Ο Γιαννάκης στον Βασίλη κι αυτός στον... Giannis!

Η Εθνική λοιπόν αλλάζει σελίδα. Αλλάζει εποχή και αλλάζει πρόσωπο. Η Εθνική δεν εμφανίστηκε το 2005 στο μπασκετικό στερέωμα, ούτε προφανώς το 1987. Η Εθνική, ως... επίσημη Αγαπημένη, η Εθνική της τελευταίας 30ετίας έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της το καλοκαίρι του 1979, στο πρόσωπο του Παναγιώτη Γιαννάκη, που στα 20 του είχε την παρθενική του συμμετοχή στο Eurobasket του Τορίνο.

Το 1980, στο προΟλυμπιακό του Βεβέ μπήκε στην ομάδα και μας «πήρε από το χέρι» ο Γκάλης, το 1983, στο Eurobasket του Λιμόζ, προστέθηκε το μπόι του Φασούλα, ενώ το 1986, στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, ήρθε και ο Φάνης για να «κλείσει το καρέ» της «συμμορίας». Τη «φανέλα» την παρέδωσαν οι «παλιοί», στον Σιγάλα (πήρε το βάπτισμα του πυρός το 1993 στο Eurobasket της Γερμανίας) στον Ρεντζιά (ντεμπούτο στο Μουντομπάσκετ του 1994) και τον Αλβέρτη, που «ξεκίνησε» στην Αθήνα το 1995.

Η επόμενη γενιά «μπήκε στα πράγματα» το 1999 στην Ντιζόν, με τον Μιχάλη Κακιούζη, ενώ το 2001 οι «νέοι που μεγάλωσαν» καλωσόρισαν -με ατελείωτα καψόνια- στην Τουρκία τον Λάζο, τον Παπαλουκά και τον Φώτση. Ο Διαμαντίδης είδε φως και μπήκε -δειλά όπως πάντα- το 2003 στη Σουηδία, ενώ η «χρυσή φουρνιά» συμπληρώθηκε το 2004 Αθήνα με Ζήση, Σπανούλη και Τσαρτσαρή, με τον Μπουρούση να έρχεται ένα χρόνο αργότερο, το 2005 στο Βελιγράδι. Πέρασαν τα χρόνια, οι «ψαρωμένοι rookies» απέκτησαν δικά τους «γαλόνια» και υποδέχτηκαν τον Πρίντεζη στους Ολυμπιακούς του 2008, τον Καλάθη στο Eurobasket του 2009 και τον Παπανικολάου στη Λιθουανία το 2011.

Πέρσι, στα γήπεδα του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» πρωταθλητές Ευρώπης, είδαν το νέο ηγέτη της ομάδας, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να διασχίζει το γήπεδο με 4 δρασκελιές, ενώ την ώρα που ο Βασίλης Σπανούλης αποχαιρετούσε με δάκρυα στα μάτια την Εθνική, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έκανε την εμφάνιση στο παρκέ, για να παίξει στο All Sta Game των 18άρηδων.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά τα και σας «κουράζω» με τα ιστορικά; Γιατί η Εθνική συνεχίζεται! Σήμερα είναι στα κάτω της, με προβληματισμό, με φωνές, με δάκρυα, αλλά θα ανεβεί πάλι εκεί που της αξίζει. Και μπορεί τώρα να μοιάζει μακρινό, αλλά θα έρθει και η στιγμή που ο Αντετοκούνμπο και ο Χαραλαμπόπουλος ως «παλιοί» θα αφήσουν τη θέση τους σε έναν... 10χρονο πιτσιρικά που είδε κλαίγοντας τον Γκασόλ να γκρεμίζει τα όνειρά μας για διάκριση στο φετινό Eurobasket. Αν ακούγατε τον Γιαννάκη να διηγείται σαν να ήταν χθες το δικό του ντεμπούτο το 1979, θα καταλαβαίνατε ότι... το βασίλειο πάει σόι! Ερχόμαστε από το παρελθόν και θα συνεχίσουμε στο μέλλον! Έτσι ήταν και έτσι θα ΄ναι...

