Αν ήμουν ο Διαμαντίδης...

Ξεκινάω από μια απαραίτητη διευκρίνιση. Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν είμαι αντικειμενικός! Μου είναι εξαιρετικά συμπαθής εντός και εκτός παρκέ, ενώ εκτιμώ τον τρόπο που έχει επιλέξει να κινείται εδώ και 15 σχεδόν χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ! Και μπορεί να έγινε -ευτυχώς- λίγο πιο εξωστρεφής με τα χρόνια, αλλά παραμένει ο ίδιος άνθρωπος που παίζει πολύ, μιλάει λίγο και βάζει πάντα το «εμείς» πάνω από το «εγώ».

Τον Δεκέμβριο του 2002, τον είδα να έχει 11 ασίστ και 11 ριμπάουντ κόντρα στον Άρη (ματσάρα, με καλάθι του Γκαγκαλούδη στο τέλος για το «διπλό» με 75-77) γύρισα και είπα στον κολλητό μου με τον οποίο βλέπαμε μαζί το ματς. «Τι παικτάρα είναι αυτός ρε...», με τον Νίκο, πάντα συγκρατημένο σε οτιδήποτε ΔΕΝ αφορά τον Άρη, να λέει γελώντας: «Καλός είναι μωρέ, αλλά σουτάρει χειρότερα κι από σένα».

Μέσα πέσαμε... Ένα χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 2003, και πάλι παρέα με τον Νίκο (τη χρονιά που Άρης και Ηρακλής «μοιράζονταν» το Ιβανώφειο, λόγω ανακατασκευής του Παλέ) τον «χαζέψαμε» να «γράφει» 28 πόντους, με 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και 11 κερδισμένα φάουλ σε 40 λεπτά, με τον Ηρακλή να κερδίζει στην παράταση τον Άρη με 100-99. «Ρε μαλάκα, αυτός ο κερατάς έμαθε και να σουτάρει», είπα στον «τίμιο» Νίκο, που μετά τον αγώνα φώναξε στον Διαμαντίδη: «Δημήτρη, έλα στον Άρη αγόρι μου». Το πίστευα κι εγώ ότι θα έρθει στον Άρη και θα (ξανά)αλλάξει την ιστορία του «Αυτοκράτορα», αλλά τελικά ο ντροπαλός και αμίλητος guard από την Καστοριά, που το μεσημέρι του αγώνα έκανε μόνος του βόλτες στην Τσιμισκή, -σχεδόν- άγνωστος μεταξύ αγνώστων, πήγε στον Παναθηναϊκό και έφτασε πιο ψηλά απ' όσο πιστεύαμε κι εγώ και ο Νίκος, ακόμα και ο ίδιος ο Διαμαντίδης.

Σχεδόν 12 χρόνια μετά, στην ταυτότητα του Διαμαντίδη, γράφει: 35 ετών, 9 Πρωταθλημάτων, 9 Κυπέλλων, 3 Eυρωπαϊκών, 1 Χρυσού σε Eurobasket, 1 Ασημένιου σε Μουντομπάσκετ, 4 συμμετοχών στην καλύτερη 5άδα της Euroleague, 6 βραβείων «Καλύτερου Αμυντικού» στην Euroleague, 1 ΜVP της σεζόν και 2 MVP του Final 4. Επίσης, είναι ο παίκτης με τις περισσότερες ασίστ (1146), τα περισσότερα κλεψίματα (414), τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής (7,415), το μεγαλύτερο rating (3,538) στην ιστορία της Euroleague και παράλληλα είναι 2ος πίσω από τον Ναβάρο στη λίστα με τους περισσότερους αγώνες (252), 4ος στα κερδισμένα φάουλ (925), 5ος στα τρίποντα (340, με ποσοστό καριέρας 38%), 6ος στις βολές (592 με ποσοστό καριέρας 80%) 11ος στα ριμπάουντ (908), 16ος στα μπλοκ (112), όντας ο μόνος guard στην 20άδα.

Ξέρω ότι τα νούμερα είναι κουραστικά, αλλά στην περίπτωση του Διαμαντίδη είναι... εξωπραγματικά. Ο Διαμαντίδης δεν είναι ένας ακόμα «μεγάλος» παίκτης της Euroleague. Ο Διαμαντίδης είναι η Euroleague!!!

