Ομολογώ πως πίστευα ότι το Τοπ-10 του Ολυμπιακού θα έβγαινε ευκολότερα από το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού, αλλά όπως αποδείχτηκε η δυσκολία της τελικής επιλογής ήταν πολύ μεγαλύτερη. Γιατί αν στους «πράσινους» πέρασαν μεγάλα ονόματα που από το 1999 και μετά συνδύασαν την παρουσία τους με τίτλους, στους «ερυθρόλευκους» πέρασαν εξίσου μεγάλοι παίκτες, πολλοί εκ των οποίων πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Ονόματα που όταν τα πρωτοακούσαμε μείναμε με ανοικτό το στόμα, αλλά στην πορεία έδωσαν πολύ λιγότερα απ' αυτά για τα οποία πληρώθηκαν. Το gazzetta.gr σας βάζει στο παιχνίδι, κάνει το δικό του Τοπ-10 ξένων στην ιστορία του Ολυμπιακού και ζητάει την δική σας 10άδα (άντε 12άδα) στη φόρμα των σχολίων. Οπως είπαμε και στην περίπτωση του αντίστοιχου Τοπ-10 του Παναθηναϊκού σ' αυτά τα Τοπ-10 δεν υπάρχει «σωστό ή λάθος», αλλά «η δική μου» και η «δική σας άποψη».

Εκτός των κλασικών 10 επιλέξαμε και δύο παίκτες... μπόνους, που για διάφορους λόγους θέλαμε να τους αναφέρουμε. Εσείς μπορείτε να προσθέσετε τους δικούς σας...

Τα κριτήρια:

1. Προσφορά σε τίτλους, με πρώτο κριτήριο τα ευρωπαϊκά τρόπαια.

2. Διάρκεια παραμονής στον Ολυμπιακό.

3. Αγαπητός στον κόσμο.

4. Προσωπική άποψη και εκτίμηση.

10+2. Αρβιντας Ματσιγιάουσκας (2006­-2008)

Γιατί Νο12; Γιατί αν δεν είχε την γκαντεμιά που τον έδερνε από την πρώτη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα, θα ήταν σίγουρα μέσα στο Τοπ-10. Ενα από τα μεγαλύτερα ονόματα που φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει.

10+1 Κάρεϊ Σκαρι (1988-­89)

Γιατί Νο11; Γιατί ήταν το αντίπαλο δέος του Εντγκαρ Τζόουνς. Ισως ο πιο θεαματικός, αλλά και πιο τρελός ξένος που έχει φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Εφτασε στο σημείο να κυνηγάει τον προπονητή του, τον Στιβ Γιατζόγλου μέσα στο κλειστό της Γλυφάδας και κατέληξε να βρίσκεται φυλακή για τη δόση του!

10: Μίλος Τεόντοσιτς (2007-­2011)

Κατέκτησε: 2 Κύπελλα Ελλάδας (2010, 2011)

Γιατί Νο10; Διεκδίκησε να πάρει την σκυτάλη του ηγέτη από τον Τόμιτς, είχε όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά, αλλά με δύο Κύπελλα κι πολλές αποτυχίες σε τελικούς, δεν θα μπορούσε να είναι παραπάνω. Ο Μίλος είναι από τους κορυφαίους γκαρντ που έπαιξαν στον Ολυμπιακό, αλλά αυτά τα πάνω - κάτω τον «έφαγαν» και τον οδήγησαν στη Μόσχα.

9. Ντίνο Ράτζα (2000-­2001)

Γιατί Νο9; Γιατί θα ήταν ψηλότερα, αν είχε καταφέρει να κατακτήσει τίτλο με τον Ολυμπιακό. Από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν παίξει στον Πειραιά που προσπάθησε να πάρει πίσω, ό,τι στέρησε από τους «ερυθρόλευκους», όντας παίκτης του Παναθηναϊκού.

8. Ρόι Τάρπλει (1993-­94)

Κατέκτησε: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (1994), 1 Κύπελλο Ελλάδας (1994)

Γιατί Νο8; Γιατί τα 'κανε μαντάρα παραμονή του τελικού στο Τελ Αβίβ που άρπαξε τον Μπάμπη Παπαδάκη από τον λαιμό κι έκανε άνω ­- κάτω την ομάδα του. Ο Τάρπλεϊ ήταν μακράν ο πιο ταλαντούχος ξένος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά αποτέλεσε ευχή και κατάρα όπως αποδείχτηκε. Τον εμπιστεύτηκε ο «ξανθός» μετά το πέρασμα από τον Αρη, αλλα δεν τον δικαίωσε ποτέ.

7. Αλφόνσο Φορντ (2001­-2002)

Κατέκτησε: 1 Κύπελλο Ελλάδας (2002)

Γιατί Νο7; Γιατί είναι η μεγαλύτερη καλαθομηχανή που πέρασε από το ελληνικό μπάσκετ και θα μπορούσε να είναι κάλλιστα στο Τοπ­3, αν είχε καταφέρει να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από το Κύπελλο Ελλάδας του 2002. Μπορεί να μην πήρε τρόπαια, αλλά πέρασε στην ιστορία για τους 1000+1 τρόπο που είχε για να βάζει την μπάλα στο καλάθι.

