Παρότι η φυγή του «glove» περιελάμβανε την ανταλλαγή του Ρέι Άλεν, ο οποίος μαζί με τον Ρασάντ Λιούς οδήγησαν τους Σόνικς στα ημιτελικά της Δυτικής Περιφέρειας το 2005, η ομάδα του Σιάτλ δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Για τον ίδιο τον Πέιτον, η πικρία έμεινε για πάντα. Στην ομιλία του τη μέρα που έγινε δεκτός στο Hall of Fame, ξεκαθάρισε ότι μπαίνει ως Σόνικ και όχι ως Χιτ. Το Σιάτλ έμεινε χαραγμένο στην καρδιά του.

Το «γάντι» ήταν 34 ετών και στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του όταν οι Σόνικς τον έδωσαν μαζί με τον Ντέσμοντ Μέισον στο Μιλγουόκι για τους Άλεν, Μάρερ και Ο' Λίρι. Για τον ίδιο, πάντως, η αρχή του τέλους ήταν η πώληση της ομάδας λίγους μήνες νωρίτερα από τον Μπάρι Έικερλι στον Σουλτζ, με τον οποίο και ήρθε σε κόντρα. Κάπως έτσι έκλεισε η χρυσή εποχή των Πέιτον/Κεμπ, που έκανε τους Σούπερσονικς μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ που δεν πήρε ποτέ Πρωτάθλημα. Είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους Μπουλς του Τζόρνταν.

«Ποτέ δεν ζήτησα πολλά. Ποτέ δεν ζήτησα νέο συμβόλαιο πριν λήξει το τρέχον που είχα. Το μόνο που ρώτησα ήταν αν θα μου ανανεωθεί από το καλοκαίρι και ο Σουλτζ μου απάντησε με έναν τρόπο που έλεγε "δεν με νοιάζει πια για σένα, δεν είσαι τίποτα". Είχε έρθει η ώρα να φύγω. Δεν ήθελα να δουλεύω πια για αυτόν τον τύπο. Το ήξερε και το ήξερα», τόνιζε ο Γκάρι Πέιτον, που συνέχισε σε Μπακς, Λέικερς, Σέλτικς και Χιτ.

Μια πορεία 11 χρόνων έφτανε στο τέλος της. Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο σερί από έναν παίκτη σε μια ομάδα και η... κάτω βόλτα των «υπερηχητικών» είχε αρχίσει να διαφαίνεται με την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Μαζί με τον Πέιτον, απομακρύνθηκαν και οι επιτυχίες, με εξαίρεση την πορεία στα ημιτελικά, που για πολλούς θεωρήθηκε έκπληξη.

Από τότε, οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό κάποιου όταν θέλει να περιγράψει την σούπερ ομάδα του Σιάτλ είναι Πέιτον και Κεμπ...