Οι παίκτες και οι συμπαίκτες! (pics)

Το τονίζω από την αρχή, όχι γιατί τάχα η υπόθεση θα πάσχει, αλλά επειδή δεν έχει καμιά απολύτως σημασία: άρχισα να ρίχνω τις πρώτες πενιές αυτού του κειμένου πριν από την έναρξη του μικρού τελικού ανάμεσα στην Εθνική ομάδα και στην Τουρκία και μολονότι ήλπιζα να βάλω τελεία και παύλα προτού ολοκληρωθεί, ώστε να μην υποκύψω σε κανέναν πειρασμό, δεν τα κατάφερα!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά στον πρόλογο μου; Διότι καλά και άγια είναι τα μετάλλια, αλλά μεγαλύτερη αξία έχει το μέταλλο μιας ομάδας και κυρίως των παικτών που την απαρτίζουν: μολονότι αναφέρομαι σε ένα ομαδικό άθλημα, προκρίνω το ατομικό στοιχείο διότι αυτά τα δώδεκα παιδιά αξιολογούνται αυτή τη στιγμή ως σύνολο, αλλά στο μέλλον θα κρίνονται κατά μόνας...

Θυμάμαι μια σοφή κουβέντα που άκουσα για πρώτη φορά το 1982 σε ένα σεμινάριο προπονητών στον Αγιο Κοσμά ως κοινό... ανακοινωθέν του Φαίδωνα Ματθαίου, του Ορέστη Αγγελίδη, του Θεόδωρου Ροδόπουλου και του Κώστα Αναστασάτου που εδικαιούντο κόλας να ομιλούν, διότι είχαν οδηγήσει ανά ζεύγη, τις Εθνικές ομάδες Εφήβων και Παίδων στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1970 στο Καλλιμάρμαρο και του 1975 στο γήπεδο του Σπόρτιγκ.

Είχαν λοιπόν συνομολογήσει και οι τέσσερις ότι στις εθνικές ομάδες παίδων, εφήβων και δεν συμμαζεύεται, σημασία δεν έχουν τόσο τα μετάλλια, όσο οι παίκτες με προοπτική, που μπορούν να αναδειχθούν μέσα από μια επιτυχία ή ακόμη και μέσα από μια αποτυχία!

Μπορώ να απαριθμήσω πολλές περιπτώσεις παικτών, που ενώ ως παίδες ή ως έφηβοι οργίαζαν και κρίθηκαν χαρισματικοί και πολλά υποσχόμενοι, εντέλει δεν κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες και να κάνουν μεγάλη καριέρα ως ενήλικες.

Στον αντίποδα μπορώ επίσης να επικαλεσθώ παίκτες που είτε δεν έπαιξαν ποτέ στις μικρές εθνικές ομάδες, είτε πέρασαν και δεν ακούμπησαν από δαύτες, ωστόσο εξελίχθηκαν θεαματικά όταν μεγάλωσαν. Μόνο και μόνο οι περιπτώσεις του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά και του Τσαρτσαρή φτάνουν και περισσεύουν για να διατρανώσουν αυτή την αντίθεση και συνάμα να επιβεβαιώσουν ότι οι παίκτες δεν κρίνονται με βάση το παρελθόν τους, αλλά με κριτήριο το παρόν και με κατεύθυνση το μέλλον τους...

Επιμένω επίσης στην άποψη ότι οι παίκτες πρέπει να κρίνονται ως άτομα και όχι ως μέλη του ιδίου γκρουπ, διότι κανείς δεν γνωρίζει εάν, πότε, ποιοι, πού και πώς θα ξανασυναντηθούν οι χθεσινοί παίδες, σημερινοί έφηβοι και αυριανοί νέοι: σε τρία τέσσερα χρόνια από τώρα κάποιοι από αυτούς θα έχουν προαχθεί σε μέλη της εθνικής ομάδας των ανδρών και θα πρωταγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο, κάποιοι θα συνεχίζουν με αξιοπρέπεια την καριέρα τους και κάποιοι μπορεί να τα 'χουν παρατήσει, μη ανεχόμενοι τη στασιμότητα τους...

Στην προκειμένη περίπτωση η ονοματολογία δεν ωφελεί, παρ' όλα αυτά υπάρχουν κάμποσες περιπτώσεις που ιντριγκάρουν και προβοκάρουν...

