Mundobasket 2014: «Πότε ήταν η τελευταία φορά που…»

Ελάτε, παραδεχτείτε το! Είχατε καιρό να το νιώσετε. Τη βλέπατε κάθε χρόνο, την περιμένατε με προσμονή. αλλά κάτι σας χαλούσε. Δεν είστε οι μόνοι… Ακόμα και οι παίκτες που έπαιζαν, ένιωθαν κάτι παρόμοιο! Κάτι είχε «σπάσει» στη σχέση της Επίσημης Αγαπημένης με τους πιστούς της.

Ήταν η αποστρατεία του Διαμαντίδη; Η κλωτσοπατινάδα με τους Σέρβους το 2010; Η σταδιακή αποχώρηση παικτών όπως ο Παπαλουκάς, ο Τσαρτσαρής, ο Κακιούζης και ο Λάζος, που είχαν συνδεθεί με τη χρυσή πενταετία 2004-2008; Το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού που απείλησε τα θεμέλια της ίδιας της ομάδας; Η απόφαση να χάσουμε και να επιλέξουμε αντίπαλο στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας; Μήπως η ήττα από της Αργεντινή στους προημιτελικούς του Πεκίνου; Μάλλον όχι αυτό το τελευταίο! Η σχέση του κόσμου με την Εθνική ήταν (είναι και θα είναι) πάνω από μεγάλες νίκες και πικρές ήττες!

Κάτι είχε ραγίσει όμως. Ήταν σαφές! Ίσως έπαιξαν ρόλο και τα social media. Ίσως το γεγονός ότι επί 4 συνεχόμενα χρόνια η Εθνική αποτύγχανε διαρκώς, χωρίς καν να θυμίζει την ομάδα που… μπορούσε να γυρίσει ένα ματς από το -11 μέσα σε 100 δευτερόλεπτα! Ίσως ότι προσπαθούσαμε να κλέψουμε τα ματς και όχι να τα κερδίσουμε. Ίσως ότι απαρνηθήκαμε την «πατροπαράδοτη» άμυνα, που έμαθε να αγαπάει ο Έλληνας φίλαθλος. Ίσως τα «έρχομαι - δεν έρχομαι» του Σόφο και του Κουφού. Ίσως το «ξεσκαρτάρισμα» που ήταν «ξεκαθάρισμα» του Σπανούλη. Ίσως ότι αλλάξαμε τρεις προπονητές σε 5 χρόνια, από τότε που ο Γιαννάκης κάθισε για τελευταία φορά στον ελληνικό πάγκο!

Ίσως δεν έφταιγε τίποτα από τα παραπάνω και… όλα αυτά μαζί! Πάει όμως αυτό πέρασε! Μια μπόρα ήταν, βραχήκαμε και ξαναβγήκαμε στον ήλιο. Τι ωραίο συναίσθημα!

Τι ωραίο να διαβάζεις παντού αυτό το «εγώ, αυτήν την Εθνική τη γουστάρω. Ας χάσουμε, πάλι θα τη γουστάρω». Αυτό είναι! Η μαγεία δεν είχε χαθεί! Απλώς είχε κάπως… ξεθωριάσει!

Πότε;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική έμπαινε στο παρκέ και επέβαλλε τόσο καθολικά τον ρυθμό της;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακόμα κι αν αστοχούσαμε μπροστά, είχαμε άμυνα που τα «τσάκιζε» όλα πίσω;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάναμε μια διαφορά κι όμως υπήρχε η βεβαιότητα -και η ηρεμία στο παρκέ- ότι το ματς είναι δικό μας;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που το πρωί στη δουλειά η πρώτη ερώτηση ήταν «καλά, είδες Εθνική χθες βράδυ»;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας έπεφτε και τέσσερις τον σήκωναν;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που πέντε έπαιζαν στο παρκέ και επτά πανηγύριζαν στον πάγκο;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας τσακωνόταν και 11 έτρεχαν στο πλευρό του;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που στα δύσκολα ο προπονητής στον πάγκο ενέπνεε ηρεμία και όχι πανικό, χειρότερο από των παικτών του;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική είχε τόσο ξεκάθαρους ρόλους και τόσο πολλούς πρωταγωνιστές;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχαμε τόσο κυρίαρχο ψηλό;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα 4άρια έκαναν εναλλάξ τα ματς της ζωής τους;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα 3άρια έμοιαζαν με… άλογα πίστας;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που η περιφέρεια δημιουργούσε τέτοιο αίσθημα σιγουριάς;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που οι παίκτες του πάγκου τινάζονταν να πανηγυρίσουν κάθε άμυνα, κάθε ριμπάουντ, κάθε καλή πάσα;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που στα social media κάτω από κάθε φωτογραφία αγώνα η δημοφιλέστερη λέξη ήταν «ΨΥΧΑΡΑ»;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που «κόκκινη» εφημερίδα ήταν εξώφυλλο ο Καλάθης και σε «πράσινη» ο Μπουρούσης;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική πρωταγωνιστούσε καθημερινά σε φάσεις από το Top5 της ημέρας σε μια διοργάνωση;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν υπήρχαν σχόλια για την «Εθνική του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού»;

