Η γκοφρέτα που έγινε μαχαίρι!

Είπα δυο φορές στη διάρκεια της μετάδοσης του χθεσινού αγώνα στο ΟΑΚΑ, ότι ο Αρης εμφανίστηκε ντυμένος καμικάζι, με το μαχαίρι στο στόμα και αποφασισμένος να επιδοθεί σε μια αποστολή αυτοκτονίας και νομίζω πως είχα δίκιο...

Απέναντι σε αυτό το μπάσκετ των... δρόμων (ου μην και των κακόφημων), η ΑΕΚ αντιπαρέβαλε το δικό της που μου έμοιαζε με μπάσκετ σαλονιού και το οποίο υστερούσε εξ ορισμού και εντέλει αποτυπώθηκε όχι τόσο στο αποτέλεσμα, όσο στην γενικότερη εικόνα της αναμέτρησης.

Μισή ώρα μετά τη λήξη του αγώνα, κατέβηκα στα αποδυτήρια όπου συνάντησα τον Δημήτρη Πρίφτη. Μετά τα συχαρίκια του είπα ότι “σήμερα κατεβήκατε με το μαχαίρι στα δόντια” και τότε ο προπονητής του Αρη γέλασε και με τη λογική του “μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις,τέτοια γράμματα θα μάθεις”, γύρισε και μου είπε...

“Καιρός ήταν, γιατί την Τετάρτη στην Ποντγκόριτσα παίξαμε λες και είχαμε στο στόμα μια γκοφρέτα”!

Τι είπε ρε ο άνθρωπος!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, ο δάσκαλος και σε έναν βαθμό ο μέντορας δίπλα στον οποίο μαθήτευσε ο Πρίφτης, δεν είναι άλλος από τον σεσημασμένο ατακαδόρο Βαγγέλη Αγγέλου, ο οποίος παρεμπιπτόντως είπε κάποτε για τον νυν προπονητή του Αρη ότι “είναι τόσο καλό παιδί, που πάει για Νο 1 ντραφτ στο Αγιο Ορος”!

Δεν θα αναλωθώ στα τεχνικά και στα τακτικά ζητήματα του χθεσινού αγώνα, καθότι αναλύθηκαν δεόντως και συν τοις άλλοις σε τέτοιες περιπτώσεις (όταν δηλαδή η εικόνα έχει τέτοια ευκρίνεια) τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, από την οποία παρεμπιπτόντως δεν υποφέρουν ούτε ο Αρης, ούτε η ΑΕΚ...

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα πολλά λόγια, αυτά τα σιχαίνεται μετά βδελυγμίας ο Πρίφτης, μάλιστα όταν πριν από έναν μήνα, του άνοιξα την κουβέντα για τα σπουδαία και αλλεπάλληλα “Οκτωβριανά” επιτεύγματα της ομάδας του, πάλι με είχε αποστομώσει...

“Οπως λέει κι ο φίλος μας ο Αγγέλου, λίγα λόγια και πολλή μουσική”!

Για να μείνω στο πνεύμα του Δημήτρη, η μουσική που έπαιξε η μπάντα του Αρη στη χθεσινή συναυλία ήταν από... heavy metal και πάνω: με τα ντεσιμπέλ στη διαπασών, σκληρή, ανυπόφορη στα αυτιά των γηπεδούχων, που μετά τον Ηρακλή (9-0, σεζόν 2001-02) και τον Ολυμπιακό (7-0, σεζόν 2002-03), είδαν τον Αρη να τους χαλάει τη μανέστρα και να τερματίζει το ρεκόρ της εκκίνησης τους στο 7-0.

Οχι τίποτε άλλο, αλλά η ΑΕΚ (μπορεί να) είχε παρασυρθεί από το κρεσέντο των Γουόριορς και να ονειρευόταν κι ελόγου της να μείνει για πολύ περισσότερο καιρό άτρωτη...

Για την ΑΕΚ το χθεσινό 74-83 υπήρξε μια (όχι απροσδόκητη, διάβολε, αλλά) δύσπεπτη ήττα, ενώ για τον Αρη είναι μια μεγάλη νίκη, της οποίας ωστόσο το μέγεθος έσπευσε να χαμηλώσει , φρονίμως ποιών, ο Πρίφτης, λέγοντας ότι “δημιουργεί μια πρόσκαιρη χαρά και τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο”.

