Σαν επαγγελματίας, μπορεί να έχει περάσει τη μισή καριέρα του στον Παναθηναϊκό (2003-2007 & 2008-09) και να φόρεσε για πρώτη φορά την “κιτρινόμαυρη” φανέλα σε ηλικία 28 ετών, η ζωή του ολόκληρη, όμως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την “Ένωση”. Τόσο αυτός, όσο και ο μεγαλύτερος αδελφός του Μίλος (φέτος αγωνίζεται στον Λεβαδειακό του Νίκου Οικονόμου), έκαναν τα πρώτα τους βήματα με την “πορτοκαλί μπάλα”, πριν καλά-καλά ο πατέρας τους Ντράγκαν, αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας και την οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος (2002) μετά από 32 χρόνια!

Ο λόγος για τον Ντούσαν Σάκοτα, που μετά από 5 χρόνια σε Ιταλία (Σκαβολίνι Πέζαρο & Βαρέζε), Βέλγιο (Οστάνδη) και Ρωσία (Ενισέϊ Κράσνογιαρκ) κι έναν σοβαρό τραυματισμό από τον οποίο κινδύνευσε η ζωή του, επέστρεψε στην Ελλάδα για να ηγηθεί της νέας προσπάθειας που κάνει φέτος η ΑΕΚ. Ο 28χρονος power-forward (2,10), που είναι πρώτος σκόρερ των “κιτρινόμαυρων” σε πρωτάθλημα (μ.ο. 15,5π. & 3,0ρ.) και Κύπελλο (μ.ο. 16,6π. & 5,6ρ.), μίλησε στο gazzetta.gr για την επιστροφή στην Ελλάδα και το... μπασκετικό του σπίτι, για τον ρόλο του ηγέτη που καλείται να επωμιστεί, για την εφετινή προσπάθεια της “Ένωσης” και την αύρα της μεγάλης ομάδας που αναδύεται σε κάθε αγώνα της και εξομολογείται πόσο τον άλλαξε το... συναπάντημα που είχε με τον “άλλον κόσμο”, πριν από τέσσερα χρόνια στην Ιταλία.

Κατ’ αρχήν, πες μας πως αισθάνεσαι, που μετά από 5 χρόνια, επέστρεψες στην Ελλάδα, γιατί ουσιαστικά εδώ μεγάλωσες...

«Πρέπει να σας πω ότι δεν αισθάνομαι ότι έφυγα ποτέ από την Ελλάδα, γιατί ακόμη και την περίοδο που έπαιζα στο εξωτερικό, κάθε καλοκαίρι ήμουν εδώ και για προπονήσεις αλλά και για διακοπές. Μην ξεχνάτε ότι ήρθα εδώ πέντε χρονών κι έφυγα στα 23 μου... Αυτό που νιώθω είναι ένα πολύ γλυκό κι ευχάριστο συναίσθημα, σαν να γύρισα σπίτι μου! Όχι μόνο επειδή επέστρεψα στον τόπο που μεγάλωσα, αλλά και επειδή ξαναπαίζω στην ΑΕΚ! Η οικογένειά μου είναι πολύ δεμένη με τον ιστορικό αυτό σύλλογο, ο πατέρας μου πήρε πρωτάθλημα με την ομάδα, ο αδερφός μου κι εγώ πρωτοπαίξαμε μπάσκετ στα παιδικοεφηβικά τμήματα, οπότε όλα μας τα παιδικά βιώματα είναι... ΑΕΚ! Είναι το μπασκετικό μου σπίτι!»

Πως βρήκες τα πράγματα όσον αφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα;

«Το αγωνιστικό επίπεδο έχει πέσει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως λόγω του ότι οι ξένοι που έρχονται δεν είναι πλέον από το πρώτο ράφι, όσον αφορά τουλάχιστον στις ομάδες πλην Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Από ‘κει και πέρα, όμως, αυτό είναι λογικό λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά δεν είναι απαραίτητα και αρνητικό! Οι νέες οικονομικές συνθήκες, αναγκάζουν τις ομάδες να στηριχθούν περισσότερο στους Έλληνες παίκτες, που πραγματικά έχουν ταλέντο και ποιότητα και όσο περισσότερο αξιοποιούνται, τόσο καλύτερο θα γίνει το ελληνικό μπάσκετ μακροπρόθεσμα. Στην ΑΕΚ, για παράδειγμα, έχουμε τρία παιδιά από την γενιά των 90άρηδων (σ.σ.: Κασελάκης, Παπαντωνίου και Σαρικόπουλος) που μπορούν να μας βοηθήσουν ουσιαστικά...»

Στο μεγαλύτερο διάστημα της κρίσης (2009-2014) ήσουν στο εξωτερικό... Πόσο διαφορετική βρίσκεις τη ζωή στην ελληνική καθημερινότητα;

«Διαφορά υπάρχει παντού στον κόσμο! Δεν υπάρχει πλέον η ίδια διάθεση γιατί ο κόσμος έχει προβλήματα, οπότε το χαμόγελο δεν βγαίνει εύκολα... Ελπίζω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν σύντομα...»