«'Ελα Βασίλη, Έλα Βασίλλλλη»

Για τον Σπανούλη έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα, είστε στα ΜΜΕ, είτε στα social media. Ο Σπανούλης, με τον τρόπο που παίζει, έχει μάθει να δέχεται και την αποθέωση και την κριτική. Και μάλιστα καταφέρνει, είτε από τα «μπράβο», είτε από τα «αναθέματα» να βρίσκει κίνητρο για να γίνεται καλύτερος. Αυτός είναι και γι αυτό είναι ο πιο διεκδικητικός παίκτης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Για τον Σπανούλη, έχω να πω μόνο μια μικρή ιστορία, ενδεικτική του πώς σκέφτεται αναφορικά με την Εθνική...

Το 2013, η Εθνική είναι στη Λουμπλιάνα και ετοιμάζεται για τον αγώνα με την Ισπανία, που είχε χαρακτήρα «πρόωρου knock out», καθώς ενδεχόμενη ήττα μας έφερνε ακόμα πιο κοντά στον αποκλεισμό. Στο lobby του ξενοδοχείου, που είχαν καταλύει οι αποστολές των ομάδων, ο Σπανούλης καθόταν και συζητούσε μαζί με τον Ζήση, φορώντας σαγιονάρες. Ήταν 11 Σεπτεμβρίου (είχα μόλις πάει στη διοργάνωση, καθώς δεν ήμουν στο Κόπερ) και ο Βασίλης, πέντε μέρες νωρίτερα, είχε πάθει διάστρεμμα στον αγώνα με τη Ρωσία. Τα ρεπορτάζ έγραφαν ότι ο «Βλάχος» είχε πολύ βαρύ διάστρεμμα, αλλά είχε επιστρέψει ήδη στο ματς με τη Φινλανδία (ας μη το θυμόμαστε), οπότε ακόμα κι αν δεν ήταν στο 100%, σίγουρα ήταν σε καλό δρόμο.

Πάω να χαιρετίσω τους κουμπάρους και μετά τα τυπικά, το βλέμμα μου πέφτει στον αστράγαλό του. Προσωπική παρένθεση: Οι αστράγαλοί μου είναι λίγο χειρότεροι από του Σαμπόνις, καθώς από τα 15 παθαίνω κατάγματα και διαστρέμματα, οπότε έχω εικόνα του τι σημαίνει «πρησμένο πόδι». Και πολύ πρησμένο πόδι...

«Ρε Βασίλη, τι είναι αυτό;», ρωτάω περισσότερο τρομαγμένος με την εικόνα, πατά για να μάθω από δημοσιογραφικό «καθήκον» την κατάστασή του. «Πονάει λίγο μωρέ, αλλά είμαι καλύτερα», λέει κοφτά. «Εσύ ξέρεις...» απαντάω, λέμε και μια δυο κουβέντες ακόμα για τους Ισπανούς, που εκείνη την ώρα, κατέβαιναν για προπόνηση, τους χαιρετάω και φεύγω.

Λοιπόν, ουδείς αθλητής, ουδείς επαγγελματίας αθλητής, ουδείς επαγγελματίας αθλητής του βεληνεκούς του Σπανούλη, ουδείς επαγγελματίας αθλητής του βεληνεκούς του Σπανούλη με ετήσιο συμβόλαιο 2,5 εκατομμυρίων... θα έπαιζε με την Ισπανία. Ουδείς! Ούτε ένας! Δεν μιλάμε για τελικό ή για ημιτελικό, που λες, «σφίγγω τα δόντια, μένω έναν μήνα έξω, για πάρουμε μετάλλιο ή κύπελλο», αλλά για έναν αγώνα στους ομίλους, σε μια διοργάνωση που δυστυχώς είχε «στραβώσει» από νωρίς. Κι όμως! Ο Σπανούλης, αυτός που κάποιοι ακόμα και σήμερα δεν ντρέπονται να αποκαλούν «φραγκοφονιά», μπήκε και έπαιξε μια μέρα μετά με την Ισπανία, έβαλε 20 πόντους με 3 ασίστ και οδήγησε την Ελλάδα στην πρώτη της νίκη επί της Ισπανίας, μετά το 1998! Αυτός είναι ο Σπανούλης και αυτή ήταν η Εθνική για τον Σπανούλη. Όλα τα άλλα, είναι «να 'χαμε να λέγαμε»...

