«Πεινασμένη» ομάδα με «χορτάτους» παίκτες

Τα φιλικά τελείωσαν, με την Εθνική να έχει απολογισμό 7 νίκες και 2 ήττες, παίζοντας σταθερά (με εξαίρεση τον αγώνα με την Ολλανδία) καλή άμυνα και -εξίσου σταθερά- προβληματική επίθεση, με μικρά ξεσπάσματα. Οι αντίπαλοί μας βέβαια, δεν ήταν της -λεγόμενης- 1ης γραμμής (εκεί συγκαταλέγονται οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Σέρβοι και ακολουθούν οι Κροάτες και υπό προϋποθέσεις οι Ιταλοί), αλλά αυτό δεν αναιρεί κάποια ασφαλή συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε.

Η Ελλάδα λοιπόν έπαιξε κατά σειρά με Βέλγιο, Βοσνία, Τουρκία, Τσεχία, Βοσνία, Ρωσία, Ολλανδία, Τουρκία και Λιθουανία σκοράροντας κατά μέσο όρο 71 πόντους, με 62,5 πόντους παθητικό. Αν εξαιρέσουμε τον 2ο αγώνα με τη Βοσνία βέβαια (83-44, απέναντι σε μια ιδιαίτερα αδύναμη ομάδα), οι μέσοι όροι μας διαμορφώνονται σε 69,5 στην επίθεση και 64,8 στην άμυνα, αριθμοί που... θυμίζουν την τόσο επιτυχημένη Εθνική του Γιαννάκη.

Η αλήθεια είναι ότι για την ώρα η Εθνική προβληματίζει με τη στατικότητά της στην επίθεση, καθώς μετά από 9 αγώνες είναι εμφανές ότι η ομάδα αναζητά συνεργασίες, ενώ τα συστήματα του Κατσικάρη δεν έχουν αφομοιωθεί στο σύνολό τους. Αν εξαιρέσουμε τον Αντετοκούνμπο που θυμίζει πραγματικό καθαρόαιμο σε άμυνα και επίθεση, τον Ζήση που ήταν ο πιο σταθερός στην προετοιμασία, τον Πρίντεζη που ήταν καλύτερος από αγώνα σε αγώνα και τον Μπουρούση που παίζει με τρομερή όρεξη (και την απαραίτητη/αγαπημένη «μπουρουσική» γκρίνια), οι υπόλοιποι, για την ώρα, μοιάζουν να παίζουν «σβηστοί», γεγονός που μας κοστίζει κυρίως σε παραγωγικότητα, εύκολα καλάθια, αλλά και τις -απαραίτητες σε κάθε μεγάλη διοργάνωση- προσωπικές φάσεις.

Υπέρβαση; Last Year!

Συζητώντας αυτές τις μέρες με άλλους «Μασόνους», καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Φέτος, δεν χρειάζεται να κάνουμε «υπέρβαση» για να κερδίσουμε κανέναν αντίπαλο. Στα βράδια που η Ελλάδα είναι καλή, μπορεί να κερδίσει τους πάντες, χωρίς να χρειαστούν... λαγοί από το καπέλο. Είναι τέτοια η πληρότητα, οι «παραστάσεις των παικτών και το ειδικό βάρος της 12άδας, που στην καλή μας μέρα θεωρώ ότι είμαστε φαβορί -πάντα στα χαρτιά- σε κάθε πιθανή «διασταύρωση».

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν η «μηχανή δεν τραβάει». Πώς θα αντιδράσουμε όταν δεν μπαίνουν τα σουτ, όταν ο Αντετοκούνμπο δεν βρίσκει ανοιχτό γήπεδο, όταν μας περιορίσουν το pick n' roll και τις συνεργασίες στη ρακέτα; Όταν «σφίξουν τα γάλατα» λοιπόν, η Ελλάδα μετά από χρόνια θα ξαναστηριχτεί στην πατροπαράδοτη, περίφημη, βαρετή, στα όρια του φάουλ... αμυνάρα της. Φέτος, είμαστε σκληροί! Για την ακρίβεια, έχουμε χρόνια να παρουσιάσουμε μια πραγματικά και ουσιαστικά σκληρή ομάδα, με παίκτες που παίζουν επιθετική άμυνα, κυνηγούν τις φάσεις πάνω από το καλάθι, ξέρουν πότε θα κάνουν το «σωστό φάουλ» που θα κόψει τον αιφνιδιασμό ή και τον τσαμπουκά των αντιπάλων και όταν χρειαστεί, θα... ανταλλάξουμε και μερικά «γαλλικά», από αυτά που είναι απαραίτητα στα knock out παιχνίδια.

