Διαβάστε αναλυτικά όσα δήλωσε στα «Νέα» ο αρχηγός της Εθνικής, Νίκος Ζήσης.

Μετά το άδοξο φινάλε ποιες σκέψεις σε βομβάρδιζαν κατά την πτήση της επιστροφής;

«Θα ξεκινήσω ανάποδα. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι θα χάναμε από τη Σερβία και θα έπρεπε άρον άρον να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Προφανώς, μετά τις πέντε σερί νίκες στη Σεβίλλη δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε τον άτυπο τίτλο του φαβορί. Δυστυχώς, αυτή η ομάδα δεν πέρασε μια κρίση, ώστε να κλυδωνιστεί, να δεχθεί κριτική και να προβληματιστεί. Αθελά μας πέσαμε στην παγίδα που μόνοι μας δημιουργήσαμε, με αποτέλεσμα στον πρώτο νοκάουτ αγώνα να ηττηθούμε σε όλους τους τομείς, σε όλες τις θέσεις μία προς μία και αναπόφευκτα να αποκλειστούμε».

Μήπως ο όμιλος της Εθνικής ήταν τελικά από βατός έως εύκολος; Είναι τυχαίο ότι και οι τέσσερις ομάδες, Ελλάδα, Κροατία, Αργεντινή, Σενεγάλη, αποκλείστηκαν από τη συνέχεια;

«Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν διαφορετικό το σκηνικό αν η Σερβία είχε ρεκόρ 5-0 και εμείς 2-3, όπως συνέβη στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων του Ζαντάρ, όπου οι Σέρβοι ήταν αήττητοι και τους νικήσαμε με 28 πόντους του Χρήστου Ταπούτου. Θα σας αποκαλύψω κάτι. Μετά το τουρνουά προετοιμασίας στο Πο δεν πίστευα ότι αυτή η ομάδα θα μπορούσε να βρεθεί σε πολύ υψηλό βαθμό χημείας και ετοιμότητας για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Και αυτό είχε να κάνει με την απουσία του Σπανούλη, την τιμωρία του Καλάθη και την αρνητική απάντηση του Κουφού. Βελτιωθήκαμε όμως σταδιακά και οι πέντε νίκες στη Σεβίλλη άρχισαν να γεννούν προσδοκίες, πρώτα σε μας τους ίδιους. Προσδοκίες που δυστυχώς αποδείχθηκαν αναληθείς...».

Πώς γίνεται, λοιπόν, να δηλώνετε συναισθηματικά γεμάτοι αποθεώνοντας αυτήν την εθνική ομάδα; Και άλλες χρονιές σημειώθηκαν αποτυχίες, αλλά δεν υπήρχε αυτή η ταύτιση απόψεων μεταξύ των διεθνών.

«Αυτό μπορούν να το αντιληφθούν μόνο όσοι βρέθηκαν στην ομάδα από την πρώτη ημέρα στο Καρπενήσι ως την Κυριακή στη Μαδρίτη. Η ομάδα φέτος έγινε ξανά οικογένεια εντός και εκτός γηπέδου. Και δεν εννοώ μόνο τους παίκτες, αλλά και το τεχνικό επιτελείο. Είμαστε ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, ένας για όλους και όλοι για έναν. Είναι το ενδέκατο καλοκαίρι μου στην Ανδρών και θεωρώ ότι η φετινή ομάδα είναι μακράν από τις πιο δεμένες που έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ειλικρινά, από αυτή τη διοργάνωση φεύγω γεμάτος, αλλά ταυτόχρονα πολύ απογοητευμένος, όπως όλα τα παιδιά, γιατί στον κρισιμότερο αγώνα δεν παρουσιαστήκαμε έτοιμοι».

Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σου η καθολική στήριξη του προπονητή στις δημόσιες τοποθετήσεις σας;

«Προφανώς στο ότι έχει γίνει σωστή δουλειά. Πρέπει όμως και να καταλάβουμε ότι μια ομάδα χρειάζεται χρόνο για να κτιστεί και είναι πολύ δύσκολο, έπειτα από μια κοπιαστική σεζόν στους συλλόγους μας, να λέμε φτου κι απ' την αρχή αντικρίζοντας νέο προπονητή. Τώρα γνωρίζουμε τη φιλοσοφία του και αυτό αποτελεί βάση για το μέλλον. Χρειάζεται όμως υπομονή, γιατί στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ερωτευόμαστε μόνο τη νίκη. Ολοι για τη νίκη παίζουμε, αλλά και η Ρώμη δεν κτίστηκε σε μία ημέρα».

Ποια είναι η εικόνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Να σας πω την αλήθεια συγκινήθηκα πολύ με τη δήλωση του Αντετοκούνμπο, ο οποίος με είδε δακρυσμένο μετά το τέλος του αγώνα να συζητώ με τους Πελαργούς. "Βλέποντας τον Ζήση'', είπε, "κατάλαβα τι σημαίνει εθνική ομάδα και ελπίζω έπειτα από μερικά χρόνια να βρεθώ και εγώ στη θέση του''. Είναι μοναδική εμπειρία να μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις την αγάπη και την τιμή που νιώθεις για την Εθνική, όπως έκαναν σε μένα οι παλαιότεροι και ειδικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Επίσης, δεν θα ξεχάσω την αυτοθυσία του Μπουρούση, ο οποίος έπειτα από 100 αγώνες με τη Ρεάλ, έχοντας νεογέννητο παιδί και με ελάχιστες ημέρες άδειας, έδωσε και την ψυχή του. Του βγάζω δημόσια το καπέλο και η πρώτη λέξη που μου έρχεται είναι... σεβασμός».