Για παράδειγμα, έπραξε καλώς ή κακώς ο Παπαγιάννης που άφησε το “high school” και μια περίοπτη θέση στο ντραφτ για να γίνει το “πειραματόζωο” (sic) στη διακηρυγμένη επιθυμία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να ανανεωθεί και να εξελληνισθεί ο Παναθηναϊκός;

• Θα αξιωθεί ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος να είναι αυτός που (όπως προέβλεψε και δήλωσε ο εργοδότης του) ως αρχηγός θα οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο θρόνο της Ευρωλίγκας σε πέντε χρόνια από τώρα;

• Θα βαδίσει ο Τάιλερ Ντόρσι στα χνάρια του Κουφού και του Καλάθη ως ο επόμενος Ελληνοαμερικανός που θα παίξει στο ΝΒΑ;

• Θα καταφέρει ο Δημήτρης Σταμάτης να απορρίψει τις ενστάσεις που διατυπώνονται για το ύψος και τον ατομισμό του;

• Θα εξελιχθεί τόσο πολύ ο Μιχάλης Λούντζης ώστε να επιβεβαιώσει σε βάθος χρόνου τον πρόωρο και ασήκωτο για τους νεανικούς ώμους του χαρακτηρισμό του ως “υβρίδιον του Διαμαντίδη;”

Θα μπορούσα και ίσως θα έπρεπε-για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους παίκτες-να διατυπώσω μια ερώτηση που βάζει υπαρξιακά ζητήματα για καθέναν εξ αυτών, αλλά σταματώ εδώ, για λόγους οικονομίας του έπους, όπως έλεγε κι ένας φιλόλογος μου στο γυμνάσιο και επιστρέφω στην κουβέντα για τα μετάλλια...

Είναι όντως καλά και άγια τα μετάλλια, που καθίστανται κιόλας περιζήτητα από κάθε Εθνική ομοσπονδία, η οποία μέσω αυτών αισθάνεται ότι επιβραβεύεται το αναπτυξιακό πρόγραμμα της και δικαιολογούνται οι δαπάνες της, πολλώ δε μάλλον, όταν φιλοξενεί αυτές τις διοργανώσεις, όπως -καλή ώρα η ΕΟΚ...

Παρεμπιπτόντως και σε πείσμα της οικονομικής στενότητας η Ελληνική Ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια φροντίζει να διοργανώνει το ένα μετά το άλλο, τα μεγάλα τουρνουά πότε στη Ρόδο, πότε στον Πύργο, πότε στο Ηράκλειο, πότε (οσονούπω) στον Βόλο και πάει λέγοντας...

Μιας και το 'φερε η κουβέντα σε αυτή την υπόθεση, για κάθε θετική σκέψη που δημιουργείται και μπορεί να μας εμφορεί όλους, θα υπάρχει και μια ταυτόχρονη κακοτροπιά: την προπερασμένη εβδομάδα ήταν το ...ξεκατίνιασμα για τον λανθασμένο υπολογισμό της διαφοράς που χρειαζόταν η Εθνική γυναικών στον αγώνα του Ευρωμπάσκετ με το Μαυροβούνιο, ενώ από χθες το βράδυ -λόγω της ήττας από τους Αμερικανούς- τίθεται το ερώτημα, για ποιο λόγο δεν προνοήσαμε και δεν φροντίσαμε να τοποθετηθεί η Εθνική εφήβων στην απέναντι πλευρά του Bracket και να μην τους συναντήσει πριν από τον τελικό;

Προφανώς αυτό το ερώτημα είναι σοβαρό,σε αντίθεση με εκείνο που βάζει στο τραπέζι το γιατί δεν καθίσαμε να χάσουμε επίτηδες από τους Σέρβους ώστε να αποφύγουμε τους Αμερικανούς .Εν τη αφελεία μου εξακολουθώ να πιστεύω ότι τέτοια διλήμματα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε τίθενται είναι ψευδεπίγραφα και αδικούν τα αθλητικά οικοσυστήματα που έχουν παράδοση και συνέχεια, όπως το δικό μας και επ' αυτού έχουν τοποθετηθεί στο παρελθόν πολλοί και διάφοροι, που είναι κιόλας αρμοδιότεροι και εγκυρότεροι εμού.

Δεν ξέρω εάν τα παιδιά που κατακτούν ένα μετάλλιο σε διοργανώσεις αυτού του επιπέδου, παίρνουν ακόμη bonus για την εισαγωγή τους στις Ανώτατες Σχολές, αλλά, διάβολε, δεν χάλασε κιόλας ο κόσμος, εάν μείνουμε κάτω από ένα βάθρο σήμερα, αλλά εισπράξουμε στο μέλλον-και μάλιστα μετά τόκων- αυτή την αστοχία...

