Oh ! mon amour écoute-moi... (pics & vid)

Για την ιστορία των αγώνων ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στη Λιμόζ (ένα ζευγάρι, που παρεμπιπτόντως ξαναμπαίνει στο κάδρο μετά από 17 χρόνια) θα μπορούσε να γραφτεί ολάκερη εγκυκλοπαίδεια...

Σοβαρολογώ, διότι όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν αυτής της ιδιότυπης σχέσης συνηγορούν προς τούτο και συν τοις άλλοις δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την αποψινή νέα περίπτυξη τους.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά πριν από την αποψινή περίπτυξη, πρόλαβαν να αναθερμάνουν τον παλιό σφοδρό έρωτα τους με το... μπαλαμούτι της 19ης Σεπτεμβρίου (πριν από ενάμισι μήνα δηλαδή) στο Τουρνουά του Κάλιαρι, όπου ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε με 60-50!

Ε, ναι, 60-50, δηλαδή 110 πόντοι, τι παραπάνω θα μπορούσε να περιμένει κάποιος σε μια τέτοια επανασύνδεση; Εκείνο το βράδυ και οι δυο ομάδες σεβάστηκαν το παρελθόν τους και είπαν να ξανακυλιστούν στο... βούρκο της αμυντικής αμαρτίας!

Αφήνω διαρκώς υπονοούμενα σεξιστικού τύπου, διότι αυτή η σχέση ήταν όντως τέτοια: χρησιμοποιώντας αλληγορικές εκφράσεις, θα έλεγα ότι ο Ολυμπιακός ως γένους αρσενικού είχε ερωμένη και μάλιστα σπιτωμένη τη Λιμόζ, αλλά η γκόμενα ήταν άτακτη, άπιστη και συνήθως του την κοπάναγε και τον άφηνε αμανάτι πάνω στο καλύτερο!

Οι μεταξύ τους αγώνες στη δεκαετία του '90 γράφουν την ιστορία ενός ευρωπαϊκού “clasico” που πέρα από τους εννέα αγώνες τους περιλαμβάνει επίσης εικόνες και στιγμές οι οποίες χαράχθηκαν ανεξίτηλα στην ιστορική μνήμη...

Θυμάμαι σαν να συμβαίνει τώρα το πρώτο ραντεβού τους, το οποίο μάλιστα δεν δόθηκε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ή στο “Beaublanc”, αλλά στην Πάτρα, όπου ο Ολυμπιακός εξέτιε την ποινή των δυο αγωνιστικών για τη ρίψη κερμάτων στον αγώνα με τη Ρεάλ. Μετέδιδα στην ΕΡΤ εκείνο το πρώτο ματς της σειράς των πλέι οφς που εξελίχθηκε σε θρίλερ, το οποίο προοιώνιζε κιόλας τι έμελλε να συμβεί στη συνέχεια...

Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Μαρτίου του 1993, όταν οι “ερυθρόλευκοι” που είχαν γυρίσει μετά από χρόνια και ζαμάνια στο Κύπελλο Πρωταθλητριών επικράτησαν με 70-67, δια χειρός Πάσπαλι και μάλιστα σε δυο κλικ: ο Ζάρκο έβαλε πρώτα ένα γκολ-φάουλ (67-64) έχοντας κολλημένο πάνω του τον (μετρ της άμυνας και συγκάτοικο του στις αποστολές της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας) Γιούρι Ζντοβτς και καθάρισε την μπουγάδα με ένα τρομερό τρίποντο στα τρία δευτερόλεπτα.

Ελα όμως που η μοίρα είχε... κρατούμενα για τον Πάσπαλι. Στον ήρωα της Πάτρας έλαχε ο κλήρος να γίνει ο “homme fatal” (που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι “πουρκουάδες”, όπως τους αποκαλούσε τότε ο Ιωαννίδης) στους δυο εκτός έδρας αγώνες.. Στο δεύτερο ματς έβαλε 27 πόντους, αλλά σε μια κρίσιμη επίθεση του έκλεψε την μπάλα ο (μετέπειτα παίκτης της ΑΕΚ) Τζιμ Μπιλμπά και η Λιμόζ νίκησε με 59-53 και ισοφάρισε τη σειρά...

Δυο βράδια αργότερα η σκληρή μοίρα σημάδεψε και πάλι τον Ζάρκο, που με το σκορ στο 58-58, μετά το άστοχο σουτ του (νυν προέδρου της Λιμόζ) Φρεντερίκ Φορτέ πατάει τη ρουφιάνα τη γραμμή και... τετέλεσται! Στην επόμενη φάση σκοράρει ο Ζντοβτς (60-58), ενώ στην τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού το τρίποντο που εξακόντισε σαν... προσευχή ο Πάσπαλι δεν βρίσκει τον στόχο και οι ερυθρόλευκοι πίνουν το κώνειο του αποκλεισμού...