Ρε Γιάννη, γιατί έτσι; Γιατί πάντα έτσι;

Όλα τα είχε η Εθνική και το «αντίο» από τα μετάλλια και το «αντίο» του "Kill Bill" και τα διαφαινόμενα «αντίο» του Νίκου και του Γιάννη, έπρεπε να έχει και το... «αντίο» στη λογική από τον Μπουρούση. Τι είπε λοιπόν ο Μπουρούσης; Ότι οι δημοσιογράφοι χαίρονται που η Εθνική απέτυχε και χαίρονται που φεύγει ο Σπανούλης. Μια μέρα μετά, διευκρίνισε ότι δεν εννοούσε μόνο τους δημοσιογράφους αλλά τη γενική κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ, ενώ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, λέγοντας ότι ο ίδιος και ο Ζήσης δεν αρέσουν!

Πρώτη διευκρίνιση. Δεν μου αρέσει να υπερασπίζομαι τους δημοσιογράφους. Κατανοώ γιατί μας βρίζει ο κόσμος, γιατί κάποιοι μας σιχαίνονται και γιατί το επάγγελμα αυτό έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία. Όμως οι «δημοσιογράφοι» δεν είναι ένα πρόσωπο. Το «όλοι οι δημοσιογράφοι είναι μαλάκες» είναι τόσο αυθαίρετο όσο το «όλοι οι αθλητές είναι κακομαθημένοι αμόρφωτοι μπουνταλάδες».

Αλλά, ρε Γιάννη, περίμενε! Για μια φορά στη ζωή σου, περίμενε! Εσείς πονάτε κι εμείς χαιρόμαστε;;; Όχι Γιάννη μου, εσείς πονάτε κι εμείς πονάμε και ο κόσμος πονάει. Προφανώς, η ζωή κανενός δεν τελειώνει με την ήττα από την Ισπανία, ούτε του αθλητή που θα πάει σε λίγες μέρες στην προετοιμασία της ομάδας του, ούτε του δημοσιογράφου που θα επιστρέψει στο γραφείο του, ούτε του φιλάθλου, που θα επιστρέψει στην καθημερινότητά του. Ποιος είσαι εσύ, που θα μου πεις ότι χαίρομαι που χάνει η Εθνική; Ποιος είσαι εσύ -και στο πρόσωπό σου, βάζω και τον Ζήση και τον Σπανούλη και τον Αντετοκούνμπο και όλους- που θα μου πεις ότι χαίρομαι με την αποτυχία; Γιάννη, η ζωή προχωράει, αλλά δεν γίνεται διαρκώς να λέμε «έλα μωρέ, έτσι είναι ο Μπουρούσης».

Να μην είσαι έτσι ρε Γιάννη! Δεν μπορείς να λες σε ανθρώπους που κάθε χρόνο βάζουν λεφτά από την τσέπη τους για να γράφουν για την Εθνική ότι χαίρονται όταν χάνει. Δεν έχεις το δικαίωμα να λες σε ανθρώπους απλήρωτους (δεν ανήκω σε αυτούς), σε ανθρώπους που το Μέσο τους δεν τους εξασφάλισε τίποτα εκτός από τη διαπίστευση (δεν ανήκω ούτε σε αυτούς), σε ανθρώπους που εδώ και 3 μέρες κυκλοφορούν σαν ζόμπι από τη στεναχώρια (ακούγεται γραφικό, αλλά ανήκω στους τελευταίους) ότι χαίρονται που πονάτε.

Γιάννη, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που είπες κάτι τέτοιο, έστω αν το είπες πάνω στα νεύρα σου. Κι αν σου φταίει ο Παπανδρέου ή ο Καλκαβούρας ή ο Σωτηρίου ή ο Ασπρούλιας ή ο Βετάκης ή ο Παπαθεοδώρου ή ο Τριαντάφυλλος ή ο Μίχαλος (χρησιμοποιώ επίτηδες ονόματα φίλων μου, που δεν θα με παρεξηγήσουν) βγες και πες: «Εμείς πονάμε, αλλά ο Παπανδρέου χαίρεται»! Είναι προτιμότερο να μου το πεις κατ' ιδίαν, αλλά και δημόσια να το κάνεις, θα το θεωρούσα μια ανεκτή στάση. Το «εσείς χαίρεστε« όμως, δεν το δέχομαι!

Κατηγόρησε τους μπασκετικούς για πάρα πολλά. Επειδή δεν γράφουν τα κακώς κείμενα από πριν. Επειδή δεν κάνουν κριτική στους «φίλους» τους. Επειδή αν αύριο δουν (τυχαίο παράδειγμα) τον Αντετοκούνμπο να πλακώνεται με τον Καλάθη δεν θα το γράψει κανείς για να μην χαλάσει το κλίμα. Επειδή έχουν μια «ιδιότυπη» σχέση αγάπης-μίσους με την ΕΟΚ. Επειδή θέλουν τόσο πολύ μια επιτυχία, που συχνά χάνουν το μέτρο, αλλά ποτέ μα ποτέ και για κανένα λόγο, μη λες ότι «χαιρόμαστε με την αποτυχία».

Κοίτα Γιάννη, αν ο Mitsos13 χαίρεται που αποτυγχάνει «η Εθνική του δήθεν ηγέτη Σπανούλη» και ο Billys7 βρίζει τον «Αγκωνίδη, που παράτησε την ομάδα», μου είναι απελπιστικά αδιάφορο. Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτοί είναι οι πολίτες και οι φίλαθλοί της. Υπάρχουν ακόμα 500,000 συμπατριώτες μας που ψηφίζουν μια νεοναζιστική οργάνωση, στον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη θα κολλήσουν;

Ας είμαστε ειλικρινείς όμως. Ξέρω πολλούς συναδέλφους μου, ελάχιστοι από τους οποίους ασχολούνται με το μπάσκετ, που χαίρονται με τις αποτυχίες του μπάσκετ. Είναι αλήθεια και χθες το βράδυ, διάβασα τα γελοία status τους στο Facebook. Εσύ όμως, δεν αναφέρεσαι σε αυτούς. Δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν. Εσύ κοίταξες στα μάτια τους 20 δημοσιογράφους που σε περίμεναν επί μισή ώρα για μια δήλωση, έτοιμοι να βουρκώσουν στο ενδεχόμενο «αντίο» και τους είπες: Εμείς πονάμε κι εσείς χαίρεστε!

Γιάννη, μεθαύριο που θα γυρίσω στην Αθήνα, θα πρέπει να «αντιμετωπίσω» όλους τους ανθρώπους στο Gazzetta, που επί 20 μέρες μετέτρεψαν το site σε... μπασκετικό «παράρτημα» του Eurobasket. Δεν ήθελαν όλοι να το κάνουμε, αλλά το κάναμε! Και θα το ξανακάνουμε, γιατί 30 χρόνια τώρα, χειμώνα καλοκαίρι, με συλλόγους και Εθνικές, μας κάνετε περήφανους που ασχολούμαστε με το «μπασκετάκι». Με λίγα λόγια, όλοι εμείς στα μεγαλύτερα sites της Ελλάδας, κάνουμε υπερπαραγωγές, που κοστίζουν χρήμα και χρόνο, για την Εθνική, αλλά επειδή είμαστε παράφρονες και αλήτες, κατά βάθος, χαιρόμαστε όταν χάνετε και κλαίτε..

