Δεν με νοιάζει το χρυσό, με νοιάζει που έμαθαν το Final Countdown

Το μπάσκετ δεν είναι ένα άθλημα σαν όλα τα άλλα στην Ελλάδα, με εξαίρεση ίσως το πόλο. Εχει ένα δικό του σύστημα αξιών, μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων, μια κουλτούρα που πολλές φορές δεν ταιριάζει με τη νοοτροπία του οπαδού, αλλά του φιλάθλου. Το μπάσκετ στην Ελλάδα δεν «φτιάχτηκε» από τις ομάδες, φτιάχτηκε από την Εθνική κι αυτή είναι η βασική διαφορά που έχουν οι μπασκετάνθρωποι από τους παράγοντες, αθλητές των υπολοίπων αθλημάτων.

Το μπάσκετ δεν καθιερώθηκε από τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, καθιερώθηκε πρώτα από την Εθνική, μετά από τον Αρη και πήγε βήμα - βήμα στις ομάδες. Οι κλασικοί μπασκετάνθρωποι βάζουν πρώτα και πάνω απ' όλα την Εθνική, όχι γιατί απαραίτητα πιστεύουν ότι μπορεί κάθε χρόνο να πετύχει, αλλά επειδή αγάπησαν το μπάσκετ μέσα από τη γαλανόλευκη κι όχι μέσα από τις φανέλες, ανεξαρτήτως χρωμάτων.

Το ποδόσφαιρο για παράδειγμα δεν έγινε συνείδηση του Ελληνα από την επιτυχία του 2004, ούτε άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά του. Το ποδόσφαιρο δημιουργήθηκε με τον ανάποδο - σε σχέση με το μπάσκετ - τρόπο. Πρώτα οι ομάδες και μετά η Εθνική. Το κοινό του ποδοσφαίρου ήταν τεράστιο στην Ελλάδα, πριν καν ο Ρεχάγκελ και τα παιδιά του ανέβουν στην κορυφή της Ευρώπης, επομένως η ώθηση από την επιτυχία του 2004 ήταν σαφώς μικρότερη από την αντίστοιχη του 1987.

Ακουγα για παράδειγμα τον Λημνιάτη να μιλάει στον Ιωάννου, μετά το τέλος του τελικού, και σκεφτόμουν από πόσες και ποιες θέσεις έχει περάσει μέχρι να φτάσει στην προσωπική δικαίωση. Και δεν είναι όλα επαγγελματικές επιλογές για κάποιους, είναι μεράκι, είναι «γουστάρω», είναι «αγαπώ» αυτό που κάνω και οι περισσότεροι άνθρωποι που περιτριγυρίζουν το μπάσκετ και τις εθνικές ομάδες πρώτα και πάνω απ' όλα λατρεύουν το άθλημα μέσα από το δρόμο που τους άνοιξε το '87 η Εθνική μπάσκετ.

Για όλους αυτούς, η Εθνική δεν είναι «υποχρέωση» με την κλισέ έννοια που το λένε συνήθως οι αθλητές στις προετοιμασίες, είναι τα παιδικά χρόνια της αθώοτητάς τους, είναι η ανάγκη τους να πουν ένα «ευχαριστώ» για το γεγονός ότι μεγαλούργησαν ή επιβίωσαν μέσα από τις επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ. Σαν να ήσασταν παιδάκι, να σας έκαναν ένα σωρό δώρα κι όσο μεγαλώνατε να προσπαθούσατε να ανταποδώσετε το καλό που σας έκαναν.

Για τους κλασικούς μπασκετάνθρωπους, αυτούς που δουλεύουν όλα αυτά τα χρόνια στα θεμέλια του ελληνικού μπάσκετ και οι περισσότεροι τους θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες, το μετάλλιο δεν λέει απολύτως τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι πρόσθεσαν έναν ακόμη κρίκο στη συνέχεια του ελληνικού μπάσκετ και των Εθνικών ομάδων.

Βλέποντας τον Φασούλα να κρατάει αγκαλιά τον Μουράτο μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, την ώρα των δηλώσεων, σκεφτόμουν πως ο «μικρός» ούτε σαν... ιδέα δεν έχει προλάβει την «αράχνη». Ενδεχομένως να μην ξέρει καλά - καλά το μέγεθος του Φασούλα και τα όσα έχει προσφέρει. Κι όμως, αυτή η αγκαλιά τους, η παρουσία του Φασούλα, του Ρεντζιά, του Καλαϊτζή, το μήνυμα του Ζήση, τα συγχαρητήρια του Γκάλη κλπ, είναι αυτή η αλυσίδα των εθνικών ομάδων που δεν θα κοπεί όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τις Εθνικές ομάδες.

Η επιτυχία με την αποτυχία απέχουν πολύ λίγο, αλλά η αγάπη μένει και η αγάπη είναι αυτή που τρέφει όλα αυτά τα χρόνια το οικοδόμημα του μπάσκετ, με τα όποια λάθη, παραλείψεις, αναχρονιστικές μεθόδους μπορεί να έχει η Ομοσπονδία ή κάποιοι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια πορεύονται στις εθνικές.

Για μένα λοιπόν το σημαντικότερο από την επιτυχία του Βόλου δεν είναι η κατάκτηση του μεταλλίου, είναι το γεγονός ότι και αυτά τα παιδιά έμαθαν τη σημασία του «Final Countdown». Εμαθαν γιατί συγκινούνται οι μπασκετάνθρωποι όταν το ακούν 30 χρόνια τώρα, έμαθαν γιατί παίζεται ακόμη στα μεγάφωνα των γηπέδων όταν μπαίνει και βγαίνει η Εθνική, έμαθαν γιατί αυτοί οι... τρελοί της ΕΟΚ και οι προπονητές τους θέλουν να το ακουν ξανά και ξανά και δεν το βαριούνται ποτέ!

Και από την στιγμή που το μαθαίνουν, το ζουν και το διασκεδάζουν είναι δεδομένο ότι θα το διαδώσουν με τα χρόνια στους επόμενους...