Το υψηλό ρίσκο του «Σάλε» και η ανάγκη για περιφερειακό

Η σερβική παροικία μεγαλώνει στον Παναθηναϊκό με τον Τζόρτζεβιτς να κάνει την μεγάλη έκπληξη με τον Κούζμιτς

Οπως φάνηκε από τις εξελίξεις ο «Σάλε» εφάρμοσε το plan B που είχε στο μυαλό του μπροστά στον κίνδυνο να χάσει κι άλλο χρόνο και να πάει στο plan C. Αφού δεν βρέθηκε άκρη με τους Τάιους και Λάσμε είπε «αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι» και κάνοντας προφανώς εκπτώσεις στα χαρακτηριστικά που αναζητούσε «άναψε» το πράσινο φως για την απόκτηση του Κούζμιτς.

Ο Σέρβος δεν έχει σχέση με τους δύο πρώτους στόχους του Παναθηναϊκού και δεν αναφέρομαι σε επίπεδο ποιότητας, αλλά στα βασικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Αλλωστε για την ποιότητά είναι αστείο να κάνουμε εκτιμήσεις και να βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, όταν το κριτήριο είναι το NBDL που δεν πιάνεται (ειδικά αν μιλάμε για υψηλό επίπεδο στην Ευρωλίγκα) και τα 16 παιχνίδια στους Ουόριορς με ένα πόντο κι ένα ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Αλλωστε και οι πρωταθλητές του ΝΒΑ δεν του πρόσφεραν συμβόλαιο για να τους λύσει προβλήματα, αλλά για να επενδύσουν στο ύψος και τα προσόντα του, ελπίζοντας κάποια στιγμή να τους βγει.

Ο Κούζμιτς είναι ένα ελαφρύ «5άρι» συγκριτικά με το ύψος και τη σωματοδομή του, με μεγάλα άκρα και καλή τοποθέτηση στο ριμπάουντ. Είναι ένας παίκτης με γρήγορα πόδια που μπορεί να προστεύσει την άμυνα από το πικ εντ ρολ του αντιπάλου, χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια και κατά περίσταση μπορεί να σουτάρει από τα 4-4,5 μέτρα.

Ψάχνει το παιχνίδι με πλάτη , αλλά προτιμά να τελειώνει τις φάσεις με «χουκ» είτε από τη δεξιά είτε από την αριστερή πλευρά. Είναι σαφώς πιο ελαφρύς από τον Ραντούλιτσα, αλλά βεβαίως δεν είναι ο εκρηκτικός ψηλός που συζητούσαμε επί ένα μήνα και ο οποίος θα έδινε στον Παναθηναϊκό το παιχνίδι πάνω από το στεφάνι και θα μετέτρεπε σε καρφώματα τα πικ εντ ρολ με τον Διαμαντίδη και τον Καλάθη.

Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια θα παρουσιαστεί με τρεις ψηλούς άνω των 213 εκατοστών. Θυμάμαι πως η τελευταία φορά που είχε ανοίξει μια τέτοια κουβέντα ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος συζητούσε με τον Παναγιώτη Φασούλα και ονειρευόταν δίδυμο με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς! Εκείνο το σενάριο είχε «κοπεί» από τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, άσχετα αν πολλοί εκτιμούν ακόμη και σήμερα πως αυτή η άρνηση ενδεχομένως να άλλαξε και την ιστορία εκείνα τα χρόνια.

Η κίνηση του Τζόρτζεβιτς έχει μπασκετική λογική, αλλά έχει και το ανάλογο ρίσκο. Φτιάχνει μια φροντ λάιν που θα μοιάζει με... ναρκοπέδιο για τον αντίπαλο με τις όποιες αντίστοιχες αδυναμίες θα προκύψουν, όταν απέναντί του θα έχει ταχύτερους και πιο εκρηκτικούς ψηλούς. Είναι αυτό που λέμε «κάτι θα πάρεις, κάτι θα δώσεις» και μένει να δούμε, αν ο «Σάλε» θα καταφέρει μ' αυτή την επιλογή να πάρει περισσότερα απ' όσα θα δώσει στον αντίπαλο.

Είναι επίσης βέβαιο πως ο Παναθηναϊκός έχει δημιουργήσει πλέον μια τετράδα απ' αυτές που λέμε «από την παραγωγή στην κατανάλωση». Για να αξιοποιηθούν ψηλοί σαν τον Ραντούλιτσα και τον Κούζμιτς, χρειάζονται ποιοτικοί γκαρντ που πρώτα θα δημιουργούν και μετά θα εκτελούν κι αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει το ιδανικότερο δίδυμο γι αυτή τη δουλειά. Με Καλάθη και Διαμαντίδη, οι δύο Σέρβοι έχουν τη χρυσή ευκαιρία να γίνουν... μάγκες, αρκεί κ να συγχρονιστούν και να αξιοποιήσουν τις τελικές πάσες που θα έχουν στα χέρια τους.

Πλέον ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν ακόμη γκαρντ, ειδικά όσο θα λείπει ο Νίκος Παππάς. Δεν μιλάω απαραίτητα για παίκτη του ενός εκατομμυρίου, αλλά για έναν αξιόπιστο περιφερειακό στις θέσεις «2» και «1» που θα μοιραστεί το χρόνο με τους Διαμαντίδη, Καλάθη, Πάβλοβιτς, Μποχωρίδη και ταυτόχρονα θα απειλεί με το μακρινό σουτ. Πέραν του δεδομένου ότι κάθε ομάδα χρειάζεται το «σιγουράκι» από την περιφέρεια, η ανάγκη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από την στιγμή πόυ η φροντ λάιν των «πράσινων» θα βαρύνει, οι άμυνες θα κλείσουν και το περιφερειακό σουτ θα είναι ακόμη πιο αναγκαίο...