Ρε Γιάννη, έλεος! Φτάνει! Ως εδώ. Ξεπέρασες ακόμα και τα δικά σου -δυσδιάκριτα- όρια! Κρίμα, γιατί η γραμμή ανάμεσα στο «έλα μωρέ τον ξέρεις τον Γιάννη, είναι ένα μεγάλο παιδί» και στο «έλα μωρέ, μην ασχολείσαι με τον Γιάννη» είναι πολύ λεπτή. Την πατάς! Και με στεναχωρεί πολύ που την πατάς, γιατί έχεις δουλέψει όσο ελάχιστοι στη ζωή σου. Γιατί έχεις ξεκινήσει την μπασκετική σου καριέρα από πολύ χαμηλά, γιατί έφτασες με το σπαθί σου πολύ ψηλά, γιατί έπεσες σε πολλούς ανθρώπους που μόνο πήραν από εσένα και δεν σου έδωσαν τίποτα και γιατί, 10 καλοκαίρια έχεις κάνει ό,τι περνά από το χέρι σου για την Εθνική. Αυτό όμως δεν σου δίνει ποτέ το δικαίωμα να λες ότι η «στεναχώρια» ή ο «πόνος» είναι αποκλειστικά δικό σου δικαίωμα.

Τώρα, αν τελικά εννοούσες ότι η αρρωστημένη κόντρα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού έχει διαλύσει την Εθνική, αλλάζει το πράγμα. Αυτή η ιστορία ξεκίνησε το 2008, όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέλαβε τον Ολυμπιακό, κορυφώθηκε το 2010, όταν ο Σπανούλης άλλαξε στρατόπεδο, αλλά όπως λέτε όλοι, ευτυχώς, δεν έχει επηρεάσει την ομάδα. Επηρέασε σίγουρα τους οπαδούς, επηρέασε σίγουρα και αρκετούς δημοσιογράφους, αλλά πίστεψέ με, ελάχιστοι από αυτούς, γράφουν ή ασχολούνται με την Εθνική. Και σίγουρα, κανείς δεν βρισκόταν χθες το βράδυ, στα έγκατα του Pierre Mauroy, όταν μας είπες ότι «χαιρόμαστε με τις αποτυχίες σας»!

Γιάννη, αν το ματς με τη Λετονία ήταν το τελευταίο σου με την Εθνική, σε ευχαριστώ -και δημόσια- που ξαναάφησες τη γυναίκα σου με ένα μωρό 10 ημερών στην αγκαλιά και έτρεξες ξανά στο κάλεσμα της Εθνικής. Ξέρω ότι πόνεσες πολύ με την αποτυχία. Όλοι το ξέρουν... Δεν είσαι ο μόνος!

Υγ: Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, αθλητής, παράγοντας, δημοσιογράφος, φίλαθλος, οπαδός, κάφρος στον οποίο να μην είναι αρεστός ο Νίκος Ζήσης. Παλιά, υπήρχαν οι κωμικοί που υποστήριζαν ότι «παίζει με Μέσο ή με βύσμα», αλλά πλέον, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τέτοιες εμφανίσεις, μετά από 12 συνεχόμενα καλοκαίρια, ο Νίκος δεν είναι ένας ακόμα παίκτης της Εθνικής. Ο Ζήσης είναι η Εθνική!

Υγ2: Γιόνας σε ευχαριστούμε που μας ανάγκασες να κάνουμε άλλη μια κωλοτούμπα. Την είχαμε -ως μπασκετικοί- ανάγκη...

Υγ3: Νικ, Μάντζαρης, Μποχωρίδης, Σλούκας, Παππάς, Θανάσης, Ντόρσεϊ, Γιάννης, Παπανικολάου, Βλάντο, Χαραλαμπόπουλος, Παπαπέτρου, Πρίντεζης, Αγραβάνης, Μήτογλου, Κουφός, Παπαγιάννης, Μπόγρης είναι μια εξαιρετική 18άδα, πάνω στην οποία μπορεί να στηθεί η νέα Εθνική. Προφανώς, δεν είναι ακόμα για μετάλλια, αλλά μπορεί σε 2-3 χρόνια να τα διεκδικεί στα ίσια!