Πως βλέπεις την εφετινή ΑΕΚ;

«Μετά από μία περιπέτεια στις μικρότερες κατηγορίες, η ομάδα επέστρεψε εκεί που ανήκει και το σημαντικότερο είναι ότι φέτος υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πλάνο, από ορισμένους σοβαρούς ανθρώπους που μπήκαν στην διοίκηση και κατάφεραν να αναστρέψουν μία κατάσταση που πριν από 3-4 χρόνια, φαινόταν χαμένη... Ο στόχος μας, φέτος είναι σταθεροποιηθούμε στην Α1 Κατηγορία και να βάλουμε τις βάσεις, ώστε σιγά-σιγά, ο σύλλογος να σκαρφαλώσει προς την κορυφή. Η ατμόσφαιρα σε κάθε προπόνηση είναι πολύ ευχάριστη, αλλά πρέπει να διατηρήσουμε χαμηλούς τόνους, γιατί στόχος μας είναι η σταθερότητα σ’ αυτό το επίπεδο.»

Δηλαδή, η είσοδος στα πλέϊ-οφ θα ισοδυναμεί με επιτυχία για σας;

«Είναι λίγο παράλογο να κοιτάμε τόσο μακριά και να θέτουμε συγκεκριμένους στόχους, όταν είμαστε ουσιαστικά η τελευταία ομάδα του πρωταθλήματος που μαζεύτηκε στο γήπεδο για προετοιμασία και μέχρι πρότινος δεν είχε ούτε σταθερή έδρα! Νομίζω ότι πρέπει να κοιτάμε τι μπορούμε να πετύχουμε σε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, γνωρίζοντας πάντα ότι φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ, δε γίνεται να μιλάμε για παραμονή... Όποιος ξένος, Αμερικανός ή Ευρωπαίος φορέσει τα χρώματα της ομάδας, μπει στο κλειστό της Γλυφάδας ή στο ΟΑΚΑ και αγωνιστεί μπροστά σ‘ αυτόν τον κόσμο, καταλαβαίνει μέσα σε 5 λεπτά ότι παίζεις σε έναν τεράστιο σύλλογο με μεγάλη ιστορία, με παράδοση και τίτλους και μία ξεχωριστή αύρα!»

Εσύ πλέον στα 28 του, νιώθεις ψυχολογικά και πνευματικά έτοιμος να ηγηθείς αυτής της προσπάθειας;

«Μιλώντας το καλοκαίρι με τον coach Ζιάγκο, μου ζήτησε να έρθω στην ΑΕΚ για να αναλάβω τον ρόλο του ηγέτη και τα λόγια του, ήχησαν πραγματικά πολύ ευχάριστα στ’ αυτιά μου! Ο σοβαρός τραυματισμός που είχα το 2010 στην Ιταλία και ο σχεδόν ενάμιση χρόνος που έμεινα μακριά από το μπάσκετ, με ωρίμασαν πολύ σαν άνθρωπο και σαν χαρακτήρα και σε συνδυασμός με τις εμπειρίες που αποκόμισα παίζοντας στο εξωτερικό, θεωρώ ότι είμαι έτοιμος να ανταποκριθώ σ’ αυτόν τον ρόλο! Στόχος μου είναι να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου και τον εαυτό μου, ώστε να φτάσουμε την ΑΕΚ όσο πιο ψηλά γίνεται...»

Τον Απρίλιο του 2010, από μία ασυνήθιστη φάση στον αγώνα Τέραμο-Σκαβολίνι, ήρθες αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη δοκιμασία της ζωής σου... Τι θυμάσαι από εκείνο το περιστατικό;

«Δέχτηκα μία αγκωνιά στο στομάχι στη διάρκεια ενός αγώνα με αποτέλεσμα να πάθω ζημιά στο έντερο και να χρειαστεί να μπω στο χειρουργείο. Από κάποιο λάθος που έγινε κατά την διάρκεια της επέμβασης, μου προκλήθηκε εσωτερική αιμορραγία, έπεσε σε κώμα και χρειάστηκε να υποβληθώ σε νέα εγχείριση για να γλιτώσω... Μετά από έναν χρόνο, το καλοκαίρι του 2011, έκανα και μία τρίτη για να βάλω διχτάκι στο στομάχι, επειδή είχε κοπεί ο μυϊκός τοίχος! Από τότε είμαι μία χαρά, υγιής 100%!»

Τι σου δίδαξε όλη αυτή η περιπέτεια, που ξεκίνησε από λάθος ιατρική διάγνωση και λάθος επέμβαση;

«Όλη αυτή η ιστορία μου δίδαξε ότι στη ζωή πρέπει να έχουμε μεγάλη υπομονή! Έγινα πιο δυνατός χαρακτήρας και κατάλαβα ότι ο αθλητισμός δεν είναι τα πάντα στη ζωή, οπότε αν έχεις τη δυνατότητα να αθλείσαι σε υψηλό επίπεδο και να ζεις απ‘ αυτό, τότε είσαι ευλογημένος! Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι και να κοιτάς μακριά, μόνο την επόμενη μέρα...»