Σε μια διοργάνωση 15 ημερών και 9 -ελπίζω- αγώνων, δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για μεγάλες εκπλήξεις, ούτε για κάτι πρωτοποριακό που θα εμφανίσουμε ξαφνικά και θα «χαζέψει» τους αντιπάλους. Ο Κατσικάρης -σωστά κατά τη γνώμη μου- επέλεξε τους 12 που νιώθει ότι μπορεί να εμπιστευτεί περισσότερο αποφεύγοντας τις εκπλήξεις, σωστά ξεκαθάρισε από νωρίς την τελική 12άδα για να απαλλάξει από το άγχος όσους δεν «πατούσαν καλά» στην προετοιμασία και δείχνει ότι θα πορευτεί με ένα κορμό 8-9 παικτών, με τον Μάντζαρη, τον Καϊμακόγλου και τον Περπέρογλου να έχουν συγκεκριμένους, αλλά εξαιρετικά σημαντικούς ρόλους. Δεν αποκλείεται μάλιστα, να είναι το δικό τους «καλό 10λεπτο» που θα κάνει τη διαφορά στους κρίσιμους αγώνες.

«Μη χάσουμε την ευκαιρία μας...»

Ας πάμε 10 χρόνια πίσω όμως... Η ομάδα που κατεβάσαμε στο Eurobasket του 2005 και στο Μουντομπάσκετ του 2006 ήταν καλύτερη της ιστορίας μας: Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης, Ζήσης, Χατζηβρέττας, Κακιούζης, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Παπαδόπουλος και Μπουρούσης/Σχορτσανίτης (εναλλάξ). Είχαν ένα σημαντικό κοινό τότε οι παίκτες μας. Με μεγαλύτερο τον Κακιούζη (1976) και μικρότερο τον Βασιλόπουλο (1984), ήταν 2 γενιές παικτών που ακόμα δεν είχαν κατακτήσει τίποτα, δεν είχαν βγάλει πολλά λεφτά, δεν είχαν οικογένειες, δεν είχαν όνομα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ήταν καλοί παίκτες που απείχαν ένα... μπαμ από το να γίνουν μεγάλοι παίκτες. Και στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα κατάφεραν.

Έβλεπα χθες στον Παπαλουκά, τον Τσαρτσαρή και τον Ντικούδη παρέα με τους «παλιούς», τον Μπουρούση, τον Σπανούλη και τον Ζήση και σκεφτόμουν τι έχουν... περάσει μαζί αυτά τα παιδιά. Κατέκτησαν -στην κυριολεξία- τα πάντα, πανηγύρισαν ξανά και ξανά υπέγραψαν τεράστια συμβόλαια, απέκτησαν οικογένειες και παιδιά. Το ελληνικό μπάσκετ ήταν πολύ τυχερό, γιατί όλα αυτά τα πέτυχαν μαζί. Σχεδόν ταυτόχρονα...

Το 2005, λίγες ώρες μετά τον τελικό με τη Γερμανία, η ΕΟΚ και οι χορηγοί είχαν οργανώσει μια ωραία βραδιά στο Intercontinental, ξενοδοχείο της Εθνικής. Η τηλεόραση έπαιζε -νομίζω- Mega, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια κάρτα με τα συμβόλαια της 12άδας. Αν εξαιρέσουμε τον Λάζαρο και τον Φώτση, όλοι έπαιρναν τότε λιγότερα από 500,000 τον χρόνο. Μάλιστα, ο Χατζηβρέττας και ο Διαμαντίδης «πείραζαν» τον Λάζο ως «πλούσιο» και... απαίτησαν να πληρώσει μόνος τους τα μπουζούκια που θα ακολουθούσαν λίγο αργότερα στο Βελιγράδι. Τα παιδία παίζει δηλαδή, με την επισήμανση ότι 1-2 χρόνια μετά, από την 12άδα του Eurobasket της Μαδρίτης, ο μοναδικός μη εκατομμυριούχος ήταν ο Πελεκάνος, που αντικατέστησε τελευταία στιγμή τον Φώτση.