Αυτό που σκέφτεστε είναι, μην ντρέπεστε! Και ‘μένα μου πήρε ώρα να το παραδεχτώ, αλλά είναι η αλήθεια! Η τελευταία φορά που συνέβησαν όλα τα παραπάνω -και συνέβησαν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ- ήταν κάπου ανάμεσα στο Μουντομπάσκετ του 2006 και το Eurobasket του 2007!

«Και τι μας λες ρε μεγάλε;» Ότι θα πάμε τελικό, θα πάρουμε μετάλλια, θα ζήσουμε μια νέα χρυσή 5ετία; Δεν έχω ιδέα και δεν με νοιάζει κιόλας!

Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι μετά από χρόνια η Εθνική έγινε ξανά η… ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ. Είναι «δύσκολο» παρατσούκλι αυτό για μια ομάδα. «Μεγάλο» και βαρύ να το φέρεις διαρκώς και να είσαι… αντάξια του. Η Εθνική πάει με 5 νίκες στη Μαδρίτη, με διαστήματα εκπληκτικού μπάσκετ, με μεγάλη άμυνα, με λύσεις, με ρόλους, με ιδέες στο παρκέ, με φιλοσοφία, με αυταπάρνηση αλλά κυρίως πάει με μια απάντηση στο «πότε ήταν η τελευταία φορά που…»

Η τελευταία φορά ήταν χθες και η επόμενη θα είναι την Κυριακή. Κι ας αποκλειστούμε…. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ξανά ενθουσιασμένοι με αυτήν την ομάδα!

Η Εθνική που αγαπήσαμε ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!

Υγ: Έστω και καθυστερημένα, πρέπει να πάρω την ευθύνη για τον τίτλο περί «φιλικών» στο blog του Άρη Λαούδη. Κακή διατύπωση, κακός τίτλος, καλή... πρόθεση!

Υγ2: Η διαχείριση του Αντετοκούνμπο από τον Κατσικάρη είναι υποδειγματική. Όπως είχε πει ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο «ας τον αφήσουμε να ζήσει την ηλικία του». Και αυτό ακριβώς γίνεται! Όταν είναι καλός, έχει τον χρόνο να κάνει… παπάδες κι όταν δεν έχει ρυθμό, δεν τον αφήνει ποτέ να εκτεθεί και να εκθέσει την ομάδα.

Υγ3: Θα πήγαινα στον πόλεμο με τον Μπουρούση. Δεν με νοιάζει αν θα χάναμε κάποιες μάχες. Δεν θα έμενε ποτέ πίσω! Θα έβγαινε πάντα μπροστά. Και αν έλεγε και καμιά μαλακία παραπάνω πάνω στη «μάχη», το επόμενο πρωί, θα τα βρίσκαμε! Ίσως και το ίδιο βράδυ…

Υγ4: Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα λεπτά -πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία- που είναι στον πάγκο ο Βασιλειάδης και ο Γλυνιαδάκης είναι για σεμινάριο!

Υγ5: Όταν ο Ζήσης τελειώσει την καριέρα του (είναι μόλις 31, έχει μέλλον ακόμα), πρέπει να γράψει ένα βιβλίο για το πώς αντιλαμβάνεται την Εθνική και αυτό να μοιράζεται σε όλα τα νέα μέλη που μπαίνουν στην ομάδα, είτε είναι στην Παίδων, είτε στην Ανδρών.

Για κουβέντα για την Επίσημη Αγαπημένη υπάρχει και το Twitter