6.Ουόλτερ Μπερι (1992-­93, 1995-­96)

Κατέκτησε: 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1993, 1996)

Γιατί Νο6; Γιατί τον καλούσαν άρον -­ άρον από τα ανοικτά γηπεδάκια στη Νέα Υόρκη που έβγαζε το μεροκάματο στα στοιχήματα και πατούσε στο παρκέ σαν να είναι χρόνια στην ομάδα. Μ' αυτό το αντιτουριστικό στυλ και το κάτι σαν σουτ, ο Μπέρι ήταν μια περίπτωση για τους αντιπάλους απ' αυτές που λέμε ότι ξέρεις από τι πάσχεις, αλλά δεν έχεις φάρμακο να το αντιμετωπίσεις.

5.Ντέιβιντ Ριβερς (1995-­97)

Κατέκτησε: 1 Κύπελλο Πρωταθλητριών (1996), 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1996, 1997), 1 Κύπελλο Ελλάδας (1997)

Γιατί Νο5; Γιατί το... σπριντ στον τελικό του 1997 με την Μπαρτσελόνα, όταν προσπερνούσε τους αντιπάλους σαν σταματημένους θα το ζήλευε ακόμη και ο Μπολτ! Ο Ρίβερς σημάδεψε την κατάκτηση ενός Πρωταθλητριών όσο κανείς άλλος τα επόμενα χρόνια και το πρώτο πράγμα που σου 'ρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Ρώμη» είναι «Ρίβερς» κι ένα coast to coast στον αιφνιδιασμό απέναντι στους Ισπανούς.

4. Κάιλ Χαίνς (2011-­13)

Κατέκτησε: 2 Πρωταθλήματα Ευρώπης (2012, 2013), 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2012)

Γιατί Νο4; Γιατί δεν υπάρχει πιο τρανταχτό παράδειγμα από την έκφραση value for money. Ηρθε με ψίχουλα, «έχτισε» καριέρα και συμβόλαια κι όπως αποδείχτηκε από τα αποτελέσματα μετά την αποχώρησή του, ήταν το κομμάτι που ταίριαζε στον Σπανούλη κι έλειψε από την στιγμή που έφυγε για τη Ρωσία.Ο Χάινς είναι αυτός που έχει προσφέρει ιστορικά τα περισσότερα, αναλογικά με τα χρήματα που πήρε τα δύο χρόνια που ήταν στον Ολυμπιακό.

3.Εντι Τζόνσον (1994-­95)

Κατέκτησε: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (1995)

Γιατί Νο3; Γιατί πρόλαβε να γίνει ο μεγαλύτερος εφιάλτης των Παναθηναϊκών. Σηκωνόταν να σουτάρει κι ένα μεγαλοπρεπέστατο «ωχ το φάγαμε» έβγαινε από τα χείλη των απελπισμένων φιλάθλων των «πράσινων». Ο Εντι είναι μακράν ο κορυφαίος σουτέρ που έχει περάσει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα κι αν είχε έρθει δύο ­ τρία χρόνια νωρίτερα θα ήταν σίγουρα στο Νο1. Ο ημιτελικός της Σαραγόσα θα είναι πάντα η ανάμνηση των Ολυμπιακών και ο εφιάλτης των Παναθηναϊκών.

2. Μίλαν Τόμιτς (1991­-2004)

Κατέκτησε: 1 Ευρωλίγκα (1997), 5 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1993, 1994, 1995, 1996 1997), 2 Κύπελλα Ελλάδας (1994, 1997)

Γιατί Νο2; Γιατί εκφράζει απόλυτα το πάθος που πρεσβεύει ο Ολυμπιακός. Ανέκαθεν ήταν ο παίκτης που οι αντίπαλοι αγαπούσαν να μισούν και οι μπουνιές με τον Μποντιρόγκα το 2002 τον κατέταξαν πιθανότατα στο Νο1 της αντίστοιχης λίστας των Ολυμπιακών. Η πονηριά, η μπασκετική ευφυία του συγκρίνεται με τον Τεόντοσιτς, αλλά τον ξεπερνά γιατί ο Τόμιτς είχε μέτρο σε όλα του και πολλούς τίτλους στην πλάτη του.

1.Ζάρκο Πάσπαλι (1991-­94)

Κατέκτησε: 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1993, 1994), 1 Κύπελλο Ελλάδας (1994)

Γιατί Νο1; Γιατί αν ο Νίκος Γκάλης άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ο Ζάρκο άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι το τελευταίο παράδειγμα που εξέφραζε το «μόνος μου και όλοι τους», απόδειξη ότι πήγε τον Ολυμπιακό στην κορυφή με 30άρες και 40άρες, έχοντας δίπλα του συμπαίκτες που μπορεί να μην περνούσαν ούτε απ' έξω από το ΣΕΦ.

Υ.Γ1: Δεν ακούω κουβέντα για Τσίλντρες!

Υ.Γ.2: Λυπάμαι που δεν χώρεσα τον Ντράγκαν Τάρλατς και τον Είσι Λο. Ειπαμε, ήταν πολύ πιο δύσκολη η επιλογή στον Ολυμπιακό.