Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εσείς, ποιοι;

Θα μου επιτρέψετε -θέλετε δεν θέλετε- να μην ασχοληθώ με το Βέλγιο. Δικαιολογημένη η πίεση, όταν έχουμε να κερδίσουμε σε knock out από το 2009, αλλά σοβαροί να είμαστε. Αυτή η Εθνική από αυτό το -πτωχό πλην τίμιο- Βέλγιο δεν μπορεί να χάσει ποτέ σε αγώνα "do or die". Κερδίσαμε και τα καταφέραμε εύκολα και πειστικά (σε μια νίκη, που μπορεί να εξελιχθεί η μεγαλύτερη της ιστορίας μας, σύμφωνα με τον Σκουντή και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω μαζί του;) επομένως... ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση.

Ο Λαούδης έγραψε -και με σωστό σκεπτικό- ότι βαρέθηκε να ακούει για «εκδίκηση», κάθε φορά που βλέπουμε απέναντί μας την Ισπανία. Μεταξύ μας, δίκιο έχει! Χάσαμε με πανωλεθρία στον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006, χάσαμε εύκολα στους ομίλους του Eurobasket του 2007 και με «θεούς και δαίμονες» στον ημιτελικό της ίδιας διοργάνωσης, χάσαμε με 15άρα στην 1η αγωνιστική των Ολυμπιακών του 2008, χάσαμε στον ημιτελικό του Eurobasket του 2009, χάσαμε και στους «16» του 2010, στο τελευταίο ματς του Διαμαντίδη με το εθνόσημο. Πολλά «χάσαμε» μαζεμένα, τέτοια που δεν μας επιτρέπουν να λέμε «τους έχουμε», ακόμα κι αν κατεβάσουν στο παρκέ μόνο με τον Ερνανγκόμεζ και τον Αγκιλάρ...

Ξέρετε πότε κερδίσαμε για τελευταία φορά σε knock out τους Ισπανούς; Το 1995 στον προημιτελικό του Eurobasket της Αθήνας και το 1998, στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ που επίσης διοργανώθηκε στη χώρα μας. Έκτοτε «μετράμε» 6 συνεχόμενες ήττες και 1 νίκη (πρόπερσι, στο Eurobasket στη Σλοβενίας στον 2ο γύρο των ομίλων), οι τέσσερις από τις οποίες (2006, 2007, 2009, 2010) μας στέρησαν το δικαίωμα να κατακτήσουμε ή να διεκδικήσουμε έναν τίτλο!

Τα διαβάσατε; Τα θυμηθήκατε; Αγχωθήκατε στη σκέψη ότι παίζουμε με μια ομάδα που μας έχει «πελάτες» εδώ και 10 χρόνια; Κι εγώ το ίδιο! Εσείς κι εγώ και οι άλλοι δημοσιογράφοι, που βλέπαμε τον Πάου να κάνει εμφάνιση εξωγήινου με 30 πόντους και 6 τρίποντα, έχουμε δικαίωμα να «φοβόμαστε». Για την ακρίβεια, έχουμε την υποχρέωση να το «βουλώνουμε» και να κρατάμε τα προγνωστικά μας για το... κρεβάτι μας. Δεν το κάνουμε, γιατί είμαστε «αμετανόητοι και μερακλήδες», αλλά θα έπρεπε!

Ευτυχώς, στο τζάμπολ της 15ης Σεπτεμβρίου, στον προημιτελικό του Eurobasket, δεν θα παίξουν ούτε ο Καλκαβούρας κι εγώ (Σκουντής και Παπαδογιάννης, έτσι κι αλλιώς δεν θα πατούσαν παρκέ...), ούτε οι παντογνώστες σχολιαστές των social media. Θα πηδήξει ο Γκασόλ (ο «μεγαλύτερος» εν ενεργεία Ευρωπαίος, που δεν ακούει στο όνομα Ντιρκ, by the way) με τον Κουφό. Και ο Κουφός, σίγουρα δεν θα έχει άγχος!

Είναι η πρώτη φορά εδώ και... δεκαετίες, που σε έναν αγώνα Ελλάδας - Ισπανίας «χωρίς αύριο», το ματς θα κριθεί από τα «κέφια» της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει 12 παίκτες και η Ισπανία με το ζόρι 8. Βέβαια, σύμφωνα με το ρητό «ένας αλλά λέων», όταν ανάμεσα σε αυτούς τους 12 είναι ο Πάου ο Γκασόλ, τότε τα μαθηματικά -ίσως- πάνε περίπατο, αλλά και πάλι η ποσότητα είναι με το μέρος μας. Η Εθνική έχει πιο πολλές λύσεις, μεγαλύτερο βάθος σε κάθε θέση, μεγαλύτερο ταλέντο και -επιτέλους- μεγαλύτερο ταβάνι. Αν στο παρελθόν, η Ισπανία του Πάου, του Μαρκ, του Ρέγιες, του Γκαρμπαχόσα, του Ρούντι, του Ναβάρο, του Καλντερόν, του Σέρχι, του Γιουλ και του Ρούμπιο (τι παικταράδες έχουν οι κερατάδες...) «έπιανε ρυθμό», δεν είχαμε ελπίδα. Φέτος, αν η Εθνική «πιάσει το ταβάνι της», αυτή η Ισπανία θα... περάσει από κάτω.

Απλά, ρεαλιστικά και μπασκετικά οι Έλληνες παίκτες εδώ και μήνες, πριν καν αρχίσει η προετοιμασία, μιλούν για τον προημιτελικό. Καλά τα φιλικά, καλοί οι όμιλοι, καλοί οι «16», αλλά όλα κρίνονται στους «8». Αυτός ο αγώνας διαχωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία. Στο ερώτημα «ποιον θέλετε στον ημιτελικό;» η απάντηση ήταν ομόφωνη! ΤΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ! Τους θέλουμε, για να αποδείξουμε ότι δεν τους φοβόμαστε.

Ο Ζήσης, ο Σπανούλης κι ο Μπουρούσης για να μπορέσουν να... ξεχάσουν τον καταραμένο ημιτελικό του 2007.

Ο Παπανικολάου, ο Σλούκας και ο Μάντζαρης για να αποδείξουν ότι η δική τους «φουρνιά» (90άρηδες) είναι κλάσεις ανώτερη από την αντίστοιχη ιβηρική.

Ο Περπέρογλου για να ρίξει φωτοβολίδα εν' όψει της σεζόν στην Μπαρτσα.

Ο Καλάθης και ο Κουφός γιατί νιώθουν ότι μετά από τόσα χρόνια στο ΝΒΑ, αντιμετωπίζουν με άλλο τρόπο τους αγώνες με χαρακτήρα τελικού.

Ο Αντετοκούνμπο γιατί νιώθει ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στην ηλικία του!

Ο Καϊμακόγλου για να κερδίσει μια και καλή τον Σέρχι στη «μάχη« για την πιο επική γενειάδα.

Ο Κατσικάρης γιατί τους ξέρει όσο κανείς και για να έχει «δικαίωμα» ο 15χρονος γιος του να κάνει καζούρα στους συμμαθητές του στο σχολείο του στην Ισπανία, όπου μεγαλώνει τα τελευταία 9 χρόνια,

Ξέχασα τον Πρίντεζη...

Ο Πριντ είναι αυτήν τη στιγμή το καλύτερο 4άρι της Ευρώπης. Όποιον και να του φέρεις μπροστά του, είναι σαν λέει «Γεια σου! Όλα καλά φίλε μου, αλλά λέω να σου βάλω 15-20 πόντους».

Και είναι οι Ισπανοί εύκολος αντίπαλος;

Ντροπή και να το συζητάμε! Είναι μια τεράστια ομάδα, η μεγαλύτερη του 21ου αιώνα στην Ευρώπη, με έναν τεράστιο παίκτη να «τραβάει κουπί», αλλά είναι και ο ιδανικός αντίπαλος για έναν τόσο ιστορικό ημιτελικό. Κερδίζεις, «σκοτώνεις τα φαντάσματα» και πας για το μετάλλιο. Χάνεις, αποτυγχάνεις ξανά, αποχαιρετάς τους «παλιούς» και αποχαιρετάς την Εθνική όπως την ήξερες τα τελευταία 10 χρόνια. Τόσο απλά και ρεαλιστικά!

Είναι αστείο να λέμε ότι είμαστε το φαβορί, αλλά... πιο ευάλωτη Ισπανία δεν θα βρούμε ποτέ. Το 2013 στη Σλοβενία, τους κερδίσαμε, όταν οι ίδιοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση (Χωρίς Πάου, αλλά με Μαρκ, Ρούμπιο, Καλντερόν και υγιή Ρούντι) και εμείς σε χειρότερη (αντί για Καλάθη, Μάντζαρη, Αντετοκούνμπο και Κουφό είχαμε Μπράμο, Μαυροκεφαλίδη, Φώτση και Καββαδά). Ήταν η πρώτη νίκη μας σε τελικές φάσεις διεθνών διοργανώσεων μετά από 15 χρόνια!

Επιμένω! Για να γίνεις ο βασιλιάς στη ζούγκλα, δεν αρκεί να σκοτώσεις τον λαγό (Βέλγιο), αλλά πρέπει να βάλεις κάτω και το λιοντάρι. Είναι ο ιδανικότερος προημιτελικός που μπορούσαμε να παραγγείλουμε από κάθε άποψη και την άποψη αυτή συμμερίζονται και οι «αρμόδιοι». Οι παίκτες και ο προπονητής μας! Οι μοναδικές φορές στην ιστορία μας εξάλλου, που τους έχουμε κερδίσει σε knock out αγώνα ήταν σε προημιτελικούς. Του 1995 και του 1998 στο ΟΑΚΑ. Αυτό τον ίδιο προημιτελικό, τον οποίο όλοι οι παίκτες έχουν «σημαδέψει» στα ημερολόγια τους, εδώ και μήνες. Παίδες, ιδού η Ισπανία, ιδού και η πρόκριση...

«Τώρα θα αποδείξουμε τι ομάδα είμαστε», που λέει κι ο Ζήσης!

Και είμαστε καλή ομάδα ρε γαμώτο...

Υγ: Μαλάκας, αντιπαθητικός και θεατρίνος ο Ρούντι, αλλά όχι και να χαιρόμαστε που είναι τραυματίας!

Υγ2: Τα έγραψα και μου έφυγε το άγχος! Θα γράψω και αύριο μερικές χαριτωμενιές ακόμα και θα είμαι μια χαρά! Το λέω για να μην ανησυχείτε...

Υγ3: Δεν υπάρχει το «γηπεδάκι». Από άλλο ανέκδοτο!