η εικόνα της ομάδας ήταν κάκιστη, είχαμε πει πως η ενίσχυση του ρόστερ δεν πρέπει να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οχι επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από έναν ίσως και δύο παίκτες (φυσικά κι έχει), αλλά επειδή το βασικό του πρόβλημα γι αυτή την εικόνα δεν ήταν η έλλειψη στο «4» ή το ποσοτικό του έλλειμμα στα γκαρντ.

Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό ήταν πρώτα απ' όλα να ανακτήσει τη φρεσκάδα, την ενέργειά και να πάρει από τους παίκτες - κλειδιά, ό,τι έπαιρνε στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Οι μεταγραφές δεν είναι το φάρμακο για όλες τις αρρώστιες κι όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί στο παρελθόν, οι κινήσεις μεσούσης της περιόδου έχουν νόημα μόνο όταν υπάρχει ένα δομημένο σύνολο, μια σταθερή και αξιόπιστη φιλοσοφία μέσα στην οποία θα ενταχθούν οι νέοι παίκτες.

Απόδειξη για όλα αυτά ήταν βεβαίως το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε πολύ, αρκεί να δούμε στη στατιστική τι έκαναν οι παίκτες - κλειδιά (Διαμαντίδης, Πάβλοβιτς, Ραντούλιτσα, ακόμη και ο Φώτσης) και να το συγκρίνουμε με το προηγούμενο κακό διάστημα.

3. Για τον Διαμαντίδη το εντυπωσιακό δεν ήταν το τρίποντο από τα 9 μέτρα, ούτε οι 20 πόντοι. Το εντυπωσιακό είναι πως πέτυχε ό,τι πέτυχε σε λιγότερο από 19 λεπτά συμμετοχής! Οπως πολύ σωστά διάβασα και κάπου στα social media, η πιο σημαντική προσφορά του Διαμαντίδη ήταν το γεγονός ότι πήρε το 5ο φάουλ του Λαουάλ και ανάγκασε τον Πασκουάλ να επαναφέρει στο παρκέ τον Τόμιτς!

4. Και ο φετινός Παναθηναϊκός παρουσιάζει τα ίδια πάνω - κάτω μ' αυτόν των προηγούμενων χρόνων. Εκεί που λες «εμφάνιση για φάιναλ φορ», την επόμενη εβδομάδα λες «δεν πάμε πουθενά». Η διαχείριση αυτής της αστάθειας θα κρίνει και το ταβάνι της φετινής προσπάθειας. Αν ο Τζόρτζεβιτς καταφέρει να σταθεροποιήσει την εικόνα της ομάδας ώστε αυτή να μην παρουσιάζει διαφορετική εικόνα ανά βδομάδα, τότε ο Παναθηναϊκός έχει το ποσοστό που του αναλογεί για να προχωρήσει.

Οταν δούμε δείγματα σταθερότητας, τότε θα 'χει και νόημα να μπούμε πιο διεξοδικά στο κομμάτι «ενίσχυση του ρόστερ». Υπάρχουν άλλωστε πολλά παραδείγματα ομάδων γύρω μας (π.χ. Ολυμπιακός) που ανταποκρίνονται σ' όλες τις συνθήκες (διαδοχικούς τραυματισμούς), χωρίς να σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα δεν έχει ανάγκη από μεταγραφή...

Υ.Γ1.: Το ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε με τόσο καλή εμφάνιση την Μπαρτσελόνα δεν αποτελεί εγγύηση για νίκη επί της Ζιελόνα Γκόρα. Ο τρόπος που θα διαχειριστεί αυτή την εβδομάδα ο Τζόρτζεβιτς και η εικόνα που θα παρουσιάσει η ομάδα απέναντι στους Πολωνούς θα είναι ένα ακόμη τεστ για την σταθερότητα και την αξιοπιστία της φετινής ομάδας.

Υ.Γ.2: Η αλήθεια είναι πως συμβαίνουν τρελά πράγματα στην ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα, αλλά διαφωνώ με όσους γράφουν και λένε «κρίμα τα λεφτά που δίνει ο Αγγελόπουλος». Είναι μια διαδικασία που πρέπει να την περάσει, όπως την πέρασαν όλοι οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων. Είναι κάτι σαν φροντιστήριο, σαν μια διαδικασία που αν δεν την περάσεις, δεν πρόκειται να μάθεις.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι «τι περνάει», αλλά πόσο μαθαίνει απ' αυτά που του συμβαίνουν. Απ' αυτό θα κριθεί σε ένα - δύο χρόνια από σήμερα, στο κατά πόσο δηλαδή περιορίζει τα λάθη του, κατά πόσο δεν τα επαναλαμβάνει. Αυτό που πρέπει να φροντίσουν οι γύρω του είναι να μην απογοητευτεί και να συνεχίσει την προσπάθεια με τα όποια λάθη γίνονται ή θα γίνουν στο άμεσο μέλλον.