Ταυτόχρονα, το καλοκαίρι του 2005, κάτοχοι Euroleague ήταν μόνο ο Φώτσης (2000) και ο Παπαδόπουλος (2002). Στην πορεία, κατέκτησαν από τρεις ο Διαμαντίδης, ο Τσαρσαρής και ο Σπανούλης, άλλες δύο ο Φώτσης, δύο ο Θοδωρής και ο Χατζηβρέττας, άλλη μία ο Λάζος, μία ο Ζήσης, ο Ντικούδης, ο Βασιλόπουλος και ο Μπουρούσης και έμεινε μόνο ο αρχηγός, ο Κακιούζης, με 2 συμμετοχές Final 4, αλλά χωρίς τίτλο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί, η μεγάλη δύναμη εκείνης της μαγικής φουρνιάς ήταν ότι «μεγάλωσαν» όλοι μαζί! Μετά τις σφαλιάρες στο τουρνουά στην Ιταλία, μαζεύτηκαν στα αποδυτήρια και είπαν μέσες άκρες: Μαλάκες, είμαστε καλοί παίκτες και μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι παίκτες. Μη χάσουμε την ευκαιρία». Δεν την έχασαν!

(Η φωτογραφία αυτή είναι πριν τον 1ο αγώνα της διοργάνωσης με τη Γαλλία. Είχαμε να κάνουμε «επιτυχία» κοντά 7 χρόνια. Άγχος και... πείνα)

Περί «πείνας»...

Ας επιστρέψουμε στο σήμερα όμως. Από τη 12άδα του Eurobasket, οι μοναδικοί που δεν έχουν κατακτήσει Euroleague είναι οι δύο που θα ήταν... αδύνατο να τα έχουν καταφέρει, καθώς παίζουν από το ξεκίνημα της καριέρας τους στο ΝΒΑ. Με εξαίρεση τον Αντετοκούνμπο και τον Κουφό λοιπόν, οι υπόλοιποι 10 έχουν πάνω από τα... τζάκια τους, αθροιστικά: 17 τίτλους Euroleague. Βάζω στοίχημα (και το κερδίζω για πλάκα) ότι καμία άλλη ομάδα δεν ξεπερνάει τους 10 ευρωπαϊκούς τίτλους! Ναι ναι, ξέρω ότι οι «άλλοι» παίζουν στο ΝΒΑ, αλλά πιστέψτε με τα λεπτά που παίρνει, για παράδειγμα, ο -πολύτιμος- Εβάν Φουρνιέ στους Μάτζικ, σε μια ομάδα που ήταν 13η στην Ανατολή, δεν συγκρίνονται με την πίεση που έχει μάθει να διαχειρίζεται ο Σλούκας στον Ολυμπιακό...

Έχουμε λοιπόν, μια ομάδα με 10 κατόχους Euroleague, με 4 NBAers (που θα γίνουν 3 του χρόνου με τον επαναπατρισμό του Καλάθη), με έναν παίκτη που σε ένα δυο χρόνια -γερός να είναι- θα παίζει στο All Star Game και με 11 παίκτες που έχουν υπογράψει στην καριέρα τους συμβόλαια -πολύ- μεγαλύτερα του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Και εκεί έγκειται η περιβόητη «πείνα», που είναι το «Α και το Ω» σε τέτοιες διοργανώσεις.

Η Εθνική είναι «πεινασμένη» για επιτυχία μετά το 2009, όταν σε 6 χρόνια «μετρήσαμε» ένα χρυσό (2005), ένα ασημένιο (2006), ένα χάλκινο (2009), μια 4η θέση (2007) και δύο 5ες θέσεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2004, 2008), αλλά οι παίκτες μας είναι «χορτάτοι». Προφανώς, αρκετοί από αυτούς δεν έχουν φτάσει ακόμα στο peak της καριέρας τους, αλλά οι περισσότεροι (με εξαίρεση τον 21χρονο Αντετοκούνμπο) νιώθουν ότι έχουν ελάχιστα να αποδείξουν και... έχουν δίκιο!

Πιστεύω ότι εκεί είναι και το κλειδί σε όλη τη διοργάνωση. Να τους πείσει ο Ζήσης (αυτός είναι ο πνευματικός ηγέτης της Εθνικής) ότι οι συλλογικοί τίτλοι είναι το «ζην», αλλά οι εθνικοί τίτλοι είναι το «ευ ζην», όπως εύστοχα είχε πει κάποτε ο Παναγιώτης Φασούλας, εξηγώντας τι σημαίνει «Εθνική Ελλάδας». Να τους κάνει να καταλάβουν ότι ο ίδιος, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης και ο Παπαλουκάς που έγιναν χθες και προχθές δεκτοί με ενθουσιασμό στα αποδυτήρια, αλλά και ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης, ο Χατζηβρέττας, ο Κακιούζης, ο Βασιλόπουλος, ο Λάζος κι ο Σόφο, είδαν την καριέρα τους (και όλο το ελληνικό μπάσκετ μαζί) να απογειώνεται τα καλοκαίρια του 2005 και του 2006, όταν η Εθνική των 00s' ξεπέρασε σε κατορθώματα την παρέα των 80s'.

Αυτή η «πείνα« είναι που κάνει τον Ζήση να συνεχίζει για 12ο συνεχόμενο καλοκαίρι στα γαλανόλευκα, που κάνει τον Μπουρούση να παίζει έχοντας σπάσει και ραγίσει τα μισά του κόκαλα, που κάνει τον Σπανούλη να φωνάζει παρών κι ας ξέρει ότι θα φτάσει Ιανουάριος μέχρι να βρει ρυθμό με τον Ολυμπιακό. Αυτή η «πείνα» θα κάνει τον Καϊμακόγλου να αποδεχτεί τον ρόλο του και κάνει τη διαφορά ως 12ος, θα κάνει τον Μάντζαρη να «κλειδώσει» τους αντίπαλους guard, που παραδοσιακά μας «σκοτώνουν» και τον Σλούκα να... σουτάρει και να πασάρει πιο γρήγορα από τη σκιά του στα 15-20 λεπτά που θα παίζει σε κάθε ματς κι ας θέλει να είναι περισσότερο στο παρκέ.

Με αυτήν την «πείνα» πρέπει οι «παλιοί» να «πιπιλίσουν» το μυαλό του Καλάθη και του Κουφού, που δεν μεγάλωσαν με τα θαύματα του Γκάλη και του Γιαννάκη και -φυσιολογικά- δεν ανατριχιάζουν όταν ακούν το "Final Countdown". Aυτή η «πείνα» θα είναι «οδηγός» για τον Περπέρογλου όταν θα πάρει τα μεγάλα σουτ, ως ο παίκτης με το πιο... κρύο αίμα στην ομάδα και για τον Πρίντεζη, ώστε να κάνει το πρώτο του «μεγάλο» τουρνουά με την Εθνική.

Για το τέλος άφησα τα δυο πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα... Ο Αντετοκούνμπο, επειδή έχει πεινάσει στην κυριολεξία στη ζωή του, την έχει την μπασκετική «πείνα». Αυτό που πρέπει να αποκτήσει, είναι "know how" στη διαχείρισή της, καθώς άλλο τα φιλικά προετοιμασίας, άλλο οι Μπακς που ακόμα δεν παίζουν με το «πρέπει» και άλλο το Eurobasket, εκεί όπου όλοι -στην κυριολεξία- όσοι τον αντιμετωπίσουν θέλουν να αποδείξουν ότι... δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Όσο για τον Παπανικολάου; Ομολογώ ότι δεν με αγχώνει ότι δεν έχει βρει ρυθμό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απραξία και ο Παπ είναι μεταξύ πάγκου και εξέδρας εδώ και 6 μήνες. Αυτό που με προβληματίζει μαζί του είναι ότι στεναχωριέται. Όπως στεναχωριόταν και ο Ντικούδης μέχρι τον αγώνα με τους Ρώσους στο Βελιγράδι. Όπως στεναχωριόταν ο Παπαλουκάς, που δεν του έβγαινε τίποτα, μέχρι να δει απέναντί του τους «φίλους» του από την ΤΣΣΚΑ στον προημιτελικό. Ο Δήμος και ο Τεό, μετέτρεψαν τη στεναχώρια σε πείσμα έβαλαν 11 και 23 πόντους αντίστοιχα στους Ρώσους και όλα βρήκαν το δρόμο τους. Όταν ο Πανανικολάου βρει τους «δικούς του» Ρώσους, η Εθνική θα αλλάξει επίπεδο...

Yγ: Ο Σπανούλης έχει ήδη κλείσει τα 33, ενώ ο Αντετοκούνμπο δεν έχει καν σβήσει 21 κεράκια. Στην Εθνική φέτος συνυπάρχουν 3 γενιές και αυτό κάνει το ουσιαστικό «δέσιμο» ανάμεσα στους παίκτες ακόμα πιο δύσκολο. Θα χρειαστεί να μάθουν οι «παλιοί» 2k και να αρχίσουν οι «νέοι» να συζητάνε για πάνες και baby sitter. Δύσκολο μεν, απαραίτητο δε!

Υγ2: Κατά τη διάρκεια του Ακρόπολις «παρήλασαν» αρκετοί μπασκετάνθρωποι από τα επίσημα του ΟΑΚΑ, με πρώτο τον Γιαννάκη και... ψηλότερους τον Ρεντζιά, τον Τσαρτσαρή, τον Ντικούδη και τον Παπαλουκά. Την ίδια ώρα που οι τέσσερίς τους στριμώχνονταν στις μπλε καρέκλες, στον πάγκο της Λιθουανίας έστεκε επιβλητική η φιγούρα του Αρβίντας Σαμπόνις, που έχει αναλάβει χρέη... Προέδρου στη λιθουανική Ομοσπονδία. Τον ίδιο ρόλο, έχει και ένας ακόμα πρώην Σοβιετικός, ο Αντρέι Κιριλένκο, που είναι πρόεδρος της ρωσικής Ομοσπονδίας. Παρεμφερείς ρόλους είχαν ο Μποντιρόγκα, ο Τάρλατς και ο Τομάσεβιτς στη Σερβία. Καταλαβαίνετε πού το πάω; Το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει την πολυτέλεια να κρατάει μακριά του ανθρώπους όπως ο Ρεντζιάς, ο Τσαρτσαρής, ο Παπαλουκάς ή ο Ζήσης, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Κακιούζης σε λίγα χρόνια!

Εκτός όλων των άλλων, έχουν και ένα ακόμα πλεονέκτημα. Κανείς ποτέ δεν θα τους κατηγορήσει ότι το έκαναν «για τα λεφτά ή για τη δόξα». Αν βλέπατε πόσα αυτόγραφα υπέγραψαν ο Τσαρτς και ο Τεό την Παρασκευή, θα καταλαβαίνατε...

Υγ3: Στα 9 φιλικά σουτάραμε συνολικά με 26,6% από το τρίποντο, ποσοστό σχεδόν... καταστροφικό. Από την άλλη, ακόμα και στις μεγαλύτερες επιτυχίες και με εξαίρεση τον ημιτελικό της Σαϊτάμα με την Αμερική (44%), σε κανένα τουρνουά δεν πλησιάσαμε καν το 35%. Το ανησυχητικό κατά τη γνώμη μου, είναι ότι σε 4 από τους αγώνες αυτούς «χάσαμε» τη μάχη των ριμπάουντ. Ομάδα με παίζει επιθετική άμυνα και διαθέτει -μεταξύ άλλων- Κουφό, Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου και Καλάθη δεν νοείται να πετάει «σκουπίδια»

Yγ4: Πρέπει να γίνει... νόμος του κράτους ότι στο Ακρόπολις οι διαιτητές θα μας σφυρίζουν ανάποδα. Δεν βοηθάει κανέναν να παίρνουμε όλες τις αμφισβητούμενες. Το αντίθετο!

Υγ5 και τελευταίο: Μου αρέσει που φέτος, αν και έχουμε τέτοιο ρόστερ, θα ανεβούμε «υποψιασμένοι» και προβληματισμένοι στο αεροπλάνο για Ζάγκρεμπ. Ο στόχος δεν αλλάζει (βάθρο), ούτε οι προσδοκίες. Αυτό που αλλάζει είναι η ψυχολογία της ομάδας. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, από το να «πέφτεις από τα σύννεφα» κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά. Τώρα πάμε με το μαχαίρι στα δόντια!