Για να πιαστώ από αυτή την κουβέντα και να τη συνδυάσω με την παλιά του Ντέμη Νικολαϊδη που είχε χαρακτηρίσει “εφήμερη χαρά το πρωτάθλημα”,όντως η χθεσινή νίκη του Αρη δεν του δίνει την πολυπόθητη τρίτη θέση, ούτε προεξοφλεί ότι θα αλώσει ξανά το ΟΑΚΑ, στον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, ούτε καν -σε επίπεδο άμεσης στόχευσης- του διασφαλίζει τη νίκη επί της Ούνικς Καζάν!

Για να είμαι ειλικρινής (και επειδή είχαμε την κουβέντα του στο βίντεο της περασμένης εβδομάδας και αναφέρθηκε ήδη σε αυτό ο Παπαδογιάννης), ο Αρης πολύ με εντυπωσίασε και πολύ μου άρεσε χθες: τις προάλλες έγραψα ότι θεωρώ πως έχει συγκεκριμένο ταβάνι (χωρίς, όπως σημείωσα, να εννοώ πως αυτό το ταβάνι είναι σώνει και καλά χαμηλό), αλλά σαν να μου φαίνεται πως χθες πήρε ένα τρυπάνι και το άνοιξε...

Η επιθετικότητα που έβγαλε κυρίως στα μετόπισθεν, το δομημένο μπάσκετ, η σωστή διανομή των ρόλων, ακόμη και τα μεγάλα και σοβαρά ρίσκα που πήρε ο Πρίφτης (με το zone press και την κλειστή άμυνα ζώνης, που προβόκαρε τους γηπεδούχους να σουτάρουν τρίποντα) ήταν τέσσερις βασικοί άξονες της επέλασης των Αρειανών στο ΟΑΚΑ.

Περισσότερο όμως απ' όλα αυτά, πάνω από τα τρικ του προπονητή και τα στοιχεία της τακτικής, ο βασικός παράγων που έχρισε νικητή τον Αρη ήταν η...τσατίλα του για το φιάσκο της Ποντγκόριτσα.

Την Τετάρτη στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, οι λεγάμενοι ήταν να τους κλαιν' οι ρέγκες! Βρέθηκαν να χάνουν με 46-16 και αναγκάστηκαν από πολύ νωρίς να κυνηγούν χίμαιρες, με τους τέσσερις Αμερικανούς, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες τους, να σουτάρουν έξι στα 38!

Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και στο πλαίσιο της εντυπωσιακής και δη ταχύρρυθμης μετάλλαξης, χθες στο ΟΑΚΑ ο Γουάιτ, ο Μακ Νιλ, ο Χάγκινς και ο Γουότερς έκαναν πάλι 38 σουτ, αλλά έβαλαν τριπλάσια (18), με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Του Αρη αυτή η άνευ όρων ήττα από την Μπουντούτσνοστ του έκανε πολύ καλό: τον τσάτισε, τον θύμωσε, τον συσπείρωσε, τον ατσάλωσε και έγινε το εφαλτήριο της επιδρομής του στο ΟΑΚΑ (με το μαχαίρι αντί της... γκοφρέτας στο στόμα) και μιας νίκης την οποία στη λήξη του ματς, ο αγλαός Νίκος Λάσκαρης, χαρακτήρισε ως “rebound”.

Δεν ξέρω τι είπε στους παίκτες ο μεγαλομέτοχος της ομάδας την Παρασκευή το απόγευμα, στο γήπεδο του Αγίου Δημητρίου, όπου προπονήθηκαν ενόψει του ματς με την ΑΕΚ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, (πρέπει να) ισχύει το “τα εν οίκω μη εν δήμω”, οπότε σπολλάτη του(ς).

Εγραψα προηγουμένως ότι ελέω της ευκρινέστατης εικόνας, δεν κρίνω σκόπιμο να αναλωθώ σε τακτικά και στατιστικά ζητήματα, αλλά θεωρώ απαραίτητο να επισημάνω δυο που δεν αναφέρονται στη στατιστική του αγώνα και τα “υπέκλεψα” από τις σημειώσεις και τις δηλώσεις του Σωτήρη Μανωλόπουλο: ο Αρης σκόραρε 20 πόντους στον αιφνιδιασμό και έβαλε 22 σε φάσεις ένας εναντίον ενός.

Elementary, dear Watson, κατά πως έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς!