Το θράσος του Μποχωρίδη και η φαρέτρα που γεμίζει με όπλα

Αν είναι σε κάθε ματς ο Παναθηναϊκός να προσθέτει έναν παίκτη στο rotation, τότε ο Μανωλόπουλος θα παρακαλούσε να έχει καμια δεκαριά παιχνίδια ακόμη μέχρι να φτάσει η ώρα των τελικών.

Κέρδισε σταδιακά τη βελτίωση του Νέλσον, επιβεβαιώνει σε κάθε παιχνίδι την άνοδο του Μαυροκεφαλίδη, είδε τώρα τον Μποχωρίδη να σουτάρει με θράσος από τα 6,75μ, στα επόμενα με τον ΠΑΟΚ χρειάζεται ένα... ξεπέταγμα από Μπλουμς, Κούπερ και Μόργκαν για να αισθανθεί πως έχει 10 ετοιμοπόλεμους παίκτες.

Σίγουρα η προσέγγιση αυτή έχει αρκετή δόση υπερβολή, αλλά έχω την αίσθηση πως το μεγάλο κέρδος στις νίκες επί του ΠΑΟΚ δεν είναι ο τρόπος που επιτυγχάνονται, αλλά με ποιους επιτυγχάνονται.

Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που το τελευταίο διάστημα είχε απομείνει με 7-8 παίκτες στο rotation, με τον Ιβάνοβιτς να ψάχνει στην άκρη του πάγκου για να βγάλει άσο από το μανίκι και να... ξεγελάσει τον αντίπαλο. Ηταν σαφές πως με τόσο κλειστό rotation ήταν αδύνατον να βγει η τελική φάση της Α1 και η επιλογή του «δώσε ευκαιρίες» αποτελούσε μονόδρομος για τον Μανωλόπουλο.

Το ζητούμενο πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι οι παίκτες να αισθάνονται την εμπιστοσύνη του προπονητή, να νιώθουν απαραίτητοι στην ομάδα και να κάνουν ένα καλό παιχνίδι για να πιστέψουν στον εαυτό τους. Αυτό λοιπόν συμβαίνει διαδοχικά με τους... ξεχασμένους επί Ιβάνοβιτς, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να προσθέτει όπλα στη φαρέτρα του και να προετοιμάζεται με πιο ασφαλή τρόπο για την σειρά των τελικών.

Από την εικόνα του δεύτερου ημιτελικού δεν γίναμε σοφότεροι. Ο Παναθηναϊκός έχει αυτό το πεντάλεπτο που μπορεί να κάνει τη διαφορά, ο ΠΑΟΚ φαίνεται πως έχει αγγίξει το ταβάνι του και δεν είναι σε θέση να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός και στα 40 λεπτά του ματς. Κρατάει μόνο τις επιστροφές που έκανε στο ματς, ότι κατάφερε δηλαδή να γυρίσει από το -15, αλλά κι αυτό δεν μπορεί να είναι αρκετό για να κάνει την υπέρβαση.

Ο Μποχωρίδης πρώτα ανταμοίβεται για το γεγονός ότι πήρε τα δύσκολα σουτ και μετά για το το γεγονός ότι ευστόχησε. Δεν είναι ο καλύτερος σουτέρ του κόσμου, το ξέρει ο ίδιος, το ξέρουν και οι αντίπαλοί του, αλλά τα ελεύθερα σουτ οφείλει να τα πάρει, ακόμη κι αν η μπάλα ζυγίζει περισσότερο από το κανονικό. Ευστόχησε σε τρία διαδοχικά τρίποντα, ήταν αυτός που ουσιαστικά έκρινε το παιχνίδι και προστίθεται σιγά - σιγά στη λίστα των παικτών που μοιάζουν να έχουν αναγεννηθεί από την αποχώρηση του Ιβάνοβιτς.

Ο Μαυροκεφαλίδης βρίσκεται σε άγρια κατάσταση, απόδειξη αυτού είναι το double - double (16π., 13 ριμπ.), επιβεβαιώντας ότι η αλλαγή προπονητή δούλεψε το ίδιο καλά με πέρυσι ενώ οι δύο νεοαποκτηθέντες Αμερικανοί χρειάζονται αρκετό χρόνο για να «δέσουν» με την ομάδα. Ο μεν Κούπερ τα καταφέρνει καλύτερα μέχρι σήμερα, ο δε Μόργκαν μοιάζει σαν ψάρι έξω από τα νερά του και είναι λογικότατο, αν αναλογιστούμε το επίπεδο που βρισκόταν πριν από ένα μήνα και το επίπεδο που βρίσκεται σήμερα.

Ο Νέλσον σε λίγο θα αγωνίζεται περισσότερο ως... σέντερ και λιγότερο ως πλέι μέικερ, με αποκορύφωμα βεβαίως το γεγονός ότι στην πρώτη κιόλας φάση του παιχνιδιού πόσταρε τον αντίπαλό του, κέρδισε το πλεονέκτημα και ξεκίνησε με νίκη ενώ ο Διαμαντίδης έχει ένα κάρο δικαιολογίες για το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ματς συγκαταλέγεται στο Τοπ-10 των χειρότερων εμφανίσεών του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Στα αρνητικά βεβαίως για τους «πράσινους» το γνωστό... σενάριο με τις χαμένες διαφορές στη διάρκεια των αγώνων. Το +15 έγινε -4 στο πρώτο ημίχρονο κι αυτό δεν επιτρέπεται σε τέτοιο το επίπεδο και ειδικά όσο πλησιάζει η ώρα των τελικών. Τα «νεκρά» διαστήματα είναι από την αρχή της χρονιάς «αγκάθι» για τον Παναθηναϊκό και θεωρώ δύσκολο να προλάβει να το αλλάξει ο Μανωλόπουλος.