Τα «φιλικά» τελείωσαν, σήμερα ξεκινάμε!

Να νικάς με 12 πόντους, να είσαι στο 2-0 στη διοργάνωση και βαθιά μέσα σου να λές «πάει, έφυγε αυτό». Κι όμως, ματς σαν αυτό με τις Φιλιππίνες δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και θα πρέπει να... φεύγουν, αντιστρόφως ανάλογα απ' ό,τι έρχονται.

Είναι από τα λεγόμενα παιχνίδια που πρέπει να παίξεις στο μίνιμουμ της απόδοσής σου, όχι επειδή ο αντίπαλος είναι χαμηλής δυναμικότητας, αλλά επειδή το μπάσκετ που παίζει δεν έχει απολύτως καμία σχέση μ' αυτό που θα συναντήσεις στις επόμενες αναμετρήσεις.

Από χθες το βράδυ, η όλη κουβέντα στη Σεβίλλη αφορά στην επιλογή του ομοσπονδιακού τεχνικού να εκτελεστεί η τελευταία επίθεση με το σκορ στο +9, περισσότερο ως αντίποινα για το αντιαθλητικό παιχνίδι των Φιλιππινέζων και λιγότερο για την πιθανή ισοβαθμία μ' έναν αντίπαλο που δεν θα ισοβαθμήσουμε ούτε στην... άλλη ζωή.

«Επρεπε ή δεν έπρεπε» είναι το ερώτημα που θέτουμε μεταξύ μας, αλλά απάντηση «σωστή ή λάθος» δεν έχουμε να δώσουμε. Από τη μία πράγματι οι Φιλιππινέζοι το γύρισαν στο κατς από ένα σημείο κι έπειτα, από την άλλη θα μπορούσαμε να το αφήσουμε να περάσει και να δείξουμε ανωτερότητα, πρώτα απ' όλα για να μην κινδυνεύσουμε με καμιά τιμωρία και δεύτερον γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε με μια ομάδα που πιθανότατα θα την ξανασυναντήσουμε σε καμία 20αριά χρόνια...

Είμαι περισσότερο της δεύτερης άποψης για τον απλούστατο λόγο πως στον μπασκετικό χάρτη οι «μεγάλοι» από τους «μικρούς» ξεχωρίζουν για τη νοοτροπία και την αντίληψη, ανεξάρτητα από την πρόκληση και τη λογική του αντιπάλου.

Επί της ουσίας το Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκινάει σήμερα για την ελληνική ομάδα. Το άλλοτε «σκληρό» Πουέρτο Ρίκο είναι ο ενδιάμεσος σταθμός για να φτάσουμε στα σοβαρά, τα παιχνίδια δηλαδή με την Κροατία και την Αργεντινή. Ο χαρακτηρισμός «άλλοτε σκληροί» νομίζω ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή τους, από την στιγμή που την δεύτερη ημέρα ειδαν τους Σενεγαλέζους να τους... ξυλοφορτώνουν και να φτάνουν στο σημείο να διαμαρτύρονται στους διαιτητές!

Οι Πορτορικάνοι έχουν χάσει, πέραν του ταλέντου, και το βασικό χαρακτηριστικό που τους έκανε να ξεχωρίζουν στα προηγούμενα Μουντομπάσκετ. Δεν διαθέτουν αυτό το περιβόητο «πολύ σκληρός για να πεθάνει» και σε πολλές περιπτώσεις μοιάζουν πιο soft και από την πιο soft ομάδα που συμμετέχει στον όμιλο.

Το Πουέρτο Ρίκο είναι ο αντίπαλός που χρειαζόμασταν την τρίτη μέρα, κάτι ενδιάμεσο δηλαδή σε ποιότητα ανάμεσα στα εύκολα και τα δύσκολα ματς. Εφόσον η Εθνική παραμείνει συγκεντρωμένη, δεν θα συναντήσει κανένα πρόβλημα και εκτιμώ πως είναι σε θέση να νικήσει και πιο εύκολα απ΄ό,τι τους Φιλιππινέζους. Είτε παίζει ο Αρόγιο, είτε δεν παίζει, η φιλοσοφία και η αντιμετώπιση είναι ίδια και βεβαίως στην Εθνική ομάδα δεν είναι κουτοί για να πέσουν σε «παγίδες» ή παιχνιδάκια για τη συμμετοχή ή όχι του σταρ της ομάδας.

Αυτό που ενδιαφέρει την Εθνική στο σημερινό ματς, πέραν βεβαίως της νίκης και της πρόκρισης, είναι στον βαθμό που μπορεί να εξελίξει το παιχνίδι της και να βελτιωθεί σε συγκεκριμένα κομμάτια που θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη συνέχεια. Για παράδειγμα, χρειάζεται μια καλή εμφάνιση του Νικ Καλάθη για να πάρει μπρος η μηχανή, είναι επιβεβλημένη η καλύτερη προσαρμογή του Ιαν Βουγιούκα για να αισθανόμαστε πιο σίγουροι στα διαστήματα που λείπει ο Μπουρούσης και πρέπει σιγά – σιγά να βρούμε μια σταθερότητα στο μακρινό σουτ, με τον αστερίσκο πάντως πως το τρίποντο είναι και θέμα ημέρας και γι αυτό δεν πρέπει να ζεις και να πεθαίνες από τα ποσοστά σου έξω από τα 6,75μ.

Το Μουντομπάσκετ της ανισότητας

Οι αλλαγές στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι επιβεβλημένες και θα φανεί το 2019 αν η FIBA το χει σκεφτεί καλά. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η διοργάνωση έχει τρομερές ανισότητες και ακόμη περισσότερες αδικίες. Η διαφορά δυναμικότητας και το επίπεδο μπάσκετ που παίζεται μοιάζει μερικές φορές να είναι η μέρα με τη νύχτα, σε σημείο που αναρωτιέσαι αν όλοι αυτοί πρέπει να είναι στην ίδια διοργάνωση.

Τι σχέση δηλαδή μπορεί να έχει το ματς Αργεντινή – Κροατία με το Σενεγάλη – Φιλιππίνες, όχι μόνο σε επίπεδο ποιότητας, αλλά και σε επίπεδο μπασκετικής αντίληψης; Ενδεχμένως οι ομάδες να έπρεπε να είναι λιγότερες, ίσως να επρεπε μια διαφορετική λογική στην πρώτη φάση, όπως και να 'χει το βέβαιο είναι πως υπάρχουν παιχνίδια που κυριολεκτικά δεν βλέπονται. Θα συμφωνήσω μάλιστα μ αυτούς που εκφράζουν την άποψη πως το περσινό Ευρωμπάσκετ για παράδειγμα ήταν πολύ υψηλότερης ποιότητας και ανταγωνιστικότητας από την πρώτη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.