Οσο για τη Λιμόζ, προκρίνεται στο Φάιναλ Φορ, έρχεται εδώ όπου θα ξαναβρεθεί απόψε (ΣΕΦ), “σκοτώνει το μπάσκετ” (όπως είπε δίκην προφάσεως εν αμαρτίαις ο προπονητής της Μπενετόν Τρεβίζο και αργότερα του ΠΑΟΚ, Πέταρ Σκάνσι), στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης και βάζει σε μια νέα λογική το άθλημα...

Πράγματι εκείνο το στιλ το οποίο λανσάρισε, εμπέδωσε, ανήγαγε σε επιστήμη και καθιέρωσε ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με άξονες τον αργό ρυθμό, την καθυστέρηση (delay) και τη στραγγαλιστική άμυνα που ξεπερνούσε τα όρια του φάουλ άφησε πολύ έντονα τα ίχνη του στη στράτα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το μοντέλο της Λιμόζ που επέμενε σε κάθε φάση να βγάζει από τη μύγα ξύγκι, παγίδευσε κόσμο και κοσμάκη για πολλά χρόνια και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μπόζα μετά το ολοκληρωτικό μπάσκετ της Γιουγκοπλάστικα μπορεί να καυχιέται και γι αυτό. Αλλωστε όπως έλεγε ο ίδιος “δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος και σε τελική ανάλυση εάν γούσταρα το μπάσκετ των εκατό πόντων και τους παίκτες που κάνουν τριάντα σουτ σε κάθε ματς, θα γινόμουν προπονητής στο χάντμπολ”!

Η ουσία είναι ότι για αρκετά χρόνια (ακόμη και μετά τη μείωση του χρόνου επίθεσης από τα 30 στα 24 δευτερόλεπτα), το στιλ της Λιμόζ παρέμενε άθραυστο σαν τις περίφημες πορσελάνες που βγάζει η πόλη...

Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι από τους τωρινούς παίκτες του Ολυμπιακού θυμούνται εκείνο το “ugly basketball” της Λιμόζ, σίγουρα πάντως δεν έχει διολισθήσει από τη μνήμη του Μίλαν Τόμιτς. Εκείνη την εποχή ο νυν συνεργάτης του Σφαιρόπουλου υπήρξε όχι μονάχα μάρτυς, αλλά και θύμα αυτής της τεχνοτροπίας και ασφαλώς θα θυμάται πόσο κακός μπελάς και δαίμονας υπήρξε η γαλλική ομάδα για τους “ερυθρόλευκους”: υπενθυμίζω ότι η Λιμόζ νίκησε στους επτά από τους εννέα μεταξύ τους αγώνες, έτρεξε ένα σερί 6-0 σε ισάριθμα ματς, άλωσε δυο φορές το οχυρό του ΣΕΦ και (προς επίρρωσιν και μάλιστα πανηγυρική του αμυντικού δόγματος της) κράτησε τον Ολυμπιακό έξι φορές κάτω από τους εξήντα πόντους!

Σαν να μην έφταναν αυτά τα χουνέρια που έκανε η Λιμόζ στον Ολυμπιακό, ο Ξανθός (ο οποίος υπέστη τις έξι από τις επτά ήττες, ενώ την τελευταία τη γνώρισε ο Ιβκοβιτς) είχε να αντιπαρέλθει και την επιτηδευμένη ειρωνία του Μπόζα: στη λογική του “πάρ' τον στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου” ο μετέπειτα προπονητής του Παναθηναϊκού έσπευδε σεινάμενος, κουνάμενος, με κουμπωμένο και ατσαλάκωτο το σταυρωτό κοστούμι του και με εκείνο το κλασικό βάδισμα του... Ναπολέοντα (όπως τον βάφτισε αργότερα ο Μίχαελ Κοχ) να σφίξει το χέρι του Ιωαννίδη πουλώντας του κάθε φορά το ίδιο παραμύθι...

“Congratulations Giannis, you have a very good team”!

ΥΓ-1: Ελπίζω ότι απόψε ο Ολυμπιακός θα... τακτοποιήσει την παλιά φιλενάδα του και ο τωρινός (μελαχρινός) Γιάννης δεν θα ακούσει από τον Φιλίπ Ερβέ την κουβέντα που ο Μπόζα έλεγε στον Ξανθό συνονόματο, ομόλογο, προκάτοχο, συμπολίτη και μέντορα του...

ΥΓ-2: Ο τίτλος είναι δανεικός από το παλιό ρομαντικό και ερωτικό τραγούδι του Κριστόφ, που έκανε θραύση ως μπλουζ στα πάρτι της εφηβικής ηλικίας μου και πάνω στους ήχους του, το μπαλαμούτι πήγαινε σύννεφο. Ε, θαρρώ πως ταιριάζει στην περίσταση...