Ο «Μήτσος» λοιπόν, έχει κλείσει τα 35, είναι παντρεμένος τη Βερίνα, έχουν ήδη τη μικρή Μελίνα που σε λίγες μέρες -με το καλό- θα αποκτήσει και έναν αδελφό, για να ολοκληρωθεί την ευτυχία της οικογένειας Διαμαντίδη. Δεν τα κατάφερε κι άσχημα...

Παράλληλα, εκτός από τους τίτλους, εκτός από την καθολική αναγνώριση σε Ελλάδα και Ευρώπη, εκτός από τη λατρεία από τους φίλους και τον σεβασμό από τους «εχθρούς», έχει (χάρη στο ταλέντο του και -προφανώς- την οικογένεια Γιαννακόπουλου) και μερικά εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα για να ζήσει άνετα ο ίδιος και τα εγγόνια του!

Τι του λείπει;

Για να δικαιολογήσω τον τίτλο του κειμένου, αν ήμουν ο Διαμαντίδης, θα μου έλειπε μόνο ένα πράγμα. Να κατακτήσω μία ακόμα Euroleague! Θα μου έλειπε και... κάτι ακόμα, αλλά θα αναφερθώ σχετικά λίγο αργότερα, οπότε, κάντε υπομονή!

Ένας 4ος ευρωπαϊκός τίτλος λοιπόν. Ένα Final 4, σαν αυτό στο οποίο έφτασε το 2012, στο «κύκνειο άσμα» της εποχής Ομπράντοβιτς, μια ακόμα ευκαιρία, να πάρει το 4ο και να γίνει μύθος. «Μα είναι ήδη μύθος, ρε φίλε», θα πείτε και θα έχετε δίκιο, αλλά αν ρωτήσετε τον Διαμαντίδη, τον Τσαρτσαρή, τον Μπατίστ και τον Ζοτς, ποιον αγώνα θα ήθελαν να ξαναπαίξουν από την καριέρα τους στον Παναθηναϊκό, η... ομόφωνη απάντηση, θα ήταν «τον ημιτελικό του 2012, με την ΤΣΣΚΑ». Για τους πολύ μεγάλους παίκτες, μια κατηγορία στην οποία ανήκει -και... προεδρεύει- ο Διαμαντίδης, αυτό που μετράει, από ένα σημείο και μετά, είναι η αναγνώριση και το ελληνικό πρωτάθλημα δεν δίνει πλέον αναγνώριση, όταν έχει ήδη 18 (9+9) τέτοια τρόπαια στην ντουλάπα σου.

Αυτό που σου δίνει και αναγνώριση, μεγαλώνει το μύθο σου και γιγαντώνει την κληρονομιά σου είναι ΜΟΝΟ οι ευρωπαϊκοί τίτλοι και ο Διαμαντίδης θέλει όσο τίποτα μια ακόμα ευκαιρία να παίξει μπάσκετ στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει τρία κύπελλα Euroleague πάνω από το τζάκι του και αν ήμουν στη θέση του, θα συνέχιζα να παίζω ΜΟΝΟ για το 4ο.

Οι 5+1 «εποχές» του ευρωπαϊκού μπάσκετ

To ευρωπαϊκό μπάσκετ του 21ου αιώνα χωρίζεται σε 5 «εποχές. Η «εποχή Ντέγιαν» (2000-03: 3 τίτλοι, 1 τελικός), η «εποχή Σάρας» (2003-2005: 3 τίτλοι), η «εποχή Τεό» (2005-2008: 2 τίτλοι, 1 τελικός), η «εποχή Μήτσου» (2007-2011: 3 τίτλοι) και η «εποχή Kill Bill» (2012-2015: 2 τίτλοι, 1 τελικός). Για να είμαι σωστός, υπάρχει και η «εποχή Ναβάρο», που κρατάει από το 2000 ως σήμερα, με τον «ΛαΜπόμπα» να καταρρίπτει κάθε ρεκόρ διαχρονικότητας στην ελίτ...

Η διαφορά του Διαμαντίδη με όλους αυτούς τους παικταράδες είναι μία, αλλά είναι πολύ ουσιαστική. Ο Διαμαντίδης, με απαρχή τη σεζόν 2004-05, μετρά 11 συνεχόμενες σεζόν στις οποίες είναι ο σημαντικότερος παίκτης, ο 1ος σε λεπτά συμμετοχής, ο 1ος σε ασίστ και -για να το πούμε απλά- το «Α και το Ω» μιας ομάδας που κάθε χρόνο έχει minimum απαιτήσεις να κατακτά το "double" και να πηγαίνει στο Final 4.

Σε 11 σεζόν, ο Διαμαντίδης έχει 9 τρόπαια σε 11 τελικούς Πρωταθλήματος και 9 Κύπελλα σε 11 τελικούς Κυπέλλου στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα έχει 3 τίτλους σε 5 Final 4 στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια, διεκδίκησε 33 τίτλους, κατέκτησε τους 21, έφτασε «κοντά» σε 27 (τέσσερις χαμένοι ελληνικοί τίτλοι στον τελικό + δύο Final 4) και έμεινε «νωρίς» μακριά από το «κυνήγι» μόνο 6 φορές στην Euroleague.

Ο Διαμαντίδης όμως είναι 35, έχει παίξει περισσότερα λεπτά από οποιονδήποτε άλλο παίκτη στην ιστορία της διοργάνωσης, δεν έχει την «πολυτέλεια» να ξεκουράζεται ούτε καν στα «εύκολα» ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ εδώ και 11 σεζόν, είτε είχε συμπαίκτες Σπανούλη, Σάρας και Νίκολας, είτε Νέλσον, Σλότερ και Μποχωρίδη, ξέρει ότι χωρίς αυτόν ο Παναθηναϊκός είναι «άλλη ομάδα». Πρόκειται για ένα αδιανόητο σωματικό και ψυχολογικό βάρος, το οποίο «σηκώνει» επί μονίμου βάσης ο ίδιος άνθρωπος!

Ας δούμε τι έκαναν στην ίδια ηλικία οι άλλοι 5 μυθικοί guards της σύγχρονης ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο Μποντιρόγκα, στα 35 του, είχε ήδη γράψει τους τίτλους τέλους της τεράστιας καριέρας του.

Ο Παπαλουκάς, στα 35 του, έπαιζε στη Μακάμπι, όπου είχε συμπληρωματικό ρόλο με 3 πόντους και 1,5 ασίστ σε 9 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Ο Γιασικεβίτσιους, στα 35 του, έπαιζε στον Παναθηναϊκό, πραγματοποιώντας μια σπουδαία σεζόν, με 7 πόντους και 2,5 ασίστ σε 15 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα, όντας 2ο (ίσως και 3ο) βιολί σε σχέση με το πρώτο πέρασμά του από τους «πράσινους» και έχοντας δίπλα του παίκτες όπως ο Διαμαντίδης και Καλάθης που είχαν την «κύρια ευθύνη» της οργάνωσης της ομάδας. Επίσης, είχε προπονητή τον Ζοτς, που έκρυβε τις αδυναμίες του και «κέρδιζε» την μπασκετική ευφυΐα του Λιθουανού.

Ο Ναβάρο, στα 35 του, έχει 10 πόντους μέσο όρο, σε -μόλις- 17 αναμετρήσεις στη σεζόν σε 22 λεπτά ανά αγώνα.

Ο Διαμαντίδης φέτος έπαιξε -και ξεκίνησε βασικός- σε 27 αγώνες, «γράφοντας» 8 πόντους και 6 ασίστ μέσο όρο σε 27 λεπτά ανά αγώνα.

Ο Σπανούλης είναι ακόμα 32 ετών και 10 μηνών. Γερός να είναι ο Kill Bill και θα επανέλθω να «μετρήσω» τα στατιστικά του σε 2 χρόνια!

Παρατηρείτε κάτι... περίεργο στα στατιστικά του Διαμαντίδη σε σχέση με τους «φίλους» του; Είναι ο μόνος που σε αυτήν την ηλικία παίζει τόσο πολύ, έχει τόσο σημαντικό ρόλο και παράλληλα έχει τόσο μέτριο supporting cast στην ομάδα του. Η περίπτωση του Σάρας είναι και η πλέον ενδεικτική! Έπαψε να είναι ο «σολίστας», έπαψε και η ομάδα του να τα περιμένει όλα από αυτόν και ήταν εκπληκτικός στον ρόλο του. Τόσο ο Λιθουανός, όσο και ο Ναβάρο, δεν φημίζονται για τις αμυντικές τους ικανότητες, σε αντίθεση με τον Διαμαντίδη, που μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματικός όσο παλιά στο "man to man", αλλά παραμένει μακράν ο κορυφαίος παίκτης σε «βοήθειες» στην Ευρώπη.

Περί προδοσίας...

Ο Διαμαντίδης πλέον δεν αντέχει και θα ήταν παράλογο να αντέχει μετά από τόσα «χιλιόμετρα» στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή. Αν ήμουν ο Διαμαντίδης λοιπόν, θα ένιωθα... προδομένος!

Προδομένος, γιατί πλέον δεν γίνεται να εξαρτώνται όλα από εμένα.

Προδομένος, γιατί μετά από 8 σεζόν με τον ίδιο προπονητή (και τι προπονητή), έχω συνεργαστεί με τέσσερις τεχνικούς (Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος) σε 3 χρόνια.

Προδομένος, γιατί ενώ ο Παναθηναϊκός κατάφερε (και ήταν μεγάλη επιτυχία) να δημιουργήσει πολύ γρήγορα έναν δυνατό κορμό (με Ούκιτς, Παππά, Μπράμο, Γιάνκοβιτς, Μασιούλις, Γκιστ, Φώτση, Λάσμε, Μαυροκεφαλίδη) η ομάδα «διαλύθηκε» μέσα σε ένα καλοκαίρι.

Προδομένος, γιατί ο Κίτσεν, ο Άρμστονγκ, ο Γκουίν, ο Πινγκ, ο Ράιτ (Τζούλιαν), ο Νέλσον, ο Ράιτ (Ζακ), ο Μόργκαν δεν μπορούν να έχουν θέση στον Παναθηναϊκό.

Προδομένος, γιατί οι στόχοι της ομάδας αλλάζουν από μήνα σε μήνα.

Προδομένος, γιατί έμεινα όταν όλοι -εκτός του Τσαρτσαρή- έφυγαν και είχα «χρέος» να το κάνω απέναντι στην ομάδα και στους Γιαννακοπουλαίους, αλλά δεν μπορώ μόνος μου να σηκώνω το βάρος της πιο βαριάς φανέλας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Προδομένος, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν εμπνέει τον σεβασμό που έχω συνηθίσει στην Ευρώπη.

Προδομένος, γιατί τα χρόνια περνάνε και η κούραση πλέον φαίνεται στις κινήσεις μου.

Προδομένος, γιατί ποτέ δεν είχα τόσα νεύρα στο παιχνίδι μου, γεγονός που επηρεάζει το καθαρό μυαλό μου.

Προδομένος , γιατί μοιάζει αδύνατο με αυτήν την ομάδα, με αυτό το ρόστερ, με αυτήν τη νοοτροπία να κατακτήσω την 4η Euroleague.

Προδομένος, γιατί θέλω να τελειώσω την καριέρα μου γελώντας και όχι φωνάζοντας σε διαιτητές και συμπαίκτες (δικαίως ή και αδίκως).

Αν ήμουν ο Διαμαντίδης

Με βάση ότι οι οικονομικές συνθήκες -λογικά- άλλαξαν, με βάση ότι ο Παναθηναϊκός πιθανότατα δεν μπορεί να του προσφέρει το ρεαλιστικό «όνειρο» ενός ακόμα Final 4, με βάση ότι ο Διαμαντίδης των 35 λεπτών ανήκει -φυσιολογικά- στο παρελθόν και με βάση ότι σε αντίθεση με Ναβάρο και Γιασικεβίτσιους, οι «πράσινοι» δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν τους παίκτες εκείνους, που θα «κρύβουν» τις αδυναμίες του και θα τονίζουν την ευφυΐα του, αν ήμουν λοιπόν ο Διαμαντίδης, θα ανακοίνωνα ότι η καριέρα μου τελειώνει μετά... τον τελικό του Eurobasket του 2015, που θα είναι η τελευταία ανάμνηση με σορτσάκι!

Προφανώς, δεν είμαι ο Διαμαντίδης (μάλλον το ξέρατε αυτό), αλλά θεωρώ ότι στα 35, δεν υπάρχει πιο ονειρεμένο φινάλε για τον «μεγαλύτερο» εν ενεργεία παίκτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ (και 2ο «μεγαλύτερο» παίκτη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ), από το να «πει αντίο» φορώντας τη φανέλα της Επίσημης Αγαπημένης.

Εξάλλου, ήταν το δικό του τρίποντο, με αυτήν την ίδια φανέλα πριν 10 χρόνια, που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Όταν ο Διαμαντίδης σταμάτησε από την Εθνική το 2010, είπε -και ήταν αλήθεια- ότι το κορμί του δεν αντέχει αυτήν τη συνεχή καταπόνηση. Αν όντως αποφασίσει να βάλει φέτος τέλος στην καριέρα του, το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι... υπομονή για ένα δίμηνο ακόμα, καθώς δεν θα τον περιμένει ακόμα μία κοπιαστική σεζόν 9 μηνών.

Ο Ζιντάν το έκανε και επέστρεψε στην Εθνική Γαλλίας για ένα τελευταίο "encore" στο Μουντιάλ του 2006 και οδήγησε τη Γαλλία ως τον τελικό. Ο Μήτσος δεν είναι Ζιντάν, αλλά το συγκεκριμένο σενάριο μοιάζει «ονειρικό». Κι αν χάσουμε στον τελικό, όπως οι «Τρικολόρ» από την Ιταλία, χαλάλι του...

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε σταματήσει φέτος, είτε συνεχίσει, είτε πάρει τη μεγάλη απόφαση επιστροφής στην Εθνική, είτε μείνει πιστός σε όσα δήλωσε το 2010 (και επειδή είναι σοβαρός άνθρωπος, ουδέποτε «έπαιξε» με τα «ναι μεν, αλλά» έκτοτε), ο Διαμαντίδης όταν αποφασίσει να «κρεμάσει τη φανέλα» θα το κάνει ως ένας από τους 10-15 «μεγαλύτερους» Ευρωπαίους όλων των εποχών!

Υγ: Για να προλάβω τις «αντιδράσεις». Δεν έχω ιδέα ή «πληροφόρηση» για το αν ο Διαμαντίδης συνεχίσει ή σταματήσει! Βλέποντας τον όμως στους τελικούς, σκέφτηκα ότι αυτή η εικόνα -τόσο του ίδιου, όσο και της ομάδας του- δεν ταιριάζει στα εξωπραγματικά κατορθώματά του. Παράλληλα, είναι στενάχωρο και άδικο για έναν άνθρωπο που δεν έχει πουλήσει ποτέ «οπαδιλίκι», να αντιμετωπίζεται από -αρκετούς- «ουδέτερους» ως «ο Διαμαντίδης του Παναθηναϊκού», λες και δεν έχει προσφέρει τα μέγιστα στην Επίσημη Αγαπημένη. Πιστεύω ότι αν έπαιρνε την απόφαση για να γυρίσει στην Εθνική και τελειώσει την καριέρα του με το εθνόσημο, θα αποθεωνόταν ακόμα και από τον πιο... άρρωστο Ολυμπιακό.

Όχι ότι έχει ανάγκη ο ίδιος. Περισσότερο το έχει ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ, που δεν αντέχει να βλέπει αυτήν την παρανοϊκή κόντρα να «καταστρέφει» αργά αλλά σταθερά το μοναδικό συνεπές «εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν»...

Υγ2: Ο 3ος τελικός τελείωνε, το πανηγύρι στο ΣΕΦ είχε αρχίσει, ο Ολυμπιακός «σκούπιζε» για πρώτη φορά στην ιστορία του τον Παναθηναϊκό και ο Διαμαντίδης με τα δευτερόλεπτα να κυλούν ξεκινάει και συγχαίρει έναν έναν τους παίκτες του Ολυμπιακού για το δίκαιο πρωτάθλημα που κατέκτησαν. Αυτήν τη νοοτροπία έχει και είχε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Αυτήν τη νοοτροπία πρέπει να έχει και η ομάδα του!