Γιατί η Εθνική μπάσκετ είναι πιο δημοφιλής από την Εθνική ποδοσφαίρου

Γκάλοπ γίνονται πολλά για τις επερχόμενες εκλογές αλλά όχι για τις Εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου. Εκεί τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν χρειάζεται κάποια δημοσκόπηση για να αποκαλυφθεί η αγάπη του κόσμου στην ομάδα του Κατσικάρη, του Σπανούλη, του Ζήση και των υπόλοιπων παικτών, σε σχέση με την Εθνική ποδοσφαίρου, μόλις ένα χρόνο μετά την εξαιρετική της παρουσία στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Είναι τόσο διαφορετικό το συναίσθημα που δημιουργούν στην καρδιά του μέσου φιλάθλου οι δύο Εθνικές, που δεν υπάρχει καν σύγκριση.

Ο πιο σημαντικός λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι επειδή η Εθνική μπάσκετ κερδίζει, ενώ η αντίστοιχη του ποδοσφαίρου χάνει. Ο κάθε φίλαθλος στον κόσμο, αλλά πολύ περισσότερο ο Ελληνας, θέλει την ομάδα του πάντα πρώτη, πάντα καλύτερη, πάντα να νικά. Ετσι όσο στο μπάσκετ, η Ελλάδα συνεχίζει τη νικηφόρα πορεία της στο Eurobasket, δεν πρόκειται κανείς να την αμφισβητήσει.

Ο δεύτερος λόγος – που για μένα είναι πιο σημαντικός - είναι ότι αυτή η ομάδα που βλέπουμε τώρα στα γήπεδα της Κροατίας, αναβλύζει υγεία. Παίκτες ενωμένοι, με πλήρη κατανόηση του ρόλου τους στην ομάδα, με σταθερό προπονητή που πατά στη γη, με διαρκή προσπάθεια για το καλύτερο. Σαν την παλιοπαρέα από τα παιδικά χρόνια που μαζεύεται κάθε καλοκαίρι και περνά υπέροχα…

Η εικόνα αυτή είναι εντελώς διαφορετική στην Εθνική ποδοσφαίρου, όπου φυσικά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οι τελευταίες διοικήσεις της ΕΠΟ αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανες να διαχειριστούν το τεράστιο ειδικό βάρος που είχε η Εθνική μετά το Euro του 2004 κι έκαναν απανωτά και δυστυχώς καταστροφικά λάθη. Προπονητές που αλλάζουν μέσα σε μήνες, τεχνικοί διευθυντές που έρχονται και φεύγουν, ποδοσφαιριστές χωρίς διάθεση να τα δώσουν όλα και να παίξουν για το εθνόσημο που έχουν στη φανέλα.

Ο τρίτος λόγος είναι η απουσία παικτών ηγετών στην Εθνική ποδοσφαίρου. Ο φίλαθλος ταυτίζεται με πρόσωπα, πολλές φορές και περισσότερο από τις ομάδες. Ηγετικές φυσιογνωμίες που βρίσκεις εύκολα στο πρόσωπο του Σπανούλη, του Ζήση ή αν θέλετε και του Αντετοκούνμπο στην Εθνική μπάσκετ. Αντιθέτως στο ποδόσφαιρο, μετά το τέλος του Καραγκούνη και του Κατσουράνη, η θέση του παίκτη – ηγέτη, έχει μείνει ορφανή. Μόνο ο Παπασταθόπουλος μπορεί να δικαιώσει αυτό τον τίτλο, αλλά είναι εξαιρετικά μόνος σε μία ομάδα που αποτελείται από ρολίστες κι όχι ποδοσφαιριστές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να αλλάξουν τη ροή ενός αγώνα. Και κάποιοι που ενδεχομένως θα μπορούσαν να αναλάβουν το δύσκολο αυτό έργο, όπως ο Φορτούνης για παράδειγμα, είναι ακόμα αρκετά νεαροί.

Τη δημοφιλία της Εθνικής μπάσκετ ενισχύει και η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι παίκτες της. Δείχνουν όλοι πιο προσιτοί και μετρημένοι, αποφεύγουν τις ακρότητες, τους αφορισμούς και τα μεγάλα λόγια, αποδεικνύοντας ότι έχουν επίγνωση της αποστολής τους. Μοιάζουν σαν τα παιδιά της διπλανής πόρτας που θα τους κάνει εύκολα φίλους και θα τους καλέσεις σπίτι σου, να ανταλλάξετε ορισμένες κουβέντες μαζί με ένα ποτήρι μπύρα.

Δεν ισχύει το ίδιο με τους διεθνείς ποδοσφαιριστές που με τη συμπεριφορά και τα λόγια τους, κρατούν σε απόσταση το μέσο φίλαθλο, είτε ηθελημένα, είτε χωρίς να το καταλαβαίνουν επειδή είναι εγκλωβισμένοι σε ένα συγκεκριμένο στιλ συμπεριφοράς που έμαθαν από μικροί, το οποίο, όμως, μόνο συμπάθειες δεν δημιουργεί!

Όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν βέβαια, όπως είπα και πριν, βάσει των αποτελεσμάτων και κυρίως αν δείξουν οι διεθνείς του ποδοσφαίρου ότι προσπαθούν! Μπορεί ο φίλαθλος να μην έχει υπομονή, να παρασύρεται εύκολα ή ακόμα και να παραπλανάται, αλλά την προσπάθεια την αναγνωρίζει! Και την επιβραβεύει…