Σε αυτή την υπόθεση ασφαλώς υπάρχουν και παρενέργειες, που είναι επιβλαβείς, όπως, επί παραδείγματι, συμβαίνει με παίκτες οι οποίοι για ωφελιμιστικούς και κοντόφθαλμους λόγους χρησιμοποιούνται σε άλλες θέσεις από εκείνες στις οποίες μπορούν (και πρέπει) να καθιερωθούν για να ανοίξουν τον ορίζοντα τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι ούτε το παρελθόν, ούτε το πρόσκαιρο παρόν, αλλά το μέλλον και πώς θα το διαχειριστούμε: υπό ποιο πρίσμα, με ποια πολιτική, με ποιον άξονα που θα επιτρέψει στους μπασκετικούς νεοσσούς μας να έχουν ομαλή εξέλιξη, να προοδεύσουν ως άτομα και να σπρώξουν προς τα πάνω τις ομάδες τους (επί συλλογικού και εθνικού επιπε΄δου0 στο μέλλον...

Ολοκληρώνοντας αυτό το κείμενο κι ενώ η Εθνική ηττήθηκε από την Τουρκία και κατατάχθηκε τέταρτη, θέλω να βάλω έναν αισιόδοξο τόνο στην υπόθεση και γι' αυτό επικαλούμαι λόγο και εικόνες. Ο λόγος είναι η δήλωση που έκανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης πριν από την εκάστοτε αναχώρηση της Εθνικής ανδρών για να παίξει στο Ευρωμπάσκετ, στο Μουντομπάσκετ και στο Ολυμπιακό Τουρνουά, επισημαίνοντας ότι “πρέπει να γυρίσουμε πιο φίλοι απ' ότι ήμασταν προτού φύγουμε” και κόλλαγε στην παγιωμένη φιλοσοφία του ότι “περισσότερο από καλούς παίκτες, θέλω να έχουμε καλούς συμπαίκτες”...

Εδώ λοιπόν έρχονται οι εικόνες, που συνοδεύουν κιόλας αυτό το κείμενο και λειτουργούν προς επίρρωσιν των λόγων...

Δεν έχει καμιά σημασία ποιοι παίκτες έπεσαν στο παρκέ και ποιοι έσπευσαν να τους ανασηκώσουν, αλλά επέλεξα επίτηδες δυο φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο ίδιο γήπεδο (Δυο Αοράκια), με διαφορά ενός χρόνου: η μία είναι από το Ευρωμπάσκετ κάτω των 20 ετών, που διεξήχθη πέρυσι στο Ηράκλειο της Κρήτης και η άλλη από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 19 ετών, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα και αμφότερες κατατείνουν στο ίδιο συμπέρασμα...

Οι καλοί παίκτες οφείλουν πρωτίστως να είναι καλοί και αγαπημένοι συμπαίκτες, όσο για τα υπόλοιπα (μετάλλια κοκ) αυτά θα τα βρει η υπηρεσία στο μέλλον...

Το επόμενο κλικ στην αλληλουχία των συγκεκριμένων εικόνων είναι αυτό το οποίο συνέβαινε πέρυσι στα ενδότερα της εθνικής ανδρών και φαντάζομαι πως με τη λογική της συνήθειας που έγινε λατρεία θα επαναλαμβάνεται και εφέτος, καθ' οδόν προς το Ζάγκρεμπ και τη Λιλ: κάθε φορά που οι παίκτες έμπαιναν στο γήπεδο για προπόνηση και μόλις την ολοκλήρωναν χειροκροτούσαν δυνατά και φώναζαν “Ελλάς”.

Τι σήμαιναν αυτά τα παλαμάκια που μάλιστα καθιερώθηκαν αυθόρμητα; Το πρώτο χειροκρότημα αποσκοπούσε στο να αντλήσουν οι παίκτες δύναμη, αποφασιστικότητα και πάθος για να προπονηθούν εντατικά, ενώ το δεύτερο σήμαινε ότι δούλεψαν σωστά και θα γύριζαν ευχαριστημένοι στο ξενοδοχείο...

• ΥΓ: Ευχάριστες οι εικόνες, δυσάρεστος ο επίλογος του κειμένου που είναι αφιερωμένος στη μνήμη ενός υπέροχου ανθρώπου που περισσότερο από διοικητικός παράγων και διαπρεπής νομικός, υπήρξε ένας αυθεντικός ευπατρίδης του μπάσκετ. Μέσα από αυτό το υστερόγραφο, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον αείμνηστο πλέον Παντελή Δέδε για όλα όσα (από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι λίαν προσφάτως) μας έμαθε και για τους διεθνείς ορίζοντες που άνοιξε σε όλους μας, σε μια εποχή κατά την οποία ήμασταν ακόμη εσωστρεφείς , ξενοφοβικοί και ανήμποροι να συντονιστούμε με το παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι...