Το πρώτο 10λεπτο για τους φιλάθλους, τα άλλα τρία για τον Κατσικάρη

Αν είσαι φίλαθλος που σ' αρέσει το μπάσκετ έχεις κάθε λόγο να κολλήσεις στο πρώτο 10λεπτο του φιλικού της Εθνικής με την Τουρκία. Αν πάλι είσαι προπονητής τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να διαγράψεις την α' περίοδο και να κρατήσεις τις άλλες τρεις. Κι επειδή ο Κατσικάρης ξέρει καλά τα κατατόπια έχει ήδη διαγράψει το «όλα μέσα» του πρώτου 10λεπτου και δουλεύει ήδη στο μυαλό του τα όσα καλά ή άσχημα είδε στα επόμενα 30 λεπτά του παιχνιδιού.

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα παρουσιάστηκε διπρόσωπη, αλλά είναι δεδομένο πως κέρδισε πολλά περισσότερα από το θεωρητικά κακό διάστημα σε σχέση με το εκπληκτικό πρώτο 10λεπτο. Οταν ακούς τον Κατσικάρη να σου λέει «η εικόνα του πρώτου 10λεπτου δεν ήταν αντιπροσωπευτική», όταν διαβάζεις το σχόλιο του Κώστα Τσαρτσαρή στο facebook πως «τέτοια ματς χτίζουν τις ομάδες. Με ξύλο και αστοχία...», τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικά βλέπει ένας φίλαθλος συγκριτικά μ' έναν παίκτη ή προπονητή έναν αγώνα μπάσκετ.

Είναι δεδομένο πως ακόμη κι αυτή η Εθνική με το αστείρευτο επιθετικό ταλέντο θα πρέπει να παίξει άμυνα για να πάει μπροστά. Οσους και να μπορεί να βάλει, τα μεγάλα ματς θα κριθούν στο πόσα θα φάει κι επομένως ο Κατσικάρης είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος από το γεγονός ότι η Εθνική δέχτηκε μόλις 39 πόντους σε 30 λεπτά. Οι 19 της α' περιόδου ήταν κακό σημάδι, έστω κι αν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είχε βάλει 29 στην επίθεση.

Η Τουρκία δεν είναι ομάδα που θεωρητικά θα διεκδικήσει μετάλλιο, αλλά έδωσε την ευκαιρία στην Εθνική να προετοιμαστεί σε συνθήκες Ευρωμπάσκετ. Εριξε το ξύλο της, πίεσε με διάφορους τρόπους στην άμυνα, είχε πολλές απαντήσεις στις σκέψεις του Κατσικάρη, δημιούργησε τις συνθήκες και την πίεση ενός επίσημου παιχνιδιού, επομένως η Ελλάδα είχε μόνο να κερδίσει από το συγκεκριμένο φιλικό.

Τα συμπεράσματα που μπορεί να προκύπτουν είναι τα εξής:

1.Ο Αντετοκούνμπο προορίζεται περισσότερο για «3» και λιγότερο για «4». Είναι αλήθεια πως έχει τεράστιο αβαντάζ σε σχέση με τους αντιπάλους του, μπορεί να υστερεί σε κάποια χαρακτηριστικά που έχει ένας κλασικός σμολ φόργουορντ (π.χ. το σουτ), αλλά είναι τόσο αθλητικός που ό,τι χάνει το κερδίζει με το άλμα, την ταχύτητα και τα μακριά του άκρα.

2. Οταν ο Κατσικάρης άλλαξε ολόκληρη την πεντάδα, τότε χάθηκε και η χημεία στο παρκέ. Φυσιολογικό εν μέρει, αλλά είναι η απόδειξη πως χρειάζεται ακόμη δουλειά στο κομμάτι των συνεργασιών και του ρυθμού.

3. Η άμυνα ίσως είναι το μόνο σταθερό κομμάτι της Εθνικής στα φιλικά παιχνίδια κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η Ελλάδα έχει το ταλέντο για να βάλει στην επίθεση, αλλά αποδεικνύει πως έχει την ικανότητα να ανταποκριθεί στα κλειστά σκορ και τη δύναμη. Υπάρχουν ενδεχομένως ματς που θα πάνε ψηλά, αλλά τα περισσότερα θα είναι σαν κι αυτό που δώσαμε με την Τουρκία.

4. Σουτέρ δεν είχαμε, ούτε θα ανακαλύψουμε στο Ευρωμπάσκετ, το ξέρουμε και το ξέρουν και οι αντίπαλοι. Είναι δεδομένο ότι η Εθνική θα χρειαστεί πάρα πολύ το επιθετικό ριμπάουντ, τις δεύτερες και τις τρίτες επιθέσεις για να καλύψει τη χασούρα στα ματς που τα σουτ θα βρίσκουν σίδερο. Ο Αντετοκούνμπο θα είναι «κλειδί» σ' αυτό το ρόλο και είναι πολλές οι φορές που θα τον δούμε να ίπταται από την περιφέρεια για να αρπάξει την μπάλα πάνω από το καλάθι του αντιπάλου.

Αν έτσι βρούμε το αντίδοτο στην αστοχία έχει καλώς, αν όχι, τότε θα υπάρξει πρόβλημα που θα μας κάνει πιο ευάλωτους ακόμη και στην άμυνα. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να μιζεριάζουμε για το 3/20 τρίποντα, απλούστατα γιατί ξέρουμε ότι μπορεί να ξανασυμβεί στο μέλλον, καθώς δεν έχουμε τους παίκτες που θα εξασφαλίσουν το μακρινό σουτ.

ΥΓ: Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Τζόρτζεβιτς θα κάνει ομάδα τον Παναθηναϊκό, αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε με τις δηλώσεις και την προσωπικότητά του. Η πρώτη του αντίδραση μετά την κλήρωση του Κυπέλλου Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με τις κλασικές δηλώσεις προπονητών που συνηθίζουν να λένε κλισέ ατάκες τύπου «δύσκολο παιχνίδι, είναι νωρίς ακόμη κλπ».

Ο Σέρβος είπε την ατάκα που θέλουν να γράψουν οι δημοσιογράφοι, αυτή που θέλουν να διαβάσουν οι φίλαθλοι, αυτό που τέλος πάντων ισχύει. Αν θέλεις να είσαι ο καλύτερος θα πρέπει να νικήσεις τους καλύτερους και δεν παίζει κανέναν ρόλο αν θα τους συναντήσεις στην αρχή ή το τέλος.

Η φετινή αναμέτρηση των «αιωνίων» δεν θα έχει καμία σχέση με την περσινή, όχι επειδή γίνεται σε διαφορετική έδρα, αλλά επειδή έχει μια άλλη πιο βασική διαφορά. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, με τον ίδιο στόχο, άρα με τον ίδιο βαθμό πίεσης. Τα περσινά περί ελληνοποίησης που έδιναν δικαιολογημένο άλλοθι στον Παναθηναϊκό ανήκουν στο παρελθόν, άρα και η ψυχολογική αντιμετώπιση του αγώνα θα είναι εντελώς διαφορετική από τις δύο ομάδες.